iRss by iGetWeb

Review รีวิว ที่พักพัทยา : The Cliff คอนโด @พระตำหนัก พัทยา

Mon, 13 Jul 2015 14:55:45 +0700

// ปกติเคยแต่จองที่พักผ่านเว็บจองอย่าง Agoda.com บ้าง, Booking.com บ้าง, เว็บจองที่พักของตัวเอง Familylovetrip.com บ้าง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ลองใช้บริการ Airbnb ก็ประทับใจเลยค่ะ คือ Airbnb เนี่ยจะเป็นที่พักแนวแบบว่า ใครมีห้องในบ้านของตัวเองว่างก็เอามาลงให้เช่าในนี้ ซึ่งมีเครือข่ายทั่วโลก อารมณ์คล้ายโฮมเสตย์ ต่างกับการจองผ่านเว็บที่พักทั่วไปซึ่งจะเป็นที่พักแบบโรงแรม แต่นี่คือจะมีทั้งที่เป็นบ้านทั้งหลัง ห้องว่างในบ้านแบ่งให้เช่า คอนโด และอีกเยอะแยะมากมาย มีทุกรูปแบบเลยก็ว่าได้ และเนื่องจากว่าที่พักลักษณะนี้ไม่ใช่โรงแรม แต่เป็นเจ้าของบ้านนั้นๆ เปิดให้เช่า ดังนั้น อารมณ์ในการเข้าพักก็จะเหมือนกับไปพักตามบ้านเพื่อน บ้านญาติ สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ แบบที่โรงแรมมีให้ไม่ว่าจะเป็นสบู่ แชมพู ผ้าเช็ดตัว บางครั้งเราก็ต้องจัดเตรียมไปเอง และสิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้ก็คือ มารยาทในการเข้าพัก และการรักษาความสะอาด เพราะถ้าเราพักตามโรงแรม เราอาจจะเคยชินว่าจะมีพนักงานมาช่วยยกกระเป๋า ทิ้งขยะเกลือนห้องก็มีคนทำความสะอาดให้ มีคนเปลี่ยนผ้าเช็ดตัวเก็บเตียงให้ทุกวัน น้ำไฟใช้ฟรีไม่อั้น แต่ที่พักแบบนี้ให้นึกถึงว่าเวลาเราไปขอนอนบ้านใครแล้วเราทำตัวอย่างไร หรือเวลาเราให้ใครมานอนบ้านแล้วอยากให้เค้าทำอย่างไรกับบ้านของเรา เราก็ควรทำเช่นนั้นกับที่พักเหล่านั้นเช่นกันนะคะ ค่าน้ำค่าไฟค่าทำความสะอาดบางทีก็คิดแยกจากราคาที่พัก ต้องอ่านในรายละเอียดให้ดีก่อนจองค่ะ ที่พักแนะนำวันนี้อยู่ที่ชั้น 7 ของคอนโด The Cliff พระตำหนักพัทยา ใกล้โรงแรม Cosy Beach เจ้าของห้องใช้ชื่อว่าคุณ Søren ไม่ติดหาดนะคะ ต้องเดินประมาณ 500 เมตรจึงจะเห็นทะเล แต่เราก็ไม่ได้สนใจจะเล่นน้ำทะเลอยู่แล้วล่ะ เป้าหมายของเราที่สนใจพักที่นี่คือ สระว่ายน้ำกว้างงงง แถมมีสไลเดอร์ด้วยอันนี้ต่างหากค่ะ ในห้องตกแต่งไว้ดีมาก สะอาด ให้ความรู้สึกเหมือนนอนโรงแรม คุณ Søren เตรียมสบู่แชมพูและผ้าเช็ดตัวไว้บริการด้วยค่ะ แต่ก็อย่างที่บอก เราควรเตรียมของเราไปเผื่อด้วยเพราะว่าเจ้าของที่พักบางแห่งก็ไม่ได้มีให้ค่ะ ห้องครัวและอุปกรณ์ทำครัวมีให้พร้อม ใครใคร่ทำอาหารทำ ใครไม่อยากทำจะลงไปซื้อข้างนอกมาก็ได้ รอบคอนโดของกินตรึม มีทั้ง 7-eleven, Familymart ค่ะ สิ่งอำนวยความสะดวกในคอนโดค่ะ สนใจที่พักลักษณะนี้ ลองเข้าไปลงทะเบียนที่ Airbnb และรับเครดิต ฿842 ไว้ใช้ในการจองดูนะคะ มีแบบที่เป็น Pool Villa ด้วย นับเป็นอีกตัวเลือกหนึ่งของการจองที่พักเลยทีเดียวค่ะ //

Review รีวิว ที่พักพัทยา : Prima Villa Hotel Pattaya Pool Access

Thu, 11 Jun 2015 10:58:21 +0700

Review รีวิว ที่พักพัทยา โรงแรมพัทยา : Prima Villa Hotel Pattaya ห้อง Pool Access พริม่า วิลล่า พัทยาเหนือ // เบื่อๆ ร้อนๆ นึกถึงสระว่ายน้ำสีฟ้าๆ ที่สามารถหย่อนตัวได้จากหน้าห้อง แต่ไม่อยากไปไกล ก็เลยสรุปว่ามานอนเล่นที่นี่ดีกว่า โรงแรมอยู่ซอยนาเกลือ 16/2 นะคะ เลี้ยวเข้ามาแล้วตรงมาสักพักจะเจอสามแยกที่มี รร เซนทาราแกรนด์มิราจก็เลี้ยวขวาประมาณร้อยเมตรก็เจอป้ายนี้แล้วค่ะ แนะนำว่าให้มาจากทางถนนสายนาเกลือแล้ววิ่งย้อนขึ้นมาพัทยาเหนือดีกว่าวิ่งเส้นสุขุมวิทเข้าพัทยาเหนือแล้ววิ่งลงมา เพราะรถติดมากกกก อ่ะ..เลขที่ออก (ไม่ได้ใบ้หวยนะ อิอิ) จองห้องเตียงคู่ไว้ เพราะลูกชายตัวยักษ์และนอนดื้นมากกก จนอิแม่เห็นควรว่าแยกเตียงแยกผ้าห่มกันไปเลยดีที่สุด วิวจากระเบียงห้อง ท๊าด๊าาาาา!!!! มีร่ม รองเท้าแตะ ตู้เซฟ แต่ไม่มีชุดคลุม ถ้ามีชุดคลุมให้อีกอย่างก็ดีนะ ปกติไปพักที่ไหน ถ้าระดับประมาณนี้ส่วนใหญ่ก็จะมีชุดคลุมให้ด้วย ซึ่งส่วนตัวจะใส่ชุดคลุมทับชุดนอนอีกทีเพราะเป็นคนขี้หนาว (แอร์) มากกก ห้องน้ำเซะซี่ แต่ไม่ต้องกลัวไปค่ะ เค้ามีม่านให้เอาลงได้ นี่ค่ะ เอาม่านลงก็สบายใจแระ มีอ่างอาบน้ำให้ ระบบน้ำอุ่นทำงานดี ปรับแรงค่อยได้ดี ชักโครกมีสายชำระให้ค่ะ ในห้องมีโต๊ะทำงานพร้อม Wifi ในห้องให้ใช้ แต่ต้องขอ user กับ password จาก reception ค่ะ น้ำดื่มฟรีสองขวดอยู่นอกตู้เย็นนะคะ ชากาแฟฟรีตามมาตรฐานสากล ส่วนของใดๆ ที่อยู่ในตู้เย็นเสียตังค์ค่ะ อันนี้ห้องคนอื่น ห้องเราอยู่ตรงกลางถ่ายไม่เห็น ห้องโซนนี้จะแค่ติดสระนะคะ แต่ไม่มีที่ลงสระจากในห้อง ต้องเดินออกมาลงบันไดนิดนึง หรือไม่ก็ปีนขอบสระข้ามมา ราคาไม่ทราบว่าเท่ากับห้องที่ลงสระได้เลยเหมือนห้องเรารึเปล่า ที่นี่มีสองสระ อีกสระนึงจะอยู่ด้านหน้าโรงแรมติดกับถนน โรงแรมไม่ติดหาดนะคะ ต้องเดินออกมานิดนึงจะเจอซอยสราญชล (ซอยข้างเซ็นทราราแกรนด์มิราจ) เดินเลี้ยวเข้าซอยเดินประมาณ 1 หอบก็จะเจอทะเลค่ะ ทะเลก็.... เล่นน้ำได้....มั้ยอ่ะ ไม่รู้ดิ แต่เราไม่เล่นดีกว่า ถนนหน้าโรงแรม อยู่ตรงข้าม Centara Grand Mirage แต่ราคาและบรรยากาศต่างกันลิบลับ ไว้ตังค์เต็มกระปุกจะมาอีกครั้งนะเซ็นทารา // รอบๆ โรงแรมวันที่เราไปไม่มีร้านอาหารที่เรากินได้ในรัศมีใกล้ๆ เลย มีแต่ร้านนั่งของพวกรัสเซีย แม้แต่อาหารตามสั่งก็ไม่มี อ้อ..มีแต่รถเข็นขายเคบับอยู่ร้านนึง แต่เรากินไม่เป็น อาหารตามสั่งก็ไม่มี แต่มีร้านสะดวกซื้ออยู่ เอาไงดี หรือซื้ออาหารแช่แข็งเวฟกินดี อย่าเลย ลองใช้บริการห้องอาหารของโรงแรมดูดีกว่า เราสั่งผัดไทยกับผัดขี้เมา ราคาก็สูงกว่าข้างนอกมากล่ะนะ แต่อันนี้เราเตรียมใจไว้แล้ว (อีกอย่าง หิวด้วย คนหิวหาของกินไม่ได้แพงแค่ไหนก็ต้องกินล่ะ) แต่ที่รู้สึกค่อนข้างไม่โอเคคือบริการของพนักงานร้านอาหารที่นี่ วันนั้นมีทัวร์จีนลง ก็แห่ไปบริการแต่ทัวร์กันหมด ไม่มีใครสนใจเราสองแม่ลูกเลย นั่งรอจนเดินไปถามว่าทำหรือยัง ถ้ายังก็จะขอยกเลิกนั่นแหละ ถึงจะได้กิน ถ้าเรารู้ว่าจะชนกับกรุ๊ปทัวร์แบบนี้เราคงจะโทรมาจองที่และสั่งอาหารไว้ก่อน แต่นี่เราคิดว่ารอบๆ โรงแรมจะมีที่ให้เดินไปกินได้ใกล้ๆ สรุปว่าพลาดไป ณ จุดนี้ สรุปคะแนนความประทับใจสำหรับที่นี่ ห้องพัก 8/10 (หักคะแนนเพราะประตูห้องน้ำปิดไม่ได้เหมือนมันบวมน้ำ แอร์มีน้ำหยด แต่ได้แจ้งให้โรงแรมทราบเพื่อปรับปรุงแล้วตอนเช็คเอ๊าท์ ทางโรงแรมรับเรื่องไว้แล้ว ส่วนฟูกแข็งหมอนยวบนอนไม่สบาย หลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน อันนี้ลืมบอกโรงแรมไป นอกนั้นโอเคทุกสิ่ง) สระว่ายน้ำ 10/10 ไม่ได้อวยนะ แต่เราปลื้มจริงๆ ลูกชายเรายิ่งปลื้มขนาดไม่อยากไปไหนเลย ร้านอาหาร 4/10 รสชาติธรรมดา โกรธที่ปล่อยให้เราหิวจนแทบเป็นลม ไม่ให้ความสำคัญกับแขกที่มาส่วนตัว ไม่ได้มากับกรุ๊ปทัวร์เลย จะกลับไปใช้บริการอีกไหม คิดว่ากลับไปใช้บริการอีกแน่นอนในส่วนของโรงแรม แต่ห้องอาหารคงไม่แล้วอ่ะ พกข้าวห่อไปกินเองดีกว่า สำหรับใครที่สนใจพักห้อง Pool Access ราคาน่ารักๆ เช็คราคาได้ตามด้านล่างนี่เลยจ้า ยืนยันห้องพักว่างได้ทันทีค่ะ ★★★ Prima Villa Hotel, Pattaya North, Thailand // //

Review รีวิว : Mind Resort Pattaya มายด์ รีสอร์ท พัทยาใต้

Thu, 11 Jun 2015 10:58:41 +0700

พบกับรีวิวคล้ายกันนี้ได้ที่ http://pantip.com/topic/33340011http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=rambomom&month=08-03-2015&group=1&gblog=22 ------------------------------------------------------------------ ห่างหายจากการเขียนรีวิวไปนานร่วม 3-4 ปี กลับมาคราวนี้ต้องเคาะสนิมกันเป็นการใหญ่ ขอประเดิมการกลับมาเขียนรีวิวที่ห้อง BP ครั้งนี้ด้วย Pool Access ใกล้ๆ แค่พัทยาใต้ Mind Resort ก็แล้วกันนะคะ วันมาฆบูชาที่ผ่านมาพอจะมีเวลาว่าง+ติ๊สท์แตก เลยหลบไปหาที่จำศีลเงียบๆ สักคืนใกล้ๆ บ้าน อยากได้ห้อง Pool Access ที่ราคารับไหว เพราะกะว่าจะนอนแป๊บๆ แค่คืนเดียว หาไปหามาในเว็บจองห้องพักในวินาทีสุดท้ายแบบปุบปับนึกจะไปก็ไป ก็มาเจอถูกใจที่นี่แหละค่ะ คืนละ 2500 บาท Pool Access ไม่ติดทะเลไม่เป็นไร เพราไม่กะจะเล่นทะเลอยู่แล้ว เน้นเล่นสระน้ำล้วนๆ // ก่อนจะเลือกที่นี่ก็ลองหาอ่านนรีวิวเหมือนกันนะ แต่แปลกใจว่าทำไมไม่มีใครรีวิวที่นี่ไว้บ้างเลยอ่ะ ไม่ค่อยมีใครไปกันเหรอ หาเจอแค่รีวิวเดียวเอง เป็นรีวิวเก่าโพ้นตั้งแต่ปีมะนู้นนนนน เลี้ยวจาถ ถ.สุขุมวิทมาเส้นพัทยาใต้ เจอสี่แยกไฟแดงใหญ่ มองซ้ายมือมี Tony Fitness เลี้ยวซ้ายลงไปตามเส้นพัทยาสาย 3 ประมาณ 200 เมตร จะเจออีกไฟแดงนึงปากซอยซ้ายมือมีเซเว่น เลี้ยวลงไปอีกจึ๊กนึงก็เจอแล้วค่ะ อยู่ซ้ายมือ อยู่ติดกับ รร.ภูพญา เอารถไปจอดที่จอดรถหลังตึกแล้วเดินมาเช็คอินที่ล็อบบี้ แจ้งชื่อว่าจองผ่านเว็บจองที่พักมาแล้วตั้งแต่เมื่อคืน ได้ห้องหมายเลข 202 เปิดห้องมา อืม... ก็โอเคนะ ห้องกว้างใช้ได้ แม้ว่าจะค่อนข้างเก่านิดๆ แต่ก็สะอาดโอเคล่ะ ห้องน้ำมีบานเลื่อนเปิดได้ ฉะนั้น ใครที่เป็นคู่เพื่อน พี่น้อง มิใช่คู่เลิฟ แนะนำให้ปิดไว้จะดีกว่านะก๊ะ เดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติดซะเปล่าๆ มาดูโทรทัศน์กัน จริงๆ คือเปิดเอาเสียงเป็นเพื่อนเฉยๆ ไม่ค่อยได้ดูหรอก ส่วนใหญ่อยู่แต่ในสระ ในตู้เสื้อผ้ามีเสื้อคลุม รองเท้าแตะ และตู้เซฟให้ ใครพกงานมาทำ (แบบข้าพเจ้า) ที่นี่มี Wifi ให้ใช้ในห้องฟรีค่ะ แต่ต้องขอรหัสจาก Front จึงจะต่อได้ มีโต๊ะทำงานหันหน้าออกสู่สระน้ำ ทำงานไปดูฝรั่งไป เอ๊ย...ม่ายช่ายยย มีห้องเล็กๆ สำหรับทานอาหารเป็นสัดส่วนพร้อมจานชามช้อนส้อมให้ 2 ชุด ตู้เย็นพร้อมเครื่องดื่มและมินิบาร์ (เสียตังค์ แต่ไม่แพง) ราคาของในตู้ ก็โอนะ ไม่ได้แพงมาก ที่จริงเซเว่นก็เดินไม่ไกลหรอกแต่หากขี้เกียจเดินก็หาๆ เอาในตู้เย็นก็สู้ราคาไหวอยู่ ราคาขนมก็คบได้นะ มีไมโครเวฟให้ในห้อง หิ้วอาหารจากข้างนอกมาเวฟกินได้เลย ในห้องหมดละ ทีนี้เดินออกไปนอกห้องกันบ้าง เจอสิ่งนี้ มีเก้าอี้ยาวให้หนึ่งตัวหน้าห้อง เราก็เอามาทำอย่างนี้ ไม่ต้องไปไหนกันล่ะ ขึ้นๆ ลงๆ สระมันอยู่เนี่ยแหละ ป่ะๆๆๆ ออกสู่โลกภายนอกกัน จากหน้าห้องเรามีทางเชื่อมสู่สระรวมตึกที่เห็นนั้นของ รร ภูพญาเค้านะคะ แต่ดูประหนึ่งเป็นของ รร นี้ 555 // พื้นที่ รร น้อยนิดเดียว แต่เก่งนะที่สามารถออกแบบให้ไม่ดูแคบได้ (อย่างที่บอกเมื่อกี้ว่าตึก รร ข้างๆ ดูกลมกลืนคล้ายเป็นพื้นที่เดียวกันทำให้หลอกตาเหมือนว่ากว้างได้) มีห้อง stream กับเซาว์น่าด้วย บาร์ริมสระ สั่งอาหารเครื่องดื่มได้ที่นี่ ครัวปิด 2 ทุ่ม จบการรีวิวเคาะสนิมเพียงเท่านี้จ้า คะแนนความพึงพอใจเราให้ 4/5 มีตินิดนึงคืออ่างแช่ในห้องน้ำเรามันคงจะรั่ว เลยขังน้ำไม่อยู่ ลูกชายเราอยากจะเล่นน้ำในอ่างก็เลยอดเลย และอีกนิดนีงคือหมอนนอนไม่ค่อยสบายค่อนข้างปวดคอ เลยขอหักคะแนนออก ณ จุดนี้จ้า // เช็คราคาและห้องพักว่าง Mind Resort ★★★ มายด์รีสอร์ท, พัทยาใต้, ไทย // Blog ของเรา : http://www.familylove2trip.com/http://rambomom.bloggang.com/http://goodpoolvillas.blogspot.com/

Review รีวิว : กะตะธานี Katathani Phuket Resort + Surf House Phuket : luxury 5 star hotel ที่พักติดหาดส่วนตัว สระว่ายน้ำสวย

Wed, 06 May 2015 07:59:41 +0700

กะตะธานี Katathani Phuket Resort // ที่ตั้ง : หาดกะตะน้อย ภูเก็ต เดินทางจากสนามบินภูเก็ตประมาณ 1 ชั่วโมงLocation : Katanoi Beach Phuket an hour’s drive from Phuket International Airport บรรยากาศโดยรวมของที่นี่ ความเห็นของเรา: โรงแรมใหญ่มากกกกกก มีห้องพักเยอะมากๆ รวมแล้วหลายตึกด้วยกัน มีหาดส่วนตัวที่เงียบสงบและสวยมาก (แต่คลื่นแอบแรงวันที่ไป) วันที่ไปพัก เราพักตึกโซนบุรีวิงก์ ไม่ติดหาด ไม่เห็นทะเล แต่ติดสระว่ายน้ำเล็กๆ อยู่ห้องแรกชั้นล่าง ก้าวลงจากห้องพักก็แช่ตัวที่สระได้เลยค่ะ ที่นี่มีสระว่ายน้ำหลายสระมาก ถ้าจำไม่ผิดน่าจะประมาณ 6 สระ ด้วยความที่โรงแรมมีพื้นที่กว้างมากกกกก คือทั้งเวิ้งหาดเป็นของเค้าทั้งหมด ดังนั้น สระต่างๆ ก็จะกระจายตัวอยู่ทั่วไปทั้งติดหาดและไม่ติดหาด แขกโรงแรมจะใช้บริการสระไหนก็ได้ ร้านอาหารเอย Beach Bar ต่างๆ ก็มีหลายจุด โรงแรมกว้างถึงขนาดต้องมีรถรับ-ส่งแขกที่จะเดินทางระหว่างตึกกันเลยทีเดียวค่ะ ไปถึงปุ๊บก็เช็คอินที่ตึกล็อบบี้ แล้วรถกอล์ฟโรงแรมก็จะพาเราไปส่งที่ตึกห้องพักของเรา ห้องที่เราพักกว้างมาก กว้างจนเหมือนคนออกแบบไม่รู้จะวางอะไรไว้ตรงไหนดี ก็เลยดูเหมือนใช้พื้นที่มั่วไปหน่อย คือเราจะเอามาตรฐานการจัดวางสิ่งของในห้องพักจากที่อื่นมาใช้กับที่นี่ไม่ไ้ด้เลย พัก 2 คืน กว่าจะหายงงกับ Layout ก็ปาเข้าไปวันนึงล่ะค่ะ โรงแรมอยู่หาดกะตะน้อย ซึ่งห่างจากหาดกะตะโซนที่เป็นแหล่งกินแหล่งช้อปมากพอสมควร แนะนำอย่างยิ่งว่าควรจะต้องเช่ารถขับเพราะไม่งั้นก็ไปไหนไม่ได้เลย จะเดินไปหาอะไรกินต้องเดินข้ามเขา มันก็ไม่ไกลมากหรอกถ้าเป็นทางราบ แต่เนินมันชันมาก เราเห็นฝรั่งเดินกันเยอะนะ แต่เราขอบาย ที่บอกว่า ควรเช่ารถขับแบบ The Must ก็เพราะถ้าไม่อย่างนั้นก็ต้องเช่าตุ๊กๆ ไปเที่ยวละ 200 บาท ไปกลับ 400 กับระยะทางแค่นั้น ถ้าจะไปเที่ยวจุดชมวิวหรือที่ไหนก็ต้องจ่ายเพิ่มอีกเป็นพัน สรุปว่า เช่ารถขับเถอะคุ้มกว่าจริงๆ ค่ะ // สถานที่ท่องเที่ยวแนะนำ ครั้งนี้เราได้ไปนั่งเล่นที่ Surf House Phuket ริมหาดกะตะ ที่นี่จะมีที่เล่นเซิร์ฟบอร์ดจำลองและเป็นร้านอาหาร มีเครื่องเล่นเซิร์ฟแบบนี้ให้เล่นด้วย เรานั่งมองๆ ก็อยากลองเล่นดูเหมือนกัน เห็นเค้าว่าคนไม่เคยเล่นก็เล่นได้ มีเจ้าหน้าที่คอยให้คำแนะนำค่ะ น้องคนนี้เป็นพนักงานที่ร้านค่ะ เห็นหุ่นอย่างนี้น้องเค้าอย่างพริ้วเลยนะขอบอก เจ้าของร้านบอกว่าพนักงานมีสวัสดิการเล่นฟรี แหม...น่ามาสมัครทำงานที่นี่จริงๆ 555 เว็บ Surf House Phuket สำรองที่นั่ง wallop.nadon@surfhousephuket.com เช็คราคาปัจจุบัน >>> กะตะธานี Katathani Phuket Resort ที่พัก Pool Villa พูลวิลล่าติดทะเล ที่พักหาดส่วนตัว ที่พักติดทะเล ที่พักสระว่ายน้ำส่วนตัว ที่พักมีสระว่ายน้ำ จองที่พัก จองตั๋วเครื่องบินราคาประหยัด จองตั๋วรถทัวร์ รถเช่าทั่วไทย คลิกจองออนไลน์ได้เลยค่ะ http://www.familylovetrip.com/ Blog ของเรา : http://www.familylove2trip.com/http://rambomom.bloggang.com/http://goodpoolvillas.blogspot.com/

รีวิว Review : โรงแรมฮาร์ดร็อค พัทยา Hard Rock Hotel Pattaya

Sat, 25 Apr 2015 16:09:52 +0700

// // พบกับรีวิวคล้ายกันนี้ได้ที่ http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11856584/E11856584.html http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=rambomom&month=20-03-2012&group=1&gblog=21 ------------------------------------------------------------------ // // พาพี่ม่อนไปชิลที่โรงแรมฮาร์ดร็อคพัทยา เมื่อวันเสาร์ที่ 17 มีนา 2555 ที่ผ่านมาค่ะ โดยจองแพคเกจ Kids On Us โดยตรงกับเว็บของโรงแรม (ดูรายละเอียดคลิกที่นี่ค่ะ) พอพร้อมแล้วก็เก็บกระเป๋าออกเดินทางไปกันเลย ทางเข้าโรงแรมจะเลี้ยวลงมาตรงพัทยากลาง วิ่งมาจนเกือบถึงชายหาด เลี้ยวขวาลงเส้นพัทยาสายสอง อยู่ติดกับโรงแรมมณเฑียรค่ะ โรงแรมเพิ่งจะผ่านการรีโนเวทมาไม่นาน ห้องสดใสไฉไลปิ๊งปั๊งต่างจากที่เคยมาเมื่อเกือบสิบปีที่แล้วลิบลับ ห้องดูทันสมัยและกว้างกว่าเดิม มีการกั้นส่วนที่เคยเป็นระเบียงแล้วติดไฟสีๆ มาทำประโยชน์เป็นพื้นที่ใช้สอยในห้องเพิ่มเติม ทำให้ห้องดูกว้างและโปร่ง รูปนักร้อง(ที่ส่วนใหญ่เสียชีวิตไปแล้ว)รูปโตๆ ที่เคยหลอนเราอยู่ปลายเตียงก็เอาออกไปด้วย ทำให้นอนหลับอย่างสบายใจมากกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย อิอิ เดินเข้าไปเช็คอิน ล็อบบี้ตกแต่งได้สวยงามค่ะ แต่ไม่ได้ถ่ายรูปมา (เมมโมรี่กล้องมือถือมีน้อย ต้องสงวนไว้ถ่ายอย่างอื่นบ้าง) ตัดภาพขึ้นไปดูบนห้องกันเลยดีกว่า ตามแพคเกจที่จองไว้จะเป็นห้อง Deluxe Sea View เตียงคู่ เด็กอายุไม่เกิน 12 แชร์เตียงกับผู้ปกครองค่ะ ตอนแรกเราจะขอเตียงเสริม แต่ว่าด้วยขนาดของห้องที่เล็กมากทำให้ไม่สามารถเสริมเตียงได้ ก็เลยสละเตียงให้พี่ม่อนนอนสบายๆ ไปเตียงนึง ส่วนพ่อแม่ก็มานอนเบียดกันที่อีกเตียงนึงแทนค่ะ เข้าห้องมาจะเจอส่วนที่แขวนเสื้อผ้าและตู้เซฟอยู่ขวามือโดยไม่มีประตูกั้น ซึ่งก็ดีเหมือนกันเพราะทำให้ดูไม่อึดอัด ซ้ายมือเป็นห้องน้ำ ประตูห้องน้ำเป็นบานเลื่อนติดกระจกเต็มตัวไว้ส่องเช็คสำรวจเรตติ้งตัวเองก่อนออกจากห้องค่ะ เปิดเข้าไป เจออ่างล้างหน้าใหญ่สะใจ ห้องน้ำตกแต่งโทนขาวดำ ชอบค่ะ ขรึมปนเท่ดี กำแพงเป็นกระจกใสมองทะลุห้องนอน ใครเขินก็ปิดมู่ลี่ได้ค่ะ // // ฝักบัวที่นี่มีแต่ Rain Shower ค่ะ ระบบระบายน้ำไม่ค่อยทันใจเท่าไหร่ ส่วนของโถนั่ง ไม่มีสายฉีดชำระให้นะคะ หลายคนคงไม่ชอบ น้ำเปล่าฟรีสองขวด (เล็ก) วางอยู่ในห้องน้ำ ขวดติดฉลากโรงแรมนะคะ ส่วนที่อยู่ในตู้เย็นใต้โทรทัศน์เสียตังค์ค่ะ ในห้องน้ำตกแต่งกระจกบานใหญ่ไว้เยอะมาก ทำให้รู้สึกเหมือนห้องกว้างและไม่รู้สึกอึดอัด สบู่หอมก้อนใหญ่ ปลายเตียงเป็นทีวี LCD ติดผนัง ครอบครัวที่มีเด็กมาก็มีการ์ตูนให้ดูหนึ่งช่องถ้วน พี่ม่อนบ่นอุบ ทำไมมีการ์ตูนช่อง Disney ช่องเดียว (ไม่เหมือนที่บ้านที่มีให้ดูสารพัดการ์ตูน) มีเครื่องเล่นซีดีให้อยู่ตรงมินิบาร์ มองไปจะเห็นแผนผังทางหนีกรณีฉุกเฉินติดที่ประตูห้อง เพื่อความปลอดภัยของท่าน ควรศึกษาทุกครั้ง ทุกที่ ทุกโรงแรมที่ไปพักนะคะ สำหรับเรา เพื่อความไม่ประมาท ทันทีที่ปิดประตูห้อง ก่อนทำอะไรอย่างอื่นจะศึกษาแผนผังนี้ก่อนทุกครั้งเลยค่ะ ลงข้างล่างไปเล่นน้ำสระกันดีกว่า อย่างที่หลายคนทราบ ที่นี่จะมีสระสองแบบ คือสระที่จำลองเอาชายหาดมา กับสระว่ายน้ำใหญ่แบบปกติ สระที่จำลองชายหาด จะมีหาดทรายเทียมให้เล่นกันด้วย ซึ่งเด็กๆ จะชอบมาก เราเองก็ชอบค่ะ เหมือนได้เดินชายหาดโดยไม่ต้องออกไปนอกโรงแรม // // สระส่วนที่เป็นชายหาดเทียมกับสระปกติจะแบ่งโซนกันด้วยทุ่นกั้นค่ะ แต่สามารถข้ามไปมาหากันได้ตลอดเวลา ช่วงบ่ายวันเสาร์ที่เราไปมีวงดนตรีร็อคเล่นสดให้ฟังริมสระด้วย เล่นดีด้วยสิ ขาร็อคอย่างเราช้อบชอบ นอกจากนี้ก็มีเกม มีกิจกรรมให้ทำตลอด สนุกมากๆ สำหรับครอบครัวที่มีเด็ก หากเป็นเด็กเล็กก็สามาถพาไปใช้บริการ LiL Rock ซึ่งจะมีพี่เลี้ยงคอยดูแลพาเด็กๆ ทำกิจกรรมสนุกๆโดยคุณพ่อคุณแม่ก็มีเวลาส่วนตัวทำกิจกรรมที่ตัวเองสนใจได้ หรือถ้าเป็นเด็กโตเกิน 12 ขวบก็สามารถไปใช้บริการคลับสำหรับเด็กโตได้เช่นกัน ซึ่งกิจกรรมก็จะต่างไปจากของเด็กเล็ก ทั้งนี้ มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมด้วยนะคะ รายละเอียดไม่ขอเล่า ลองสอบถามกับทางโรงแรมละกันค่ะ สำหรับที่นี่จะมีกิจกรรมอีกอย่างหนึ่งที่รู้จักกันดีและสนุกมากๆ คือปาร์ตี้โฟมค่ะ โดยช่วง 5-6 โมงเย็นจะเป็นช่วง Family คือเด็กๆ สามารถร่วมสนุกได้ และจะมีอีกรอบคือช่วงประมาณสองทุ่มครึ่งถึงตีหนึ่งโดยประมาณซึ่งเด็กๆ จะเข้่าร่วมไม่ได้เนื่องจากมีการเสริ์ฟเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ค่ะ พอดีใช้กล้องมือถือถ่าย แล้วเมมก็เหลือน้อยมาก เลยไม่ได้ถ่ายรูปในส่วนอื่นๆ ของโรงแรมแล้วก็อาหารค่ำมาค่ะจากการที่ตัวเองเคยไปเมื่อครั้งเปิดตัวใหม่แรกๆ กับครั้งที่รีโนเวทแล้วในวันนี้ ก็ทิ้งเวลาห่างมาเป็นสิบปีทาง ด้านการตกแต่ง อยากจะบอกว่า เราชอบสไตล์การตกแต่งแบบใหม่นี้มากกว่าเมื่อก่อนนะ โดยเฉพาะเรื่องที่เอารูปภาพนักร้อง (ที่เสียชีวิตไปแล้ว...ซึ่งหลอนเรามากๆ) มาติดตกแต่งห้องออก ทำให้เราหลับสบายหายผวาขึ้นเยอะเลยค่ะด้านการ เอ็นเตอร์เทน เราชอบนะที่มีกิจกรรมหลายๆ อย่างให้เลือกทำ เฉพาะที่สระว่ายน้ำก็มีดนตรีสด มีเกมริมสระ และอื่นๆ อีกมากมาย ไม่มีเบื่อเลยแต่ถ้าเป็นด้านความรู้สึกเฟรนด์ลี่ ความอบอุ่น ความ Nice ของเหล่าพนักงาน ไม่ใช่ว่าปัจจุบันไม่ดีนะ แต่เราเทียบกับสมัยเมื่อก่อนที่เคยไปแล้วเราคิดว่า ความอบอุ่นและความเป็นกันเอง เมื่อก่อนมีเยอะกว่าเดี๋ยวนี้ค่ะอาหารค่ำ เราเลือกแบบแพคเกจเสริ์ฟเครื่องดื่มไม่อั้น ด้วยความที่เราทานอาหารปริมาณไม่ได้มากนัก แถมไลน์อาหารก็ไม่ได้มีอะไรที่ประทับใจเป็นพิเศษ เราก็เลยเน้นหนักไปที่เครื่องดื่มพวกไวน์แดง เดินกลับขึ้นห้องไปตอนไหนยังไงแทบจะจำไม่ได้เลยค่ะ หุหุหุ เช็คราคาที่นี่ได้ที่ ★★★★★ ฮาร์ดร็อคโฮเทล พัทยา, พัทยากลาง, ไทย จองโรงแรมที่พักในพัทยา และจังหวัดอื่นๆ ทั่วไทย ราคาพิเศษสุดๆ ไม่มีค่าใช้จ่ายแอบแฝง // // //

รีวิว Review : เที่ยวง่ายใกล้บ้าน Under Water World Pattaya อันเดอร์วอเตอร์เวิร์ลด์ พัทยา

Wed, 03 Oct 2012 11:25:50 +0700

// _// // อ่านรีวิวที่เหมือนกันนี้ได้ที่ http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11840408/E11840408.html http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=rambomom&month=16-03-2012&group=3&gblog=17 ------------------------------------------------------------------------------------ กลับไปเที่ยว Under Water World พัทยากันอีกครั้ง ทั้งที่บ้านเราอยู่ชลบุรี แต่เราก็ไม่ได้ไปที่นี่กันบ่อยนัก ส่วนใหญ่จะไปแค่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่บางแสนมากกว่า ครั้งสุดท้ายที่เราไป Under Water World ก็เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่เพิ่งเปิดไม่นาน (ตั้งแต่สมัยมีอุโมงค์แค่ช่วงสั้นๆ ช่วงเดียวกับสัตว์น้ำกระหร็อมกระแหร็ม ดูรีวิวครั้งก่อนเปรียบเทียบได้ค่ะ) แต่ด้วยความไม่ประทับใจหลายๆ อย่างก็เลยไม่ได้ไปอีก ต่อเมื่อเวลาผ่านมาหลายปี คิดว่าคงมีอะไรปรับเปลี่ยนไปบ้่าง พอดีพี่ม่อนปิดเทอม และอยากไปเที่ยว ด้วยความที่อิแม่ยังขับรถไม่แข็งแรงมากนัก ก็เลยต้องหาที่ที่คิดว่าเด็กจะสนใจ และอยู่ไม่ไกลจากบ้าน ก็เลยลองพามาที่นี่ดู แล้วก็ไม่ผิดหวัง ได้พบอุโมงค์งอกขึ้นมาเป็นสามช่วง กับสัตว์น้ำที่เพิ่มขึ้นมาเยอะกว่าเดิม (หน่อย) แต่ค่าเข้าก็ยังคงแพงเกินเหตุอยู่ดีเมื่อเทียบกับสิ่งที่ได้รับกลับมา แต่ก็เอาเหอะ มาง่ายไปง่าย ใกล้บ้าน ผู้หญิง (ที่ขับรถไม่แข็ง) และเด็กไปตามลำพังได้ง่ายๆ ก็หยวนๆ ละกัน ปิดเทอมแม่พามาเที่ยวที่นี่กั๊บ สบายๆ วิ่งมาทางมอเตอร์เวย์ ออกพัทยากลาง วิ่งเลยเอ๊าท์เล็ทมอลล์มาหน่อย มองขวามือจะเห็นสิ่งก่อสร้างรูปโดม ก็ชิดขวา แล้วยูเทิร์นกลับมาทางไปกรุงเทพ ก็ถึงแง้วกั๊บ เที่ยวกับแม่ป๋มก็เน้นง่ายๆ แบบนี้แหละกั๊บ เพราะแม่ป๋มขี้เกียจขับรถ เอ๊ย..ไม่ใช่ แม่ป๋มบอกว่ายังขับรถไม่แข็งเลยไม่อยากไปไกล ขี้เกียจไปทะเลาะกับรถต่างถิ่นกั๊บ ที่จอดรถกั๊บ กว้างขวาง ขนาดไปวันเสาร์ยังมีที่ว่างเยอะเลยกั๊บ ตามป๋มมากั๊บ จะพาไปซื้อบัตร ซื้อบัตรตรงนี้กั๊บ อัตราค่าเข้าชม ราคาคนไทยกับฝรั่งก็ต่างกันตามนี้กั๊บ ราคาเด็ก จะนับที่ส่วนสูงไม่เกิน 130 ซม. ส่วนป๋มแม่เลี้ยงดีไปหน่อย แม้จะอายุไม่ถึง 10 ขวด แต่ก็ต้องจ่ายเท่าผู้ใหญ่กั๊บ T^T นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมป๋มต้องจ่ายราคาผู้ใหญ่กั๊บ ขอป๋มกับแม่หาอะไรกินรองท้องกันก่อนนะกั๊บ ทั้งหมดทั้งมวล มีร้านให้ซื้ออะไรกินอยู่สองร้านกั๊บ อีกร้านเป็นร้านขายเครื่องดื่มแบบตู้แช่แล้วก็กาแฟ เอาเมนูมาดูหน่้อยว่ามีอะไรบ้าง มีของไม่ครบตามเมนูนะกั๊บ เมนูมีประมาณสิบกว่าอย่าง แต่สั่งได้แค่สามสี่อย่าง (แล้วจะมีรายการอื่นไว้ทำไมกั๊บ) แล้วก็มีน้ำผลไม้ปั่นด้วย น้ำผลไม้ที่สามารถสั่งได้ ก็ดูเอาว่ามีอะไรวางไว้บ้างนะกั๊บ สั่งเอาตามที่เห็นว่ามีกั๊บ อาหารเช้าควบกลางวันของป๋มกับแม่กั๊บ สั่งอาหารแล้วก็มานั่งรอนั่งกินกันซะดีๆ ที่ตรงนี้กั๊บ แม่บอกว่าอย่าเดินกินมันไม่สุภาพ เดี๋ยวรอป๋มกินเสร็จก่อนแล้วจะพาเดินเข้าไปดูข้างในนะกั๊บ // // ทางเข้าัก๊บ เอาตั๋วยื่นที่ตรงนี้แล้วเดินผ่านเข้าไป แม่พาป๋มไปกลางเดือนมีนา แต่กลิ่นอายวันวาเลนไทน์ยังคงไม่จางหายไปเลยกั๊บ แผนกต้อนรับ อ่างปลากระเบนน้อย ขอป๋มแวะถ่ายรูปแป๊บนึง ด่านต่อไปก็เจอกับปลาดาว ให้อาหารปลาคาร์พ ขวดละสิบบาท แม่ถามว่าป๋มอยากเลี้ยงปลาคาร์พไหม ป๋มตอบแม่ว่า ดูคนอื่นเค้า (เสียตังค์) เลี้ยง (ให้ป๋มดู) ดีกั่ว แม่บ่นอุบอิบ ก็แม่อยากถ่ายรูปตอนป๋มเลี้ยงปลา แต่ป๋มไม่เอาหรอกกั๊บ กิจกรรมเด็กๆ เค้าเล่นกัน ป๋มโตแล้วนะแม่ ใครอยากได้ของที่ระทึกกลับก็บ้านก็หยอดเหรียญเข้าไป แล้วจะมีเหรียญกล้าหาญของที่นี่ออกมาให้เก็บเอาไปสะสม เดินผ่านตรงนี้ไปก็จะเข้าข้างในแล้วกั๊บ ตามป๋มมา จะพาไปชม อุโมงค์ของที่นี่จะมีสามช่วงกั๊บ แต่ละช่วงก็ไม่ได้ยาวอะไรมาก มีปลามานอนพังพาบยิ้มให้ป๋มเป็นระยะ ปลาบางตัวก็ขี้เกียจ อู้งาน นอนเอาหัวมุดใต้หินแบบนี้ ฝรั่งเยอะกั๊บที่นี่ คนไทยมีแต่ไม่มาก อาจด้วยราคาที่แม่บอกว่าแพงเกินเหตุไปหน่อย แม่บอกว่าไหนๆ ก็เสียตังค์ (แพง) เข้ามาแล้ว ขอความกรุณาช่วยถ่ายรูปกับอุโมงค์ไว้เป็นที่ระลึก และเก็บไว้เป็นวัตถุมงคลซักแชะ ป๋มก็ตามใจแม่กั๊บ ช่วงคั่นระหว่างอุโมงค์ก็มีร้านขายของที่ระทึกแบบนี้ ของที่ขาย แม่เดินดูราคาแล้วบอกว่า "ขายให้ฝรั่งเหอะราคานี้" ไม่มีอะไรที่ราคาดึงดูดนักท่องเที่ยวชาวไทยอย่างเราเลย โดยเฉพาะแม่ของป๋ม... สิ่งเดียวที่ดึงดูดแม่ป๋มมากที่สุดในร้านนี้คือ.... กระจกทะลุมิติอันนี้กั๊บ แม่บอกว่า ขอถ่ายรูปคู่กับป๋มหน่อย อ่ะ..ป๋มก็ตามใจอีกแล้วกั๊บ ออกมาจนช่วงสุดท้ายก็จะเจอกับความมืดมิด เป็นแหล่งโชว์แมงกระพรุนเรืองแสงกั๊บ แม่ป๋มฝากมาบอกพี่ๆ ว่า เวลาไปเที่ยวสถานที่แบบนี้ ระวังอย่าเปิดแฟลชถ่ายรูปนะกั๊บ เพราะมันจะไม่ดีต่อน้องๆ ปลาเค้า ตาของพวกเค้าจะเสียกั๊บ โดยเฉพาะสัตว์ที่ต้องอยู่ในที่มืดอย่างน้องแมงกระพรุนเรืองแสงเหล่านี้ ช่วยๆ กันเมตตาต่อพวกเค้าด้วยนะกั๊บ หลังจากนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ัวกั๊บ ออกมาปุ๊บ แม่ก็พากลับบ้าน ผ่านเอ๊าท์เล็ทของ Fly Now แม่ป๋มก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปกั๊บ เห็นคำว่า SALE ไม่ได้ ต้องแวะลงไปปิดทองซักหน่อย แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมาเท่าไหร่หรอกกั๊บ มีแค่เสื้อกล้ามของป๋มตัวนึง กะเสื้อยืดคอกลมของพ่ออีกตัวเท่านั้นเอง ราคาไม่ได้ถูกน่าซื้อนักหนาหรอกกั๊บ ที่น่าสนคือห้องน้ำมากกว่า แม่บอกว่าหรูกว่าโรงแรมบางแห่งอีกกั๊บ // //

รีวิว Review : Samunthitar Resort สมันธิตารีสอร์ท เขาค้อ ก่อนปีใหม่

Fri, 16 Mar 2012 16:06:39 +0700

// // กระทู้รีวิวนี้อยู่ที่ http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8729094/E8729094.html และ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=rambomom&month=13-01-2010&group=1&gblog=20 ไปมาเมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2552 ที่ผ่านมาค่ะ เปิด Google เจอเว็บก็เลยโทรไปจองห้องพักโดยตรงกับทางรีสอร์ท ช่วงที่ไปอากาศเย็นสบายไม่ถึงกับหนาว แต่ไม้เมืองหนาวต่างๆ ในเขาค้อและในรีสอร์ทงามดีเชียวค่ะ รีสอร์ทชื่อแปลกแห่งนี้ตั้งอยู่บนเขาค้อค่ะ อาจจะอยู่ในหุบ ไม่ได้อยู่บนยอดเขามองลงมาเห็นทะเลหมอกเหมือนรีสอร์ทข้างเคียงอื่นๆ แต่บรรยากาศโดยรวมก็ถือว่าดีมากๆ เลยค่ะพวกเราพักแค่คืนเดียวเอง เพราะมีกำหนดการต้องไปให้ถึงเชียงคาน เสียดายมากๆ เพราะที่พักที่นี่นอนสบาย อาหารอร่อยจริงๆ มีโอกาสต้องกลับไปอีกแน่ๆ ตัวอาคารจะเป็นตึกปูนสีขาวตามเทรนด์นิยมแถวๆ สวนผึ้ง (แต่สำหรับเขาค้อดูเหมือนจะเพิ่งเคยเห็นที่นี่ที่เดียวนะ) แต่ถึงจะคล้ายแถวสวนผึ้ง แต่ที่นี่ไม่มีแกะให้ดูนะ ที่นี่มีพืชและดอกไม้เมืองหนาวเยอะค่ะ อันนี้ตรงด้านหน้าล็อบบี้ที่เช็คอิน ดอกบัวตองข้างอาคารล็อบบี้ มีโต๊ะปิงปองให้เล่นกันด้วย มีสระน้ำเล็กๆ พร้อมเรือถีบให้นั่งกันด้วย ตอนแรกก็ว่าจะลองนั่งดูเหมือนกัน แต่หาทางเอาเรือออกจากท่าไม่ได้ ไม่มีคนช่วยเอาเชือกออกจากหลัก จะปีนด้านหน้าเรือไปเอาออกเองก็กลัวจะทำเรือเค้าล่ม เลยยืนมองอยู่ห่างๆ ดีกว่า ห้องพักปลูกอยู่บนเนินเขาเล็กๆ เราได้ห้องภูรักษ์ 6 ซึ่งอยู่ชั้นสอง วิวดี มีระเบียงกว้างส่วนตัวด้วย ที่นอนอันอบอุ่นและหลับสบายจนไม่อยากลุก ประตูออกสู่ระเบียงกว้างด้านนอก ด้านซ้ายเป็นโต๊ะทำงาน ด้านขวาเป็นที่แขวนและวางเสื้อผ้า ห้องที่เราพักมีระเบียงนั่งเล่นกว้างมากๆ มีประตูเชื่อมต่อกับห้องข้างๆ สำหรับใครที่มากันเป็นหมู่คณะ จะได้สังสรรค์กันได้ แต่สำหรับบ้านเราคงต้องปิดประตูทะลุมิตินั้นเอาไว้ดีกว่า เก้าอี้นั่งข้างห้อง บรรยากาศยามค่ำคืน ห้องเราอยู่ข้างบนค่ะ บ้านข้างๆ ป้ายหน้ารีสอร์ท ค่าที่พักจะรวมค่าอาหารสองมื้อ คือมื้อเย็นกับมื้อเช้า อาหารง่ายๆ ก็จริง แต่อร่อยมากๆตรงนี้จะเป็นทั้งล็อบบี้ ที่เช็คอินและที่กินอาหาร ตรงนี้เหมือนจะทำเป็นร้านขายของที่ระลึก แต่คงจะเป็นในอนาคตเพราะปัจจุบันยังไม่มีอะไร มีเพียงภาพถ่ายแปะไว้อย่างเดียว // // // // ชอบแสงแบบนี้จัง ให้ความรู้สึกอบอุ่น ก่อนอาหารเย็นจะออก นั่งรอที่ตรงนี้ อาหารเย็นออกประมาณหนึ่งทุ่ม ดูอะไรไปเพลินๆ อาหารเย็นออกค่อนข้างช้า แต่อร่อยมาก หรือเพราะหิวจัดก็ไม่รู้ ที่นี่มีดนตรีร้องสดให้ฟังระหว่างกินอาหารเย็นด้วย สามารถขอเพลงที่อยากฟังได้ แต่รู้สึกว่านักร้องจะถนัดแนวเพื่อชีวิตนะกินเสร็จก็กลับขึ้นห้องดีกว่า ถ่ายจากระเบียงห้อง ตรงนี้นั่งชิลล์ได้ทั้งวันทั้งคืน ได้เวลาเข้านอน อาบน้ำนอนดีกว่า อ่างอาบน้ำ ใหญ่สะใจ น้ำไหลทันใจดี เปิดแป๊บเดียวเต็มอ่าง เจ้าลูกชายเล่นน้ำแบบไม่ไล่ไม่เลิกเลยทีเดียว อ่างล้างหน้า อุปกรณ์อาบน้ำที่มีให้ของที่นี่ไม่ค่อยมีอะไรให้นะคะ เบสิคๆ ก็แชมพูแล้วก็โฟมอาบน้ำ คอตต้อนบัดส์ หมวกคลุมผม อยากได้อะไรเพิ่มคงต้องเอามาเอง ประตูห้องน้ำเป็นประตูไม้บานเลื่อน พร้อมที่ล็อคเป็นตัวเกี่ยวแบบคลาสสิคแอบ ดูพี่ม่อนทดลองที่นอนเด็กจากในห้องน้ำกันดีกว่า เห็นฮีคอนเฟิร์มว่า ที่นอนของฮีนอนสบายซู้ดดดดยอด ซึ่งก็น่าจะจริง เพราะพี่ม่อนนอนท่าไหนท่านั้นไม่มีกระดิกเลยยันเช้า ที่แขวนและวางเสื้อผ้า รกหน่อยนะคะ ผนังห้องตกแต่งด้วยภาพวาดสวยงาม ทีวีจอใหญ่ พร้อมเครื่องเล่นดีวีดี เตรียมแผ่นมาเองนะคะ ที่หลับที่นอนค่ำคืนนี้ที่นี่ WiFi มาไม่ถึงบนห้องนะคะ จะมีสัญญาณแค่ในล็อบบี้ ต้องหาทางต่อเน็ทเอาเอง อย่างของเราต่อผ่านมือถือค่ะ จัดไปอีกมุม คอนเฟิร์มว่านอนแล้วไม่อยากลุกจริงๆ ทะเลหม่งทะเลหมอกไม่ดูมันละ แถมภาพในล็อบบี้ต่ออีกนิดหน่อย ระหว่างกินอาหารเย็น มีเพลงเพราะๆ จากคนนี้ให้ฟัง

รีวิว Review : Karavel House Sriracha ที่พักใกล้เกาะลอยและท่าเรือข้ามไปเกาะสีชัง

Tue, 24 Nov 2009 13:46:06 +0700

พอดีได้รับบัตรเชิญให้เข้าพักแถมอาหารมื้อเย็นให้ฟรีหนึ่งมื้อซึ่งใกล้จะหมดเขตแล้ว ดังนั้น ด้วยความงก เอ๊ย...เสียดาย () ประกอบกับช่วงนี้ไม่ค่อยได้ไปไหน ก็เลยไม่ค่อยมีข้อมูลมาทำรีวิวที่พักเท่าไหร่ จึงขอถือโอกาสนี้ทดลองไปพัก และทำรีวิวมาฝากเพื่อนๆ ซะเลยค่ะ โรงแรม Karavel House จะเป็นลักษณะโรงแรมกึ่ง Service Apartment เล็กๆ ที่ให้บริการทั้งแบบรายวันและรายเดือน กลุ่มลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นคนญี่ปุ่นประมาณ 90% ค่ะ นอกนั้นจะเป็นคนไทยบ้างประปราย โรงแรมอยู่ในซอยเดียวกับสถานีตำรวจศรีราชา บริเวณเดียวกับร้านชุมบา หน้าปากทางเข้าตรงถนนใหญ่จะมีป้ายชี้เข้าไปท่าเทียบเรือไปเกาะสีชัง เลี้ยวตามป้ายเข้ามาซักพักจะเห็นร้านชุมบาอยู่ขวามือและป้ายของ Karavel ให้เลี้ยวเข้าไปตามป้ายเลยค่ะ โรงแรมจะอยู่ติดกับลานจอดรถของชุมบาเลยค่ะ ห้องที่เราพักเป็นแบบหนึ่งห้องนอนนะคะ ซึ่งจะมีห้องนอนเล็กๆ แยกต่างหากกับส่วนนั่งเล่นและทานอาหารค่ะ โต๊ะเครื่องแป้ง ย่างก้าวแรกที่เห็นโรงแรม นึกว่าตัวเองอยู่ที่ญี่ปุ่น โรงแรมตกแต่งได้อารมณ์โรงแรมหน้าสถานีรถไฟที่ญี่ปุ่นมากค่ะห้องน้ำมีอ่างแช่ โถนั่งมีสายฉีดให้ค่ะ เนื่องจากโรงแรมให้บริการแบบ survice apartment ด้วงย ดังนั้นจึงมีอุปกรณ์ทำอาหารไว้ให้พร้อมค่ะ ส่วนนั่งเล่น มีเครื่องเสียงและเครื่องเล่นดีวีดีให้ด้วย โต๊ะกินข้าว...อารมณ์ญี่ปุ๊น ญี่ปุ่นแบบบ้านๆ คนญี่ปุ่นที่มาพักที่นี่คงรู้สึกเหมือนอยู่บ้านตัวเองแน่เลย ถ้วย ชาม ช้อนส้อม มีด ตะหลิว กะทะ หม้อ มีให้พร้อมค่ะพวกหม้อพวกตะหลิว จะอยู่ในตู้ด้านล่างเตาไฟฟ้าค่ะ ของใช้ในห้องน้ำ มีให้เหมือนกับโรงแรมทั่วไป ตึกฝั่งตรงข้ามเป็น Karavel 2 ซึ่งเป็น service apartment อย่างเดียวเลย Seaview แบบไกล๊ไกล.. ต้องชะโงกหน้าดูจากระเบียง ง่วงแล้ว... ตัดมาบรรยากาศตอนกลางคืนเลยละกัน ที่นี่จะอยู่ห่างจากแหล่งช้อปปิ้งและที่กินอาหารอยู่ พอสมควร ร้านอาหารที่อยู่ใกล้เคียง (นอกจากชุมบา) ส่วนใหญ่จะเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นแบบออริจินัลเรียงกันเป็นแถว (มื้อกลางวันพอรับราคาไหว แต่มื้อค่ำนี่แพงมหาโหดสำหรับคนไทยเลยค่ะ) คนไม่มีรถคงต้องเดินไปกินที่เกาะลอยซึ่งจะมีร้านอาหารอยู่มากมาย หรือใช้บริการชัทเทิลบัสของโรงแรมไปยังแหล่งช้อปแหล่งกินต่างๆ หรือไม่ก็ซื้อของสดมาทำกินเองในห้องค่ะ คนที่ชอบช้อปปิ้งคงไม่สะดวกนักกับที่นี่ แต่สำหรับคนที่ชอบร้องเพลงคงชอบที่นี่มากเป็นพิเศษ เพราะร้านชุมบาซึ่งเป็นคาราโอเกะดังในศรีราชาตั้งอยู่หน้าโรงแรม แทบจะเรียกได้ว่าบริเวณเดียวกันเลยค่ะ สุดทางจะเป็นร้านอาหารในโรงแรมชื่อแคลิฟอร์เนียเสต็คค่ะ ซึ่งเดี๋ยวเราก็จะเข้าไปทานอาหารกันที่นี่ อีกด้านของล็อบบี้ เข้าไปกินบุฟเฟ่ต์เสต็คข้างในแคลิฟอร์เนียเสต็คกัน ค่ะ สำหรับบุฟเฟ่ต์นี้จะมีเฉพาะคืนวันพุธกับเสาร์เท่านั้น ราคา 310บาท++ต่อคนสำหรับผู้ใหญ่ และ160++ บาทต่อคนสำหรับเด็กอายุไม่เกิน 12 ปีค่ะ แต่งานนี้ของเราฟรี เพราะใช้โควต้าบัตรเชิญค่ะเป็นบุฟเฟ่ต์เสต็ค ก็คงต้องกินเสต็คละเนอะ อยากกินเสต็คอะไร เนื้อ หมู ไก่ ปลา ก็เลือกของสดเอาจากตรงนี้ใส่จาน แล้วให้พนักงานนำไปย่างมาให้ค่ะ เนื่องจากเราไม่กินเนื้อวัว จึงเลือกเป็นเสต็คเนื้อหมูแทน รสชาติตามมาตรฐานทั่วๆ ไปค่ะซอสที่กินกับเสต็ควันนี้มีสองอย่าง คือซอสมิ้นท์กับซอสเห็ด เราเลือกซอสเห็ดค่ะ เพราะไม่กล้าลองซอสมิ้นท์ แหะๆ มีขาแกะย่างด้วย เค้าจะตัดเป็นชิ้นเล็กๆ ใส่ในจานให้ รสชาติขอละไว้ไม่วิจารณ์ดีกว่า อาจจะขึ้นอยู่กับความชอบของแต่ละบุคคล ส่วนตัวเราแล้ว เราไม่ชอบเนื้อแกะกลิ่นและรสชาติแบบนี้ค่ะ มันแปลกเกินไป กินแล้วรู้สึกผะอืดผะอมบอกไม่ถูก แต่มันฝรั่งบดทอด รสชาติโอเค สารพัดซอสประดามี ใครชอบอะไรก็เชิญได้ค่ะไลน์อาหารอื่นๆ นอกจากนี้ไม่ค่อยมีอะไรค่ะ จะเป็นไลน์สลัดเล็กๆ ซุปหนึ่งหม้อ กับของหวานซึ่งมีผลไม้ ผลไม้ชุบช็อคโกแลต แล้วก็เค้กเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งเราไม่ได้ถ่ายรูปมาเพราะมีแขกคนอื่นนั่งอยู่เยอะ เกรงใจเค้าค่ะอ้อ..ในราคาที่บอกไป มีแถมฟรีไวน์หรือน้ำอัดลม 1 แก้วด้วยนะคะ ตัวเราไม่ดื่มไวน์ก็เลยเลือกเป็นน้ำอัดลมแทนเราคิดว่าไลน์อาหารเล็กจนน่าตกใจ แต่เมื่อดูจำนวนคนที่กินแล้วก็คิดว่าน่าจะพอดีกันละมั้ง ที่นั่งกินอาหาร พาไปดูฟิตเนสต่อดีกว่า ฟิตเนสจะอยู่ตึกเดียวกับที่เช็คอิน ชั้น 6 อุปกรณ์เพียบ แต่ไม่มีใครเล่นเลย ไปขอถ่ายรูป พนักงานให้ความร่วมมือดีมาก ช่วยจัดฉากให้เรียบร้อยด้วย มีห้องเซาว์น่าด้วย ถามพนักงานคนเดิมว่ามีคนกำลังใช้อยู่ไหมจะขออนุญาตถ่ายรูป น้องเค้าบอก..เชิญเลยครับ...แล้วถามต่อว่า เอ่อ..พี่จะถ่ายไปทำอะไรเหรอครับ เลยบอกไปว่าเอาไปทำรีวิวิวลงเว็บน่ะค่ะ สงสัยจะไม่เคยเจอแขกคนไหนบ้าสะพายกล้องเดินท่อมๆ ถ่ายรูปมันทุกจุดไม่เว้นกระทั่งบันไดตึก ป้ายทางเดิน และห้องน้ำแบบเรา นี่แสดงว่าไม่รู้จักอิทธิฤทธิ์ชาว BP ซะแร้วววว เดี๋ยวเถอะ...เดี๋ยวแม่จะถ่ายซะให้เข็ด สระว่ายน้ำอยู่บนชั้นเจ็ดค่ะ ต้องขึ้นบันไดไปอีกหนึ่งชั้น สระสวยน่าว่ายน้ำดีเหมือนกัน แต่วันนี้ลมแรงจนหนาวคงว่ายไม่ไหว ขอเดินถ่ายรูปอย่างเดียวดีกว่า มีจากุ๊ดจี่ด้วย (มั้ย?) หรือเอาไว้นั่งขัดขี้ไคลกันเฉยๆ ก็ไม่รู้ จบแล้วจ้า ขอเชิญอ่านรีวิวที่เหมือนหรือคล้ายกันนี้ได้ที่ พอดีได้รับบัตรเชิญให้เข้าพักแถมอาหารมื้อเย็นให้ฟรีหนึ่งมื้อซึ่งใกล้จะหมดเขตแล้ว ดังนั้น ด้วยความงก เอ๊ย...เสียดาย () ประกอบกับช่วงนี้ไม่ค่อยได้ไปไหน ก็เลยไม่ค่อยมีข้อมูลมาทำรีวิวที่พักเท่าไหร่ จึงขอถือโอกาสนี้ทดลองไปพัก และทำรีวิวมาฝากเพื่อนๆ ซะเลยค่ะ โรงแรม Karavel House จะเป็นลักษณะโรงแรมกึ่ง Service Apartment เล็กๆ ที่ให้บริการทั้งแบบรายวันและรายเดือน กลุ่มลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นคนญี่ปุ่นประมาณ 90% ค่ะ นอกนั้นจะเป็นคนไทยบ้างประปราย โรงแรมอยู่ในซอยเดียวกับสถานีตำรวจศรีราชา บริเวณเดียวกับร้านชุมบา หน้าปากทางเข้าตรงถนนใหญ่จะมีป้ายชี้เข้าไปท่าเทียบเรือไปเกาะสีชัง เลี้ยวตามป้ายเข้ามาซักพักจะเห็นร้านชุมบาอยู่ขวามือและป้ายของ Karavel ให้เลี้ยวเข้าไปตามป้ายเลยค่ะ โรงแรมจะอยู่ติดกับลานจอดรถของชุมบาเลยค่ะ ห้องที่เราพักเป็นแบบหนึ่งห้องนอนนะคะ ซึ่งจะมีห้องนอนเล็กๆ แยกต่างหากกับส่วนนั่งเล่นและทานอาหารค่ะ โต๊ะเครื่องแป้ง ย่างก้าวแรกที่เห็นโรงแรม นึกว่าตัวเองอยู่ที่ญี่ปุ่น โรงแรมตกแต่งได้อารมณ์โรงแรมหน้าสถานีรถไฟที่ญี่ปุ่นมากค่ะห้องน้ำมีอ่างแช่ โถนั่งมีสายฉีดให้ค่ะ เนื่องจากโรงแรมให้บริการแบบ survice apartment ด้วงย ดังนั้นจึงมีอุปกรณ์ทำอาหารไว้ให้พร้อมค่ะ ส่วนนั่งเล่น มีเครื่องเสียงและเครื่องเล่นดีวีดีให้ด้วย โต๊ะกินข้าว...อารมณ์ญี่ปุ๊น ญี่ปุ่นแบบบ้านๆ คนญี่ปุ่นที่มาพักที่นี่คงรู้สึกเหมือนอยู่บ้านตัวเองแน่เลย ถ้วย ชาม ช้อนส้อม มีด ตะหลิว กะทะ หม้อ มีให้พร้อมค่ะพวกหม้อพวกตะหลิว จะอยู่ในตู้ด้านล่างเตาไฟฟ้าค่ะ ของใช้ในห้องน้ำ มีให้เหมือนกับโรงแรมทั่วไป ตึกฝั่งตรงข้ามเป็น Karavel 2 ซึ่งเป็น service apartment อย่างเดียวเลย Seaview แบบไกล๊ไกล.. ต้องชะโงกหน้าดูจากระเบียง ง่วงแล้ว... ตัดมาบรรยากาศตอนกลางคืนเลยละกัน ที่นี่จะอยู่ห่างจากแหล่งช้อปปิ้งและที่กินอาหารอยู่ พอสมควร ร้านอาหารที่อยู่ใกล้เคียง (นอกจากชุมบา) ส่วนใหญ่จะเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นแบบออริจินัลเรียงกันเป็นแถว (มื้อกลางวันพอรับราคาไหว แต่มื้อค่ำนี่แพงมหาโหดสำหรับคนไทยเลยค่ะ) คนไม่มีรถคงต้องเดินไปกินที่เกาะลอยซึ่งจะมีร้านอาหารอยู่มากมาย หรือใช้บริการชัทเทิลบัสของโรงแรมไปยังแหล่งช้อปแหล่งกินต่างๆ หรือไม่ก็ซื้อของสดมาทำกินเองในห้องค่ะ คนที่ชอบช้อปปิ้งคงไม่สะดวกนักกับที่นี่ แต่สำหรับคนที่ชอบร้องเพลงคงชอบที่นี่มากเป็นพิเศษ เพราะร้านชุมบาซึ่งเป็นคาราโอเกะดังในศรีราชาตั้งอยู่หน้าโรงแรม แทบจะเรียกได้ว่าบริเวณเดียวกันเลยค่ะ สุดทางจะเป็นร้านอาหารในโรงแรมชื่อแคลิฟอร์เนียเสต็คค่ะ ซึ่งเดี๋ยวเราก็จะเข้าไปทานอาหารกันที่นี่ อีกด้านของล็อบบี้ เข้าไปกินบุฟเฟ่ต์เสต็คข้างในแคลิฟอร์เนียเสต็คกัน ค่ะ สำหรับบุฟเฟ่ต์นี้จะมีเฉพาะคืนวันพุธกับเสาร์เท่านั้น ราคา 310บาท++ต่อคนสำหรับผู้ใหญ่ และ160++ บาทต่อคนสำหรับเด็กอายุไม่เกิน 12 ปีค่ะ แต่งานนี้ของเราฟรี เพราะใช้โควต้าบัตรเชิญค่ะเป็นบุฟเฟ่ต์เสต็ค ก็คงต้องกินเสต็คละเนอะ อยากกินเสต็คอะไร เนื้อ หมู ไก่ ปลา ก็เลือกของสดเอาจากตรงนี้ใส่จาน แล้วให้พนักงานนำไปย่างมาให้ค่ะ เนื่องจากเราไม่กินเนื้อวัว จึงเลือกเป็นเสต็คเนื้อหมูแทน รสชาติตามมาตรฐานทั่วๆ ไปค่ะซอสที่กินกับเสต็ควันนี้มีสองอย่าง คือซอสมิ้นท์กับซอสเห็ด เราเลือกซอสเห็ดค่ะ เพราะไม่กล้าลองซอสมิ้นท์ แหะๆ มีขาแกะย่างด้วย เค้าจะตัดเป็นชิ้นเล็กๆ ใส่ในจานให้ รสชาติขอละไว้ไม่วิจารณ์ดีกว่า อาจจะขึ้นอยู่กับความชอบของแต่ละบุคคล ส่วนตัวเราแล้ว เราไม่ชอบเนื้อแกะกลิ่นและรสชาติแบบนี้ค่ะ มันแปลกเกินไป กินแล้วรู้สึกผะอืดผะอมบอกไม่ถูก แต่มันฝรั่งบดทอด รสชาติโอเค สารพัดซอสประดามี ใครชอบอะไรก็เชิญได้ค่ะไลน์อาหารอื่นๆ นอกจากนี้ไม่ค่อยมีอะไรค่ะ จะเป็นไลน์สลัดเล็กๆ ซุปหนึ่งหม้อ กับของหวานซึ่งมีผลไม้ ผลไม้ชุบช็อคโกแลต แล้วก็เค้กเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งเราไม่ได้ถ่ายรูปมาเพราะมีแขกคนอื่นนั่งอยู่เยอะ เกรงใจเค้าค่ะอ้อ..ในราคาที่บอกไป มีแถมฟรีไวน์หรือน้ำอัดลม 1 แก้วด้วยนะคะ ตัวเราไม่ดื่มไวน์ก็เลยเลือกเป็นน้ำอัดลมแทนเราคิดว่าไลน์อาหารเล็กจนน่าตกใจ แต่เมื่อดูจำนวนคนที่กินแล้วก็คิดว่าน่าจะพอดีกันละมั้ง ที่นั่งกินอาหาร พาไปดูฟิตเนสต่อดีกว่า ฟิตเนสจะอยู่ตึกเดียวกับที่เช็คอิน ชั้น 6 อุปกรณ์เพียบ แต่ไม่มีใครเล่นเลย ไปขอถ่ายรูป พนักงานให้ความร่วมมือดีมาก ช่วยจัดฉากให้เรียบร้อยด้วย มีห้องเซาว์น่าด้วย ถามพนักงานคนเดิมว่ามีคนกำลังใช้อยู่ไหมจะขออนุญาตถ่ายรูป น้องเค้าบอก..เชิญเลยครับ...แล้วถามต่อว่า เอ่อ..พี่จะถ่ายไปทำอะไรเหรอครับ เลยบอกไปว่าเอาไปทำรีวิวิวลงเว็บน่ะค่ะ สงสัยจะไม่เคยเจอแขกคนไหนบ้าสะพายกล้องเดินท่อมๆ ถ่ายรูปมันทุกจุดไม่เว้นกระทั่งบันไดตึก ป้ายทางเดิน และห้องน้ำแบบเรา นี่แสดงว่าไม่รู้จักอิทธิฤทธิ์ชาว BP ซะแร้วววว เดี๋ยวเถอะ...เดี๋ยวแม่จะถ่ายซะให้เข็ด สระว่ายน้ำอยู่บนชั้นเจ็ดค่ะ ต้องขึ้นบันไดไปอีกหนึ่งชั้น สระสวยน่าว่ายน้ำดีเหมือนกัน แต่วันนี้ลมแรงจนหนาวคงว่ายไม่ไหว ขอเดินถ่ายรูปอย่างเดียวดีกว่า มีจากุ๊ดจี่ด้วย (มั้ย?) หรือเอาไว้นั่งขัดขี้ไคลกันเฉยๆ ก็ไม่รู้ จบแล้วจ้า ขอเชิญอ่านรีวิวที่เหมือนหรือคล้ายกันนี้ได้ที่ http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8574908/E8574908.html http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=rambomom&date=24-11-2009&group=1&gblog=19

พาเที่ยวพระราชวังสนามจันทร์ นครปฐม

Mon, 22 Feb 2010 15:45:43 +0700

ช่วงนี้ไปนครปฐมถี่ครั้งล่าสุดที่ไปก็เลยถือโอกาสเข้าไปทับแก้ว ไปถ่ายรูปอัพเดทแก่เพื่อนๆ ในเฟซบุ๊คซักหน่อยหลายสิ่งเปลี่ยนไปตามกาลเวลาหลายๆ มุมของทับแก้วที่เปลี่ยนไปจากเดิม ทำให้ถึงกับใจหาย น้ำตาแทบไหลแต่ก็นั่นแหละ ความเปลี่ยนแปลงคือนิรันดร์ไม่มีใครสามารถหยุดรั้งวันเวลาไม่ให้รุดไปข้างหน้าทางที่ดีที่สุด ก็คือ ยิ้ม และทำใจยอมรับมัน เมื่อก่อน สมัยที่อิชั้นอยู่ที่นี่ ตรงนี้เคยมีต้นไม้รกครึ้ม ตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นที่จอดรถสำหรับผู้เข้าชมพระราชวังสนามจันทร์แล้ว จะเข้าสนามจันทร์ต้องผ่านด่านซะแล้ว เมื่อก่อนซิ่งจักรยานทะลุถึงไหนๆ เนื่องจากไม่ให้รถเข้าไป จึงมีรถกอล์ฟไว้บริการ (เสียตังค์เด้อค่ะ ใครไม่อยากเสียตังค์ก็เชิญเดินได้ตามสะดวก) ดูรีวิวที่เหมือนหรือคล้ายกันนี้ได้ที่http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8490770/E8490770.htmlhttp://www.bloggang.com/mainblog.php?id=rambomom&month=02-11-2009&group=3&gblog=16 HOTELS CLASS AREAS RATES Rose Garden Riverside Sampran 2,808 THB The Royal Gems Lodge 2000 Salaya 1,521 THB

ชีวิตจับกังในโรงงานญี่ปุ่น ตอนที่ ๕ สาวเอย..ป้าจะบอกให้

Wed, 02 Sep 2009 11:55:06 +0700

ขอจบเรื่องภาษาถิ่น คันไซเบงและอื่นๆ เบงเท่าที่เล่ามาไปก่อนละกันค่ะ พอดีว่านึกคำอื่นยังไม่ออก แต่นึกเรื่องนี้ออกก่อนก็เลยจะเขียนเล่าเรื่องนี้ก่อนก็แล้วกันไม่รู้ว่าล่ามคนอื่นๆ รู้สึกเหมือนกันมั้ย เวลาที่เห็นโฆษณาหรือพวกดารา นักร้อง หรือพวกวัยรุ่นวัยใสไร้สติทั้งหลายแอ๊บญี่ปุ่นๆ คือรู้สึกไม่ชอบและรู้สึกเหวี่ยงจนอยากจะกรีดร้อง แอร๊ยยยยยยยย.....ออกมาดังๆอิชั้นเองเรียนภาษานี้มาสี่ปี และทำงานกับญี่ปุ่นมาตั้งแต่สาวจนเกือบแก่เข้านี่แล้ว ยังไม่เห็นจะรู้สึกคลั่งไคล้ไหลหลงอะไรกะมันมากเลยค่ะ ไอ้ที่ว่าชอบคิตตี้ ชอบอ่านการ์ตูน ชอบอะนิเมะญี่ปุ่นก็เลยอยากเรียนอยากรู้ภาษาและวัฒนธรรมเค้านี่อิชั้นโอเคนะ มันสมเหตุสมผล แต่ไอ้ที่ถึงขนาดแถวบ้านแดดร้อนเปรี้ยงแต่ใส่ลูสซ็อคถึงหัวเข่า ใส่กระโปรงนักเรียนทรงเซล่ามูนสั้นจนเห็นเกือบขอบกางเกงในโชว์น่องทู่ๆ กระดำกระด่าง(แถวกรุงเทพไม่รู้มีมั้ยเด็กนักเรียนแต่งตัวแบบนี้ แต่เด็กสก๊อยบ้านนอกแถวนี้มีฮ่ะ มันไม่มีลูสซ็อค ให้ใส่ถุงเท้านักเรียนสีขาวดึงขึ้นมายาวๆ แล้วทำย่นๆ ดูคล้ายๆ มันก็เอา)เสื้อคอซองทรงปกติมันเอาไปอแด๊ปจนเอวลอยใกล้เคียงทรงเสื้อนักเรียนญี่ปุ่น เห็นแล้วก็ให้สงสัยว่าอาจารย์ฝ่ายปกครองโรงเรียนมันอนุญาตให้เข้าโรงเรียนหรือเปล่าหันไปดูฟากดารานักร้องและโฆษณาสมัยนี้กันดูมั่ง ดาราบางคนก็แต่งเนื้อแต่งตัวทำผมและหน้าดูญี่ปุ๊นญี่ปุ่น (บางคนก็เกาลี้ เกาหลี) เวลาร้องเพลง ในเนื้อเพลงก็ต้องมีท่อนฮุคเป็นภาษาญี่ปุ่น อืม..ก็พยายามเปิดใจให้เข้าใจว่ามันเป็นเทรนด์สมัยนิยมอ่ะนะ แต่บางอย่าง อย่างเช่น โฆษณาบางตัว เช่น น้ำหอม โรลออนทาเต่า ที่พรีเซ็นเตอร์เป็นคนไทย แต่แอ๊บญี่ปุ่น แถมยังมีบางทีใส่ภาษาญี่ปุ่นเข้าไปในบทสนทนาด้วยแน่ะ...แล้วทีนี้ ที่โรงอาหารบริษัทอิชั้นมันจะมีทีวีอยูเครื่องนึง ตอนกลางวันเค้าก็จะเปิดพวกข่าวพวกอะไรให้พนักงานกินข้าวไปดูไป แน่นอนว่าคนญี่ปุ่นที่บริษัทอิชั้นก็ดูกันด้วย พอตัดโฆษณาปุ๊บ ก็มักจะมีไอ้โฆษณาเหล่านี้แหละ เรียงหน้ากันเข้ามา ชาเขียวอร่อยจังบ้าง โรลออนทาจุ๊กกุแร้ให้ขาวผ่องเป็นยองใยบ้าง พรีเซ้นเตอร์พูดไทยปร๋อแต่การแต่งตัวและการแสดงออกญี่ปุ่นจ๋ามาเลย แถมบางโฆษณามีพูดโนะๆ เนะๆ กันอีกต่างหาก คนญี่ปุ่นที่บริษัทอิชั้นก็สนใจมองกันใหญ่ อิชั้นจะไม่รู้สึกแย่เลย ถ้าสายตาที่เค้ามองมันเป็นสายตาแห่งความภูมิใจ ประมาณว่าคนไทยรักษาและวัฒนธรรมของเค้าจนเอามาเลียนแบบ แต่นี่ สายตาที่เค้ามองมันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ อารมณ์คล้ายๆ เวลาเราเห็นประเทศเพื่อนบ้านที่พัฒนาช้ากว่าเราบางประเทศเค้าทำตัวเลียนแบบเรา และที่ทำให้อิชั้นรู้สึกหน้าร้อนจนกลายเป็นชาไปหมด ก็คือ คำถามที่เค้าถามอิชั้นว่า "นั่นมันโฆษณาสินค้าไทยไม่ใช่เหรอ..." ไม่รู้ว่าใครเคยเจออย่างอิชั้นบ้างไหม มันอาจจะเป็นความรู้สึกของอิชั้นคนเดียวก็ได้ แต่มันเจ็บปวดและรู้สึกอายเวลาเห็นเค้ามองด้วยสายตาแบบนั้น หรือโดนถามด้วยคำถามแบบนั้นจริงๆ ไอ้ที่เกริ่นๆ มาทั้งหมดน่ะ ก็เพื่อเข้าสู่เรื่องที่อยากจะพูดในตอนนี้ที่ว่า สาวเอย..ป้าจะบอกให้..นั่นแหละค่ะความจริง สิ่งที่อิชั้นจะเล่าต่อไปนี้น่าจะเป็นสิ่งที่ล่ามหลายๆ คน โดยเฉพาะที่ทำงานมาระยะหนึ่งน่าจะได้ประสบพบเจอกันถ้วนทั่วกันอยู่แล้ว แต่น้องๆ ที่กำลังเรียนอยู่อาจจะยังไม่เคยเจอ และอาจจะกำลังตกอยู่ในภวังค์ฝันหวาน ดังนั้น ป้าเกือบแก่(ยังไม่ยอมแก่ง่าย)อย่างอิชั้นจึงจำเป็นต้องเล่าความจริงเพื่อที่จะได้ให้สาวๆ หลายๆ คนที่แอบฝันถึงผู้ชายญี่ปุ่นแบบเดียวกับในการ์ตูนได้ตื่นจากความฝันเพื่อมาพบกับความจริง แม้ว่ามันจะดูโหดร้ายกับความรู้สึกของบรรดาสาวน้อยทั้งหลายไปบ้าง แต่ป้าก็จำเป็นต้องทำค่ะ อโหสิให้ป้าด้วยเถอะนะคะ ใครที่อยากจะฝันถึงผู้ชายญี่ปุ่นต่อไปก็อย่าอ่านตอนนี้ของป้าเลยละกันนะจ๊ะ ขอให้หนูๆ จงนอนหลับฝันดีกันต่อไปเถิด บางคนก็ประมาณว่า ถ้าต้องตื่นมาพบกับความจริงอันโหดร้าย ชั้นก็ขอนอนหลับฝันตลอดไปจะดีกว่า...ถ้าหนูๆ เป็นแบบนั้นก็ตามแต่เหอะค่ะ ข้ามตอนที่ป้าเขียนวันนี้ไปอ่านตอนหน้าเลยก็ได้ ไม่ว่ากันเอาแค่รูปร่างหน้าตาของผู้ชายญี่ปุ่นในการ์ตูนผู้หญิงหรือการ์ตูนวายทั้งหลายก็ห่างกันหลายล้านปีแสงแล้วละค่ะ อย่างเช่น ผู้ชายญี่ปุ่นในการ์ตูนตัวซู๊งงงสูงงง ไหล่กว๊างงงกว้างง ยืนเทียบกันแล้วผู้หญิงเหลือตัวนิดเดียว หล่อเท่แมนแอนด์ฮันซัมมุตลอดเวลา อยู่ใกล้แล้วชวนใจเต้นตึกตั๊ก...อ๊างงงงงงง...คว้างงงงงง...ขวั่บ....น่ะ ตั้งแต่ชีวิตการทำงานกับคนญี่ปุ่นที่แรกของป้าเมื่อเกือบรอบนักษัตรมาแล้ว สิ่งที่ป้าเจอก็แทบไม่ใกล้เคียงหรือแม้แต่จะเฉียดใกล้ในระยะห้ากิโลเมตรตามที่การ์ตูนบรรยายไว้เลย ถ้าไม่เตี้ยล่ำดำสิวแว่นหนาเตอะ ก็แก่คราวลุง ซ้ำร้ายเจอแบบลุงโต้เข้าไปก็แทบอ้วก เพราะแก่อย่างเดียวไม่พอ ยังลามก เสียงดังทำตัวเหมือนยากุซ่า ปากเหม็นเหมือนส้วมสาธารณะ แถมใส่เสื้อผ้าตัวเดียวทั้งเหม็นเปรี้ยวเหม็นฉี่ก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนอีกด้วย... ทั้งหมดทั้งปวงทั้งหลายทั้งแหล่นี้ มีหล่อแอนด์ค่อดรวย อายุสามสิบปลายๆ หน้าตารูปร่างถอดจากการ์ตูนญี่ปุ่นจริงๆ เป๊ะๆ โผล่มาแค่คนเดียวก็คือเจ้านายป้าคนปัจจุบัน แต่ใสเจียเสียใจที่มิอาจติดต่อให้สาวๆ คนใดได้ เพราะเจ้านายป้าคนนี้มีภรรเมียเรียบร้อยแล้ว ไอ้ที่ยังโสดก็อย่างที่บอกว่าเตี้ยล่ำดำสิวแว่นหนาเป็นโนบิตะ ฉะนั้น ใครที่อยากเรียนภาษาญี่ปุ่นเพราะชอบคนญี่ปุ่นและหวังใจว่าถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะมีแฟนเป็นหนุ่มหล่อๆ อย่างในการ์ตูนซักคน...ป้าขอแนะนำด้วยฟามหวังดีว่า...เชิญเปิดการ์ตูนแล้วจิ้นเอาเองต่อไปดีฝ่าฮ่ะ ในความซวยของอิชั้นที่ต้องมาเจอญี่ปุ่นลามกอย่างอิตาลุงโต้ อิชั้นก็ว่ามันก็คงจะพอมีความโชคดีปนๆ อยู่ในความซวยนั้นบ้าง นั่นก็คือ อาจจะเป็นเพราะอิตาลุงโต้นี่คือที่สุดของที่สุดของความอมตะนิรันดร์กาลทุกอย่างแล้ว ดังนั้น ตลอดชีวิตการทำงานกับคนญี่ปุ่นที่ผ่านมา อิชั้นจึงเลยเจอแบบนี้แค่คนเดียว (ซึ่งก็คือลุงแก...) เรียกว่าประเดิมเจอคนแรกล่อซะครบสูตร สร้างภูมิต้านทานซะตั้งแต่การทำงานที่แรก ทำให้อิชั้นกลายเป็นคนภูมิต้านทานความอั๊กลี่สูงไปโดยปริยาย เรียกว่าหมดจากลุงโต้ ใครจะอะเฟรดมาแค่ไหนอิชั้นก็บ่ยั่นแล้วละค่ะ เพราะไอ้ที่เจอๆ มานั่นอิชั้นว่ามันก็น่าจะสุดๆ แล้วแหละ ใครที่เยอะกว่านั้นมันก็ไม่น่าจะใช่มนุษย์ปุถุชนปกติแล้วน่ะอิชั้นว่าลุงโต้แกจะชอบฉี่แล้วเดินแกว่ง..ออกมาจากห้องน้ำโดยไม่รูดซิปกางเกงค่ะ ยิ่งสาวๆ ร้องว้ายแกยิ่งชอบบบบบ หัวเราะสนุกสนานแล้วก็รูดซิปกางเกงขึ้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คือแกจะเดินแกว่ง..ไปมาจนกว่าจะมีคนร้องว้ายแกถึงจะยอมรูปซิปขึ้นน่ะค่ะ บางทีหลังๆ พวกอิชั้นก็ขี้เกียจ พี่แอ๋วพี่หน่อยรุ่นเดอะก็บอกเด็กๆ ว่าทำเป็นไม่สนใจแกเหอะแกจะได้เลิกไปเอง ที่ไหนได้ แกยิ่งเห็นพวกอิชั้นไม่สนใจ แกยิ่งแกว่ง..โหวกเหวกชินโร่ยยยอ่าเอ๋วอะไรของแกไปเรื่อย เรียกว่าถ้าพวกเมิงไม่ตกกะใจกะห่อหมกของกรู กรูก็จะก่อกวนพวกเมิงไปเรื่อยๆ อะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ สุดท้ายพวกอิชั้นทนความรำคาญแอนด์หนวกหูแกไม่ไหว ก็วี้ดๆ ว้ายๆ อะไรกันไปพอเป็นพิธี ให้แกรีบๆ ปิดซิปกางเกงแล้วจะได้ไปไหนไกลๆ ซะหรือจะไปแกว่งต่อในโรงงานก็เรื่องของแก ก่อนที่พวกอิชั้นจะเป็นลมกะกลิ่นฉี่จากตัวแกตายไปซะก่อนอันที่จริงถึงแกเปิดซิปอ้าซ่าแบบจงใจสุดๆ มันก็ไม่ถึงกับเห็นแหนมตุ้มจิ๋วอะไรของแกหรอกนะคะเพราะแกจะมีกางเกงขาสั้นข้างในอีกชั้นนึง (ประมาณกางเกงขาสั้นแบบที่ลุงๆ ในการ์ตูนชอบใส่อ่ะค่ะ) เวลาแกเปิดซิปกางเกงอ้าไว้ก็จะเห็นไอ้กางเกงข้างในที่ว่านี่ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังอั๊กลี่อยู่ดี พวกอิชั้นเคยพยายามคิดบวกกันอยู่เหมือนกันว่าแกคงหลงๆ ลืมๆ ตามประสาคนแก่หรือไม่ซิปมันคงรูดลงมาเองน่ะ แต่เจอแบบเดียวกันหลายๆ ครั้งประกอบกับลุงแกไม่เคยสลดและขอโทษซ้ำยังประกอบการเดิมๆ ซ้ำๆ อยู่เรื่อยๆ ไม่เรียกว่าตั้งใจก็ไม่รู้จะทำไงแล้วค่ะตอนที่อิชั้นเข้าไปใหม่ๆ ก็เรียกได้ว่าเป็นลูกรักลุงโต้แกอยู่เหมือนกัน ลุงแกจะเรียกใช้อิชั้นตลอด เข้าไปใช้คอมแกพิมพ์งานบ้างอะไรบ้าง (เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วคอมพิวเตอร์เดสท็อปหรือโน้ตบุ๊คยังไม่แพร่หลายอย่างตอนนี้นะคะ อย่างบริษัทเก่าอิชั้น อุปกรณ์สำนักงานที่เกี่ยวข้องกับการพิมพ์งานที่เริ่ดที่สุดยังเป็นพิมพ์ดีดไฟฟ้าอยู่เลยค่ะ เวลาทำเอกสารยื่น BOI หรือพิมพ์อินวอยซ์แล้วมีที่ผิดซักตัวนี่แทบอยากจะร้องไห้ทึ้งกบาลตัวเองให้ผมร่วงหมดหัวซะรู้แล้วรู้รอด เพราะผิดตัวนึงก็เท่ากับต้องพิมพ์ใหม่ทั้งหมด จะขีดฆ่าแก้ไขหรือใช้ลิควิดลบใดๆ ก็ไม่ได้ทั้งสิ้น) คอมลุงโต้เป็นโน้ตบุ๊คเครื่องเล็กๆ ที่แกหิ้วมาเองจากญี่ปุ่น เป็นรุ่นที่มีเครื่องพิมพ์ในตัวติดอยู่ทางด้านหลังของโน้ตบุ๊คต พิมพ์ปุ๊บสั่งพิมพ์ปั๊บ สิ่งที่พิมพ์มันก็จะไหลออกมาจากเครื่องพิมพ์ด้านหลัง (แต่เดี๋ยวนี้อิชั้นไม่เคยเห็นโน้ตบุ๊คแบบที่ทำได้แบบนี้เลย ไม่รู้เค้าเลิกผลิตไปแล้วหรือเปล่า) เนื่องจากโน้ตบุ๊คเครื่อมันเล็กมาก เวลาที่แกเรียกอิชั้นก็ต้องเข้าไปใกล้ๆ เรื่องกลิ่นสาบสางทั้งหลายเป็นอันรู้กันเพราะพูดถึงมาเยอะแล้วไม่ขอพูดซ้ำ แต่ไอ้ที่มันมากกว่ากลิ่นสาบสางก็คือ..มือปลาหมึกของแกค่ะ(ตอนนี้ยังไม่จบ ยังมีต่อค่ะ)

ชีวิตจับกังในโรงงานญี่ปุ่น ตอนที่ ๔ ฮ่วย..เลิกเว่าอีสาน พูดอยู่แต่ในคอ อู้กำเมืองกับข้อยซะทีได้ก่

Wed, 02 Sep 2009 11:49:43 +0700

อยากพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาบ้างค่ะ นั่นก็คือ ประเด็นที่ว่า ลักษณะการพูดแบบไหนของคนญี่ปุ่นที่ถือได้ว่าย้ากกกยากกกสำหรับอิชั้นก่อนอื่นต้องนี่เลย ภาษาถิ่นค่ะ เป็นปัญหาอันดับแรกๆ ที่ทำให้อิชั้นอยากจะกลั้นใจตายวันละห้าร้อยรอบตั้งแต่ที่เก่า อิชั้นต้องสู้รบตบมือกับบรรดาภาษาถิ่นญี่ปุ่นมาโดยตลอด (ทำงานอยู่แต่กับพวกบ้านน้อกกบ้านนอก...ไม่เคยได้สัมผัสกับชาวกรุงเลยว่างั้น) เจอมาแล้วไม่ว่าจะเป็นโอซาก้าเบ็ง ซะไกเบ็ง โอกายาม่าเบ็ง ล่าสุดที่บริษัทปัจจุบันนี่เจอกับอิชิกาว่าเบ็งก็สุโง่ยไม่แพ้กันค่ะ และที่ยากกว่าทุกๆ เบ็งที่ผ่านมาก็คือคากะเบ็ง...งงใช่มั้ยล่ะมันอยู่ส่วนไหนของญี่ปุ่น คากะเป็นเมืองเล็กๆ ในอิชิกาว่าอีกทีซึ่งมีภาษาถิ่นที่ปวดหูหนักยิ่งไปกว่าอิชิกาว่าเบ็งอีกค่ะ เนื่องจากที่บริษัทเก่ามีสาขาอยู่สองแห่ง ก็คือที่ซะไกกับโอกายาม่า และมีเจ้านายอีกคนหนึ่ง (ลุงโต้)มาจากโอซาก้า ดังนั้น จึงนับเป็นโอกาสอันดี(เหรอ??)ที่จะได้เรียนรู้ภาษาท้องถิ่นของญี่ปุ่นนอกเหนือจากภาษาเมืองหลวงที่เคยร่ำเรียนมาแต่ในห้องเรียนที่จำสำเนียงได้แม่นคือโอกายาม่าเบ็ง ที่จำสำเนียงได้(แต่ก็ยังพูดตามและฟังไม่ค่อยจะออกจนบัดนี้)เพราะเป็นสำเนียงเหน่อเป็นเอกลักษณ์ ชนิดที่ฟังแล้วอดที่จะนึกถึงภาษาถิ่นบางจังหวัดในประเทศเราที่มีเสียงเหน่อๆ เป็นเอกลักษณ์ไม่ได้อย่างคำเบสิคๆ เช่น อะโหน่เน่... ลุงโอกายาม่าแกก็จะพูดเป็น อะโหน่น่า... แล้วไม่ว่าจะพูดเรื่องอะไรก็ตาม แกจะต้องลงท้ายด้วยคำว่า "หนา.." ตลอด ไอ้นู่นยังงู้นหนา... ไปกินไอ้นั่นมาหนา... วันนี้อากาศร้อนจังเลยหนา... อย่างนี้เป็นต้น ไม่รู้อารมณ์เหมือนเวลาที่เราพูดเรื่องอะไรซักอย่างแล้วลงท้ายว่า ね หรือเปล่า แต่ฟังแล้วก็ตลกดีส่วนภาษาซะไกเป็นภาษาประจำของเจ้าของบริษัทหรือที่เราเรียกกันว่า 社長ค่ะ ซึ่งปกติ 社長จะประจำอยู่ที่ญี่ปุ่น (ในบริษัทที่เมืองไทย ตำแหน่งสูงสุดจะเรียกเป็น MD ส่วน 社長ซึ่งเป็นเจ้าของบริษัทจะบินมาดูแลงานนานๆ ครั้ง)ซึ่งภาษาของคุณ 社長ไม่เหน่อมากเท่าไหร่ ออกจะมีภาษาเฉพาะท้องถิ่นค่อนข้างมาก และด้วยความช่างพูดทำให้เป็นคนพูดเร็ว พูดแบบหายใจทางเหงือก พูดไม่เปิดโอกาสให้คนอื่นได้พูดตอบ ทำให้เวลาฟัง 社長 พูดจะค่อนข้างรู้สึกเหนื่อย กดดัน และฟังไม่ค่อยทัน ภาษาโอซาก้าเป็นภาษาที่อิชั้นฟังบ่อยที่สุด เพราะอย่างซะไกเบ็งถ้า 社長หรือลุงกระต่ายซึ่งเป็นนายช่างฝั่งซะไกไม่มาก็ไม่ได้ฟัง หรือโอกายาม่าเบ็งถ้าลุงสุดหล่อ(แกล้งเรียกแกไปยังงั้นเพราะแกชอบวางมาดหล่อตลอด)นายช่างฝั่งนั้นไม่มาก็ไม่ได้ฟังอีก ส่วนโอซาก้าเบ็งนี่อิชั้นต้องคลุกคลีอยู่ทุกวันเนื่องจากลุงโต้ซึ่งเป็นหนึ่งในสองคนของเจ้านายอิชั้นมาจากโอซาก้านั่นเอง ก่อนอื่นขอแนะนำลุงโต้ให้รู้จักกันซักเล็กน้อย ลุงโต้นับเป็นอีกหนึ่งเจ้ากรรมนายเวรของอิชั้นเช่นกัน (รองจากพี่แอ๋ว พี่หน่อย และพี่เข่ง) ลุงโต้ไม่เชิงเป็นพนักงานบริษัทอิชั้นเพราะเนื่องจากแต่เดิม ลุงโต้เคยทำงานเป็นคล้ายๆ ผู้เชี่ยวชาญอะไรซักอย่างให้กับบริษัทลูกค้ารายใหญ่ที่บริษัทเก่าอิชั้นต้องทำชิ้นงานส่งให้มาก่อน แล้วทีนี้พอบริษัทเก่าอิชั้นมาเปิดสาขาที่เมืองไทย ทางบริษัทของลุงโต้ ก็เลยส่งลุงโต้ให้มาควบคุมการทำงานของบริษัทเก่าอิชั้นอีกทีในตำแหน่งผู้จัดการโรงงานและฝ่ายจัดซื้อ ประมาณว่า เพื่อจะได้ทำงานมีคุณภาพตรงกับที่ลูกค้าต้องการ หรืออะไรประมาณนั้น รายละเอียดในส่วนของลุงโต้ยังมีอีกเยอะ แต่เนื่องจากยังไม่เกี่ยวกับเรื่องที่จะเล่าในตอนนี้ จึงขอยกไปก่อนก็แล้วกันนะคะ ถ้ามีโอกาสจะกลับมาเล่าเป็นการเฉพาะในตอนต่อๆ ไปละกันค่ะวันแรกๆ ที่อิชั้นเข้าไปทำงาน อิชั้นฟังลุงโต้พูดไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลย และลุงแกจะมีภาษาอะไรของแกที่ฟังแล้วชวนให้อึ้งๆ อยู่บ่อยครั้ง (ไม่เชิงว่าภาษาอย่างเดียวทำให้อึ้งหรอกค่ะ แต่เป็นพฤติกรรมหรือลักษณะการแสดงออกของแกหลายอย่างด้วยแหละที่ทำให้อึ้ง เรื่องพฤติกรรมเอาไว้มาเล่าในคราวต่อไปละกัน)อยากยกตัวอย่างของโอซาก้าเบ็งที่เคยสร้างปัญหาให้กับอิชั้นมาหลายๆ ตัวอย่าง แต่สิบกว่าปีที่จากบริษัทเก่ามาทำให้อิชั้นลืมโอซาก้าเบ็งไปเกือบหมดแล้ว ตอนนี้พยายามนึกยังไงก็นึกไม่ออก...แต่นับว่ายังดีที่มีติดติ่งสมองอยู่หนึ่งคำ นั่นคือ "ชินโร่ย"คนที่รู้แล้วอย่าเพิ่งเฉลยนะว่า ไอ้ชินโร่ยเนี่ยมันคืออะไร ปล่อยให้คนที่ไม่รู้เค้างงกันไปก่อน อิชั้นจะได้มีเพื่อน ไม่งงอยู่คนเดียววันแรกๆ ที่เข้าไปทำงาน อิชั้นก็ได้ยินคำว่า "ชินโร่ย" แล้ว เหตุการณ์คือ ลุงโต้แกเดินขึ้นมาจากโรงงาน หย่อนตรูดกระแทกกับเก้าอี้ที่โต๊ะแก แล้วแหกปากด้วยเสียงอันดังลั่นคับออฟฟิศพร้อมกับปรายตามาทางอิชั้นว่า "ชินโร่ยยยยยยยยย"ไอ้เราเด็กใหม่ก็ตกใจหน้าตื่น เกิดมาไม่เคยเจออะไรอย่างนี้มาก่อน มันด่าไรกรูหรือเปล่าวะ แต่ดูหน้าพี่แอ๋ว พี่เหน่ง เจ๊เปียแล้วก็เห็นว่าอยู่ในอาการปกติ ก็เลยคิดว่า ไอ้คำว่า "ชินโร่ย" เนี่ยมันคงไม่ได้มีความหมายในเชิงคำด่าหรือกระทบกระเทียบเปรียบเปรยหรอก เมื่อมีโอกาสจึงได้กระซิบถามพี่แอ๋วว่า "พี่ขา มะกี้ลุงโต้แกโวยวายชินโร่ยๆๆๆ แถมปรายตามองแต่หนูอ่ะ แกว่าอะไรเหรอ หนูไม่เข้าใจเลย แกด่าอะไรหนูหรือเปล่าคะ"พี่แอ๋วก็บอกว่า "อ๋อ..ไม่มีอะไรหรอกหนู แกเป็นพวกเรียกร้องความสนใจจากผู้หญิงน่ะ พวกพี่เจอกันประจำแหละ แต่พอดีหนูมาใหม่ไง เลยคงอยากเรียกร้องความสนใจจากหนูมั้ง" แอะ...เรียกร้องความสนใจ...ด้วยวิธีนี้เนี่ยนะ บ้าบอสิ้นดีแต่ก็ยังไม่เข้าใจคำว่าชินโร่ยอยู่ดี จึงถามพี่แอ๋วซ้ำ พี่แอ๋วจึงเฉลยให้ฟังว่า "ชินโร่ย" ก็ความหมายเดียวกับ "ทสึคาเรตะ" นั่นแหละอิหนูเอ้ย...เพียงแต่มันเป็นโอซาก้าเบ็ง บ่แม่นภาษาเมืองหลวงอ๊ะห์....โซ้ก้า...ยูเรก้า...ฮานาก้า... มันเป็นอย่างนี้นี่เอง "ชินโร่ย"เจ้าของเดียวกัน...เอ๊ย..ความหมายเดียวกันกับทสึคาเรตะ...(มาจากชินโด้ยที่แปลว่าเหนื่อย แต่ลุงโต้แกเว่าแบบกระดกลิ้นสำเนียงยากุซ่า ชินโด้ยจึงเป็นชินโร่ยไป) งั้นไอ้ที่ลุงแกมาโวยวายแหกปากแถมปรายตามองเรียกร้องความสนใจจากละอ่อนใหม่อย่างอิชั้นเนี่ย...ถ้าแปลเป็นไทยก็จะได้ประมาณว่า "ป๋าเหนื่อยจังเรยโว้ย..ช่วยมาบีบมานวดป๋าหน่อยสิเบบี๋" อะไรประมาณนี้หรือเปล่าฟะ...แหวะ...ไปแปรงฟันให้หมดกลิ่นขี้ฟัน ใส่เสื้อผ้าที่ซักรีดแล้วและไม่เหม็นกลิ่นฉี่ รูดซิปกางเกงให้ดี และไปย้อมผมมาให้เนียนก่อนดีกว่ามั้ยคะ..ป๋า โอ๊ะ...ว่าจะยังไม่เล่าถึงเรื่องพฤติกรรมนี่นา...ว้า..แย่จัง

ชีวิตจับกังในโรงงานญี่ปุ่น ตอนที่ ๓ มิตรภาพและการเมือง

Wed, 02 Sep 2009 11:37:24 +0700

เข้าไปทำแรกๆ ด้วยความอ่อนใสไร้พิษสง ก็ได้รับความเอ็นดูและการต้อนรับจากบรรดารุ่นพี่อย่างล้นหลามก็คงเหมือนกับหลายๆ คนนั่นแหละ ที่เมื่อต้องเข้าไปอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย มันก็ต้องมีแอ๊บมีสงวนท่าทีเพื่อดูทิศทางลมกันบ้างเป็นธรรมดา อิชั้นเอง ณ เวลานั้นก็เช่นกัน ในตอนนั้น เนื่องจากเป็นแค่บริษัทเล็กๆ แม้แต่พนักงานในไลน์การผลิตก็ยังมีไม่เกินห้าสิบคน ดังนั้น คนทำงานในออฟฟิศจึงมีเพียงกระหยิบมือก่อนหน้านี้ได้เปิดตัวสมาชิกบางท่านคร่าวๆ ไปบ้างแล้ว คราวนี้มาลองทำความรู้จักบุคคลเหล่านั้นให้ลึกมากยิ่งกว่าเดิมกันดีกว่าพี่แอ๋ว (ย้ำ..นามสมมุติ) พูดภาษาญี่ปุ่นได้ประมาณหนึ่ง เคยเรียนภาษาญี่ปุ่นมาบ้าง พูดได้บ้าง อ่านเขียนไม่ได้ อายุในเวลานั้นสี่สิบกว่า ถือเป็นรุ่นบุกเบิกของที่นี่ก็ว่าได้ ลักษณะภายนอกดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี ใจเย็น ทำหน้าที่เป็นล่ามและช่วยงานเจ้านายญี่ปุ่นซึ่งในเวลานั้นมีอยู่สองคน และดูแลเกี่ยวกับด้านจัดซื้อ มีหน้าที่คอยเจรจาและติดตามการจัดส่งสินค้าจากผู้ขายในประเทศพี่หน่อย (นามสมมุติ) มีหน้าที่ติดต่อราชการ BOI ศุลกากร และชิปปิ้ง อายุเวลานั้นสามสิบปลายๆ มีทั้งความเป็นผู้ใหญ่และความเป็นเด็กอยู่ในตัวสูงมาก โมโหง่าย อารมณ์รุนแรงขึ้นลงไม่แน่นอน ดีก็ดีใจหาย ร้ายก็ร้ายสุดๆ เป็นภรรยาของพี่เข่ง ผู้จัดการฝ่ายบุคคลพี่เข่ง (นามสมมุติ) ผู้จัดการฝ่ายบุคคล อย่างที่เคยเล่าไว้ข้างต้นว่า ที่เป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็เพราะทั้งแผนกมีพี่แกคนเดียว มองภายนอกสุขุมนุ่มลึก มีความเป็นผู้ใหญ่และความน่านับถือสูง แต่น้ำนิ่งไหลลึกฉันใด พี่เข่งก็ฉันนั้นเจ๊เปีย (นามสมมุติ) อายุมากกว่าอิชั้นนิดหน่อย เจ๊เปียอยู่ฝ่ายขายและจัดส่งสินค้าให้ลูกค้า ซึ่งบางครั้งทุกคนจะแกล้งเรียกชีว่าผู้จัดการฝ่ายขาย ก็เพราะทั้งแผนกมีชีคนเดียวอีกเช่นกัน เจ๊เปียนี่แหละที่ทำให้อิชั้นโดนพี่รหัสซึ่งอยู่บริษัทลูกค้าด่าบ่อยที่สุด เนื่องจากจัดส่งสินค้าไม่ค่อยตรงต่อเวลา ผิดบ้างถูกบ้าง เป็นคนที่ถูกสมาคมขาเม้าท์ในออฟฟิศสุมหัวกันนินทาบ่อยที่สุด ด้วยบุคลิกเริ่ดๆ เชิ่ดๆ ของเจ๊แก บางทีอิชั้นก็แอบสงสารเจ๊แกเหมือนกัน แต่พอนึกถึงอะไรหลายๆ อย่างที่เจ๊แกทำแล้วก็อดเข้าสมาคมขาเม้าท์กะเค้าไม่ได้ (นิสัยไม่ดี น้องๆ ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง เพราะกรรมมันจะตามสนองภายหลังเหมือนพี่) สรุปว่า ณ เวลานั้น ส่วนใหญ่จะมีคนทำงานอยู่แผนกละแค่หนึ่งคน ส่วนอิชั้นซึ่งเข้าไปทีหลังไม่มีแผนกเป็นของตัวเอง (หรืออยู่แผนกแบกหามหรือเจเนอรัลเบ๊ก็ไม่ทราบ เพราะลักษณะงานที่ทำมันใกล้เคียงเหลือเกิน)พี่วิโรจน์ เป็นสมุห์บัญชี ใจดี ทำงานเก่ง เป็นคนไทยคนเดียวในออฟฟิศที่มีลูกน้องหนึ่งคนถ้วนเป็นของตัวเอง แต่หลังจากที่อิชั้นเข้าทำงานที่นี่ได้ไม่นาน พี่วิโรจน์ก็ลาออกไปเนื่องจากทนการเมืองในบริษัทไม่ไหวพี่วินัย (นามสมมุติ) พี่วินัยเป็นสมุห์บัญชีคนใหม่ที่มาแทนพี่วิโรจน์ เป็นบัญชีที่ไม่เหมือนบัญชีอีกเช่นกัน ออกแนวฮากระจาย จริงใจ ลูกทุ่งหน่อยๆ อิชั้นกับพี่วินัยก็สนิทกันดี หลังจากที่อิชั้นลาออกจากที่นี่ไม่นาน พี่วินัยก็เป็นอีกคนที่ทนการเมืองไม่ไหว ลาออกมาเช่นกัน ต่อมาก็มาถึงเพื่อนที่สนิทที่สุด ณ ที่นี้ อิชั้นอยากให้ทุกคนรู้จักชีในชื่อของเจ๊แก้วละกันค่ะ เจ๊แก้วอยู่ฝ่ายบัญชี เป็นลูกน้องของพี่วิโรจน์ เนื่องจากว่าอิชั้นค่อนข้างเป็นมิตรกับกะเทย จึงคุยถูกคอกับเจ๊แก้วเป็นพิเศษ เจ๊แก้วเป็นกะเทยไม่แสดงออกมาก (แต่ก็ไม่ได้ปิดบังหรือแอ๊บ เพียงแต่ไม่ได้วี้ดว้ายออกสาวมากเท่านั้นเอง) เจ๊แก้วเป็นบัญชีที่ไม่เหมือนบัญชี บัญชีหลายๆ บริษัทที่ได้ยินมาบางทีจะเรื่องเยอะ หรือเริ่ดๆ เชิ่ดๆ แต่เจ๊แก้วจะออกแนวตรงกันข้าม เป็นมิตรกับทุกคนไม่เว้นแม้แต่เด็ก สตรี คนชรา และเด็ก อิชั้นและเจ๊แก้วสนิทกันมาก ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋จนคนญี่ปุ่นนึกว่าเป็นแฟนกัน... แอะ... เรียกได้ว่า ในเวลานั้น อิชั้น เจ๊แก้ว เจ๊เปียซึ่งอายุไล่ๆ กันถือว่าเด็กที่สุดในออฟฟิศก็ว่าได้ เจ๊แก้วและเจ๊เปียเคยสนิทกันมาก่อน แต่หลังจากที่อิชั้นเข้าไปทำงานได้ไม่นานก็มีเรื่องผิดใจกันนิดหน่อยทำให้ห่างกันไป ประกอบกับนิสัยที่คลิกไม่เข้ากับใครเลยสักคนของเจ๊เปีย ทำให้เจ๊เปียดูเหมือนจะโดนพิษการเมืองและโดดเดี่ยวที่สุด แต่ก็นั่นแหละ คนที่โดดเดี่ยวที่สุด ณ เวลานั้นก็เป็นคนที่จิตแข็งที่สุดด้วยเหมือนกัน ดังนั้น ข่าวล่าสุดที่อิชั้นได้ยินเกี่ยวกับเจ๊เปีย ก็คือ ไม่ว่าจะต้องเจอกับมรสุมชีวิตโอชินแค่ไหน ชียังคงทำงานอยู่ที่เดิมอย่างมั่นคงและแน่วแน่ ...อึดยิ่งกว่ารถถัง ทนยิ่งกว่าคูโบต้า...เอากะชีสิ ทำความรู้จักกับสมาชิกแต่ละคนไปแล้ว ต่อไปอิชั้นก็จะเล่าเกี่ยวกับมิตรภาพและการเมืองของที่นี่ละกันค่ะใครที่อยู่แต่บริษัทใหญ่ๆ แล้วจะมาบอกว่าบริษัทเล็กๆ จะปลอดการเมืองนั้นอิชั้นเถียงใจขาด เพราะขนาดบริษัทเก่าของอิชั้นเล็กกระจิ๊ดริดขนาดนี้ ก็ยังไม่วายมีการเมืองในบริษัทกับเค้าเลยค่ะมิตรภาพนั้นเมื่อแรกเริ่มที่ก่อตัวก็เป็นไปได้ด้วยดี ด้วยความที่เป็นบริษัทเล็กๆ นั่นทำงานหันหน้าชนกันทั้งวัน กินข้าวด้วยกัน คุยกัน เล่นกัน เห็นหน้ากันทุกวัน มิตรภาพมันก็เกิดขึ้นได้ง่าย บริษัทยิ่งเล็กเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้จักกันดีและทั่วถึงมากเท่านั้น... แต่ข้อเสียของมันก็คือ หากมีใครสักคนหรือหลายคนไม่ถูกกันล่ะก็ มันจะเข้าสู่สถานการณ์มาคุที่โคตรอึดอัดสำหรับทั้งคู่กรณีและคนรอบข้างเลยเชียวล่ะ จะหนีไปไหนก็ไม่ได้ ก็ออฟฟิศมันแคบเท่ารูหนูซะขนาดนั้น ต่อให้จะพยายามไม่รับรู้ยังไง มันก็หนีไม่พ้นอยู่ดีวันแรกที่ทำให้อิชั้นรู้จักคำว่า "การเมืองในบริษัท" ก็คือวันที่พี่วิโรจน์มีปัญหาบางอย่างกับพี่เข่ง และเรื่องก็ยิ่งบานปลายออกไปเมื่อพี่หน่อยซึ่งเป็นเมียของพี่เข่งสนิทกับพี่แอ๋วซึ่งพูดภาษาญี่ปุ่นได้ และพี่แอ๋วสนิทกับเจ้านายชนิดที่พี่แอ๋วพูดอะไร เจ้านายก็เชื่อหมดทุกอย่าง พี่หน่อยเกลียดขี้หน้าพี่วิโรจน์อย่างรุนแรงทั้งที่เมื่อก่อนก็เคยสนิทกันมาก่อน แต่ดันบังอาจมามีปัญหากับสามีแก มีการพูดกระแนะกระแหนลอยลมข้ามแผนกไปกระทบพี่วิโรจน์อยู่บ่อยๆ ประกอบกับปัญหาในการทำงานที่มีเพิ่มมากขึ้น เจ้านาย(หูเบา)เริ่มเพ่งเล็ง สุดท้ายพี่วิโรจน์ก็ทนอยู่ไม่ได้ ต้องลาออกไปในที่สุด แล้วพี่วินัยก็เข้ามาทำงานแทนในตำแหน่งพี่วิโรจน์นับตั้งแต่นั้น เหตุการณ์ของพี่วิโรจน์ ให้คติเตือนใจอิชั้นหนึ่งข้อเกี่ยวกับการทำงานล่ามว่า "คนเป็นล่าม ไม่มีสิทธิ์และไม่มีหน้าที่ในการใช้ความสนิทสนมส่วนตัวหรือใช้ความสามารถทางภาษาเป็นอาวุธในการพูดร้ายให้โทษกับใคร การแปลผิดแปลถูกเป็นเรื่องเกี่ยวกับทักษะที่ยังไม่ดีพอ สามารถแก้ไขและให้อภัยได้ แต่การแปลดำเป็นขาว แปลขาวเป็นดำ แปลถูกเป็นผิด ผิดเป็นถูก เป็นล่ามที่ไม่มีจรรยาบรรณ ไม่ใช่ไม่น่าอภัยให้ แต่อภัยให้ไม่ได้"สำหรับตัวอิชั้นเอง การเมืองในบริษัทที่ทำให้อิชั้นได้รับผลกระทบมากที่สุด จนเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้อิชั้นตัดสินใจลาออกก็คือ การโดนบอนไซ สกัดดาวรุ่งให้ไม่มีโอกาสได้ใช้ความสามารถในการแปลภาษาญี่ปุ่นก่อนที่อิชั้นจะเข้ามาทำงานที่นี่ พี่แอ๋วทำหน้าที่เป็นล่ามแปลภาษาญี่ปุ่นให้เจ้านายอยู่ก่อนแล้ว (ไม่ได้มีตำแหน่งล่ามหรอกค่ะ เพียงแต่พูดญี่ปุ่นได้ก็เลยโดนเรียกใช้ให้แปล)พี่แอ๋วพูดได้ สื่อสารได้ แต่อ่านเขียนไม่ได้ เพราะไม่ได้เรียนมาโดยตรง สำหรับอิชั้น เมื่อแรกเริ่มที่ระบุสายงานที่ต้องการทำก็คือต้องการทำงานแปลและเป็นล่าม แต่เมื่อเข้ามาทำงานจริงๆ งานที่ตั้งใจไว้ว่าจะทำตั้งแต่แรก กลับเป็นงานที่อิชั้นได้จับต้องน้อยที่สุดอิชั้นจะได้จับงานแปลก็ต่อเมื่อมีงานเอกสารเกี่ยวกับการทำงานต่างๆ ที่เป็นภาษาญี่ปุ่น ซึ่งพี่แอ๋วไม่สามารถแปลได้ ส่วนงานล่ามพี่แอ๋วจะเก็บไว้ทำเองทั้งหมด (คือจะส่งมาให้เฉพาะกรณีที่ตัวเองทำไม่ได้นั่นแหละ) พี่แอ๋วมักจะบ่นดังๆ ให้ใครๆ และเจ้านายได้ยินเสมอว่า งานแกยุ่ง ยาก และเหนื่อย...ต้องตามโน่นนี่นั่นแถมยังต้องเครียดกับการล่ามนั่นนี่โน่นมากมายล้านแปด แต่ก็น่าแปลกที่แม้พี่แอ๋วจะบ่นว่าเหนื่อยยังงั้นยังงี้มากมายแค่ไหน แต่กลับกอดงานหลายๆ อย่างนั้นไว้เสียแน่นกับตัวไม่ยอมปล่อย ทั้งๆ ที่งานหลายๆ อย่างที่แกกอดเอาไว้นั้นสามารถแบ่งหน้าที่ให้กับคนอื่นทำได้ (อย่างเช่นงานล่ามที่แกบ่นนักบ่นหนา) แต่แกกลับไม่ทำอิชั้นคิดว่า กรณีของพี่แอ๋วน่าจะตรงกันข้ามกับกระทู้ล่ามกินแรงที่เห็นอยู่บ่อยๆ ในเว็บแห่งนี้กระมัง อย่างกรณีของพี่แอ๋ว น่าจะเป็นล่ามหวงก้าง กลัวตัวเองถูกลดความสำคัญ จึงต้องสกัดดาวรุ่งเด็กรุ่นใหม่เสียมากกว่าความสัมพันธ์ระหว่างอิชั้นกับพี่แอ๋ว ถ้าให้ประเมินแล้วน่าจะอยู่ในเกณฑ์มิตรภาพมากกว่า พี่แอ๋วมักแสดงออกว่าเอ็นดูอิชั้นเสมอ เนื่องจากอายุอิชั้นไล่เลี่ยกับลูกชายของแก (แก่กว่าลูกชายแกไม่กี่ปี)เวลาที่อิชั้นทำอะไรไม่ถูกก็จะคอยบอกคอยสอนอยู่เสมอ มีสอนงานบ้าง (ยกเว้นงานล่ามและงานที่หากอิชั้นทำได้อาจทำให้แกถูกลดความสำคัญแกจะไม่สอนและไม่ให้ทำ)เรียกว่า ที่อิชั้นทำงานเป็นทุกวันนี้ ส่วนหนึ่งก็เพราะพี่แอ๋วช่วยสอนให้นี่แหละ แต่เรื่องที่อิชั้นไม่ชอบใจพี่แอ๋วมากที่สุดก็เรื่องที่พี่แอ๋วมักจะแปลเอื้อประโยชน์ให้คนที่ตัวเองสนิทแบบชนิดผิดเป็นถูก ถูกเป็นผิดนี่แหละอย่างไรก็ตาม นอกเหนือจากเรื่องแปลผิดเป็นถูก แปลถูกเป็นผิดที่อิชั้นขัดใจพี่แอ๋วและคันปากอยากพูดความจริงกับเจ้านายทุกครั้งที่ได้ยินพี่แอ๋วทำแบบนี้ (แต่ไม่กล้าเพราะตอนนั้นยังเป็นเด็กน้อย...ไม่เหมือนตอนนี้)เรื่องอื่นๆ ก็นับว่าอิชั้นได้เรียนรู้จากพี่แอ๋วมากพอสมควร ไม่ว่าจะเป็นความรอบคอบในการจัดทำเอกสาร ความมีระเบียบ ทักษะในการพูดและการสื่อสาร วิธีการวางตัว สิ่งเหล่านี้ อิชั้นล้วนได้ (ทั้งแบบครูพักลักจำ ทั้งแบบพูดสอนกันต่อหน้า)จากพี่แอ๋วทั้งสิ้น จะว่าพี่แอ๋วเป็นแบบอย่างในการทำงานของอิชั้นคนหนึ่งก็ว่าได้ คือมีทั้งแบบอย่างที่ดี และที่ไม่ดีอยู่ในตัวเอง ให้อิชั้นเลือกนำมาใช้และปฏิบัติในเวลาต่อมา (ขึ้นอยู่กับว่าเวลานั้นอยากเป็นเทพหรือเป็นมาร )สำหรับพี่แอ๋วนั้น ถ้าไม่นับเรื่องที่อิชั้นแอบรู้สึกขัดใจที่แกมักแปลจากดำเป็นขาว จากขาวเป็นดำกับเรื่องการกั๊กงานไว้ทำเองคนเดียวแล้ว เรื่องอื่นๆ รวมทั้งเรื่องส่วนตัว อิชั้นก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับแกนะคะ เรียกได้ว่าระดับความสัมพันธ์อยู่ในขั้นดีระดับหนึ่งแหละค่ะเมื่อพูดถึงการเมืองในบริษัท พอเล่าถึงพี่แอ๋วแล้วจะไม่เล่าถึงพี่หน่อยก็กระไรอยู่ เพราะถ้าเปรียบเทียบกันในแง่การเมืองแล้ว ถ้ามารขาวคือพี่แอ๋ว มารดำก็หนีไม่พ้นพี่หน่อยแหละค่ะ (ส่วนพญามารคือพี่เข่ง สามีพี่หน่อย)พี่แอ๋วจะออกแนวใจเย็น ใจดี สุขุมนุ่มลึก ร้ายหลบใน เชือดนิ่มๆ ส่วนพี่หน่อยจะออกแนวรถถังประจันบาณหรือระเบิดปรมาณูถล่มฮิโรชิม่าอะไรประมาณนั้น เรียกว่าตรงกันข้ามกับพี่แอ๋วทุกประการ แต่ถึงแม้จะมีบุคลิกแตกต่างกันสุดขั้ว แต่สองคนนี้เค้าสนิทกันดีถึงขั้นสนิทมากเลยเชียวค่ะ ข้อดีของพี่หน่อยคือ นอกจากความสวย(ตามอายุ)แล้ว แกยังเป็นคนเฮฮาจนถึงขั้นติงต๊องในบางครั้ง มีความคล่องตัวสูง เก่งเรื่องนำเข้าส่งออกและ BOI สู้งานหนัก (คือจะได้ยินพี่หน่อยบ่นเรื่องงานหนักทำอยู่คนเดียวไม่มีคนช่วยบ่อยๆ แต่ถึงแม้ปากจะบ่น แต่มือก็ยังทำ ไม่ได้เป็นพวกปากบ่นเรียกร้องความสนใจไปวันๆ แล้วมือไม่ทำแต่อย่างใด) ถึงแม้โผงผางจนถึงขั้นมึงมาพาโวยในหลายๆ ครั้ง แต่เพราะพี่หน่อยเป็นพี่หน่อยแบบนี้ อิชั้นคิดว่ากลับเป็นข้อดีที่ทำให้พี่หน่อยเป็นคนเข้าใจง่าย รักก็เห็นชัดๆ ว่ารัก เกลียดก็เห็นชัดๆ ว่าเกลียด ไม่ต้องทำความเข้าใจหรือเดาใจมากเหมือนกับพี่แอ๋วข้อเสียของพี่หน่อยเท่าที่อิชั้นสัมผัส นอกจากเรื่องอารมณ์ร้อน โมโหง่าย ปากว่ามือถึง (ประมาณว่าถ้าเป็นผู้ชายพอด่าปุ๊บก็ชกเปรี้ยงเลย)แล้ว พี่หน่อยยังเป็นคนขี้หึงสามีแกซึ่งก็คือพี่เข่งม้ากกกมากกก (ทั้งที่อิชั้นดูๆ ไปไม่เห็นจะมีอะไรน่าหึงตรงไหน เป็นอิชั้นมีสามีอย่างพี่เข่งแล้วมีใครจะอาสาเอาไปรับเลี้ยงต่อละก็ อิชั้นจะแถมข้าวให้สามเกวียนไปเลยเอ้า) ซึ่งวีกรรมอันเนื่องมาจากความขี้หึงของพี่หน่อยที่เกิดขึ้นในบริษัทนี้ ถ้ามีเวลาจะเอามาเล่าเป็นการเฉพาะในตอนที่มีชื่อว่า "เรื่องของผัวเมีย..แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วย" อีกทีค่ะพี่หน่อยเป็นคนเขม่นคนง่าย คือแค่มองแล้วไม่ถูกชะตาแกก็พร้อมจะหาเรื่องเค้าแล้วน่ะ เข้าใจอยู่ว่าเรื่องแบบนี้ใครๆ ก็เป็น ไม่ว่าใครก็คงจะเคยมีคนที่เพียงแค่เห็นหน้าก็ไม่ชอบขึ้นมาแล้ว (อิชั้นก็ด้วยเช่นกัน) แต่มันจะไม่ใช่เรื่องแย่สำหรับอิชั้นเลย ถ้าหากว่าพี่หน่อยจะไม่ใช้ความรู้สึกเพียงแค่ "ไม่ชอบขี้หน้า" ไปทำให้คนดีๆ หลายต่อหลายคนทนทำงานอยู่ในบริษัทแห่งนี้ไม่ได้ เพราะถ้าพี่หน่อยมีวีน ไม่หาเรื่องคนๆ นั้นเอง ก็จะเอาเรื่องสารพัดความไม่ดีในสายตาของแกของคนๆ นั้นไปพูดให้พี่แอ๋วฟัง...แล้วพี่แอ๋วก็จะเอาเรื่องที่ว่านั้น (ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริงก็ตาม แต่เมื่อมันออกจากปากพี่หน่อย พี่แอ๋วก็พร้อมจะเชื่อ) ไปพูดต่อให้กับนายญี่ปุ่นซึ่งหูเบาพอกันฟังอีกทอดหนึ่งความสัมพันธ์ระหว่างอิชั้นกับพี่หน่อยดำเนินมาด้วยดีตลอดมาจนถึงช่วงก่อนที่อิชั้นจะลาออกจากบริษัท ซึ่งตอนในตอนนั้น อยู่ ๆ พี่หน่อยก็เปลี่ยนเป้าหมายในการเหม็นขี้หน้ามาเป็นอิชั้น ถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ดีๆ พี่แกมาเขม่นอิชั้นทำไม เพราะอิชั้นก็ไม่ได้ทำอะไรที่เข้าข่ายให้แกต้องโกรธ หรือปกติแล้วถ้าพี่หน่อยเกลียดใครก็จะเอาไปเที่ยวด่าให้คนโน้นคนนี้ฟัง อิชั้นก็เลยนึกว่าแกจะเอาอิชั้นไปด่าให้คนอื่นๆ อย่างเช่นเจ๊แก้วฟังบ้าง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครให้คำตอบอิชั้นได้อย่างชัดเจนว่าทำไมอยู่ๆ พี่หน่อยจึงเปลี่ยนเป้าทิ้งระเบิดมาที่อิชั้นซะเฉยๆ ก็เลยได้แต่อนุมานเอาว่า คงเพราะเลือดจะไปลมมาละมั้งและก็เสต็ปเดิม คือเกลียดคนเดียว ด่าคนเดียวมันไม่มันส์ อิชั้นก็เหมือนกับคนอื่นๆ ที่โดนพี่หน่อยเกลียดขี้หน้าขึ้นมาก่อนหน้านี้ ก็คือ เอาอิชั้นไปด่าให้พี่แอ๋วฟัง(อันนี้ได้ยินกับหู) ส่วนพี่แอ๋วจะเอาอิชั้นไปเพ็ดทูลอย่างไรกับนายญี่ปุ่นหรือเปล่าไม่ทราบ เพราะอิชั้นไม่เคยได้ยินกับหู แต่ก็คิดว่าไม่น่าจะรอดหรอกมั้ง เพราะถ้าหากสิ่งที่พี่หน่อยเอาไปพูดกับพี่แอ๋วไม่มีผลอะไร อยู่ๆ อิชั้นคงไม่ถูกย้ายจากตำแหน่งงานที่ทำประจำไปอยู่ฝ่ายบัญชีหรอก ทั้งๆ ที่ใครๆ ก็ทราบดี (รวมถึงนายญี่ปุ่น) ว่าอิชั้นนั้นนอกจากไม่ได้จบสาขาบัญชีมาแล้ว ยังไม่มีความรู้ความชำนาญใดๆ เกี่ยวกับตัวเลขเลยแม้แต่น้อย เรียกว่านอกจากมีเพื่อนสนิทอยู่ฝ่ายบัญชีแล้ว คุณสมบัติอื่นๆ นอกนั้น อิชั้นสอบตกทุกประการหรือบางที เจ้านายอาจจะเมตตาสงสารอิชั้นถึงได้ย้ายอิชั้นไปอยู่กับเจ๊แก้วก็ได้นะ เพราะนอกจากจะสนิทกันเป็นการส่วนตัวแล้ว อิชั้นยังไม่ต้องทนฟังเสียงนกเสียงกา เอ๊ย...เสียงพี่หน่อยด่าลมด่าแล้งตีวัวกระทบคนสวยอย่างอิชั้นฝากลอยลมมาทั้งวัน แต่ก็อย่างที่บอกว่างานบัญชีมันไม่ใช่อิชั้น และถ้าใครเรียนด้านภาษามาโดยตรงจะรู้ดีว่า พวกเราแมร่ม...โคตรเกลียดตัวเลขเลย (จริงป่ะ..) ดังนั้น ความรู้สึกของอิชั้นในตอนนั้น แมร่ม..เหมือนตกนรกชัดๆส่วนพี่เข่งเองก็แท็กทีมศรีภรรยากลั่นแกล้งอิชั้นทางอ้อมอยู่เป็นประจำ (ขออภัยที่เรื่องเกี่ยวกับพี่เข่ง อิชั้นจำรายละเอียดไม่ได้มากนัก เอาเป็นว่า ที่อิชั้นบอกว่าพี่แอ๋วเป็นมารขาว พี่หน่อยเป็นมารดำ พี่เข่งเป็นพญามารนั้นไม่เกินความจริงแต่อย่างใด) อิชั้นในตอนนั้นรู้สึกทุกข์ใจจนแทบบ้า เพราะไม่เข้าใจว่าผู้หลักผู้ใหญ่ที่อายุมากกว่าอิชั้นเกินรอบนั้น เค้าทำกับอิชั้นอย่างนั้นทำไม ทั้งๆ ที่เวลาพี่หน่อยมีงานล้นมือ เรียกอิชั้นให้ไปช่วยงานไม่ว่าจะออกไปติดต่องานข้างนอกหรือช่วยงานเอกสาร หรือแม้แต่งานฝ่ายบุคคลของพี่เข่งซึ่งปกติก็ไม่มีอะไรมากมายแต่แกก็ยังโยนมาให้อิชั้นทำก็ตามที อิชั้นก็ไม่เคยเกี่ยงงอนเลยซักครั้ง แม้ว่ามันจะไม่ใช่งานในหน้าที่ซักกะนิด แต่อิชั้นก็เต็มใจช่วย ถือว่าช่วยๆ กันไปและอิชั้นก็อยากเรียนรู้งาน อิชั้นจริงใจกับพี่ๆ ทุกคน แต่เมื่อสิ่งที่ได้กลับมามันเป็นแบบนี้ เจ้านายมีก็เหมือนไม่มี มีไปก็ไม่ช่วยอะไร ก็เลยรู้สึกขึ้นมาว่า ป่วยการจะทนอยู่ที่นี่อีกต่อไป

ชีวิตจับกังในโรงงานญี่ปุ่น ตอนที่ ๒ พี่ให้หนูช่วยงานจัดซื้อนะจ๊ะ

Wed, 02 Sep 2009 11:30:00 +0700

ในเมื่อจังหวะของชีวิตอิชั้นมันต้องดำเนินไปแบบนี้ อิชั้นก็ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้แหละค่ะ ดวงคนมันจะเป็นจับกัง ต่อให้เดินลอดใต้ท้องช้างทุกตัวในเขาดินเพื่อสะเดาะเคราะห์ ยังไงๆ มันก็หนีไม่พ้นต้องมาเป็นจับกังอยู่ดี นึกๆ ดูก็สมน้ำหน้าตัวเองเหมือนกันที่ใจไม่เคยนึกอยากจะประกอบอาชีพในฝันของสาวๆ อย่างเช่น แอร์โฮสเตส เหมือนเพื่อนๆ คนอื่นๆ เพื่อนอิชั้นเป็นแอร์กันตั้งหลายคน พวกมันทั้งลากทั้งฉุดยังไง หัวเด็ดตรีนขาดอิชั้นก็ไม่ยอมไปสมัครเป็นแอร์กับพวกมัน ด้วยคิดว่าตัวเองไม่เหมาะ ไม่ชอบงานบริการ ไม่ชอบโดนใครจิกหัวใช้ ไม่ชอบก้มหัวให้ใคร และเหตุผลหลักก็คือ ติดบ้านและติดแฟน ไม่อยากจากบ้านจากแฟนไปไหนไกลๆ แล้วเป็นไงล่ะ สุดท้ายก็หนีงานประเภทที่ไม่อยากทำนี้ไม่พ้น ซ้ำหนักกว่าก็อิตรงที่ เพื่อนที่ไปเป็นแอร์ล้วนแล้วแต่มีรายได้เป็นกอบเป็นกำ แต่งตัวสวย เริ่ดๆ เชิ่ดๆ ได้ไปเที่ยวประเทศโน้นประเทศนี้แล้วก็มาคุยให้อิชั้นฟังว่าที่โน่นที่นี่เป็นยังไงบ้าง (แม้ว่าตอนทำงานบนเครื่องจะเหนื่อยแทบอ้วกก็ตาม) อิชั้นก็ได้แต่อิจฉา ทำไงได้ ก็ชีวิตมันมาทางนี้แล้วนี่คะจะว่าไป อิชั้นก็คิดว่า ที่อิชั้นเลือกทางเดินชีวิตในแบบนี้มันก็เหมาะกับนิสัยอิชั้นดีอยู่แล้ว ถ้าหากว่าอิชั้นเลือกเดินทางอื่น (อย่างเช่น เลือกไปเป็นแอร์แบบเพื่อนๆ) อิชั้นอาจจะไม่มีชีวิตที่สงบสุขอย่างนี้ ไม่ได้แต่งานกับคุณสามี (เพราะคงเลิกกันไปนานแล้ว) และไม่มีลูกที่น่ารักอย่างนี้ก็เป็นได้ คิดได้อย่างนี้แล้วก็รู้สึกว่าพอใจแล้วแหละ กับชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ สมมุติว่าถ้าเลือกไปเป็นแอร์ ต่อให้อิชั้นแอ๊บหวานจนเค้ารับอิชั้นเข้าทำงาน อิชั้นก็คงอยู่ไม่ทนหรอกค่ะ ไม่ลาออกเองก็คงโดนเค้าไล่ออก ก็ผู้โดยสารแต่ละคน ผู้ร่วมงานแต่ละนางที่เพื่อนๆ ที่เป็นแอร์เอามาเล่าให้ฟังน่ะ ร้ายน้อยอยู่ซะเมื่อไหร่ แค่ฟังมันเล่าอิชั้นยังของขึ้น อิชั้นยิ่งวีนๆ อยู่ด้วย วันดีคืนร้ายโดดเตะผู้โดยสารงี่เง่า หรือจิกหัวเพื่อนแอร์ขี้อิจฉาที่มาหาเรื่องโขกกับพื้นเคบินขึ้นมาจะลำบาก นิสัยห่ามๆ แบบนี้ เป็นจับกังไปแหละดีแล้วอย่างที่อิชั้นเล่าเอาไว้ในหน้าที่แล้วว่า อิชั้นระบุตำแหน่งงานไว้กับ Recruite ไว้ว่าอยากทำงานเลขา ล่าม ทีนี้มาดูกันนะคะว่า งานแรกในชีวิตของอิชั้นจะใช่อย่างที่เคยระบุไว้หรือเปล่างานแรกในชีวิตของอิชั้น คนที่บริษัทนั้นเค้าเรียกว่า งานจัดซื้อค่ะ ฟังดูโก้ดีไหมคะ งานจัดซื้อ ฟังแค่ชื่อก็ดูเหมือนจะมีความสำคัญกับบริษัทไม่น้อยเลยทีเดียว เอาวะ...ถึงไม่รู้ว่า ไอ้งานหน้าที่จัดซื้อเนี่ยเค้าทำอะไรกัน แต่อย่างน้อย เวลาไปบอกพ่อบอกแม่ว่าทำงานอะไร คำว่าจัดซื้อมันก็ดูเท่ดีแหละวะ ถึงจะไม่ได้ตรงตามสาขาที่เรียนมาก็เหอะ แต่อยู่บริษัทที่มีคนญี่ปุ่นแบบนี้ ยังไงๆ ก็คงได้ใช้ภาษาญี่ปุ่น ได้แปลอะไรกับเค้าบ้างหรอกน่า วันแรกที่เข้าไป อิชั้นได้ทำงานจัดซื้อ ด้วยการนั่งมองคนโน้นคนนี้เค้าทำงานกัน แต่ก็เอาเถอะ ตอนนั้นอิชั้นคิดว่าคงเป็นเพราะตัวเองยังใหม่ เรียนเพิ่งจบ ยังไม่เคยจับงานใดๆ ประกอบกับพี่ๆ เค้าคงยุ่งเลยไม่มีเวลามาสอนงาน ให้ อีกหน่อยก็คงจะได้ทำงานมากขึ้นเองแหละ อิชั้นมองโลกในแง่ดีแบบสาวน้อยไร้เดียงสา กาลเวลาผ่านไป อิชั้นก็ได้สัมผัสกับงานจัดซื้อ (ตรงไหนฟะ) แบบเต็มๆ นั่นก็คือ การคอยช่วยลุงโต้ (นามสมมุติของคนที่อยู่ในฐานะเจ้านายชาวญี่ปุ่นหนึ่งในสองคนของอิชั้น) และพี่คนไทยชื่อพี่แอ๋ว (นามสมมุติเช่นกัน) เรียงเอกสาร Invoice ลงแฟ้ม เอาข้อมูลที่ลุงโต้ออก P/O ไปแล้วมาจิ้มๆ เครื่องคิดเลขว่า เดือนที่ผ่านมาออก P/O ไปแล้วเท่าไหร่ (ซึ่งจะว่าไป เพราะงานนี้ทำให้อิชั้นเป็นคนที่กดเครื่องคิดเลขได้เร็วมากกกกมาจนบัดนี้) ช่วยพี่แอ๋วเช็ครายการของที่รับเข้า คีย์ข้อมูลลงโปรแกรมออก P/O แล้วปริ๊นท์มันออกมา ส่วนงานแปลภาษาญี่ปุ่นน่ะเหรอ.... นานๆ จะเข้ามาหาอิชั้นซักที ทั้งที่จริงแล้วมีงานที่ต้องแปลมาก และมีทุกวัน แต่เหตุใดอิชั้นจึงไม่ค่อยได้ทำงานเหล่านี้ มันมีสาเหตุซึ่งเอาไว้จะเล่าให้ฟังในคราวหลังค่ะ ที่ว่ามาข้างต้นนั่นงานหลักนะคะ นอกเหนือจากงานที่ว่ามา ก็คือการทำมันทุกตำแหน่งที่มี (ยกเว้นล่ามกับเลขา และผู้บริหาร) ตั้งแต่ชงกาแฟให้แขก ขัดส้วม ขัดจริงๆ นะไม่ได้โม้ เพราะบริษัทนี้มีแม่บ้าน แต่แม่บ้านมักจะลาหยุดบ่อย บางวันทะเลาะกะผัว โดนผัวเตะซี่โครงรวนก็ไม่มาทำงานเป็นอาทิตย์ๆ ฉะนั้น พวกเราก็ต้องมาชงกาแฟ ล้างห้องน้ำกันเองโดยเปลี่ยนเวรกันทำ แต่ส่วนใหญ่ก็มักจะตกอยู่ที่อิชั้นกะเจ๊แก้ว (นามสมมุติ) กะเทยเพื่อนรักที่อยู่ฝ่ายบัญชีนั่นแหละค่ะ เพราะอาวุโสน้อยที่สุด คนอื่นๆ เค้าจะออกแนว พวกเจ๊แก่กันแล้วน้องเอ๊ย เอ็งกะไอ้แก้วนั่นแหละ ยังเด็กๆ กันอยู่ก็ทำกันไปเหอะ....และเนื่องจากในเวลานั้นพนักงานในโรงงานยังมีน้อย บางทีที่ผลิตไม่ทัน พวกอิชั้นก็ต้องลงไปในไลน์ประกอบแล้วช่วยคนในไลน์ประกอบหน้ากากแอร์ บางทีก็ช่วยลุงโต้ซึ่งควบตำแหน่งผู้จัดการโรงงานพ่นสีหน้ากากแอร์ในไลน์เพ้นท์ติ้ง เป็นเจ้าหน้าที่สโตร์คอยรับของที่บรรดา Maker นำมาส่ง เอาหน้ากากแอร์ที่ทำเสร็จแล้วแพ็คลงกล่อง จากนั้นก็ทำตัวเป็นเด็กท้ายรถ กระโดดขึ้นรถบรทุกไปส่งของให้ลูกค้า (ทั้งๆ ที่ใส่ชุดสาวออฟฟิศสวยหรูนั่นแหละ) คอยควบคุมดูแลเครื่องพิมพ์บาร์โค้ด วันไหนมีพนักงานมาสมัครงานก็แปลงร่างเป็นฝ่ายบุคคล ไปช่วยพี่เข่ง (นามสมมุติ) ที่ทำหน้าที่ผู้จัดการฝ่ายบุคคล (เป็นผู้จัดการเพราะว่าทั้งฝ่ายมีคนเดียวคือพี่แก) สัมภาษณ์พนักงาน คำถามก็เบสิคๆ บางทีอิชั้นหมดมุกไม่รู้จะถามอะไรก็มั่วๆ ถามไปก็มี แล้วก็เอาเอกสารใบสมัครไปส่งต่อให้พี่เข่งเพื่อพิจารณาว่าจะรับหรือไม่รับ (ส่วนใหญ่ก็รับแหละ การสัมภาษณ์ไม่ค่อยมีผลหรอกบริษัทนี้ ทำไปพอเป็นพิธีเท่านั้นแหละ)วันดีคืนดี เจ้านายนึกยังไงไม่รู้ โยกอิชั้นไปช่วยงานบัญชี (แอร๊ยยย.... พอได้ยินว่าต้องไปทำบัญชี อิชั้นก็อยากจะบ้า ก็อิชั้นอ่ะบวกเลขสองหลักยังจะไม่ถูกเลย ดันเจือกโดนใช้ให้ทำงานบัญชีก็คิดดูแล้วกันเหอะ) หรือวันไหนพี่ที่ทำงานติดต่อชิปปิ้งกับ BOI นึกอยากจะมีคนช่วยงาน (ซึ่งดูเหมือนจะเยอะ แต่จริงๆ ไม่) ก็จะมาปะเหลาะขอเอาอิชั้นนั่งรถไปติดต่องานกับพี่แกด้วยเมื่อกี้ในกรณีวันดีคืนดีก็จะโดนมอบหมายงานอย่างที่เล่ามาให้ทำ ส่วนถ้าวันไหนเป็นวันร้ายคืนร้ายหรือศุกร์ 13 อิชั้นก็ต้องไปนั่งให้พี่รหัสสมัยเรียนอักษรด่าในฐานะ Sale เนื่องจากบังเอิญว่าพี่รหัสอิชั้นทำงานอยู่ที่บริษัทลูกค้าในฐานะจัดซื้อ และไอ้ผลิตภัณฑ์ที่บริษัทนี้ส่งให้เค้าก็มีปัญหาประจำ และเนื่องจากทุกคนที่นี่รู้ว่า อิชั้นเป็นน้องรหัสพี่เค้า ก็เลยพร้อมใจกันถีบอิชั้นให้ไปรับหน้าและรับคำด่าแทน ด้วยความเชื่อผิดๆ ว่าพี่จะไม่ด่าน้อง หรือถ้าด่าก็คงจะด่าน้อยกว่าด่าคนที่ไม่มีความสนิทชิดเชื้อกันมาก่อน นับไปนับมาแล้ว ดูเหมือนว่างานในตำแหน่งที่อิชั้นไม่เคยทำในบริษัทนี้ จะมีแค่ยามกับคนขับรถกระมังคะ นี่แหละค่ะ งานที่คนที่รับอิชั้นเข้าทำงานบอกกับอิชั้นว่า “พี่จะให้หนูช่วยงานจัดซื้อ”...ตรงไหนวะคะ ตรงไหน ใครช่วยบอกอิชั้นที

ชีวิตจับกังในโรงงานญี่ปุ่น ตอนที่ ๑ จุดเริ่มต้นของการเป็นจับกัง (ต่อ)

Wed, 02 Sep 2009 11:24:56 +0700

ตอนแรกว่าจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับกระบวนการสมัคร Recruite ทีหลัง แต่วันนี้อยู่ๆ ก็เกิดอาการคันปากอยากเล่าขึ้นมา งั้นก็ขอเล่าเลยละกัน สิ่งที่อิชั้นเจอนี่คือระบบการทำงานและกลั่นกรองคนของบริษัท Recruite ที่อิชั้นเจอกับตัวเองเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วนะคะ เป็นไปได้ว่า เวลาผ่านมาเนิ่นนานนับสิบปี ระบบการทำงานอาจจะเปลี่ยนไปจากนี้ มีการกลั่นกรองที่ดีขึ้นจากเมื่อก่อนแล้วก็ได้ เพราะสมัยนี้คู่แข่งธุรกิจประเภทนี้มันเยอะอ่ะ ขืนทำเช้าชามเย็นชามแบบเมื่อก่อน ก็คงจะอยู่ไม่ได้เหมือนกันตอนที่ไปสมัคร พอได้ข่าวว่าจะมีการสัมภาษณ์เบื้องต้น เรากะเพื่อนๆ ก็เตรียมตัวติวภาษาญี่ปุ่นกันไว้ดิบดี Keigo, Kenjougo (คำประเภทยกท่านขึ้นสูง กดและจิกหัวตัวเองลงต่ำ) ศัพท์หรูหราไฮโซว ใบเพ็ด เอ๊ย....ใบแสดงหลักฐานเกี่ยวกับการสอบวัดระดับ เมนี่ติงจิงกะเบล พวกเราเตรียมไปหมด ด้วยความที่ยังอ่อนต่อโลก ใจก็เต้นตึ๊กตั๊ก ไม่รู้ว่าจะโดนถามหรือทดสอบความรู้ภาษาญี่ปุ่นอะไรบ้าง จะโดนทำสอบข้อเขียนไหม จะโดนถามศัพท์ยากๆ หรือเปล่าพอถึงวันนัด พวกเราก็แต่งชุดนักศึกษานี่แหละค่ะไปสัมภาษณ์ (ก็ตอนนั้นยังมีสถานภาพเป็นนักศึกษากันอยู่เลย) ถ้าจำไม่ผิด เราไปกันเกือบยกห้องเลยได้มั้ง (ประมาณยี่สิบกว่าคน) จินตนาการของเด็กน้อยอ่อนต่อโลก ณ ตอนนั้น เราจะต้องไปเจอกับออฟฟิศใหญ่ๆ มีคนญี่ปุ่นเดินกันให้ว่อน หน้าตาเคร่งเครียดจริงจัง เราจะต้องเตรียมพร้อมกันไว้ให้ดี จะได้คุยกันรู้เรื่อง....แต่พอไปถึง ออฟฟิศใหญ่โตที่พวกเราวาดฝันกันไว้ เป็นเพียงห้องให้เช่าเล็กๆ แคบๆ ในตึกสูงที่มีอีกหลายออฟฟิศอยู่รวมๆ กันในนั้น บางบริษัทที่เราเดินผ่านไปดูใหญ่โตกว้างขวางมีหลายคูหา แต่ออฟฟิศ Recruite ของพวกเรา มีแค่คูหาเดียวเจ้าค่ะ และเป็นคูหาเดียวที่มีอะไรต่อมิอะไรแออัดยัดทะนานอยู่ในห้องเดียวแคบๆ นั้นคนญี่ปุ่นที่เราคาดหวังว่าจะเห็นเดินกันขวักไขว่ เอาเข้าจริงก็มีอยู่แค่คนเดียว และยังเป็นคนญี่ปุ่นที่พูดไทยเก่งซะด้วย ส่วนพนักงานที่เหลือเป็นคนไทยทั้งหมด หมดกัน...ภาษาญี่ปุ่นที่พวกช้านตั้งใจมาพูด.... ฮ่วย....เรากับเพื่อนๆ ก็แยกย้ายกันไปกรอกเอกสารต่างๆ ที่พนักงานเอามาให้กรอก รายละเอียดที่กรอกก็ไม่มีอะไรแตกต่างจากเอกสารสมัครงานทั่วไป มีที่แปลกไปหน่อยก็คือ จะมีช่องให้ระบุพื้นที่ที่สะดวกปฏิบัติงาน อิชั้นระบุว่าชลบุรี (เท่านั้น..เพราะต้องการกลับมาอยู่ที่บ้าน) ในส่วนของตำแหน่งที่ต้องการ อิชั้นระบุ ล่าม เลขา จำตำแหน่งงานที่อิชั้นระบุนี้ไว้ให้ดีๆ นะเคอะ แล้วมาเปรียบเทียบกันทีหลังว่า งานที่อิชั้นทำที่บริษัทแรกเนี่ย ตรงกับเศษเสี้ยวของที่อิชั้นระบุไว้บ้างไหม พอกรอกเสร็จแล้วก็ไปเข้าคิวให้พี่คนญี่ปุ่นคนนั้นแหละสัมภาษณ์ เย้ๆๆ จะได้ใช้ภาษาญี่ปุ่นซะที ตื่นเต้นๆ ท่องกันอีกครั้ง อย่าลืมใช้ Keigo กับเค้านะแก อาจารย์สอนมา ไหนๆ มาทวนศัพท์กันอีกทีซิ เอาละ..โอเค..พร้อม... เข้าห้องสัมภาษณ์ทีละคนพอถึงคิว อิชั้นก็เข้าไป คำถามที่ถูกสัมภาษณ์ (เป็นภาษาญี่ปุ่น) ก็มีแค่ ชื่ออะไร เรียนที่ไหน ที่บ้านทำอาชีพอะไร มีพี่น้องกี่คน สอบได้ระดับอะไรมา ต้องการไปทำงานที่ไหน เริ่มงานได้เมื่อไหร่ ทำที่อื่นได้ไหม อยากได้งานตำแหน่งอะไร ต้องการเงินเดือนเท่าไหร่ แค่เนี้ยะ........แล้วก็จบการสัมภาษณ์ ไม่มีศัพท์ยาก ไม่ต้องแสดงความสามารถทางภาษาญี่ปุ่นมากมายอย่างที่คิด ไม่ต้องสอบข้อเขียน เสร็จแล้วก็ปล่อยตัวออกมา บอกว่าแล้วจะติดต่อไปถ้ามีงานที่เข้ากันกับที่อิชั้นต้องการตอนนั้นก็คิดว่า เออ...ง่ายดีเนอะ ดีจัง สัมภาษณ์งานง่ายๆ แบบนี้ ตังค์ค่านายหน้าก็ไม่เสีย (เพราะบริษัท Recruite จะไปเรียกเก็บกับบริษัทที่ใช้บริการ โดยคิดตามเปอร์เซ็นต์) กรูต้องได้งานโดยไม่ชักช้าเป็นแน่แท้ หารู้ไม่ ว่าคุณภาพของงานที่บริษัทนี้จะป้อนให้อิชั้นเนี่ย มันก็สะท้อนให้เห็นจากคุณภาพการสัมภาษณ์เนี่ยแหละ เสร็จแล้ว อิชั้นก็กลับไปเรียนต่อจนใกล้จบ (ตอนนั้นก็อยู่ราวๆ ช่วงเดือนมกรา กุมภา)และแล้วประมาณเดือนกุมภา ระหว่างที่ยังสอบปลายภาคไม่เสร็จดี บริษัท Recruite เจ้านี้ก็ติดต่อมา บอกว่ามีบริษัทหนึ่งที่ชลบุรีสนใจอิชั้น ให้เข้าไปสัมภาษณ์ด่วนจี๋ อิชั้นก็ดีใจสิ เพราะได้รับการติดต่อกลับเร็วกว่าที่คิด (เพื่อนบางคนที่ไปด้วยกันยังไม่ได้รับการติดต่อเลยด้วยซ้ำ) รีบกลับบ้านที่ชลบุรี และให้พ่อพาไปสัมภาษณ์ที่บริษัทนั้นทันที ประการหนึ่งที่อิชั้นได้รับการติดต่อเร็วกว่าที่คิดก็อาจจะเป็นเพราะ ในเวลานั้นเป็นช่วงที่อุตสาหกรรมเพิ่งจะบูมใหม่ๆ นิคมอุตสาหกรรมหลายนิคมในภาคตะวันออกเพิ่งจะเริ่มสร้าง มีบริษัทเพิ่งตั้งใหม่ๆ มากมาย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นบริษัทสัญชาติญี่ปุ่นที่เพิ่งย้ายฐานการผลิตมาทางบ้านเรา อย่างที่ชลบุรีเองก็มีหลายนิคมฯ และบริษัทตั้งใหม่เหล่านี้ก็กำลังต้องการคนทำงานอย่างมาก ซึ่งคนที่สามารถใช้ภาษาญี่ปุ่นได้ ณ ตอนนั้นยังมีไม่เพียงพอกับความต้องการ เรียกได้ว่าเป็นสาขาขาดแคลน (ต่างจากสมัยนี้) ประกอบกับการที่อิชั้นระบุพื้นที่ปฏิบัติงานไว้ว่าเป็นชลบุรี ในขณะที่เพื่อนๆ ส่วนใหญ่เลือกกรุงเทพกัน ก็เลยอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้อิชั้นได้งานเร็วก็เป็นได้ อันที่จริง อิชั้นเคยตั้งใจไว้ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบว่า หลังจากเรียนจบ จะยังไม่ทำงานทันที แต่จะขอเที่ยวยาวๆ ขอพักผ่อนให้เต็มที่ เพราะหลังจากที่ทำงานแล้ว ก็คงไม่มีเวลาได้เที่ยวมากนัก แต่โอกาสของคนเรา บทจะมาก็มา และไม่ได้หาได้ง่ายๆ ดังนั้น เมื่อโอกาสของอิชั้นมาเร็วกว่าที่คิด ในขณะที่อีกหลายๆ คนกำลังหามันอยู่ แต่ไม่เจอ อิชั้นก็ควรคว้ามันไว้ก่อน เรื่องอื่นค่อยคิดทีหลัง (พ่ออิชั้นเองก็อยากให้อิชั้นคว้างานไว้ก่อนด้วยแหละ ตามประสาผู้ใหญ่ที่กลัวว่าถ้าลูกเลือกงานมากแล้วจะตกงาน)ตอนไปสัมภาษณ์ที่บริษัท อิชั้นตื่นเต้นมาก เตรียมตัวไปเต็มที่เหมือนเคย บริษัทแรกของอิชั้น ณ วันนั้นยังเป็นโรงงานเล็กๆ เป็นโรงงานทำชิ้นส่วนประเภทหน้ากากแอร์ส่งให้กับบริษัทผลิตแอร์ยี่ห้อหนึ่ง (ตอนนี้ได้ข่าวว่าผลิตให้หลายยี่ห้อแล้ว) มีพนักงาน (รวมส่วนของออฟฟิศและคนญี่ปุ่น) ไม่ถึง 50 คน มีคนญี่ปุ่น 2 คน ซึ่งอิชั้นก็ได้รับการต้อนรับจากอดีตเจ้านายเป็นอย่างดี การสัมภาษณ์ก็เป็นไปแบบง่ายๆ ถามแค่เรื่องสัพเพเหระทั่วๆ ไป ถามอะไรอิชั้นก็ตอบได้หมด (ไม่ใช่เพราะว่าอิชั้นเก่งนะคะ แต่เป็นเพราะเป็นเรื่องทั่วไปมากๆ คำศัพท์ที่พูดกันก็เป็นศัพท์พื้นๆ ต่างหาก) พูดเสร็จ ก็ถามว่าอิชั้นจะเริ่มงานได้เมื่อไหร่ อิชั้นเองอย่างที่บอกว่าห่วงเที่ยว ห่วงเล่นก็บอกไปว่าอยากจะเริ่มงานหลังเมษา แต่ทางบริษัทก็บอกว่ามันนานเกินไป ยังไงให้มาตั้งแต่เดือนมีนาเลยได้ไหม เพราะรอบปีทำงานญี่ปุ่นจะเริ่มตั้งแต่เดือนเมษาเป็นต้นไป เลยอยากให้อิชั้นเริ่มงานให้พอดีกัน ที่จริงแล้วบริษัทต้องการคน และอยากให้อิชั้นเริ่มงานทันทีเลยด้วยซ้ำ แต่เห็นว่าอิชั้นยังเรียนไม่จบดี ก็เลยจะรอถึงเดือนมีนาให้อิชั้นเรียนให้จบซะก่อนก็ได้ที่จริงเดือนมีนาเป็นเดือนที่อิชั้นเพิ่งจะสอบเสร็จและเพิ่งจะกลับมาอยู่บ้าน ความตั้งใจเดิมก็คือว่าอยากจะเที่ยวเล่นซักพักหนึ่งก่อนค่อยเริ่มงาน แต่ก็อีกนั่นแหละค่ะ ด้วยความที่กลัวว่า ถ้าอิชั้นละทิ้งโอกาสนี้ไปก็อาจจะไม่มีเข้ามาอีก (ที่จริงอิชั้นน่าจะใจเย็นให้มากกว่านี้หน่อย แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเลย ใจมันกลัวแต่ว่าถ้าเลือกมากแล้วจะไม่ได้งานเท่านั้นเอง) อิชั้นคิดอยู่ไม่นานก็ตอบตกลงว่าจะเริ่มงานเดือนมีนา (อารมณ์ประมาณว่า เอาก็เอาฟะ เป็นไงเป็นกัน ดีกว่าไม่ได้งาน) เสร็จแล้วก็กลับไปมหาลัย คุยโม้กับเพื่อนว่า ชั้นได้งานแล้วเฟร้ยยย จบไปไม่ต้องไปเดินเตะฝุ่นแย้ว ฮิฮิ้ววววว..... ที่จริงในตอนนั้น อิชั้นเองก็มีอีกที่หนึ่งที่เรียกให้ไปสัมภาษณ์นะคะ เป็นบริษัทที่อยู่ในนิคมฯ เดียวกับที่อิชั้นอยู่ ณ ปัจจุบันนี่แหละ ตอนนั้น บริษัทนี้ก็เพิ่งมาตั้งเหมือนกัน อิชั้นเห็นประกาศรับคนในหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษที่ห้องสมุดก็ส่งใบสมัครไปทันที แต่เนื่องจากในตอนนั้น นิคมฯ ที่อิชั้นอยู่นี้ยังเป็นนิคมฯ บ้านนอก ไร้ซึ่งความเจริญ ห่างไกลและดูกันดารสุดกู่ ทำให้พ่อของอิชั้นซึ่งหวงและห่วงลูกสาวม้ากกมากถึงขนาดขับรถมาดูสถานที่ด้วยตัวเอง ถึงกับสั่งห้ามไม่ให้อิชั้นมาโดยทันที แม้แต่จะมาสัมภาษณ์ก็ไม่ให้ โดยหารู้ไม่ว่า ไอ้นิคมฯ กันดารๆ เนี่ยแหละ ที่สวัสดิการมันโคตรจะดี มีรถรับส่งรอบรัศมีของนิคมฯ เกือบร้อยกิโลเมตรชนิดเกยถึงประตูบ้าน มีอาหารกลางวันให้กินฟรีอย่างน้อยวันละหนึ่งมื้อ (ถ้าอยู่โอทีก็มีให้กินอีกหนึ่งมื้อ) มีเบี้ยกันดาร มีฐานเงินเดือนดีกว่าบริษัทที่อยู่ในนิคมฯ ซึ่งเจริญแล้วไม่รู้กี่เท่าในขณะที่อิชั้นซึ่งทำงานอยู่ใกล้ๆ บ้านแท้ๆ แต่กลับต้องโหนรถเมล์ ต่อรถบัส เดินอีกสามเฮือกใหญ่ เลิกงานเย็นมาก กลับถึงบ้านค่ำ ผอมบักโกรก (เพราะได้ออกกำลังโหนรถเมล์และเดินมาราธอนทุกวัน) คุณสามีซึ่งมาทำงานที่บริษัทปัจจุบันของอิชั้นตั้งแต่แรกกลับอ้วนเอ๊า อ้วนเอาเพราะสบายจัด แถมเก็บตังค์ได้เยอะกว่าอิชั้นซะอีก เพราะวันๆ แทบไม่ได้ใช้อะไรเลย ค่ารถไม่ต้องเสีย ค่าข้าวไม่ต้องจ่าย พกตังค์วันละยี่สิบก็อยู่ได้ แหม.... มันช่างน่าอิจฉาจริงๆ โว้ยย....อินโทรมานาน วันต่อไปจะเข้าสู่เรื่องของชีวิตจับกังแบบเต็มๆ แล้วค่ะ

ชีวิตจับกังในโรงงานญี่ปุ่น ตอนที่ ๑ จุดเริ่มต้นของการเป็นจับกัง

Mon, 31 Aug 2009 16:00:07 +0700

ตอนที่ ๑ จุดเริ่มต้นของการเป็นจับกังจากประสบการณ์ทำงานโรงงานสัญชาติญี่ปุ่นมาสิบกว่าปี (ไม่อยากพูดเป็นจำนวนปีเลย รู้สึกว่าตัวเองแก่... แต่เอาเหอะ ยอมแก่เพื่อฟามน่าเชื่อถือ...กร๊ากก) ทำให้อิชั้นซึมซับวิธีการคิด วิธีการทำงานในแบบของคนญี่ปุ่นมาโดยไม่รู้ตัว มันคุ้นเคยจนอยู่ในสายเลือดไปแล้ว ชนิดที่ว่า ถ้าให้ลาออกไปอยู่บริษัทสัญชาติอื่น (แม้แต่สัญชาติไทย) ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะปรับตัวให้เข้ากับวิธีคิดของเค้าได้มั้ย สิบกว่าปีที่ผ่านมา อิชั้นเปลี่ยนงานแค่ครั้งเดียว ทำอยู่บริษัทแรกได้แค่สองปีก็ลาออกมาอยู่ที่ปัจจุบันสาเหตุที่ลาออก เพราะหนึ่ง รำคาญคน สองรำคาญที่ไม่มีอะไรทำ ประกอบกับที่นี่กำลังขาดคน ประกอบกับคุณสามีก็ทำอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นว่าอิชั้นประสบปัญหาชีวิตก็เลยลากอิชั้นมาให้เจ้านายดูตัว เอ๊ย... สัมภาษณ์ พอเจ้านายตกลงรับ อิชั้นก็เก็บกระเป๋าเชิ่ดออกมาจากที่เก่าทั้งน้ำตา... ถามว่าทำไมต้องเชิ่ดทั้งน้ำตา ก็เนื่องจาก ที่จริงอิชั้นมีเพื่อนมีพี่ที่สนิทกันมากๆ อยู่ที่บริษัทเก่า ใจนึงก็ไม่อยากจากเพื่อน แต่อีกใจก็ทนความกดดันหลายๆ อย่างไม่ไหว ถึงจะอาลัยอาวรณ์เพื่อนแค่ไหน แต่เมื่อมีทางไปที่ดีกว่า อิชั้นก็ต้องตัดใจจากมาและที่ต้องเชิ่ด ก็อารมณ์ประมาณว่า ตอนที่ชั้นอยู่ ไม่มีใครเห็นคุณค่า ปล่อยให้ชั้นโดนอิพวกผีบ้ารุมแทะ นั่งหง่าวเก็บใบปลิวลงแฟ้มอย่างเดียวโดยไม่ได้ทำอย่างอื่นมาเป็นปีๆ แต่พอชั้นจะไปขึ้นมาจริงๆ จะมาฉุดแข้งฉุดขาชั้นว่าอย่าไปเลยจ้ะ เดี๋ยวจะขึ้นเงินเดือนให้ เดี๋ยวจะยังงั้นยังงี้.... เชอะ...เมินซะเถอะแต่ถึงอย่างไรก็ตาม อิชั้นก็ต้องให้เครดิตที่บริษัทแรกเช่นกัน ถือไว้ว่า เป็นเบ้าหลอมแห่งแรก ที่ทำให้อิชั้นเป็นคนที่เหยียบขี้ไก่ฝ่อ สู้งาน และมีแบบแผนในการทำงาน มีวิธีการคิดเฉกเช่นทุกวันนี้ถึงชีวิตที่นี่จะสุขปนเศร้าเคล้าน้ำตาอย่างไรก็ตาม แต่ก็เป็นความทรงจำที่ดี ที่ทำให้ทุกวันนี้อิชั้นก็ยังคิดถึงบริษัทนี้อยู่เสมอ แม้ว่าจะจากมาหลายปีแล้วก็ตาม ชีวิตการทำงานในโรงงานญี่ปุ่นที่ผ่านมาของอิชั้น ถ้าจะให้เปรียบก็เหมือนจับกังดีๆ นี่เองแหละค่ะ แต่เป็นจับกังที่มีใบปริญญา ส่งผลให้มีรายได้ดีกว่าจับกังแบกข้าวสารหน่อย แต่ยังไงๆ จับกังก็คือจับกังนั่นแหละ จะให้คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอกค่ะอันตัวอิชั้นนั้น ตั้งแต่เด็กจนโต พ่อแม่ประคบประหงมให้เป็นคุณหนูบนหอคอยอยู่ดีๆ อุตส่าห์ส่งเสียให้เรียนจนจบปริญญาดิบดีก็เพราะอยากให้ลูกเป็นเจ้าคนนายคน ที่ไหนได้ ชีวิตจับกังของอิชั้น เริ่มต้นตั้งแต่ยังไม่ได้รับใบปริญญาเลยค่ะช่วงที่เรียนปี ๔ ด้วยความร้อนวิชา และหวังว่าจะได้ทำงานในสาขาที่เรียนมา อิชั้นก็ตามเพื่อนไปหย่อนใบสมัครไว้ตามที่ต่างๆ ซึ่งในตอนนั้น สถานที่หนึ่งที่พวกเราชาวนักศึกษาภาษาญี่ปุ่นอย่างเราต้องไม่พลาดที่จะไปหย่อนใบสมัครไว้กันก็คือ บริษัทจัดหางานสัญชาติญี่ปุ่น หรือ Recruitement ค่ะซึ่ง Recruitement พวกนี้แหละ ที่พวกเราฝากความหวังเอาไว้ว่า จะทำให้เราเข้าไปทำงานกับบริษัทญี่ปุ่นทั้งหลายได้ ซึ่งถ้าย้อนเวลากลับไปในสมัยนั้นซึ่งเพิ่งจะเป็นช่วงที่ต่างชาติเข้ามาลงทุนด้านอุตสาหกรรมใหม่ๆ บริษัท Recruite ญี่ปุ่นต่างๆ ยังไม่ขึ้นเป็นดอกเห็ดทั่วหัวระแหงเหมือนสมัยนี้ เท่าที่อิชั้นรู้จักและจำได้ในเวลานั้นมีไม่น่าจะเกินสามเจ้า และเจ้าที่อิชั้นและเพื่อนเลือกไปสมัครก็คือ เจ้าที่ดูดีมีชาติตระกูลที่สุดในสมัยนั้น มีออฟฟิศอยู่ในตึกแห่งหนึ่งย่านอโศกค่ะซึ่ง Recruite เจ้านี้ รู้สึกว่าตอนนี้ก็ยังเปิดให้บริการอยู่นะคะ แต่ว่าจะอยู่ที่เดิม หรือย้ายที่ตั้งไปอยู่ที่อื่นแล้วหรือเปล่า อันนี้ก็ไม่ทราบเหมือนกัน ในส่วนของการไปสมัครงานกับ Recruite เจ้านี้มีเรื่องจะเม้าท์นิดหน่อย แต่อยากจะเล่าเรื่องอื่นก่อน ถ้าไม่ลืม ไม่ขี้เกียจ และไม่ตายซะก่อน อิชั้นจะกลับมาเจาะและจิกเป็นท็อปปิคเฉพาะในวันหลังค่ะ ที่จริงแล้ว Recruite เจ้านี้ จะดีหรือเปล่าอิชั้นไม่รู้ แต่ที่อิชั้นรู้ก็คือ อิชั้นแค้นมันมากค่ะ ที่ส่งอิชั้นให้กับบริษัทแรกที่ไปทำงานด้วย แค้นถึงขนาดที่ว่า ทุกวันนี้มีเอกสารใบปลิวจาก Recruite เจ้านี้มาทีไร อิชั้นโยนลงถังขยะทุกที...เป็นคุณหนูใส่เดรสขาวฟูฟ่องสยายผมพริ้วสลวยเป็นนางแบบโฆษณาแชมพูอยู่ดีๆ ต้องกลายมาเป็นจับกังในโรงงานก็เพราะไอ้ Recruite เจ้านี้เนี่ยแหละค่ะ

ทำบุญเด็กวัดสระแก้ว เที่ยววัดม่วง วัดขุนอินทประมูล จังหวัดอ่างทอง

Mon, 22 Feb 2010 15:42:48 +0700

อ่านรีวิวนี้ได้ที่ http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8107678/E8107678.html http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=rambomom&month=22-07-2009&group=3&gblog=15วันเข้าพรรษา (๘ ก.ค.) ไปทำบุญไกลบ้านถึงอ่างทองนู่น เอาของไปบริจาคให้เด็กกำพร้าและยากจนที่วัดสระแก้ว (วัดที่ไชยา มิตรชัยโตมานั่นแหละค่ะ)ความคิดนี้เริ่มต้นจากน้องสาวที่อยากจะทำบุญเลี้ยงเด็กขึ้นมา ตอนแรกก็ว่าจะไปวัดบางเพลิงกัน แต่หลังจากพิจารณานู่นนี่แล้วก็เปลี่ยนใจมาเป็นวัดสระแก้วแทน ก็ยกกันไปเกือบจะทั้งบ้านเลยค่ะมีเวลาแค่วันเดียว แต่บรรดาสมาชิกที่เคารพทั้งหลายอยากจะเที่ยวล้านแปดที่มากๆ เราเองก็เคยแต่ผ่านอ่างทองแบบฟิ้วๆๆ ไปมาตอนที่ไปเที่ยวทางเหนือ ไม่เคยได้แวะ ดังนั้น ก็เลยไม่มีอิมเมจอะไรในหัวเลยว่า แล้วตูจะไปเที่ยวอะไรดีฟะที่อ่างทอง สรุปก็เลยช่วยกันหาๆ ข้อมูลเอาจากในเน็ท เสร็จแล้วก็โทรไปนัดหมายกับหลวงพ่อ บอกว่าเราจะขอบริจาคข้าวสารห้ากระสอบ ให้ทางวัดเป็นธุระจัดหาสั่งซื้อจากร้านค้าให้ แล้วเราก็ไปแต่ตัว พร้อมพกตังค์ไปด้วยเพื่อจ่ายค่าข้าวสารออกจากบ้านกันสายๆ ไปถึงวัดสระแก้วประมาณ ๑๐ โมง ที่วัดเงียบเหงา แม้จะเป็นวันเข้าพรรษาที่ควรจะมีคนมาทำบุญตามปกติบ้าง แต่ก็กลับเงียบ มีญาติโยมมารอบริจาคของให้วัดอยู่ประปรายเท่านั้น ของที่เอามาบริจาคก็เป็นข้าวสาร เสื้อผ้าเด็กมือสอง แล้วก็ของเล่นของพี่ม่อนที่ไม่ใช้แล้ว ซึ่งพี่ม่อนเลือกเองกับมือ แล้วก็ถวายให้หลวงพ่อเองกับมือเลยทีเดียวตอนนี้ที่วัดสระแก้วเองก็มีคนมาบริจาคน้อยลงเนื่องจากสภาพเศรษฐกิจ ถ้าใครจะไปทำบุญบริจาคก็สามารถโทรติดต่อไปที่วัดได้นะคะ รับทั้งข้าวสารอาหารแห้ง อุปกรณ์ในครัว (เพราะต้องเลี้ยงเด็กเยอะมากตั้งพันกว่าคนต่อวัน) เสื้อผ้าเด็ก ของเล่นเก่าๆ และอื่นๆ (แต่อุปกรณ์การเรียนทางวัดไม่ขาดนะคะ ค่าใช้จ่ายที่เยอะๆ จะมาจากค่าอาหารเด็กๆ มากกว่าค่ะ)หลวงพ่อวัดสระแก้วมีเมตตาสูงและใจดีมากๆ ท่าทางหลวงพ่อจะเอ็นดูพี่ม่อนเป็นพิเศษ ชวนพี่ม่อนคุยและเล่นทายปัญหาเชาวน์ด้วยหลวงพ่อ (แต่พี่ม่อนเรียกหลวงปู่) แกล้งถามปัญหาพี่ม่อนว่า ไก่ห้าตัวมีกี่ขา พี่ม่อนตอบถูกว่าสิบขา แต่พอหลวงปู่ถามว่าแล้วไก่เก้าขามีกี่ตัว พี่ม่อนงงตอบไม่ถูก พอพี่ม่อนงงหนักๆ เข้า หลวงพ่อเลยเอานิ้วให้ช่วยนับ"เอ้า...หลวงปู่ให้ยืมนิ้ว นับได้ยัง ไก่เก้าขามีกี่ตัว" ยืมนิ้วหลวงปู่ แล้วก็มานับกับนิ้วตัวเองต่อ.... พี่ม่อนตอบเท่าไหร่ก็ไม่ถูกซักที หลวงพ่อจึงเฉลย"ไก่ก้าวขา...ไก่มันก็ก้าวขาเดินไงล่ะลูก... นี่ไง..ไก่มันก้าวขาเดินยังงี้ ก้าว..ก้าว..ก้าว...ฮ่าๆๆๆๆ"พี่ม่อน -*-!ได้บาตรออมสินมาเป็นที่ระลึก พี่ม่อนรับจากหลวงพ่อมาแจกจ่ายให้พ่อแม่ ยาย และน้าๆ กองของที่มีผู้มีจิตศรัทธานำมาบริจาค วันที่ไปมีเท่านี้เองเนื่องมาจากสภาพเศรษฐกิจ ได้ยินว่าเมื่อก่อนมีมากกว่านี้เยอะ ตารางนัดของผู้ที่จะเข้ามาบริจาค ยังมีว่างอยู่อีกหลายวัน โรงเรียนวัดสระแก้ว ออกจากวัดสระแก้ว เราก็ไปต่อกันที่วัดม่วงค่ะน้องสาวเราไปหาข้อมูลในเน็ทมาแล้วอยากไปเที่ยวเหลือเกิน เห็นบอกว่ามีโบสถ์แก้ว แล้วก็พระพุทธรูปองค์ใหญ่ๆ พวกเราก็เลย..ไปก็ไป..ไหนๆ ก็ไม่รู้จักที่เที่ยวที่ไหนในอ่างทองอยู่แล้วไปถึง ปรากฎว่ารถจอดเยอะมากเลยค่ะ อ้าว..ที่ท่องเที่ยวดังนี่นา รู้สึกตัวเองเชยจังที่ไม่เคยรู้จักวัดม่วงมาก่อนเลยที่นี่มีสวนนรก สวนสวรรค์ให้ชมด้วย โซนสวรรค์ก็จะเป็นเทวดาเยอะๆ โซนนรกก็จะเป็นเปรต และคนทำบาปที่ถูกทรมานด้วยกรรมต่างๆ ไม่ได้ถ่ายรูปมาเพราะแอบหลอนเป็นการส่วนตัว (เป็นพวกจิตอ่อนอ่ะค่ะ)มาดูโบสถ์แก้วกันดีกว่า ประดับด้วยกระจกทั้งหลังเลย ขึ้นไปข้างบนกัน คนเยอะมาก ข้างในจะประดับด้วยกระจกทั้งหลังสวยงามมาก และก็จะมีพระพุทธรูปและเทวรูปต่างๆ อยู่เยอะเลย ไปไหว้พระด้านในกัน ถ้าจำไม่ผิดใช่ "หลวงพ่อขาว" หรือเปล่านะหากจำชื่อท่านผิด ต้องขออภัยด้วยค่ะ ไม่สันทัดจริงๆ ลงมาด้านล่าง มีตำหนักเจ้าแม่กวนอิมให้สักการะกัน ไปดูพระพุทธรูปองค์ใหญ่กันค่ะ เดินผ่านโบสถ์แก้วและสวนนรกสวรรค์ไปด้านหลัง องค์ใหญ่มาก เห็นเด่นชัดอยู่กลางทุ่งนาในระยะไกลเมื่อมองมาจากถนนใหญ่เลยค่ะ ไม่รู้กุฏิพระหรืออะไร ยังกับรีสอร์ทเลย สามารถเดินขึ้นไปสักการะพระใหญ่ด้านบนได้ค่ะ แต่แดดร้อนมาก เลยขอยืนยกมือไหว้ท่านใต้ร่มไม้ด้านหน้าดีกว่า ออกจากวัดม่วงก็เลี้ยวขวาที่ถนนใหญ่ไปตลาดศาลเจ้าโรงทองเพื่อทานอาหารที่ร้านดัง "นิรมิต" ค่ะบรรยากาศดีมากๆ อยู่ติดแม่น้ำสายเล็กๆ ด้านหน้าขายขนมไทยๆ ด้านหลังเป็นร้านอาหาร ห้องน้ำก็สะอาดมากค่ะ เรียกว่านอนได้เลย น้องสาวบ่นอุบ ไม่น่าเข้าที่วัดม่วงมาก่อนเล้ย เพราะห้องน้ำที่นั่นสกปรกมากๆ เรานั่งโต๊ะบนแพริมน้ำ บรรยากาศสุดยอด...สุโก้ยมากๆๆ ถ่ายอาหารไม่ทันซักอย่าง เพราะเกรงว่าถ้ามัวแต่ถ่าย จะอดกินซะก่อน ฉะนั้น เพื่อปากท้องจึงต้องวางกล้องเก็บชั่วคราวเมนูแนะนำที่ไม่มีในเมนูของร้าน (งงป่ะ คือเป็นเมนูที่มีในร้านและอร่อยมาก แต่ไม่ได้เขียนในสมุดเมนู) คือผัดไทยค้า...... แซ่บหลายจริงๆ ใครตามมาลอกการบ้านห้ามลืมสั่งอาหารจานนี้เด็ดขาด มิฉะนั้นจะเสียยใจ...ที่เรารู้ว่ามีอาหารรายการนี้ก็เพราะเพื่อนของน้องสาวซึ่งเป็นคนพื้นที่บอกมาค่ะว่า มาแล้วต้องสั่งให้ได้เลยนะ... ฉะนั้น จัดไป อย่าให้เสียชิวมากกกกก กินกันแปดคน สั่งมาเต็มโต๊ะ เช็คบิลออกมาแค่เก้าร้อยกว่าบาท...แถมทางร้านลดให้อีกร้อยนึง (เพราะอะไรไม่รู้ บัตรลดก็ไม่มี สงสัยเห็นหน้าพวกเราแล้วถูกชะตาหรือเปล่า เหอเหอ..) เหลือแค่แปดร้อยกว่า หารแปดตกคนละร้อย...พระแจ้ววววย้ายบ้านจากเมืองชลมาอยู่อ่างทองซะเลยมั้ย ฮ่าๆ ผูกปิ่นโตที่นี่เลย โต๊ะด้านบนที่ไม่ได้อยู่บนแพก็มีค่ะ เราโชคดีที่มาเร็ว เพราะหลังจากที่เรามาไม่นานข้างบนก็เต็มหมดเลย มีกาแฟสดขายด้วย แต่รสชาติเป็นยังไงไม่ทราบ เพราะไม่ได้ชิม ร้านขายขนม จัดได้สวยงามมาก ราคาก็ปกติ ไม่ได้แพงเวอร์เพื่อถอนทุนค่าตกแต่งร้านคืนแต่อย่างใด จากการแนะนำของเจ้าถิ่นและจากการหาข้อมูลเองในเน็ท เห็นบอกกันเป็นเสียงเดียวว่าขนมไทยร้านนี้ดังและอร่อยมาก แต่พอได้ลองชิมเราก็ว่าอร่อยในขั้นมาตรฐานปกตินะ (อาจจะขึ้นอยู่กับความชอบส่วนบุคคล) ไม่ได้เลิศเลอลอยฟ้าเหมือนอย่างที่ร่ำลือแต่อย่างใด แต่ผัดไทยอ่ะ อร่อยเทพจริงๆ ขอย้ำ.. ขนม ขนม ขนม... กินหมดนี่ส่งตัวเองประกวดธิดาช้างได้ ขนมหวานวันนี้... แต่ตอนที่ไปจริงเหลือตามนี้อยู่ไม่กี่อย่าง นอกนั้นหมด...เสียใจนะเนี่ย ของที่อยากกินดันหมด ท้องอิ่มแล้วก็ไปต่อกันที่วัดขุนอินทประมูล เป็นวัดร้าง ประวัติการสร้างไปหาอ่านกันเองในวิกิพีเดียเทอญ ไม่เคยเห็นพระนอนที่ไหนงามเท่านี้มาก่อนเลย เราไม่ชอบที่เค้าเอาร่มเอาอะไรมาวางที่ฐานพระเลย บดบังทัศนียภาพที่งดงามอย่างแรงงงงงงงงงงงงงง มีโบสถ์เก่าด้วย อ้อ...แล้วก็มีกรุพระ แต่อย่าหวังจะได้พระเก่าจริงจากที่นี่ เพราะหมดไปตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว ป่านนี้อยู่ตามแผงแถวท่าพระจันทร์แล้วมั้ง แผ่นนี้เก่ามาก...เค้าเขียนว่าอะไร ใครแกะออกช่วยบอกด้วย

Review : นั่งๆ นอนๆ ว่ายๆ ที่ไทยธานี พูลวิลล่า พัทยา

Tue, 21 Jul 2009 09:38:03 +0700

ดูรีวิวที่เหมือนกันนี้ (หรือใกล้เคียง) ได้ที่http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8102853/E8102853.htmlhttp://rambomom.diaryis.com/?20090720http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=rambomom&date=21-07-2009&group=1&gblog=18 งัดของดองออกมาหากินกันเห็นๆ ก็ไปตั้งแต่วันหยุดยาว 4-6 ก.ค. 2009 ที่ผ่านมานี่แหละค่ะ บ้านก็อยู่ชลบุรี แต่จะไปนอนค้างซักสองคืนอ่ะจะทำไม หุหุหุ ที่เลือกที่นี่ก็เพราะว่าความเป็นพูลวิลล่าซึ่งมีสระว่ายน้ำส่วนตัวในบ้านใหญ่บึ้มๆ คนตัวยาวอย่างอิชั้นว่ายออกสโตรคท่าฟรีสไตล์ได้ประมาณแปดสโตรคต่อรอบอ่ะค่ะ ก็ถือว่าสระใหญ่พอควรนะ เพราะพูลวิลล่าส่วนใหญ่ที่เคยเห็นมาจะเป็นสระเล็กๆ แค่พอลงไปนั่งแช่เฉยๆ เองอ่ะ แต่นี่สามารถว่ายน้ำไปกลับได้เลย ที่สำคัญไม่ต้องเดินทางไกล ยิ่งอายุเยอะยิ่งรู้สึกว่าไม่อยากนั่งรถนาน รู้สึกว่ามันเสียเวลา แทนที่จะเอาเวลามาใช้ประโยชน์ในการพักผ่อนอื่นๆ กลับตั้งเอาไปอยู่ในรถซะตั้งหลายชั่วโมง ดังนั้น ถ้าไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะไปเที่ยวเพื่อเปิดหูเปิดตา ดูอะไรใหม่ๆ ละก็ ถ้าเอาแค่รู้สึกอยากจะพักผ่อนก็จะหาที่นอนใหม่ๆ แค่ใกล้ๆ บ้านนี่แหละ ที่นี่จะไม่อยู่ติดทะเลนะคะ ถ้าอยากได้พูลวิลล่าใกล้ทะเล (แต่ก็ไม่ติดทะเลอยู่ดี) ต้องเป็นนภาลัยพูลวิลล่า ซึ่งเป็นรีสอร์ทเครือเดียวกันกับที่นี่ อยู่แถวๆ นาเกลืออ่ะค่ะ ส่วนไทยธานีจะอยู่ในซอยวัดสันติคาม (อบต.หนองปลาไหล) ทางเข้าจะอยู่เยื้องกับโรงเรียนนานาชาติรีเจ้นท์ค่ะ มีป้ายบอกตลอดทาง หาไม่ยากค่ะ (แต่อาจจะอยู่ลึกซักหน่อย) บ้านเราไม่ได้ซีเรียสเรื่องทะเลอยู่แล้ว แค่อยากไปปลีกวิเวกนั่งๆ นอนๆ แถมช่วงนี้มีโปรฯ หน้าโลว์ซีซั่นแค่คืนละ 3900 เอง (จากราคาปกติเจ็ดพันกว่า) ทางเข้าและล็อบบี้ ตรงนี้จะเป็นมุมนั่งอ่านหนังสือด้วย ที่นี่จะมีแต่บ้านแบบพูลวิลล่าเป็นหลังๆ ทั้งหมด มีทั้งแบบหนึ่งห้องนอน สองห้องนอน และสามห้องนอน เรียกได้ว่ามาได้ทั้งครอบครัวเล็กและครอบครัวใหญ่ แต่ขนาดสระจะเท่ากันหมดทุกบ้านนะคะ ต่อให้คนเพิ่มขึ้นยังไงก็ยังได้สระน้ำขนาดเท่าเดิม คือประมาณ 5x10 เมตรต่อหลัง ใครพักหลังใหญ่มากันหลายคนก็เล่นน้ำแบบเบียดๆ กันหน่อยละกัน แต่ถ้าเป็นแบบครอบครัวเรามีกันแค่สามคนจะรู้สึกว่าสระกว้างมาก อิอิ อิชั้นร้องขอบ้านหลังท้ายสุด (อยากอยู่ไกลผู้ไกลคน) ทางรีสอร์ทก็เลยจัดให้เป็นหลังนี้ ซึ่งอยู่ติดกับไซต์ก่อสร้าง ดังนั้นวิวของบ้านเราก็เลยเป็นแบบนี้ (แต่บ้านหลังอื่นวิวจะเป็นหลังคากับหน้าต่างของบ้านอีกหลัง ซึ่งเราก็ไม่ชอบหรอก เอาเป็นแบบนี้ไปเลยยังดีกว่า) แต่ทางรีสอร์ทมีการกั้นพื้นที่ก่อสร้างไว้เป็นสัดเป็นส่วนดี ถึงแม้จะมีคนงานก่อสร้างทำงานอยู่ก็ไม่รู้สึกว่าถูกรบกวนแต่อย่างใดค่ะ ไซต์ก่อสร้างที่เห็นนี่น่าจะเป็นการขยายโครงการออกไปอีกนะ อีกหน่อยคงมีบ้านพักเพิ่มขึ้นอีกหลายหลัง บ้านเราอยู่สุดซอย เห็นรถอิชั้นจอดหน้าบ้านลิบๆ นั่นมั้ยคะ ข้อติดนิดนึงคือ ถนนเข้าออกซอยค่อนข้างแคบอ่ะค่ะ รถเราเป็นมิตซูปาเจโร่ อิตอนเข้าน่ะเดินหน้าเข้าได้ไม่มีปัญหา แต่อิตอนจะออกต้องถอยออกมาจากท้ายซอยเลยค่ะ เพราะขนาดถนนไม่พอให้กลับรถเอาหัวออกมา ยังไม่ได้พาเข้าบ้านซักที มาเข้าบ้านกันดีกว่าค่ะอ่ะ..ประตูบ้าน ที่นี่มีที่วางเตาบาร์บิคิวอยู่่ข้างๆ บ้านให้ค่ะ เราจะซื้อของสดมาเองแล้วปิ้งกินกันก็ได้ หรือว่าจะให้ทางรีิสอร์ทจัดเตรียมให้ก็ได้ คิดแต่ค่าของ ไม่มีค่าใช้จ่ายเพิ่ม ถ้าเราอยากจะปิ้งบาร์บิคิวเราก็แค่แจ้งกับทางรีสอร์ท เค้าก็จะให้คนมาเตรียมให้ค่ะ ไปดูสระว่ายน้ำซึ่งถือเป็นไฮไลท์ของที่นี่กัน แต่นแต๊นนนนนนนนนน... หย่ายยมะล่า.... สระว่ายน้ำส่วนที่ลึกที่สุดจะอยู่ทางขวามือนะคะ ลึกประมาณร้อยห้าสิบร้อยหกสิบเซ็นต์ ระดับความลึกจะค่อยๆ ลาดมาเรื่อยๆ จากทางตื้น ส่วนที่ตื้นที่สุดจะอยู่ทางซ้ายมือที่มีบันไดลงอ่ะค่ะ ตรงนั้นจะมีเก้าอี้ให้นั่งในระดับน้ำตื้นมากๆ สำหรับเด็กเล็ก ผู้สูงอายุหรือผู้พิการด้วย ส่วนจุดที่เลยที่นั่งออกมาในระดับเดียวกันจะเป็นน้ำตื้นในระดับที่เด็กอย่างพี่ม่อนยืนถึงประมาณเอวอ่ะค่ะ ระบบสระจะเป็นแบ็ควอช คือเปิดน้ำหมุนเวียนไล่จากด้านตื้นสุดไปลงช่องสำหรับน้ำออกทางด้านที่ลึกสุด จะเปิดทุกสองชั่วโมง (ถ้าจำไม่ผิด) ดังนั้น น้ำจึงได้รับการหมุนเวียนเปลี่ยนถ่ายตลอดเวลา คุณภาพน้ำจึงอยู่ในขั้นดี แม้จะมีใบไม้ตกลงมาบ้างแต่ก็จะถูกแบ็ควอชไล่ไปจนหมด ส่วนใหญ่เราก็ใช้เวลาอยู่ด้านนอกบ้านนี่แหละค่ะ ไม่ค่อยเข้าไปอยู่ข้่างในกันหรอก ทั้งที่เค้าก็มีเครื่องเล่นดีวีดีให้นะ แต่เรารู้สึกว่าถ้าอยากนอนดูดีวีดีก็ไปนอนอยู่บ้านก็ได้อ่ะ สรุปว่าก็เลยไม่มีใครยอมอยู่แต่ในห้องซักคน ที่นั่งเล่นข้างนอกนี่มีที่จุดยากันยุงแบบขดๆ ให้ด้วย ส่วนยากันยุงสามารถโทรขอได้ฟรีค่า ละเอียดรอบคอบดีมาก ได้ใจคนมีครอบครัวลูกเล็กจริงๆ มีห่วงยางทำจากโฟมให้ค่ะ ถึงจะว่ายน้ำเป็นและน้ำก็ไม่ลึกเท่าไหร่ แต่อิชั้นก็ชอบลอยตัวเล่นห่วงยางนี่นะ สนุกดี มีเตาไมโครเวฟให้ค่ะ ซื้ออาหารมาใส่ตู้อบกินเองได้ เพราะที่นี่จะไม่ค่อยสะดวกเรื่องการสั่งอาหารมากินเท่าไหร่ เพราะเชฟจะเข้าเป็นเวลาตั้งแต่บ่ายสามถึงหนึ่งทุ่มเท่านั้น อย่างถ้าเราหิวตอนดึกๆ ก็สั่งอะไรกินไม่ได้อ่ะ เพราะไม่มีใครอยู่ทำให้ ดังนั้นบ้านเราก็เลยใช้วิธีซื้ออีซี่โกจากเซเว่นแล้วมาเก็บไว้ในตู้เย็น ถึงเวลาก็อุ่นกินเอง ประหยัดดี แถมสะดวกด้วย มีอะไรในตู้เย็น...พอดูแล้วว่ามีอะไร เราก็เอาของในตู้เย็นออก แล้วเอาของที่ซื้อมาเองเข้าไปแทน หุหุ น้ำดื่มในขวดให้ฟรีนะคะ มีให้จุใจเลยสี่ขวดต่อวัน ชอบค่ะ เพราะเป็นคนดื่มน้ำเยอะมากในแต่ละวัน ส่วนคุณสามีก็ติดกาแฟอีกต่างหากพวกตู้เย็น ตู้เก็บขนม มินิบาร์จะอยู่ด้านนอกนะคะ เวลาว่ายน้ำขึ้นมา หรือเวลานั่งเล่นนั่งคุยกันก็หยิบสะดวกดี แต่ตอนจะนอนในเวลากลางคืนถ้าเป็นคนที่ติดหิวน้ำบ่อยๆ ก็ควรจะถือติดมือไปไว้ในห้องนอนซักขวดจะดีกว่าเปิดตู้ด้านล่างดูก็เห็นว่ากว้างขวางดีมาก เลยจัดการเอาเสบียงที่ซื้อมาตุนไว้ยัดเข้าไปซะ พวกตู้เย็น ตู้เก็บขนม มินิบาร์จะอยู่ด้านนอกนะคะ เวลาว่ายน้ำขึ้นมา หรือเวลานั่งเล่นนั่งคุยกันก็หยิบสะดวกดี แต่ตอนจะนอนในเวลากลางคืนถ้าเป็นคนที่ติดหิวน้ำบ่อยๆ ก็ควรจะถือติดมือไปไว้ในห้องนอนซักขวดจะดีกว่า พูดถึงอาหารการกินไม่ค่อยสะดวกมากนักถ้าคิดจะสั่งกินที่นี่อย่างที่บอก แต่ถ้าใครมาที่นี่ก็อยากแนะนำให้ลองสั่งเสต็คหมูมากินดูนะคะ (สั่งตอนที่เชฟอยู่นะ เป็นเชฟจากเชอราตันพัทยา) อร่อยมากๆ นึกถึงแล้วยังอยากไปกินอีกเข้าไปดูในห้องกันบ้าง ถ่ายแบบเร็วๆ รีบกดๆๆๆๆ ไม่ได้กะได้เล็งได้จัดอะไร เพราะกลัวหน่วยทำลายความเรียบร้อยจะมาก่อกวนซะก่อน รูปออกมาเลยดูไม่ค่อยสวย บางรูปก็องค์ประกอบเบี้ยวๆ แบบไม่ตั้งใจเท่าไหร่ เตียงนอนนุ่มมมม กว้างงงงงง นอนสบายมากๆ พวกตู้เตียงทั้งหลายในห้องนี่มีขนาดใหญ่ยักษ์มากๆ ขนาดอิชั้นตัวสูงขนาดนี้ยังต้องมีเขย่งแขวนเสื้อ แขวนฝักบัวนิดๆ เลยอ่ะ แอบคิดแทนคนตัวเล็กๆ ไม่ได้ว่าจะทำยังไง (สงสัยทางรีสอร์ทต้องแถมบันไดหรือรองเท้าส้นสูงให้สำหรับคนสูงไม่ถึงร้อยหกสิบห้าด้วย) แต่ข้อดีของการที่ข้าวของเครื่องใช้มีขนาดใหญ่มากนี่ก็ดีเหมือนกัน เพราะว่าเราได้เตียงขนาดใหญ่โคดๆ มาด้วย ทำให้แม้จะนอนสามคน (ตัวใหญ่ๆ) ก็ไม่รู้สึกว่าเบียดกันเลย ประตูที่เห็นจะเป็นทางเปิดไปห้องสุขานะคะ ห้องสุขาจะแยกกับห้องอาบน้ำค่ะ ห้องอาบน้ำจะอยู่อีกฝั่ง มีประตูเปิดทะลุไปสระว่ายน้ำกับมินิบาร์ได้ไม่มีอินเตอร์เน็ทในห้องนะคะ ของเราใช้ต่อกับมือถือเอา อุปกรณ์อาบน้ำมีให้สองชุด อยู่ที่อ่างล้างหน้าหนึ่งชุดและในห้องน้ำอีกหนึ่งชุดแต่แอบเคือง วันที่เราเข้าพักวันแรก ขวดโลชั่นเหลืออยู่ครึ่งขวดอ่ะ คนก่อนหน้าใช้ไปแล้วแม่บ้านไม่ได้นำมาเปลี่ยนให้ใหม่แต่เนื่องจากความพอใจด้านอื่นๆ มีมากกว่า (และด้วยความเป็นคนสวยใจดี..ฮ่าๆ) จึงให้อภัยและปล่อยผ่านไป โถขับถ่าย มีสายชำระให้ค่ะ ชอบนะ เพราะโรงแรมรีสอร์ทดีๆ หลายแห่งเดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นอะไร มีตังค์สร้างโรงแรมหรูๆ แต่กะอิแค่ติดสายชำระเพิ่มให้แขกแค่นี้ทำไม่ได้ ที่ไหนไม่มีสายชำระให้นี่ เราจะไม่ไปพักซ้ำสองอีกเลย ฝักบัว ติดตั้งอยู่ที่ระดับฝรั่งสูงหกฟุตใช้งานได้สบาย ดังนั้น สำหรับคนสูงต่ำกว่าร้อยหกสิบ แนะนำให้พกตะกร้อสอยมะม่วงมาสอยฝักบัวลงมาใช้ด้วยติดกับฝักบัวจะเป็นประตูเปิดออกไปสระว่ายน้ำแล้วค่ะ มีอ่างแต่ไม่ได้ใช้ เพราะแค่ว่ายน้ำในสระหน้าบ้านก็พอแล้ว อ่างเป็นแบบธรรมดา แช่ได้สองคน แต่เป็นแบบธรรมดา ไม่มีจากุซซี่ ถ้ามีคงจะดีกว่านี้ มีที่ดักยุงให้ภายในห้องค่ะ เพราะในห้องยุงเยอะมากๆ แถมมีตลอดเวลาไม่ว่ากลางวันกลางคืน บินกันให้ว่อน (มีแอบไปซุกอยู่ตามกองกระเป๋าสัมภาระด้วย เวลาเราไปขยับข้าวของก็จะบินกรูกันออกมา) เลยต้องเปิดเครื่องดักยุงไว้ตลอดเวลา เรียกว่าใช้งานคุ้มเลย ไฟระเบียงจะซ่อนอยู่หลังเตาไมโครเวฟ หน้าตาสวิทช์เป็นแบบนี้ ไม่อยากจะบอกว่าหาวิธีเปิดอยู่นานมาก พยายามกดตรงกลางสีแดงๆ ก็แล้ว หรือกดปุ่มรอบๆ วงก็แล้ว หลังจากโง่อยู่นานถึงได้รู้ว่าเค้ากดกันตรงนี้ว้อย.... ต่อไปก็มาดูรูปพะยูนพ่อแม่ลูกเล่นน้ำกัน หุหุ บรรยากาศทั่วๆ ไป ไป แอบถ่ายน้องกวางจากหน้าห้อง 209 มาถึงอาหารเช้ากันบ้างอาหารเช้าที่นี่ไม่ได้มีให้เลือกหลายอย่างมากนัก ไลน์อาหารก็เล็กๆ แต่ก็มีอาหารให้อย่างเพียงพอและอร่อยทุกอย่างค่ะวันที่ไปมีแขกพักเต็ม ทางรีสอร์ทก็เลยเปิดไลน์บุฟเฟ่ต์ให้ (คาดว่าถ้ามีแขกไม่เยอะก็คงจะเปิดให้สั่งเป็นอย่างๆ)มาดูสถานที่กินอาหารและไลน์อาหารกันค่ะ มีบาร์เครื่องดื่มเล็กๆ ซึ่งเราเพิ่งสังเกตเห็นในวันกลับ มีเครื่องทำป๊อปคอร์นด้วย แต่ไม่ยักกะมีป๊อปคอร์นให้ในตู้ไลน์อาหาร มีแค่นี้แหละค่ะ มีอาหารให้ประมาณสี่ห้าอย่าง นอกนั้นก็มีขนมปัง ชา กาแฟ โอวัลติน ซีเรียลพร้อมนม และผลไม้ รสชาติดีค่ะ สมกับเป็นฝีมือจากเชฟโรงแรมใหญ่ น้ำตกจำลองข้างๆ ที่ทานอาหาร สรุป...โดยรวมแล้วก็ประทับใจค่ะ โดยเฉพาะการบริการของคุณนพดล (ถ้าจำชื่อผิดต้องขออภัยด้วยนะคะ) ที่จะประจำอยู่หน้าฟร้อนท์แทบตลอดเวลา โทรมาสั่งอาหารหรือขอของอะไรตอนกลางคืนก็จะเจอคุณนพดลรับตลอด หรือมาหน้าฟร้อนท์ตอนเช้าๆ ก็ยังเจอ จนแอบสงสัยสงสัยว่าพี่เค้าได้นอนบ้างหรือเปล่า แถมเวลาจะกลับยังช่วยบอกทางลัดให้อีก ต้องขอบคุณมากๆ เลยค่ะมีการตกแต่งและบำรุงรักษาสถานที่ได้ดีค่ะ แต่ถนนหน้าบ้านเราออกจะแคบไปซักหน่อย รถเข้าออกลำบาก (รถเรารถใหญ่อ่ะค่ะ แต่ต่อให้รถเก๋งเราก็กลับรถออกมาลำบากเหมือนกันนะ)แอร์เย็นมากค่ะ ขนาดเปิด 27 ยังหนาวเลยค่ะอาหารอร่อยดีค่ะ ชอบเสต็คมากๆ แต่ไม่ชอบตรงที่ว่าจะสั่งอาหารได้เฉพาะบ่ายสามถึงหนึ่งทุ่มเลย เพราะบางทีหิวดึกๆ อยากกินข้าวต้มเชฟก็กลับไปแล้วยุงในห้องเยอะมากถึงมากที่สุดค่ะ มันอยู่กันเป็นนิคมยุงเลยละมั้ง สาเหตุน่าจะเป็นเพราะประตูหน้าห้องมีช่องให้ยุงเข้าได้ตามรูปค่ะ ต่อให้มีมุ้งลวดก็เท่านั้นเพราะยุงก็ยังเข้าได้อยู่ดี ถ้าแก้ไขให้ประตูปิดสนิทได้มากขึ้น ยุงในห้องก็น่าจะลดลงค่ะช่องยุงเข้าจะอยู่ด้านบนนะคะ ระหว่างบานประตูกับวงกบจะมีช่องกว้างอยู่ค่ะ

รีวิว Review : โรงแรม Woodlands Hotel & Resort พัทยาเหนือ

Wed, 10 Jun 2009 15:07:43 +0700

ต่อจากเที่ยวไร่องุ่น Silver Lake และเขาชีจรรย์ เราก็เข้าพักที่โรงแรม Woodlands Hotel & Resort อยู่พัทยาเหนือ ติดกับโรงแรมดุสิตค่ะจากถนนสุขุมวิท เลี้ยวเข้ามาตรงพัทยาเหนือ วิ่งตรงมาเรื่อยๆ จนถึงวงเวียนปลาโลมาหน้าโรงแรมดุสิต เลี้ยวขวาตามวงเวียนไปนิดเดียวก็เห็นโรงแรมแล้วค่ะ ตอนนี้ที่นี่จะมีเป็น Suites ด้วยอยู่บริเวณใกล้ๆกัน ลักษณะจะเป็นสไตล์อพาร์ทเม้นท์กลายๆ สามารถทำอาหารได้ ราคาห้องพักจะแพงกว่า ซึ่งครอบครัวเราจะพักในส่วนของโรงแรมค่ะโรงแรมนี้ไม่ติดทะเลนะคะ ไม่ได้ยินเสียงคลื่นแม้แต่น้อย และไม่มีซีวิวด้วย (การ์เด้นวิวทั้งหมด) ถ้าจะเดินไปทะเลก็ไกลพอสมควรค่ะ แต่สงบมากๆ ดังนั้น จึงเหมาะกับคนที่อยากมาพักผ่อนสงบจิตสงบใจโดยไม่เกี่ยงว่าจะต้องเห็นทะเลหรือได้ยินเสียงคลื่นค่ะ เบเกอรี่เจ้าดังอยู่หน้าโรงแรม ของเค้าอร่อยจริงๆ ถึงจะแพงแต่คุณภาพและปริมาณก็สมราคาเค้าละ (เฉพาะอาหารและเบเกอรี่นะ ส่วนเครื่องดื่มแพงเวอร์มากไปหน่อย น้ำส้มคั้นถ้าจำไม่ผิดแก้วละร้อยกว่าบาท เราว่ากินอาหาร/เบเกอรี่แล้วสั่งมาเฉพาะน้ำเปล่าก็พอ ถ้าอยากกินโค้กหรือน้ำส้มคั้นไว้ไปหาซื้อเอาข้างนอกก็ได้) เลี้ยวรถเข้าไปจอดตรงนี้ หน้าตาไม่เหมือนทางเข้าหลักของโรงแรมเท่าไหร่เพราะดูเล็กๆ เงียบ และแคบ แต่ก็...ใช่แล้ว...ตรงนี้แหละ เช็คอินตรงนี้ เราเช็คอินประมาณเกือบเที่ยง ต้องรอทำความสะอาดห้องประมาณครึ่งชั่วโมง ซึ่งก็เข้าใจ เลยไปนั่งกินเบเกอรี่หน้าโรงแรมรอ แล้วพอเดินกลับไป ห้องก็ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เช็คอินเสร็จ ก็เดินเข้าไปเข้าห้องพักทางนี้ แต่เดี๋ยวก่อน ก่อนเข้าห้องพัก ขอเถลไถลดูโน่นดูนี่ซักครู่ ขึ้นห้องพักดีกว่าระหว่างทางเดินจะผ่านห้องอาหารซึ่งอยู่ริมสระน้ำ ตอนเช้าก็จะมาทานอาหารเช้ากันที่ห้องอาหารนี้แหละค่ะแอบพลิกเมนูดูนิดนึงว่ามีอะไรน่าสนใจบ้าง ก็พบว่าที่พอกินได้จะมีแต่เมนูอาหารไทยเน้นขายฝรั่ง (แพงเกินไปสำหรับคนไทยที่คุ้นเคยกับอาหารเหล่านี้ดีอยู่แล้ว) ฉะนั้น ขอผ่านไปขึ้นห้องเลยดีกว่า ที่นี่คืนวันเสาร์มีบุฟเฟ่ต์ซีฟู้ดริมสระน้ำด้วย บรรยากาศดีพอสมควร ราคาต่อหัวคนละ ๖๐๐กว่าบาท และต้องบวกภาษี ๗%และบริการ ๑๐% ตอนแรกเห็นเขียนในใบโฆษณาเสียหรู ก็เลยว่าจะมานั่งกินซะหน่อย แต่เอาเข้าจริงเจอกองทัพยุงเข้าไปแถมไลน์อาหารจริงที่เห็นไม่ชวนให้อยากกิน (แอบรู้สึกว่าไม่คุ้มกับราคาที่จ่าย) ก็เลยขอผ่าน (อีกแล้ว) ไปกินโคขุนโพนยางคำข้างๆ โรงแรมแฟร์เท็กซ์แทน แสงไฟสะท้อนสระน้ำสวยๆ ขึ้นห้องซักทีดีกว่าเลขที่ออก... เป็นห้องดีลักซ์ อยู่ชั้นสาม (มีแค่สามชั้น) เตียงนอนสภาพก่อนใช้งาน เตียงเสริมที่เห็นเป็นของพี่ม่อน ซึ่งทางโรงแรมจัดเตียงเสริมสำหรับเด็กให้ฟรี (หนึ่งคน) พร้อมอาหารเช้า มองกลับไปอีกมุม ห้องน้ำ...ช่องเปิดนี่เปิดปิดได้จากด้านนอกเท่านั้นและไม่มีล็อคนะคะ คนที่เป็นคู่รักคงไม่เป็นไร แต่ถ้าใครต้องเข้าพักกับญาติผู้ใหญ่ เพื่อนมือคัน หรือมีลูกวัยกำลังซนก็ตัวใครตัวมันละกันค่ะ ข้างใน ที่นี่ "ไม่มี" สายชำระให้นะคะผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงิน เป็นผ้าที่ให้ไว้ใช้ที่สระว่ายน้ำค่ะ ซึ่งเมื่อใช้งานแล้วก็สามารถนำเอาผ้าเช็ดตัวที่ใช้แล้วไปแลกผืนใหม่ได้ อ่างอาบน้ำแบบทั่วไป น้ำไหลแรงดี ปรับอุณหภูมิของน้ำได้ตามต้องการ ทีวีในห้อง ชากาแฟฟรี แต่ขนมไม่ฟรี ชุดคลุมอาบน้ำ อุปกรณ์อาบน้ำ ให้เยอะดี ชอบๆ น้ำดื่มมีให้หลายขวด ไว้ใช้ดื่มและต้มกาแฟมีเค้กชิ้นเล็กๆ ให้ฟรีหนึ่งชิ้นในห้อง อร่อยดี พี่ม่อนชอบมากเปิดตู้เย็นดู ขวดไวน์รูปบนนั่นซื้อมาเองจาก Silver Lake นะคะ คุณสามีบอกว่า ดีจังที่ซื้อมาขวดเดียว... เอ๊ะ..ยังไงของที่มีอยู่ในตู้เย็นทุกอย่าง "เสียตังค์ ราคาฝรั่งสะดุ้ง" จ้า วิวหน้าห้อง เห็นสระว่ายน้ำตรงๆ โชคดีจัง เพราะห้องติดกันทั้งซ้ายขวาจะมีต้นไม้บังอยู่หน้าห้อง เห็นไม่ชัดแบบนี้ ห้องเราก็เหอะ เปลี่ยนพิกัดยืนหน่อยเดียวก็เริ่มมีกิ่งไม้ยื่นมาบังแล้ว ตึกข้างๆ ห้องดีลักซ์เทอเรซกับดีลักซ์พูลจะอยู่ตึกที่เห็นนี่ดีลักซ์พูลราคาเท่ากับพูลวิลล่าที่มีสระส่วนตัวบางแห่ง อยู่ชั้นล่างสุด มีอยู่สี่ห้อง (เอ๊ะ..หรือสามนะ..จำไม่ได้) มีประตูเปิดจากระเบียงลงสระได้ (ไม่ใช่สระส่วนตัว เป็นแค่ทางน้ำแยกออกมาจากสระใหญ่เข้าไปหน้าห้อง) ส่วนดีลักซ์เทอเรซก็จะอยู่ชั้นเดียวกัน แต่ระเบียงจะเปิดไม่ได้ และเป็นวิวสวนอยู่ติดกับสระว่ายน้ำ โดยความรู้สึกส่วนตัวเราไม่ค่อยชอบ เพราะไม่มีความเป็นส่วนตัวเท่าไหร่ รู้สึกเหมือนกับว่าใครก็สามารถเดินผ่านหน้าห้องเราและมองเข้าไปเห็นเราทำอะไรในห้องได้ตลอดเวลา ก็เลยคิดว่า อยู่แบบห้องดีลักซ์ (ที่ไม่ใช่เทอเรซหรือพูลเทอเรซซึ่งจะได้อยู่ชั้นบนๆ หน่อย) จะดีกว่า จ่ายน้อยกว่า และส่วนตัวมากกว่า ตรงนี้จะตกแต่งเป็นคล้ายๆ หาดหิน ทำได้สวยดีค่ะ มองตรงไปจะเห็นห้องดีลักซ์พูล อยู่หลังสะพานข้ามสระ ชั้นล่างสุด ออกไปกินโคขุนโพนยางคำกันดีกว่าค่ะ ร้านนี้แนะนำเป็นอย่างยิ่งยวด เราเป็นคนไม่กินเนื้อวัว ที่นี่ก็มีเมนูเนื้อหมูอร่อยๆ ให้ด้วยค่ะ ถ้าคนชอบกินเนื้อวัวยิ่งต้องไม่พลาดด้วยประการทั้งปวงที่จอดรถหายากหน่อยนะคะ ต้องจอดแถวในซอยข้างแฟร์เท็กซ์น่ะค่ะ บรรยากาศการตกแต่ง อันนี้จำชื่อไม่ได้ คล้ายจะเป็น..ก้อยหมูทอด..หรือเปล่าก็ไม่รู้ จำได้แต่ว่า อร่อยมากกกกกกกกกกกกอร่อยจนถ่ายรูปไม่ทันเลย กระทะร้อนอะไรซักอย่าง จำชื่อไม่ได้ แต่ว่าเนื้อหมูแหละ ต้มแซบกระดูกอ่อน..อ๊ากก...อยากกินขึ้นมาอีกแล้ว ส้มตำไข่เค็มก็อร่อย ปลากะพงหรือปลาอะไรซักอย่างทอดน้ำปลา (จำอะไรไม่ค่อยได้เล้ย กินอย่างเดียว)บริเวณโต๊ะ Outdoor ที่นี่มีหลังคาเลื่อนได้เวลาฝนตกด้วย กินเสร็จก็กลับไปนอน ตอนแรกว่าจะนั่งจิบเครื่องดื่มเย็นๆ ทำอารมณ์สวีทกับคุณสามีริมระเบียงหน้าห้องซักกะหน่อย แต่ปรากฎว่ายุงชุมและดุเหลือหลาย งานนี้เลยต้องพับโครงการสวีทริมระเบียงกันไป เดี๋ยวเลือดจะหมดตัวซะก่อนส่งท้ายด้วยรูปห้องนอนยามค่ำคืน คงจะหลับสบายกว่านี้ ถ้าไม่ต้องสะดุ้งตื่นด้วยเสียงตัวอะไรซักอย่าง (หรือหลายอย่าง) เดินบนเพดานห้องเสียงดังลั่นตลอดทั้งคืน ตื่นมาตาเป็นหมีแพนด้า ทั้งที่เตียงนอนออกจะนุ่มสบาย แต่กลับนอนไม่หลับเลย สรุปความเห็นที่มีต่อที่นี่ (ความเห็นส่วนตัวล้วนๆ) ได้ว่า..ระดับของโรงแรม ในความรู้สึกของตัวเองให้เต็มที่สามดาวครึ่งค่ะ ไม่ถึงกับสี่ดาวอย่างที่โรงแรมวางตัวเองไว้ จากจำนวนห้อง ขนาดของพื้นที่ และการตกแต่งโดยรวมสระว่ายน้ำ ใหญ่ดีค่ะ พูลบาร์ก็โอเค ชอบซุ้มที่นอนริมสระน้ำที่มีหลังคา ปูด้วยเบาะนุ่มๆ กว้างๆเต็มบริเวณ เหมาะที่จะเอาไว้นอนเอกเขนกในชุดว่ายน้ำอ่านหนังสือ พอเบื่อๆ ก็หย่อนตัวลงสระให้ตัวเปียกแล้วก็ขึ้นมานอนอ่านหนังสือสลับกันไปอย่างนี้ทั้งวันมากๆอาหารเช้า มีให้เลือกเยอะดีค่ะ ขนาดคนจุกจิกเรื่องมาก กินยากและเลือกกินอย่างเราก็ยังกินได้ตั้งหลายอย่างแน่ะ ปรบมือให้เลยค่ะการบริการ ทำได้ดีค่ะราคาอาหารในโรงแรม ค่อนข้างสูง แต่โดยรอบโรงแรมก็มีร้านอาหารและมินิมาร์ทอยู่เยอะ สามารถเลือกซื้อเลือกกินได้ตามสบายค่ะบรรยากาศ เงียบสงบเหมาะกับการพักผ่อนดีเยี่ยม แม้ไม่ติดทะเลก็ไม่ใช่ปัญหาหรือจุดด้อยแต่อย่างใดค่ะข้อติ... ๑. เราเป็นคนค่อนข้างนอนระแวงและหูไวมาก เวลานอนถ้ามีเสียงอะไรดังนิดหน่อยก็จะตื่น แล้วห้องที่เรานอนเป็นห้องที่อยู่ชั้นบนสุดซึ่งไม่ทราบว่ามีตัวอะไรวิ่งอยู่บนเพดานห้องทั้งคืน (ไม่รู้ว่าหนูหรือนก แต่ถ้าเป็นนกทั่วๆ ไปมันน่าจะนอนตอนกลางคืนไม่ใช่เหรอ) มันทำให้เราผวาตื่นตลอดเวลา ทำให้เช้ามาเพลียมากเพราะอดนอน ตาเป็นหมีแพนด้าเลย ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ทางโรงแรมปรับปรุงตรงนี้หน่อย เพราะว่าสัตว์ที่ว่าวิ่งดังมากจริงๆ และไม่ใช่แค่ตัวเดียว แต่เป็นฝูงเลยค่ะ วิ่งตั้งแต่หัวค่ำ นอนฟังเสียงมันทั้งคืน จนเช้ามันก็ยังไม่หยุดวิ่ง ไม่รู้ไปพักตรงกับวันที่พวกมันจัดวิ่งเปี้ยวงานกีฬาสีกันหรือเปล่า๒. ยุงค่ะ เยอะมากจริงๆ ขนาดว่ายน้ำอยู่ก็ยังโดนกัดตั้งหลายครั้ง เข้าใจว่าต้นไม้เยอะ แต่ถ้าสามารถทำให้ปัญหานี้ลดลงได้บ้างก็จะเป็นการดีค่ะ

ไร่องุ่น Silver Lake วัดเขาชีจรรย์ วันฟ้าใส ในฤดูฝนพรำ : Blue Sky Day at Silver Lake Vineyard

Tue, 10 Aug 2010 15:18:35 +0700

ทั้งๆ ที่เป็นคนชลบุรีแท้ๆ และเคยได้ยินชื่อไร่องุ่น Silver Lake และวัดเขาชีจรรย์มานานแล้ว แต่เพิ่งมีโอกาสได้ไปเมื่อปลายเดือนที่ผ่านมานี่เอง...นับเป็นสถานที่ท่องเที่ยวใกล้บ้าน (ของตัวเอง) ที่สวยที่สุดก็ว่าได้ นึกว่าอยู่แถวๆ ปากช่อง ไม่นึกเลยว่าใกล้บ้านตัวเองจะมีสถานที่ที่สวยมากขนาดนี้ไร่องุ่น Silver Lake อยู่เลยตลาดน้ำสี่ภาคไปไม่เท่าไหร่ พอเจอป้ายชี้ไปวัดเขาชีจรรย์ปุ๊บก็เลี้ยวซ้ายเข้าไปประมาณ ๖ กม. ก็ถึง ช่วงที่ไป ฝนค่อนข้างตกเป็นระยะ แต่โชคดีตอนที่อยู่ใน Silver Lake ฟ้าใสสุดๆร้านขายของที่ระลึกด้านหน้า จำหน่ายผลิตภัณฑ์ของทางไร่ อากาศสดชื่น สบายๆ แต่แดดร้อน ควรพกร่มหรือหมวกพร้อมครีมกันแดดติดตัวไว้ตลอดเวลา ที่นี่อยู่ติดกับวัดเขาชีจรรย์เลยค่ะ ต้นไม้สูงๆ แบบนี้ เมื่อก่อนตอนเด็กๆ เห็นบ่อย แต่เดี๋ยวนี้หายากแล้ว // มีรถพาชมไร่องุ่นด้วย แต่จะออกเมื่อคนเต็ม พอดีวันที่ไป ขนาดเป็นวันเสาร์คนยังบางตามากๆ ขืนรอจนคนเต็มค่อยออกจนมืดก็ไม่รู้จะได้นั่งหรือเปล่า เลยเปลี่ยนใจไปนั่งรถม้าแทน หน้าตารถพาชมจะเป็นแบบนี้ คันนี้จะเป็นแบบคันใหญ่ จะมีคันเล็กแบบ ๖ ที่นั่งด้วยแต่ก็ต้องรอคนเต็มเหมือนกัน แต่เราไปกันแค่ ๓ คนเอง คนอื่นๆ ก็ไม่เห็นจะมีใครทำท่าสนใจจะนั่งรถชมไร่เลย ที่จริงอยากนั่งรถใหญ่หรือรถ ๖ ที่นั่งมากกว่าเพราะเค้าบอกว่ารอบวิ่งจะกว้างกว่ารถม้าก่อนไปขึ้นรถม้า คุณสามีขอแวะซื้อกาแฟสดก่อน ด้านหน้าร้านกาแฟจะมีซุ้มนั่งแบบนี้ ร้านกาแฟสด รสชาติพอไปได้ วิวด้านหน้าร้านกาแฟ ก่อนจะขึ้นรถม้าหรือรถพาชมไร่องุ่นต้องไปซื้อคูปองก่อนค่ะ (ลืมบอกไปว่ามี ATV และจักรยานให้เช่าขี่ด้วย ซึ่งต้องไปซื้อคูปองเหมือนกัน)ที่ขายคูปองจะอยู่ตรงที่ขายของที่ระลึกด้านหน้าค่ะ ถ้าจะซื้อต้องซื้อตั้งแต่ตรงนั้นเลย เพราะไม่งั้นจะต้องเดินตากแดดหัวแดงกลับไปซื้อมาเหมือนเรารถม้าพาวิ่งกุบกับๆ ไปตามทาง ที่แรกที่จอดแวะให้ชมคือ เก้าอี้ทำมิวสิคคู่นี้ค่ะ ใครจะมาทำโรแมนติคที่เก้าอี้ตัวนี้ ขอแนะนำให้ทำในวันแดดร่มลมตกหน่อยก็ดีนะคะ เพราะไม่งั้น แดดจะแทงหน้าจนตาหยีแบบนี้... ร้อนมวากกก ต่อไปรถม้าก็จะพาวิ่งชมไป (เกือบ) รอบๆ ไร่องุ่นค่ะ ใครไม่เคยเห็นต้นองุ่นบ้างยกมือขึ้นนนนนน...อ้าว..ทำไมเรายกมืออยู่คนเดียว ฮ่าๆ คนขับรถม้าบอกว่า สองวันก่อนฝนตกหนักมาก พวงองุ่นที่สุกแดงเต็มต้นแล้วหล่นกระจายหมดเลย น่าเสียดายมาก พอชมรอบไร่องุ่น (รอบเล็ก) เสร็จแล้ว รถม้าก็พาไปสักการะแลนด์มาร์คของที่นี่ค่ะ ว่าจะบิ๊วท์อารมณ์ว่ากำลังอยู่เมืองนอกซะหน่อย ไม่น่ามีเสาสูงๆ ด้านหลังเล้ย เบี่ยงๆ หลบๆ มุมถ่ายเอาก็ด้ะ // เห็นว่าทางไร่กำลังจัดเตรียมพื้นที่ลงพันธุ์ไม้กันยกใหญ่ คาดว่าช่วงหน้าหนาวคงมีดอกไม้สวยๆ ให้ชม มีมุมให้ถ่ายรูปกันเยอะแยะเต็มไปหมด รถม้าที่พาเราเที่ยวไป (เกือบ) รอบๆ ไร่องุ่น นั่งรถม้าเสร็จแล้วก็ไม่มีอะไรทำแล้วค่ะ ก่อนออกจากไร่องุ่นขอถ่ายรูปส่งท้ายซักหน่อย // สำหรับเรื่องอาหารการกินของที่นี่ นอกจากจะมีอาหารพวกบาร์บิคิว ลูกชิ้นปิ้ง เครื่องดื่มต่างๆ ขายที่ซุ้มของที่ระลึกด้านหน้าแล้ว ถ้าข้ามถนนไปตรงนี้จะเป็นร้านอาหารและมีซุ้มขายพวกพิซซ่าอยู่ตรงข้ามกับไร่องุ่นด้วยค่ะ วิ่งรถย้อนขึ้นมาไหว้พระที่เขาชีจรรย์นิดนึง ติดตามตอนต่อไปที่รีวิว Woodland Resort ค่ะ

สไบปริศนา

Wed, 20 May 2015 08:42:58 +0700

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่จำได้แม่นสุดๆ เนื่องจากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเอง ถึงแม้จะไม่ได้เจอกับตัวตรงๆ ก็เถอะ เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่า สมัยอยู่ ปี 1 ทางมหาวิทยาลัยจะจัดให้มีการแข่งกีฬาเฟรชชี่ นัยว่าเพื่อกระชับความสัมพันธ์ระหว่างรุ่นพี่ รุ่นน้อง และเพื่อนต่างคณะน่ะนะและเมื่อมีกีฬาก็ต้องมีกองเชียร์ มีกองเชียร์ก็ต้องมีหลีด ทีนี้หลีดคณะเราจะแยกเป็นสองอย่าง คือ"หลีดมือ" เป็นหลีดที่เน้นความสวยงามเป็นหลัก เสื้อผ้าหน้าผมและท่าเต้นต่างหรูเลิศอลังการ และ "หลีดเอ็นฯ" ย่อมาจาก หลีดเอ็นเตอร์เทน ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าเอ็นเตอร์เทน ฉะนั้น คงจะมาคาดหวังความสวยความงามอะไรไม่ได้จากหลีดชนิดนี้หรอก แต่งตัวก็แปลกๆ ท่าเต้นก็แปลก ออกแนวทะโมนลิงค่าง และด้วยความสวยแปลกของเรา ก็ทำให้ได้รับคัดเลือกใหทำหน้าที่หลีดเอ็นท์ร่วมกับเพื่อนสาวอีก 3 คน รวมเป็น 4 คนกีฬาเฟรชชี่จะแข่งกันหลายวัน (ร่วมอาทิตย์) แต่ละวันหลีดก็จะแต่งตัวแตกต่างกันออกไปตามคอนเซ็ปต์ แต่งเป็นแขกบ้าง นางฟ้าบ้าง ย้อนยุคบ้างไปเรื่อยตามแต่จะคิดได้ ที่นี้มันมีอยู่วันหนึ่ง คอนเซ็ปต์จะเป็นแต่งผี จะมีพวกหนึ่งแต่งชุดผี และอีกพวกแต่งเป็นหมอผีมาปราบผี ประมาณว่าโปเยโปโลเยอะไรเทือกๆ นั้นและ....เรากับเพื่อนหญิงแท้อีกคนที่เป็นหลีดเอ็นท์ด้วยกัน จะต้องแต่งตัวเป็นผีสาวในชุดไทย ประมาณว่านุ่งสไบแต่งหน้าเละ ประมาณนางตานีหรือนางตะเคียนอ่ะ (ก็ดูเอาเถอะ แต่งเป็นอะไรไม่แต่ง ดั๊นแต่งเป็นผีไทยในวังเก่าเนี่ยนะ แล้วมันจะเหลือเรอะ) กลัวนะไม่ใช่ไม่กลัว กลัวผีจริงจะโผล่มาร่วมแจมด้วย เรากับเพื่อนยกมือไหว้กันใหญ่ บอกว่าหนูขออภัยด้วยนะค้า ไม่ได้ตั้งใจจะลบหลู่อะไรทั้งสิ้น เพียงแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้นเองค่ะงานคืนนั้นผ่านไปได้ด้วยดี ไม่มีเหตุขนลุกขนพองใดๆ เกิดขึ้น เราและเพื่อนต่างแยกย้ายกันเข้าหอใครหอมัน ล้างหน้าล้างตา อาบน้ำอาบท่าแล้วเข้านอนหลับฝันดีแต่.......ขณะที่พวกเราหลับไม่รู้เรื่องกันอยู่นั้น ก็มีเหตุการณ์ประหลาด ซึ่งเกี่ยวข้องกับพวกเราเกิดขึ้น โดยที่พวกเรามาทราบเรื่องเอาตอนเช้าพอรุ่งเช้า รุ่นพี่ที่คณะต่างมองหน้าเราสองคนแปลกๆ แล้วรุมถามด้วยคำถามเดียวกันว่า"เมื่อคืนหนูสองคนไปนอนที่บ้านอาจารย์ ว. มาหรือเปล่า"พวกเรามองหน้ากันงงๆ แล้วปฏิเสธ "เปล่าค่ะ เมื่อคืนเสร็จงานแล้วพวกหนูก็เข้าหอเลย"รุ่นพี่มองหน้ากัน แล้วหันมาบอกว่า "พวกเด็กศึกษาเค้าบอกว่า เค้าเห็นหนูสองคนใส่ชุดไทยเหลืองคน แดงคน เดินอยู่ในบ้านอาจารย์ ว.""ฮ้า....สไบแดงก็หนู สไบเหลืองก็ไอ้ดอยอ่ะดิ เป็นไปไม่ได้หรอกพี่ หลังงานเลิกพวกหนูเข้าหอไปนอนกันแล้ว" เราร้อง"นั่นสิ พี่ก็ว่า พวกหนูจะไปเดินในบ้านอาจารย์ ว. ทำไม อาจารย์ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหลีดกับเชียร์ซักหน่อย"เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่า คืนนั้น หลังจากเรากับเพื่อนที่แต่งเป็นผีไทยนุ่งสไบเข้าหอไปนอน เพื่อนๆ คณะศึกษาก็ยังคงซ้อมเชียร์อยู่ที่คณะ ซึ่งฝั่งตรงข้ามกับที่เค้าซ้อมกันอยู่นั้น ก็มีบ้านของอาจารย์คณะเราท่านหนึ่งชื่ออาจารย์ ว. เป็นบ้านริมน้ำ ครึ้มไปด้วยต้นไม้ บรรยากาศตอนกลางวันก็ดูร่มรื่นน่าอยู่ดี แต่ตอนกลางคืนวังเวงใช้ได้ ขี่จักรยานผ่านตรงนั้นตอนกลางคืนทีไร สันหลังมันเสียวแว้บๆ ทุกทีหนึ่งในกลุ่มนั้นหันไปมองบ้านอาจารย์ ว. โดยบังเอิญ แล้วก็เห็น.... หญิงสาวในชุดไทยสองคน คนหนึ่งใส่สไบสีเหลือง และอีกคนใส่สไบสีแดง เดินเข้าไปในบ้านของอาจารย์...ด้วยความที่อาจารย์เป็นอาจารย์คณะเรา ทำให้พวกเค้าคิดกัยว่า หญิงสาวสองคนคือเรากับเพื่อนที่ยังไม่ถอดชุดออก และก็คิดว่าพวกเราไปอาศัยนอนบ้านอาจารย์ พอตอนเช้าก็เอามาพูดกันประมาณว่า หลีดคณะเราขยัน ดึกดื่นไม่หลับไม่นอน ยังไปซ้อมท่ากันต่อที่บ้านอาจารย์ ว. อีกอ่า.................ครือว่า........ตอนนั้น เราและเพื่อนหลับกันนานเรี้ยวววไอ้ที่เห็นเดินสไบปลิวกันน่ะ ใครก็ไม่ยู้......เหอเหอเหอ.......

อันเดอร์วอเดอร์เวิร์ลด พัทยา Underwater World Pattaya

Tue, 02 Jun 2009 14:48:43 +0700

ที่จริงครอบครัวเราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวพัทยาบ่อยนัก ทั้งที่เป็นคนชลบุรีแท้ๆ นึกอยากจะไปเที่ยวที่นี่ดูซํกครั้ง อยากไปเดินลอดอุโมงค์ใต้น้ำดู แต่พอบอกว่าใครๆ ว่าจะไปที่นี่ก็ได้ยินหลายๆ คนบ่นว่าเล็กและแคบ เดินแป๊บเดียวก็รอบ ไม่คุ้มกับค่าเข้าชมที่ค่อนข้างแพง แต่ว่าไม่ลองไปด้วยตัวเองก็ไม่รู้ จริงป่ะ หน้าทางเข้า เป็นบ่อปลาดาว วันที่ไปไม่ค่อยมีคนมากนัก ทั้งๆ ที่เป็นวันเสาร์ เดินชมด้านหน้าแป๊บเดียวเนื่องจากไม่ค่อยมีอะไร ก็เข้าไปด้านใน ปะการังที่เห็นนี้เป็นของที่ทำเทียมขึ้นมาโดยใช้ปูนปั้นค่ะ ทางเดินด้านในจะเป็นลักษณะแบบนี้ แหงนหน้าดูปลา แล้วก็จะเห็นแบบนี้ เห็นอย่างนี้นี่ตัวจริงใหญ่มากนะคะ แต่พอมองผ่านกระจกนี้แล้วมันจะดูตัวเล็กกว่าความเป็นจริง มีพวกปลาฉลามอยู่หลายตัวค่ะ แว้ก.....มนุษย์ต่างดาวบุกโลก!!!! (แหงนหน้าขึ้นไป ต๊กกะใจเลยกะเจ้านี่ ทำไมต้องมานอนพังพาบตรงนี้ด้วยฟระ) เจ้าตัวนี้เค้าเป็นพระเอก (หรือนางเอก?) ของที่นี่ค่ะ จุดเด่นก็จะเป็นใบหน้าของเค้าที่แปลกกว่าตัวอื่น เนื่องจากว่าเค้าเป็น "ดาวน์ซินโดรม" ค่ะ (เพิ่งรู้ว่าปลาก็เป็นซินโดรมได้ด้วย) คือหน้าเค้าจะเป็นลักษณะเดียวกับคนที่เป็นดาวน์อ่ะค่ะ ดูน่ารักไปอีกแบบ (ถ่ายรูปมาไม่ชัดนะคะ เค้าว่ายไปมาเร็วมากไม่ยอมหยุดนิ่งเลย ที่นี่เค้าจะมีโชว์ให้อาหารด้วย จะมีเป็นรอบๆ พอถึงเวลาก็จะมีนักประดาน้ำลงมาให้อาหารปลาแบบนี้ พวกปลามาแย่งกันกินอาหารจนมองไม่เห็นนักประดาน้ำเลย ในนี้จะมีเต่าด้วย ซึ่งเต่าเนี่ยเค้าต้องมีวิธีการให้อาหารอีกแบบหนึ่ง เป็นแบบไหน ไปดูกันค่ะนี่ค่ะ ต้องเอาถังอาหารครอบหัวมันแบบนี้เลย สาเหตุก็เพราะ ถ้าไม่ทำแบบนี้ อาหารจะโดนปลาแย่งไปหมด กินไม่ทันค่ะ ที่จริงระยะทางในอุโมงค์ก็สั้นมากๆ นั่นแหละ แต่ว่าที่อยู่กันนานๆ เพราะจะรอดูโชว์ให้อาหาร พอดูโชว์จบแล้วก็ออกมากันเลย ด้านนอกมีตู้โชว์สัตว์น้ำเล็กๆ อย่างปลาดาว ม้าน้ำ ปะการังเล็กๆ เรารู้สึกว่ากระจกอุโมงค์ของที่นี่มันหลอกๆ ยังไงก็ไม่ทราบ พอเข้าไปเดินได้ไม่เท่าไหร่ก็รู้สึกเวียนหัว อาจจะด้วยแสงหรือวัสดุที่ใช้ทำกระจก หลายๆ คนที่อยู่ในนั้นก็บ่นๆ เวียนหัวแบบเราเหมือนกันดู Underwater World ของที่นี่แล้วรู้สึกว่ายังมีอีกหลายอย่างต้องปรับปรุง ถ้าจะให้สู้ได้กับของต่างประเทศอย่างสิงคโปร์ ญี่ปุ่น หรือแม้แต่ที่สยามพารากอน...ค่าเข้าชมค่อนข้างแพงเมื่อเทียบกับสิ่งที่จะได้เข้าไปดูด้านใน อาจจะเป็นเพราะเราเคยเห็น Aquarium ที่ใหญ่และน่าตื่นตากว่านี้มาแล้วก็ได้ แต่ถึงอย่างไร ที่นี่ก็น่าจะเป็นอีกที่หนึ่งที่เด็กๆ ชอบ และเหมาะกับการพาพวกเค้ามาเที่ยวในวันหยุดสุดสัปดาห์ หรือแวะเวียนมาเที่ยวเวลาที่มาพัทยาค่ะ

แนะนำร้านอาหารซีฟู้ด น้องไผ่ ริมทะเลแหลมฉบัง Seafood @ Laemchabang

Thu, 04 Jun 2009 08:37:45 +0700

ร้านน้องไผ่ เป็นร้านที่ครอบครัวเรามีโอกาสแวะไปกินอาหารที่นี่กันหลายครั้ง ประทับใจกับความสะอาดและรสชาติที่อร่อย อาหารของที่นี่จะเน้นซีฟู้ดเป็นหลัก ลักษณะร้านเป็นเรือนไม้ มีชานยื่นลงไปในทะเล บรรยากาศดีมากๆ นั่งรับลมทะเลพร้อมทานอาหารอร่อยๆ ไปด้วย มีความสุขสุดๆร้านนี้ คนที่ทำงานในนิคมฯ แหลมฉบังน่าจะรู้จักกันดี เข้าไปทางเดียวกับร้านอาหารสุดทางรักหลังนิคมฯ แหลมฉบัง วิ่งเลยคลังเก็บน้ำมัน (ที่เคยไฟไหม้ใหญ่เมื่อหลายปีก่อน) เข้าไปด้านใน จนกระทั่งเขอสามแยกจะมีป้ายบอกเลี้ยวซ้ายไปสุดทางรัก ไม่ต้องเลี้ยวให้วิ่งตรงไป จะเจอป้ายร้านน้องไผ่ ชุมชนและร้านขายของฝาก ร้านน้องไผ่จะอยู่ซ้ายมือค่ะมาชมภาพอาหารกันดีกว่า หมึกม่อนชวนชิมค่ะงานนี้ หมึกผัดไข่เค็ม กุ้งอบวุ้นเส้น กุ้งตัวใหญ่ๆ ค่ะ กุ้งชุบแป้งทอด อร่อยไม่อร่อยก็ดูเอาละกันค่ะพี่น้อง อะอ้าม.......... อะหย่อยมากอั๊บ..... อ๋มยืนยัน

รีวิว Review : ไม่ประทับใจ Plumeria Hideaway หาดดวงตะวัน ระยอง

Wed, 27 May 2009 10:17:50 +0700

ไปพักเมื่อวันหยุดยาวช่วงวันแรงงาน 2-3 พ.ค.ปี 2009 ค่ะ ปกติแล้วเวลาเราจะไปพักที่ไหน ถ้าไม่จองโรงแรมผ่านเว็บจองต่างๆ ก็มักจะใช้ราคาพิเศษของที่บริษัทจองค่ะ แต่อารมณ์เราคราวนี้คือ อยากได้ Pool Villa ติดทะเลที่ราคาอยู่ในงบ หรืออย่างน้อยถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ขออารมณ์กึ่งๆ พอถูไถไปได้ก็ยังดี พอไปหาจากเว็บจองโรงแรมต่างๆ ก็ยังไม่มีที่ที่ถูกใจ เลยกะว่าจะลองหาที่ให้จองตรงไม่ผ่านเว็บโรงแรมดู ซึ่งสิ่งที่เราต้องการก็อย่างที่บอกคือ อยากได้บ้านหลัง Pool Villa ติดทะเล ก็หาไปเรื่อยๆ จนมาเจอที่นี่ แม้จะไม่ใช่ Pool Villa ก็จริง แต่ดูรูปจากในเว็บแล้วรู้สึกโอเค ก็เลยตกลงจองไป พร้อมกับโอนเงินเต็มจำนวนไปล่วงหน้า เพราะกะว่ายังไงก็ไปแน่นอน คลับเฮ้าส์ตอนกลางคืน ชื่อเดิมของที่นี่คือทิวสนรีสอร์ทค่ะ เราอ่านรีวิวของที่นี่ทั้งตั้งแต่ยังเป็นทิวสนรีสอร์ทจนมาถึงเป็นภลูเมเรีย ก็พบแต่ความประทับใจและความทรงจำดีๆ ทั้งนั้น บวกกับภาพที่แสดงในเว็บโดยละเอียด นับเป็นประการสำคัญที่ทำให้เราตัดสินใจจอง Villa 1 คืนละ 4500 บาทไป พร้อมกับภาพจินตนาการที่อยู่ในหัวมากมาย แต่สิ่งที่เราไปเห็นจริงๆ ทำให้เรารู้ว่า.... อย่าเชื่อภาพที่เห็นจากในเว็บ และข้อมูลรีวิวมากนัก เพราะต่อให้เจ้าของสถานที่พยายามให้รายละเอียดใกล้เคียงกับของจริงมากเพียงไร แต่สิ่งที่ได้พบจริงก็อาจผิดเพี้ยนไปจากรูปได้ไม่มากก็น้อย และข้อมูลรีวิวนั้นก็เป็นมุมมองเฉพาะตัวของผู้ทำรีวิว ซึ่งการที่คนหลายคนประทับใจ สำหรับเราอาจจะไม่ใช่ก็ได้ ...ไม่ใช่ความผิดของภลูเมเรียที่ทำให้เราประทับใจไม่ได้ ความจริง ที่นี่ก็มีดีในแบบของตัวเอง เพียงแต่มันยังไม่ใช่ในสิ่งที่เราต้องการและคิดว่าคงจะได้รับ..ถ้าหากมาพักที่นี่ ดังนั้น รีวิวในวันนี้ จึงเพียงอยากถ่ายทอดมุมมองของเราที่มีต่อที่นี่ เพื่อเป็นข้อมูลในอีกหลายๆ คนที่อยากจะไปพักได้พิจารณา และศึกษาข้อดีข้อด้อยของที่นี่ให้ดีเสียก่อนค่ะเว็บภลูเมเรีย http://www.theplumeriagroup.com/home.php ก่อนเราจะตัดสินใจจอง เราได้สอบถามทางโทรศัพท์แล้วว่าที่พักเป็นหาดส่วนตัวหรือไม่ ผู้รับสายซึ่งเป็นผู้ชายก็ตอบมาว่า ส่วนตัวครับ ประกอบกับภาพถ่ายที่แสดงไว้ในเว็บ ก็ถ่ายมาในมุมที่ทำให้เราคิดว่าเป็นหาดส่วนตัวจริง ซึ่งในความเป็นจริง หาดของที่นี่จะมีถนนคั่นระหว่างรีสอร์ทกับหาด และสำหรับเรา หาดแบบนี้ไม่ถือว่าเป็นหาดส่วนตัว เพราะนอกจากจะมีถนนสาธารณะเล็กๆ (ถ้าวิ่งไปจนสุดทางจะเป็นบ้านเพคาบาน่า) คั่นแล้ว แถวนั้นจะมีรีสอร์ทอีกสองสามแห่งอยู่ติดกัน ซึ่งไม่ว่าใครก็สามารถเข้ามาเล่นน้ำที่หาดแห่งนี้ได้อันนี้ไม่ว่ากัน เพราะคำว่า "หาดส่วนตัว" สำหรับที่คนตอบคำถามเราอาจจะคิดว่า "หาดสาธารณะที่มีความเป็นส่วนตัวไม่พลุกพล่าน" แต่ไม่ใช่ "หาดส่วนตัวของทางรีสอร์ท" ก็เป็นได้ แต่ในส่วนของเรา เมื่อถามถึง "หาดส่วนตัว" นั่นหมายถึงชายหาดส่วนตัวที่ไม่มีถนนกั้น มีเฉพาะแขกที่พักในรีสอร์ทเท่านั้นที่สามารถใช้บริการได้ แบบเดียวกับอีกหลายๆ รีสอร์ทที่อยู่แถบถนนเพแกลงกร่ำ อย่างวังแก้วรีสอร์ท อมรพันธ์ โนโวเทล หรือแม้แต่ระยองชาเล่ต์ที่เราพักในคืนก่อนหน้า ช่างมันเถอะ... ยกให้เป็นความผิดของการสื่อความก็แล้วกันเอารูปห้องนอนไปดูก่อนค่ะ ตอนที่รถวิ่งเข้าไปตามป้ายทิวสนรีสอร์ท เรากับสามีมองหน้ากันแบบว่า เห้ย...เรามาถูกทางเปล่าวะ เพราะเป็นถนนลูกรังเล็กๆ เป็นหลุมเป็นบ่อ แต่ด้วยคำว่า "หาดส่วนตัว" ที่อยู่ในหัว มันก็ทำให้มองบวกไปว่า เออ... ที่ที่มันส่วนตัวก็งี้ละเนาะ..รถเลี้ยวขวาเข้าหาดดวงตะวัน สิ่งที่พบคือ รถบัสคันเบ้อเริ่มสามคันรถ จอดเรียงเต็มถนนจนไม่มีที่แทรก ด้านขวามือเป็นบังกะโลไม้เรียงกันในทิวสน... สายตาไปสะดุดที่ป้ายภลูเมเรีย... ปลอบใจกันเองว่า เค้าเป็นรีสอร์ทเครือเดียวกัน ก็คงอยู่ติดกันแหละน่ะ ของเราต้องแยกเป็นอีกส่วนนึงแน่ๆแต่แล้ว ปลอบใจกันเองก็ไม่มีผล เพราะสุดท้ายแล้ว เราก็ต้องเช็คอินกันตรงฟร้อนท์เล็กๆ ข้างแนวบังกะโลไม้นั่นแหละ แต่...อ๊ะๆ... นั่นเห็นวิลล่าของฉันแย้ว เย้ๆๆ สวยเหมือนในรูปเลย อุ๊ยนั่นสระว่ายน้ำเก๋เริ่ดอย่างที่เห็นในเว็บ กรี๊ดๆๆ อยากจะชวนลูกไปตีขาเล่นกันเดี๋ยวนั้นคุณสามีเอารถไปจอดด้านหลัง ส่วนอิฉันก็ดำเนินการเช็คอินจนได้กุญแจห้องมาเรียบร้อย แล้วก็เอาไปไขเปิดบ้าน ว้าว... อลังการดาวล้านดวงตั้งแต่ที่นอน มองจากในห้องเห็นสระว่ายน้ำสีเขียวมรกต วิ้ดดวิ้ววว เอาฟะ ไม่ได้หาดส่วนตัว (จริงๆ) ก็ไม่เป็นไร มีกลุ่มทัวร์ของผู้ใช้แรงงาน (เหมือนเรา) อยู่ด้วยก็ไม่เป็นไร ถึงจะมีเสียงดังรบกวนไปบ้างก็ตามธรรมดา เอาไว้เรานั่งนอนแช่อ่างสวยๆ ของเราอยู่แต่ในห้องก็ได้วะ ไหนๆ ลองสำรวจห้องพักดูให้ทั่วๆ ซิ...มุมนั่งเล่นชมสวน จะมีสองปีกคือปีกซ้ายและขวา จะทำที่นั่งโซฟาและติดกระจกใสไว้ให้ชมสวนเล็กๆ ที่คั่นอยู่ระหว่างวิลล่าของเรากับหลังถัดไปปีกซ้ายฝั่งติดกับวิลล่า ๒ มีแต่โซฟา ตรงกลาง มีโทรทัศน์ รับได้แต่ช่องปกติ ปีกขวา ซีวิว มีโซฟาและโต๊ะทำงานอยู่ด้วยกัน โต๊ะทำงาน ซีวิว (ลิบๆ) ประตูนี้เปิดไปที่อ่างอาบน้ำได้ เปิดประตูเข้าไปสำรวจห้องน้ำ เจอนี่ก่อนอันดับแรก ส่วนขับถ่ายพร้อมสายชำระ อยู่ส่วนเดียวกับส่วนแห้ง แยกออกจากส่วนเปียก มีประตูกระจกกั้น ส่วนเปียก มีทั้ง Shower และอ่าง ซึ่งอ่างนี้ก็เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เราเลือกที่นี่ แต่แล้วก็มีเรื่องให้ผิดหวังอีกจนได้สำหรับเรื่องอ่าง ใครจะมาพักวิลล่า ๑ ขอให้ทำใจเรื่องอ่างอาบน้ำไว้ก่อนเลยว่า๑. ก๊อกน้ำสนิมจับ และน้ำไหลน้อยถึงน้อยมาก เราเห็นว่าน้ำไหลน้อย ก็เลยเตรียมเปิดน้ำให้ลูกชายนั่งแช่ตั้งแต่บ่าย โดยอุตส่าห์ใช้ฝักบัวฉีดน้ำเข้าไปจนได้ประมาณครึ่งอ่าง จนกระทั่งมาพบความจริงในตอนเย็น (ตอนที่คุณลูกจะเล่นน้ำ) ว่า นอกจากน้ำจะไหลน้อยแล้ว อ่างยังรั่วอีกด้วย ดังนั้น จึงเป็นเหตุให้น้ำที่สู้อุตส่าห์ยืนแขนโตชูฝักบัวฉีดใส่อ่างจนได้ปริมาณน้ำตั้งครึ่งอันตรธานหายไปหมด...ฉะนั้น ใครคิดจะมาฮันนีมูนด้วยการนอนชิลล์แช่น้ำดูดาวเคล้าแสงเทียนจิบแชมเปญผลัดกันถูหลังให้กันเพียงเราสอง เลิกล้มจินตนาการนั้นไปได้ เพราะนอกจากอ่างน้ำจะรั่ว น้ำไม่ไหล ขนาดค่อนข้างเล็กแล้ว ด้านบนที่เห็นเป็นคล้ายๆ โอเพ่นแอร์เปิดให้แช่น้ำกลางแสดงดาวเคล้าแสงเทียนได้นั้น แท้ที่จริงเป็นหลังคาโปร่งแสงเท่านั้นค่ะ หาได้เปิดชมดาวชมเดือนได้ไม่เคราะห์กรรมของการอยากทำตัวไฮโซนอนวิลล่าริมทะเลกับเค้ายังไม่หมดแค่นั้น เพราะเราต้องมาเจอกับ...๒. ฝักบัวเมาเหล้าคอพับคออ่อน ไม่สามารถเสียบไว้ในช่องของมันได้ ต้องถือเอาเองสถานเดียว ความแรงของน้ำก็ตามอารมณ์คุณฝักบัวเธอสุดๆ อารมณ์พีคขึ้นมาเธอก็กระฉูดปรู๊ดไปจนถึงผ้าเช็ดตัวที่แขวนไว้ด้านหลังให้เปียกเล่น เพลียใจกับอ่างน้ำ หันมาสำรวจอย่างอื่นต่อดีกว่า เผื่อจะหายเพลียอุปกรณ์อาบน้ำที่มีให้ อันนี้เราสะเพร่าเอง ก่อนอาบน้ำไม่ได้เอาออกไปวางตรงส่วนแห้งซะก่อน เอาเปิดฝักบัวปุ๊บ อุปกรณ์ที่เป็นกระดาษก็เปียกหมดเลย เก็บไม่ได้ เสียดายเหมือนกัน สิ่งที่ดีที่สุดของวิลล่าหลังนี้ ดูเหมือนจะเป็นเตียงนอนนี่แหละค่ะ ที่บ้านเราลงความเห็นโดยพร้อมเพรียงกันว่า นอนสบายจริง ส่วนตัวเราก็ชอบผ้าม่านที่ตกแต่งรอบๆ เตียงด้วยค่ะ สวยจริงๆ แอบนึกถึงเตียงเจ้าหญิงในนิทาน ห้องน้ำยามเปิดไฟ บรรยากาศดี๊ดี แต่เสียดาย...อ่างไม่น่ารั่ว ฝักบัวไม่น่าเจ๊งเล้ยย โต๊ะแต่งตัว มีกระต่ายน้อยทำจากฟางตั้งอยู่ วิลล่า ๑ ยามค่ำคืน พยายามถ่ายมุมเดียวกับรูปในเว็บของรีสอร์ท ได้มาแบบนี้ แต่ถ่ายตอนกลางคืนเลยมองไม่เห็นว่าได้อารมณ์วิลล่าติดหาดไม่มีถนนกั้นยังไงมองมุมนี้แล้วทำให้เข้าใจไปว่าเป็นบ้านแบบพูลวิลล่าชนิดเปิดประตูมาก็หย่อนขาลงน้ำได้เลย แต่ในความเป็นจริงต้องเดินอ้อมไปเข้าจากประตูสระที่อยู่แถวๆ หน้าห้องวิลล่า ๒ เขกกะโหลกตัวเองอีกหนึ่งที ข้อหาดูแค่รูปถ่ายแล้วฝันเฟื่องเป็นตุเป็นตะ อีกเรื่องที่รู้สึกแย่กับที่นี่ที่สุดก็คือ วันที่ไป น้ำในสระก็เสีย แต่เรากับลูกไม่รู้ เห็นน้ำเขียวๆ ก็นึกว่าสีเขียวเพราะกระเบื้องปูพื้นสระแบบที่นิยมกันในรีสอร์ทดังต่างๆ แต่เอ๊ะ.. พื้นสระทำไมมันลื่นๆ มีอะไรเขียวๆ ขุ่นๆ ฟุ้งออกมาเต็มไปหมดเวลาที่เราเหยียบลงไป แถมมีอะไรเขียวๆ ดำๆ เกาะอยู่เต็มขอบสระเป็นวอลเปเปอร์ด้วย สายตาก็สั้นและไม่ได้ใส่แว่น ก้มไปเพ่งดูใกล้ๆ อะจ๊ากกกก.... นี่น้ำมันเน่านี่นา...รีบบอกให้ลูกชายขึ้นจากน้ำโดยทันที แต่เจ้าลูกชายตัวดีทำอิดออดไม่ยอมขึ้น แม้จะชี้ให้ดูอะไรดำๆ ที่ฟุ้งขึ้นมา และให้สังเกตเมือกลื่นๆ ตรงที่เท้าเหยียบแล้วก็ตาม เจ้าลูกชายก็ยังไม่ยอมขึ้นจากสระอยู่ดี จนต้องใช้ไม้ตาย ขู่ว่าแม่จะหนีขึ้นไปก่อนแล้วปล่อยให้เล่นอยู่คนเดียวนั่นแหละ ถึงได้ยอมขึ้นจากน้ำได้ขึ้นมานั่งกันซักพัก เจ้าลูกชายบ่น "แม่ครับ ม่อนขอโทษนะครับที่ไม่ยอมเชื่อแม่ว่าสระน้ำมันเสีย แล้วก็ไม่ยอมขึ้น ตอนนี้ม่อนคันหลังจังเลยครับ" พร้อมกับหันหลังโชว์ผื่นเต็มแผ่นหลังให้ดู เราตกใจมากอะไรจะเร็วขนาดนั้น เพราะก่อนลงเล่นน้ำยังดีๆ อยู่เลย เราไม่มียาทาอะไรติดมาด้วยซักอย่าง หัวไวเท่าความคิด เรารีบพาลูกไปลงทะเลทันที เพราะจากประสบการณ์ตลอดชีวิตการเป็นลูกน้ำเค็มทำให้รู้ว่า น้ำทะเลนี่แหละ เป็นสิ่งที่ช่วยรักษาผื่นคันและสมานผิวได้ดีที่สุดพอขึ้นมาจากเล่นน้ำทะเล ก็สังเกตเห็นว่าผื่นยุบไปจนเกือบหมด ถึงตอนนี้เราจิตตกถึงขีดสุด อะไรมันจะผิดจากที่คิดไว้ถึงขนาดนี้ ทำอะไรไม่ได้นอกจากบ่นให้คุณสามีฟัง และขอโทษที่ตัดสินใจพลาด เพราะปกติเราจะไม่ค่อยพลาด เนื่องจากทำงานเกี่ยวข้องกับการจองที่พักอยู่ เอาเฉพาะที่พักดีๆ สี่ดาวขึ้นในราคานี้ที่มีอยู่ในมือที่เราสามารถจองได้ก็มีนับไม่ถ้วนแล้ว แต่เรากลับพาพวกเค้ามาที่นี่ รู้งี้วิ่งมาพัทยา มาหาโรงแรมห้าดาวที่จองได้ในราคาเท่านี้นอนให้รู้แล้วรู้รอดซะดีกว่าคุณสามีก็ได้แต่ปลอบใจเราไปตามเรื่อง ก็รู้ว่าเค้าไม่อยากให้เราคิดมาก แต่ก็อย่างว่าแหละ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมองูตายเพราะงูยังไงก็ไม่ทราบ เสียเซ้วไปเลย อย่างไรก็ตาม ขอยืนยันว่านี่เป็นความรู้สึกส่วนตัวของเราคนเดียวเท่านั้นนะคะ สำหรับคนอื่นๆ ที่เคยไปมาแล้วอาจจะประทับใจ อันนั้นก็แล้วแต่ความพึงพอใจของแต่ละคนค่ะ แต่สำหรับในส่วนของเรา คงบอกได้แต่เพียงว่า ในส่วนของวิลล่ายังไม่สมราคาซักเท่าไหร่ แต่ส่วน Hideaway ไม่ทราบ เพราะไม่ได้เข้าพักในส่วนนั้นค่ะ อาจจะสมราคามากกว่าก็ได้ เพราะราคาถูกกว่าครึ่งต่อครึ่ง ดูสภาพบ้านจากภายนอกแล้วก็ว่าน่าจะสมราคาแหละค่ะ บทสรุป ขอประเมินแยกส่วนกันนะคะ ใครจะตามไปลอกการบ้าน ก็ลองชั่งน้ำหนักดูแล้วกันค่ะอย่างไรก็ดี ขอย้ำว่านี่เป็นการประเมินจากความคิดเห็นส่วนตัวและเหตุการณ์ที่เจอเฉพาะวันนั้นเท่านั้นนะคะ อาจมีท่านใดที่มีความเห็นต่างจากนี้ได้ค่ะ สำหรับ Plumeria Hideaway สิ่งที่เราคิดว่าตรงกับภาพถ่ายในเว็บ (หรืออาจจะดีกว่าในรูป) มากที่สุดเท่าที่ดูก็คงจะมีแค่ส่วนของห้องนอนและห้องนั่งเล่นชมสวนเท่านั้น ซึ่งเฉพาะห้องนอนและห้องนั่งเล่นเราให้คะแนน 10/10 ค่ะในเรื่องความเป็นส่วนตัวและความปลอดภัย เราคิดว่าวิลล่าควรจะมีความเป็นส่วนตัวและรู้สึกปลอดภัยมากกว่านี้ เพราะแม้จะแยกออกจาก Hideaway แล้วแต่ก็เป็นเพียงอาคารคลับเฮ้าส์กั้น อย่างตอนที่มีกรุ๊ปลงเสียงรบกวนก็ยังดังข้ามมาอยู่ดีค่ะ ในส่วนของชายหาดแม้ไม่พลุกพล่านแต่ก็ไม่ส่วนตัวเท่าไหร่ สำหรับวิลล่า ๑ มีเพียงรั้วรีสอร์ทเตี้ยๆ กั้นระหว่างตัววิลล่ากับถนนในระดับที่ใครก็สามารถปีนเข้ามาได้ ใครก็สามารถมองเข้ามาเห็นคนที่อยู่ในวิลล่าได้ ห้องซีวิวจะมีห้องเดียวคือ วิลล่า ๑ ที่เราพัก ซึ่งถ้าใครต้องการวิวทะเลขอให้ระบุวิลล่า ๑ ตอนจองนะคะ ส่วนวิลล่า ๒ ถึง ๔ จะอยู่ถัดๆ ออกไป ซึ่งไม่มีรั้วกั้นระหว่างแต่ละวิลล่าค่ะ นั่นหมายความว่า เมื่อคุณมองจากในวิลล่าของคุณเอง ก็จะเห็นความเป็นไปภายในวิลล่าของเพื่อนบ้านด้วย ผ้าม่านห้องนั่งเล่นทั้งสองปีกจะเป็นลูกไม้บางๆ ไม่สามารถปิดกั้นสายตาคนภายนอกได้ค่ะ นอกจากว่าจะปิดผ้าม่านทึบในส่วนของห้องนอน ซึ่งก็ทำให้มองไม่เห็นวิวทะเลหรือสวนภายนอก ในส่วนกุญแจล็อคประประตูห้องของเราก็ไม่ค่อยดีด้วยค่ะ ดังนั้น สำหรับความเป็นส่วนตัวและความปลอดภัย ขอให้ 0/10 ตามความรู้สึกจริงค่ะ การตกแต่งรีสอร์ท 8/10 ถือว่าสวยงามตามท้องเรื่องอยู่ค่ะ การบริการ 15/10 อาจเป็นเพราะเป็นกิจการแบบครอบครัวทำให้เจ้าของสามารถดูแลได้อย่างใกล้ชิด คุณอาผู้หญิงซึ่งคงเป็นเจ้าของรีสอร์ทและทีมงานซึ่งดูเหมือนจะเป็นลูกๆ หลานๆ อัธยาศัยดีและเอาใจใส่แขกที่เข้าพักดีมากค่ะ และตรงนี้เองที่ทำให้ดัชนีติดลบ (ในใจเรา) ตอนแรก ปรับขึ้นมาอยู่แดนบวกได้ หรืออาจจะพูดได้ว่า โกรธไม่ลง ประมาณนั้นก็ได้ค่ะอาหาร 10/10 อร่อยให้โล่เลยค่ะ เจ้าลูกชายซัดเรียบไม่เหลือเลยค่ะที่จอดรถด้านหลังรีสอร์ท -5/10 จำเป็นต้องปรับปรุงอย่างมาก นอกจากทางเข้าออกจะแคบแล้ว พื้นถนนและพื้นดินยังเป็นลูกรังที่เวลาฝนตกลงมาก็จะเปลี่ยนเป็นโคลนแดงๆ ไม่สะดวกเป็นอย่างยิ่งเลยค่ะ สระว่ายน้ำ -10/10 ค่าที่ทำให้ลูกชายเราผื่นขึ้นค่ะ (โกรธมากๆ) ตรงนี้คุณอาเจ้าของรีสอร์ทอธิบายว่าก่อนวันที่เราจะมาฝนตกติดกันหลายวันจนไม่มีเวลาเปลี่ยนน้ำในสระ แต่ถึงอย่างไรเราก็ยังว่า ให้คะแนนติดลบอยู่เพราะว่าน่าจะมีแนวทางจัดการที่ดีกว่านี้ได้ค่ะ น่าเสียดายออกค่ะ ไม่น่าปล่อยให้น้ำเสียถึงขนาดนี้ เพราะสระว่ายน้ำถือเป็นไฮไลท์และจุดขายอย่างหนึ่งของที่นี่เลยก็ว่าได้ความสะอาดของชายหาดและน้ำทะเล 7/10 มีขยะตามชายหาดบ้างแต่ก็ถือว่าเล็กน้อย แต่เวลาฝนตกหรือมีพายุกลางทะเลระวังนิดหนึ่งละกันนะคะ เราแอบรู้สึกว่าคลื่นมันดูดๆ อ่ะ สรุปก่อนจบการรีวิว สำหรับที่นี่ สำหรับเรา ถึงแม้ว่าจะไม่ประทับใจกับที่นี่และคงจะไม่กลับไปพักอีก แต่ถ้ามีใครซักคนถามถึงที่พักริมทะเลระยองซักที่ เราก็คงแนะนำให้ไปพักที่นี่แหละค่ะ แต่คงต้องกันบอกไว้ล่วงหน้าเลยว่าอย่าคาดหวังกับภาพที่เห็นมากนัก (ขนาดรูปที่เราถ่ายเองใช้กล้องกระป๊อกกระแป๊กฝีมือคนถ่ายก็ยังงี้ยังดูดี๊ดีเล้ย ถ้ามือโปรอย่างอาจารย์ชานไม้ฯ ห้องบลูฯ พันทิปมาถ่าย ภาพออกมามิกลายเป็นรีสอร์ท 8 ดาวเรอะนั่น) ให้คิดทำใจไว้ล่วงหน้าแล้วจะรู้สึกดีตอนที่ไปเห็นของจริงค่ะ

พาเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ใกล้ตลาดบ้านเพและท่าเรือไปเกาะเสม็ด ระยอง Ban Pe Aquarium Near Koh Samed

Wed, 27 May 2009 08:43:09 +0700

วันแรงงานที่ผ่านมา บริษัทพาเหล่าจับกังไปเที่ยวทะเลระยองค่ะ (บริษัทอยู่ระยองแล้วก็ยังจะเที่ยวระยองอีก อะไรจะรักระยองขนาดนั้น)ปกติทุกปีจะไปเที่ยวกันไกลกว่านี้ แต่เศรษฐกิจยังงี้ก็อย่างว่าแหละเนอะ ที่อื่นเค้าปลดคนออกโครมๆ บริษัทเราอุตส่าห์ใจดีพาไปเที่ยวค้างคืนริมทะเลก็ถือว่าดีแล้วน่ะในส่วนที่พักที่บริษัทจัดให้ พนักงานทั่วๆ ไปนอนที่แค้มปิ้งรีสอร์ทในเครืออมรพันธ์ (อยู่ใกล้ๆ อมรพันธ์วิลล่า) ที่พักเค้าถือว่าดีเลยแหละ ราคาสมเหตุสมผล เหมาะกับกรุ๊ปใหญ่ๆ ห้องนอนจัดคล้ายๆ กับที่อมรพันธ์ (ก็แน่ละเจ้าของเดียวกันนี่) สถานที่จัดงานตอนกลางคืนก็โอเค มีฐานกิจกรรมริมหาดให้เล่นด้วย ขออภัยไม่มีภาพให้ชม เพราะว่านอนอีกที่และไม่ได้พกกล้องไปส่วนที่พักของเราที่บริษัทจัดให้คือระยองชาเล่ต์ เรานอนในส่วนของตึกโรงแรม ตอนอ่านรีวิวในเว็บพันทิปและที่ต่างๆ ก็ค่อนข้างทำใจไว้ล่วงหน้า แต่ปรากฎว่าดีกว่าที่คิด (เยอะ) ถือว่าโอเคในระดับหนึ่ง ไม่แย่ถึงขนาดที่อ่านเจอตามรีวิว เราว่าห้องเค้าก็ตามมาตรฐานทั่วไปแหละนะ แม้ว่าเทียบกับราคาแล้วออกจะแพงไปนิด แต่เราว่าที่พักแถบนั้นก็ราคาประมาณนี้ทั้งนั้นแหละ สำหรับระยองเชาเล่ต์ก็ไม่มีเรื่องและภาพอีกเช่นเคย เพราะอาศัยเป็นที่นอนอย่างเดียว กว่าจะเสร็จงานปาร์ตี้กลางคืนกับกลุ่มใหญ่ก็เหนื่อยแทบตาย ซมซานเดินเลาะทะเลกลับมานอนก็หลับเป็นตาย หมดแรงถ่ายรูปทำรีวิวใดๆ ทั้งสิ้น เสียดายชายหาดของโรงแรมค่อนข้างสวยและทะเลออกจะสะอาด แต่กลับไม่มีเวลาเล่นน้ำเลย ฮือๆๆๆออกจากโรงแรมก็พาลูกชายไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่บ้านเพต่อ เป็นแหล่งความรู้ด้านทะเลที่ค่าเข้าชมแสนถูก แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาจากที่นี่นั้นมากมายเลยค่ะ ด้านหน้าพิพิธภัณฑ์มีเรือประมงจอดเรียงกันอยู่ เข้าไปด้านในกันดีกว่า ที่ตู้ปลานี้ มีป้ายติดไว้ว่า "ห้ามใช้แฟลชถ่ายรูป" นะคะ เพราะอาจจะทำให้มีผลกระทบกับสัตว์น้ำที่อยู่ในตู้ได้ค่ะแต่คนไทยบางคนก็นะ กฎมีไว้แหก หรือมีตาแต่ไม่เคยสนใจอ่านป้ายระเบียบต่างๆ ดังนั้นวันนี้ เราจะมีตัวอย่างที่ไม่ดีของคนที่กฎมีไว้แหกมาให้ชมกันค่ะป้ายติดอยู่ที่ตู้นี้ อยู่ด้านหน้าก่อนเข้าชมด้านในเลย ยังไงๆ ต้องเห็นแน่นอน แต่ก็ยังมีคนบางจำพวก "จงใจ" ไม่เห็น ที่จริงเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในหมวดสัตว์น้ำอันตรายซึ่งอยู่ด้านใน แต่เราจะขอนำมาแฉไว้ ณ ที่นี้ เพื่อความต่อเนื่องของคำบรรยายค่ะดูกันจะจะ เห็นกับตาว่าเปิดแฟลชกระแทกใส่หน้าปลาในตู้อยู่ ทั้งที่มีป้ายเตือนไว้แล้ว เสียดายถ่ายตอนที่แฟลชวาบไม่ทัน ติดแต่ตอนที่ไฟแดงกำลังเล็งจ่อหน้าปลาเท่านั้น กล้องถ่ายรูปทุกตัวจะมีโหมดปิดแฟลชนะคะ ดังนั้น อย่าลืมค้นหามันให้เจอ และปิดมันก่อนที่จะถ่ายรูปปลาด้วยนะคะ ช่วยกันทำตามกฎระเบียบ คนอื่นๆ จะได้มีปลาสวยๆ ดูไปนานๆ นะคะผ่านเรื่องบ่น มาโชว์รูปด้านในต่อดีกว่า สวยอ่ะ เราว่าของที่นี่เค้าทำได้ดีกว่าที่บางแสนเยอะเลย มีปลาและปะการังหลายชนิดให้ชม ค่าเข้าก็ถูกมากกกก ป้ายให้ความรู้ต่างๆ ทำได้ดี ไฮโซ้ไฮโซ บ่อเลี้ยงเต่าจะเห็นตั้งแต่ประตูทางเข้าด้านหน้าเลยค่ะ พอลงมาด้านล่างก็จะทำเป็นตู้กระจกให้ดูกันชัดๆ แบบนี้ ตู้โชว์เปลือกหอยและหินสวยๆ ลงไปเดินลอดอุโมงค์ใต้น้ำกัน อยู่ข้างล่างนั่น เห็นมั้ยคะ เข้าไปด้านใน เป็นอุโมงค์สั้นๆ ค่ะ แต่กระจกไม่หลอกตา ยืนดูปลาแล้วไม่เวียนหัวเหมือนที่ Underwater World อุโมงค์ใต้น้ำ ป้ายให้ความรู้มีตลอดทาง ความรู้เกี่ยวกับคลื่นดูด ตู้ปลาแนวตั้งขนาดใหญ่ ซูมออกมา เป็นแบบนี้ ชนิดของโลมาที่พบในประเทศไทย สัตว์ทะเลที่เป็นอันตราย.... มีอะไรบ้างนะ...แล้วผีทะเลนี่ อันตรายมั้ยนะ... หอยเม่น เป็นสัตว์ทะเลที่อันตรายครั้งหนึ่ง เมื่อก่อนตอนที่หาดอ่างศิลายังไม่เต็มไปด้วยร้านอาหารบนหาดเหมือนเดี๋ยวนี้ก็เต็มไปด้วยหอยเม่น เวลาเล่นน้ำต้องระวังให้ดีแต่เดี๋ยวนี้คนที่จะโดนหอยเม่นตำเท้าที่ทะเลอ่างศิลา คงมีแต่คนเก็บหอยนางรมแล้วล่ะคิดถึงทะเลอ่างศิลาสมัยเมื่อเป็นเด็กจัง ทายซิ มันคืออะไรเอ่ย เยส.... แม่นแล่ววว อิท อีส อะ ฟิช... มันคือปลาที่จบวิชาการพรางตัวขั้นสุดยอดจากสำนักนินจาอิกะ มองเผินๆ นึกว่าก้อนหินหรือปะการังซะอีกวันๆ เคยขยับตัวบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ เดินไม่นานก็ทั่ว ถึงเวลาซื้อของฝากญาติโยม เดี๋ยวเราจะเข้าไปดูของที่ระทึกกัน แต่ก่อนเข้าร้านเจออ่างปลาอันนี้ก่อน ร้านขายของที่ระลึกที่นี่แอบซีวิวด้วย ของที่ขายก็ประมาณนี้ แล้วก็มีเสื้อยืด และของกระจุกกระจิกอื่นๆเราไม่ได้ซื้อเพราะเห็นบ่อยแล้ว ถ่ายรูปมาฝากละกันค่ะ

ครอบครัวหมูสามตัวพาไหว้พระหลวงพ่อโสธร นั่งเรือเที่ยวตลาดบ้านใหม่ ฉะเชิงเทรา

Wed, 20 May 2009 14:46:14 +0700

ที่จริง วัดหลวงพ่อโสธรก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านเราเท่าไหร่ แต่ครั้งสุดท้ายที่ไปวัดนี้คือตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ พอแม่เล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนเคยพาเราไปไหว้หลวงพ่อโสธรบ่อยมาก เรายังเหวอ... เฮ้ย..จริงเหรอ เพราะความทรงจำของเราเกี่ยวกับวัดหลวงพ่อโสธรนี่ไม่มีอยู่ในหัวสมองเลย ความคิดอยากไปไหว้หลวงพ่อก็พอมีบ้าง แต่ก็จะ.. จะ.. อยู่นั่นแหละ ไม่ได้ไปจริงๆ จังๆ ซักที จนเช้าวันอาทิตย์วันหนึ่ง เราเปิดดูรายการโทรทัศน์อะไรซักอย่างที่มีพาเที่ยว (ไม่แน่ใจว่าเป็นรายการที่น้องอิม อชิตะเป็นพิธีกรหรือเปล่า) เค้าพาไปเที่ยวตลาดบ้านใหม่ที่ฉะเชิงเทรา ซึ่งเป็นที่ที่เราคุ้นชื่อมาพอสมควรจากห้องบลูฯ ว่าเป็นตลาดโบราณที่น่าเที่ยวมาก อ่านรีวิว ดูภาพถ่ายแล้วก็อยากไปนะ แต่ยังไม่เท่าไหร่ แต่พอเห็นภาพบรรยากาศที่เป็นภาพเคลื่อนไหวจากทางทีวีแล้ว..... โอ๊ยยย... ชั้นอยู่บ้านไม่ได้แล้ววันนี้... ว่าแล้วก็ใช้สิทธิ์ความเป็นผู้มีอำนาจเบ็ดเสร็จในบ้าน เหนี่ยวคอสองพ่อลูกออกจากบ้านในทันที จุดมุ่งหมายคือวัดหลวงพ่อโสธร เพราะในโทรทัศน์เค้าบอกว่า สามารถนั่งเรือจากท่าน้ำหลังวัดไปถึงตลาดบ้านใหม่ได้ ไหนๆ ก็ไปทั้งที ก็เลยถือโอกาสไหว้พระขอพรจากหลวงพ่อด้วยเลยดีกว่า ก่อนไหว้หลวงพ่อก็ต้องซื้อดอกไม้ธูปเทียนก่อนสิเนอะ ของเราซื้อของทางวัดค่ะ แต่ว่ารอบๆ บริเวณนั้นก็มีพ่อค้าแม่ค้าขายอยู่เยอะเหมือนกัน ดอกไม้สีสดใส ตรงที่จะเข้าไปไหว้หลวงพ่อ มีป้ายติดไว้อันบะเร่ง.......เห็นแล้วอึ้ง โห... นี่ขนาดในวัดนะเนี่ย พระอุโบสถหลังใหม่ วันที่ไปอากาศร้อนและแดดแรงมากค่ะ แต่ถึงจะอากาศร้อนยังไง สาวๆ ทุกคนก็ควรแต่งกายให้สุภาพด้วยนะคะ หลายๆ คนที่เห็นก็แต่งกายเหมาะสมดี แต่ก็มีหลายคนที่ไม่น่ารักเลย ใส่เสื้อแขนกุด กางเกงขาสั้นเลยเข่าเข้าไปไหว้หลวงพ่อด้วยเวลาเห็นคนแต่งตัวไม่เหมาะสมเข้าวัดแล้วรู้สึกหงุดหงิดหัวใจจังเลยค่ะ แอบคิดไปว่า เรื่องพื้นฐานแบบนี้ ไม่เคยมีใครสอนเค้ามั่งหรือไงหนอ คนไทยด้วยนะนั่น ถ้าเป็นฝรั่ง จีน พี่ยุ่นก็ว่าไปอย่างว่าไม่ทราบธรรมเนียม ไหว้พระเสร็จก็เดินไปที่ท่าน้ำหลังวัดค่ะ ที่นั่นจะมีเรือให้นั่งไปที่ตลาดบ้านใหม่ได้ ซื้อตั๋วไปกลับได้ที่ซุ้มตรงท่าน้ำเลยค่ะเรือจะมีออกเป็นรอบ ซื้อตั๋วแล้วถ้ายังไม่ถึงเวลาก็หาที่หลบแดดรออยู่แถวนั้นแหละ แต่เวลาขึ้นลงเรือต้องระมัดระวังมากๆ นะคะ เพราะว่าระดับพื้นที่ท่ากับเรือไม่เสมอกัน เค้าจะเอาแผ่นกระดานมาวางพาดแบบเทเอียงมากๆๆ ต้องเหยียบไปบนแผ่นกระดานที่เค้าทำ stopper ไว้ให้เท่านั้น ระวังอย่าเดินออกนอก stopper เพราะคุณจะลื่นปรู๊ดดดจนเกือบตกน้ำเหมือนเราค่ะ ถึงเวลาเค้าจะประกาศเรียกให้คนที่ซื้อตั๋วไว้แล้วไปขึ้นเรือซึ่งบนเรือก็จะมีคนมาถ่ายรูปเอาไปแปะบนจานให้เราซื้อตอนกลับเป็นที่ระทึก..ระลึก (คงเห็นกันบ่อยๆ ตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ นะคะ) มีน้องนักเรียนมาทำหน้าที่เป็นผู้บรรยายระหว่างการเดินทางพร้อมหยอดมุกเป็นระยะๆ และมีน้ำหวาน (น้ำแดง) ให้บริการด้วยค่ะไม่มีรูปบนเรือนะคะ ข้ามไปตลาดบ้านใหม่เลยละกัน ท่าน้ำหน้าตลาดบ้านใหม่เล็กมากค่ะ โป๊ะก็เล็กนิดเดียว เวลาขยับขึ้นลงตามระดับคลื่นแม่น้ำ คนไม่เคยชินอย่างเรารู้สึกกลัวและเมาโป๊ะค่ะ ไม่อยากอยู่บนนั้นนาน (มันหวาดเสียว) ต้องรีบเดินผ่านไปให้เร็วที่สุด ยังไงก็ระมัดระวังเวลาขึ้นและลงเรือด้วยนะคะวันนั้นตั้งใจจะไปหาซื้อตุ๊กตากระดาษ แล้วก็พวกของเล่นยุคแฟนฉันค่ะ และก็ไม่ผิดหวังเลย เพียงแค่ร้านแรกติดกับท่าน้ำก็เจอแล้วค่ะ ของเล่นแบบนี้หลายคนคงคุ้นเคย เห็นแล้วอดอมยิ้มไม่ได้เลยค่ะ มีขนมและของกินแนวโบราณๆ น่าอร่อยหลายอย่างให้เลือกซื้อค่ะ เราก็ซื้อมาลองทานหลายอย่างเหมือนกัน บางอย่างก็อร่อย แต่บางอย่างก็ไม่อร่อยเท่าที่ควร คือรสชาติไม่ยักกะโบราณจริง ออกแนวเหมือนมือใหม่เพิ่งหัดทำมากกว่าแต่ของกินละลานตาจริงๆ ค่ะ หิ้วของกินจนนิ้วเขียวเลยเรา อุดหนุนรองเท้าสานร้านนี้มาสองคู่ค่ะ เป็นรองเท้าทำจากเสื่อกก ปกติเป็นคนชอบใส่รองเท้าแบบนี้อยู่แล้ว สบายเท้าดี ขนมแบบนี้ใครเคยกินบ้างเอ่ย ตอนเด็กๆ เราชอบม้ากกกมากกกก (เดี๋ยวนี้ก็ยังชอบอยู่ อิอิ) ร้านตัดผมแฟนฉัน (ตั้งชื่อให้เค้าเองเสร็จสรรพ อิอิ)คิดถึงตอนเด็กๆ จัง จำได้ว่าเมื่อก่อนพ่อพาเราไปตัดผมร้านหน้าตาแบบนี้แหละ (เพราะตอนเด็กๆ ติดพ่อมาก พ่อทำนู่นทำนี่ให้ตลอด แล้วพ่อก็เลยพาไปตัดผมร้านผู้ชายด้วยกัน) ออกมาทรงกะลาครอบเลย เอิ๊ก... เสื้อชั้นในทรงโบราณก็มี มีคนซื้อเยอะด้วย ไม่รู้รุ่นนี้มีซิปใต้ราวนมไว้ใส่เหรียญเหมือนของคุณย่าคุณยายหรือเปล่านะ ร้านนี้นอกจากขนมกับของเล่นแฟนฉันแล้วยังมีหนังสือความรู้เด็กแบบป๊อปอัพขายด้วยค่ะ ราคาก็ไม่แพงเลยซื้อมาให้เจ้าลูกหมู ๒ เล่ม ก๋วยเตี๋ยวปากหม้อ... เป็นยังไงก็ไม่ทราบ ไม่รู้เหมือนข้าวเกรียบปากหม้อไหม ใครเคยกินวานบอกที ร้านขายของเล่น ร้านในรูปล่างมีตุ๊กตากระดาษสวยๆ ห้อยขายอยู่เยอะเลย เราอยากได้แบบญี่ปุ่นตาหวานโบๆ วาดและลงสีด้วยมือคนมากกว่า แต่ตุ๊กตาของร้านนี้เค้าจะออกแนวโฟโต้เฉาะเกาหลี ก็เลยไม่ได้ช่วยอุดหนุนเลย (แต่ร้านไหนที่มีตาหวานญี่ปุ่นโบๆ ละก็เรากวาดมาเพียบ) ตึกแถวไม้ๆ แบบนี้ บรรยากาศที่คุ้นเคย คิดถึงจัง ผ่านไปเจอป้ายนี้ สถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์เรื่อง เสียดาย ๒ บ้านสวยมากก พี่เจ้าของบ้านใจดีอนุญาตให้ถ่ายรูปด้วย ขอบคุณค่ะ เดินต่อๆๆๆๆๆๆ ผ่านไปเจอกุ้งแม่น้ำ (หรือเปล่าหว่า..) เผา ตัวขนาดกำลังน่ากิน ปกติเราชอบกุ้งเผามาก แต่ตอนนี้หิ้วของจนนิ้วเขียวแล้วเลยต้องตัดใจแบบน้ำลาย..เอ๊ย.. น้ำตาไหล ที่นี่จะมีร้านขายขนมและของเล่นแฟนฉันหลายร้านมาก แต่ละร้านก็จะมีขนมแบบเดียวกัน ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ แต่ขนมตังเม (เจ้าขนมแท่งๆ รูปร่างเหมือนแท่งไม้ทำจากน้ำตาลปี๊บหวานๆ หอมๆ) แบบนี้เท่าที่เห็นมีขายอยู่สองร้าน ขนมโปรดสมัยประถมเลยนะนั่น พลาดได้ไง กวาดดดดมาซะ... กังหันลมหมุนๆ สีสันสดใส น้ำเต้าปูปลา คุณสามีซื้อ (เหมา) มาให้ลูกชายแกะเล่นอยู่หลายแผง (อดีต) เด็กชายแบบเค้าก็คงชอบน้ำเต้าปูปลา ส่วนเรา (อดีต) เด็กหญิงก็ชอบตุ๊กตากระดาษ อิอิ ตอนที่มาถึงตลาดบ้านใหม่ ทางเรือจะให้เวลาเดินเที่ยวประมาณหนึ่งชั่วโมง ซึ่งถ้าใครจะไม่กลับกับเรือก็ให้แจ้งล่วงหน้า (จะได้ไม่ต้องรอ) แต่ถ้าใครจะกลับกับเรือ (อย่างพวกเรา เพราะต้องไปเอารถที่วัด) ก็ต้องมารอที่ท่าให้ตรงเวลาค่ะระหว่างทางขากลับ เจอเจ้าต้นไม้ชนิดนี้ขึ้นอยู่ริมตลิ่งเต็มไปหมด ใครที่เคยไปนั่งเรือเที่ยวแถวตลาดน้ำอัมพวาหรือแถบแม่น้ำนครชัยศรีคงจะเคยเห็น... เจ้าต้นไม้นี้คือต้นลำพูค่ะ ส่วนตรงที่วงสีแดงๆ ไว้เป็นรากอากาศของมัน ซึ่งรากอากาศของต้นลำพูนี้ สมัยก่อนชาวบ้านเค้าจะมาตัดทำเป็นจุกก๊อกขวดน้ำปลากันจนหมด แต่ตอนนี้ไม่ได้ใช้จุกก๊อกแล้ว รากอากาศของต้นลำพูก็เลยมีให้เห็นเยอะแยะเช่นนี้ ใกล้ถึงวัดแล้วค่ะเลยจากบริเวณนี้ไปหน่อยจะเป็นแหลม ซึ่งมีวังน้ำวนขนาดใหญ่มากอยู่ ซึ่งผู้บรรยายบนเรือบอกว่า อันตรายมาก สามารถดูดคนหรือเรือทั้งลำลงไปได้ สมัยก่อนเคยมีเรือสำเภาจีนวิ่งผ่านมาก็โดนดูดจมไปทั้งลำเลย ดังนั้น เวลาจะแล่นเรือผ่านต้องพยายามเลาะริมๆ ตลิ่งเข้าไว้ อย่าเข้าไปใกล้บริเวณน้ำวนนั้นเด็ดขาดเราอยากถ่ายภาพมาให้ดูแต่ไม่ทัน ใหญ่มากจริงๆ ขวางกลางลำน้ำเลย สำหรับรีวิวพาเที่ยวตลาดบ้านใหม่คงจบเพียงเท่านี้ ยังเหลือรีวิวระยองต่อค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไป ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาเยี่ยมชมค่ะ

พาเที่ยวเมือง Kaga, สวนกระต่าย, Kamoike Katano : Ishikawa Japan

Thu, 21 May 2009 09:21:47 +0700

วันนี้จะพาไปชมเมืองที่ไปทำงาน และเที่ยวที่ใกล้ๆ บริเวณนั้นกันค่ะ เมือง Kaga เป็นเมืองเล็กๆ ที่เงียบสงบในจังหวัด Ishikawa นอกจากโรงงานอุตสาหกรรมแล้วก็มีพื้นที่การเกษตรอยู่เยอะ สถานที่ท่องเที่ยวที่ขึ้นชื่อและเป็นที่รู้จักดูเหมือนจะเป็นออนเซ็น (ซึ่งอิชั้นใจกล้าไม่พอที่จะเข้าไป -"-) ภูมิประเทศจะเป็นภูเขาสูงเลียบทะเลญี่ปุ่น ผู้คนก็คล้ายๆ กับคนในชนบทของบ้านเราที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ใจดี๊ดี มีน้ำใจ แต่ค่อนข้างแตกตื่นกับคนต่างชาติพอสมควร ><วันอาทิตย์ ไม่มีใครพาเที่ยว ต้องลุยด้วยตัวเอง ไม่รู้จะไปไหนดีก็เลยไปมันแถวๆ นั้นน่ะแหละ ขี้เกียจไปไหนไกลก่อนอื่นไปเดินเล่นรอบโรงแรมก่อน แถวนี้ช่วงใบไม้แดงสวยมาก แต่ตอนนี้ห่อเหี่ยว ที่จริงเมืองที่อิชั้นพักเนี่ยเป็นเมืองที่เล็กและชนบทมากๆ เรียกว่ามองผ่านๆ ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย แต่เค้าสามารถนำสิ่งดีๆ ที่มีอยู่ในท้องถิ่น (แม้จะดูธรรมดา) มาประยุกต์จนกระทั่งมีความน่าสนใจขึ้นมาได้ แทนที่จะให้นักท่องเที่ยวผ่านมาเที่ยวออนเซ็นแล้วก็จากไปเนื่องจากการคมนาคมที่ไม่สะดวก (นอกจากรถยนต์ส่วนตัว รถไฟฟ้าแล้วก็ต้องใช้แค่จักรยานหรือเดิน) เค้าก็จัดให้มีรถบัสนำเที่ยวประจำท้องถิ่น เรียกว่า CAN BUS ซึ่งทำให้คนที่ไม่มีรถส่วนตัวสามารถเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยวในบริเวณห่างไกลขนส่งสาธารณะได้ด้วยตัวเอง ถ้าบ้านเรามีแบบนี้บ้าง คงดึงเงินจากนักท่องเที่ยวเข้าชุมชนแต่ละแห่งได้อีกโข ก่อนจะไปขึ้น CAN BUS ก็ต้องขึ้นรถไฟที่สถานี Daishoji ข้างๆ โรงแรมไปหนึ่งสถานี ลงที่ Kaga Onsen โล่งมากค่ะ เพราะเป็นวันหยุด แถมยังเช้ามากอีก การโดยสาร CAN BUS ต้องไปขึ้นที่ออฟฟิศ CAN BUS ที่สถานี Kaga Onsenการเดินทางจากเมืองต่างๆ มาถึงสถานี Kaga Onsen ก็ตามนี้ค่ะTokyo – Kaga Onsen Station 4 hoursOsaka – Kaga Onsen Station 2 hours & 20 min.Nagoya – Kaga Onsen Station 2 hours & 20 min.ข้อมูลเกี่ยวกับ CAN BUS และเส้นทางเดินรถ http://www.tabimati.net/access/inkaga/canbus.php (ภาษาญี่ปุ่น ละเอียดสุด)http://www.tabimati.net/en/kaga.htm#kaga01 (ภาษาอังกฤษ ไม่ค่อยละเอียด)หน้าตาสถานี Kaga Onsen เป็นแบบนี้ ตรงข้ามสถานีจะมีเนินเขาและมีรูปปั้นเจ้าแม่กวนอิมองค์ใหญ่ๆ อยู่บนนั้น สังเกตไม่ยากค่ะ เดินออกจากสถานี Kaga Onsen เลี้ยวซ้ายมาทางห้าง Abio จะเจอออฟฟิศ CAN BUS ค่าใช้จ่าย ตั๋ว 1 วัน ขึ้นลงกี่รอบก็ได้ 1,000 Yen (ตามค่าเงินวันนี้ประมาณ 380-390 B.) ตั๋ว 2 วันขึ้นลงกี่รอบก็ได้ 1,200 Yen เส้นทางเดินรถมีสองสายคือ เลียบทะเลกับเลียบภูเขา วันที่ไปมีเวลาน้อยเลยได้แค่สายเลียบทะเลอย่างเดียว พอจ่ายตังค์ที่ออฟฟิศแล้วจะมีโบรชัวร์รายละเอียดแจกให้ว่ารถจะมาจอดที่แต่ละจุดกี่โมง (มีป้ายเฉพาะของ CAN BUS) ถึงจุดที่จะลงปุ๊บก็ลง แล้วพอจะกลับก็มาขึ้นรถที่ป้ายตามเวลาในตารางค่ะหน้าตา CAN BUS โบรชัวร์จะมีทั้งภาษาญี่ปุ่นและภาษาอังกฤษ ใส่ในซองของ CAN BUS ซึ่งต้องเก็บไว้ให้ดีๆ เพราะทุกครั้งที่จะขึ้นรถต้องโชว์ซองนี้ให้พนักงานดูด้วย แล้วก็จะมีคูปองรับของที่ระลึกฟรีตามจุดต่างๆ ที่แวะ อย่างเช่นที่ Tsuki Usagi no Sato วันที่เราไปแจกของที่ระลึกเป็นกระต่ายตัวเล็กๆ ร้อยด้วยลูกปัด 1 ตัวค่ะเอาล่ะ ขึ้นรถกันได้ เนื่องจากวันนี้เวลาน้อย และเราสนใจที่เที่ยวของสายทะเลกันมากกว่า วันนี้เราจึงจะไปสายทะเลกันอย่างเดียว สำหรับใครที่มีเวลาเหลือเยอะ ต้องการไปสายภูเขาด้วย หลังจากนั่งสายทะเลครบรอบแล้ว รถจะวนกลับมาที่ Kaga Onsen อีกครั้ง แล้วค่อยเปลี่ยนไปขึ้นรถสายภูเขาที่นั่นอีกทีค่ะ รูปพวกนี้เอาไปลงหลายที่ ดังนั้นจึงต้องมีการอำพรางความสวยกันหน่อย ขาประจำดูหุ่นแล้วคงพอจะรู้กันใช่มะว่าคนไหนคืออิชั้น กะเหรี่ยงไทยสร้างผลงานในต่างแดนอีกแล้ว ไม่อายชาวบ้านกันซะมั่งเลย แต่ละคนอายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะนั่น จะลงที่จุดไหนก็เลือกเอาจากตารางที่เค้าแจกตามอัธยาศัย เลือกได้แล้วก็บอกพนักงานในรถแล้วก็ลงตามจุดที่เลือก ของเราเลือกลงที่ Tsuki Usagi no Sato http://www.urusigura.com ค่ะ ความหมายชื่อสถานที่แห่งนี้ก็ตามนี้Tsuki = พระจันทร์, ดวงจันทร์Usagi = กระต่ายSato = Village, Homeที่นี่ด้านหน้าจะมีเบเกอรี่อร่อยๆ ขายด้วยนะคะ เข้าประตูไปปุ๊บเจอภาพนี้เลยค่ะ ตรงลานกว้างของที่นี่ มีฝูงกุเต่ยน่ารักน่ากอด วิ่งเล่นกันโดยอิสระเต็มไปหมด ตรงโน้นก็มี ตรงนั้นก็มี คนรักกุเต่ยเตรียมผ้าซับเลือดกำเดาได้เลย เพราะกระฉูดแน่ๆก่อนสัมผัสกระต่ายต้องสวมถุงมือผ้าที่เตรียมไว้ให้ แล้วกุเต่ยทั้งหลายจะกรูกันเข้ามาหาคุณ... มีอาหารกุเต่ยหยอดเหรียญให้ด้วย อาหารกุเต่ย 200 Yen ใช้เหรียญ 100 Yen ใส่ทีละเหรียญแล้วบิด จะมีอาหารกุเต่ยอยู่ในลูกบิดกลมๆ เหมือนไข่กาจาปองออกมาให้ ทีนี้ก็ก็เชิญหาที่นั่ง (หรือที่นอน หรือที่กลิ้งเกลือก) เลี้ยงกุเต่ยได้ตามชอบเลยค่ะฝูงกุเต่ยที่อ้วนพี และหิวโหย (เหรอ... ชั้นเห็นพวกหล่อนกินตลอดเวลา ยังจะหิวอีกเหรอ) จะเข้ามากลุ้มรุมคุณราวกับเป็นซุปเปอร์สตาร์ ข้อห้ามของที่นี่ จะมีป้ายเขียนไว้เป็นภาษาญี่ปุ่น ตั้งไว้ใกล้ๆ ตะกร้าใส่ถุงมือก็คือว่า คุณสามารถสัมผัสกุเต่ยได้ แต่ห้ามอุ้ม!! ซึ่งอิชั้นไม่อุ้มก็ได้ (เชอะ..) แต่ใช้วิธีนั่งลงกับพื้นแล้วเอนตัวลง (ใช้อาหารล่อ) ให้น้องเต่ยปีนขึ้นมาบนพุงเราแทน อิ๊ๆๆๆๆฟันกุเต่ยพวกนี้คมมาก (แต่คนเลี้ยงกุเต่ยคงทราบดีอยู่แล้วเนอะ) เวลาที่พวกกุเต่ยแย่งกันกินอาหารในมือเราบางทีฟันของเค้าก็จะกัดทะลุผ้ามาโดนมือด้วยอ่ะ เจ็บๆๆๆๆกุเต่ย (อวบอ้วนน่ากิน) ทุกตัวที่วิ่งพุงกระเพื่อมอยู่ตรงบริเวณลานเราสามารถเล่นได้ทุกตัวค่ะ แต่ห้ามจับห้ามเล่นกับกุเต่ยที่อยู่ในกรง ไม่รู้ว่าเพราะกำลังป่วยหรือว่าอะไร อย่างไรก็ดี กระต่ายก็คือกระต่าย ที่ไม่ว่าจะเชื่องยังไงก็ยังไม่ค่อยไว้ใจมนุษย์ อย่างกุเต่ยที่ปีนขึ้นๆ ลงๆ อยู่บนพุงเราเนี่ย ถ้าไม่มีของกินของเค้ามาล่อหรือไม่ได้ใส่ถุงมือที่เตรียมไว้ให้เค้าก็จะไม่เข้ามาหาเราหรอกนะคะ คิดว่าที่ถุงมือจะมีกลิ่นอาหารหรือกลิ่นที่พวกเค้าคุ้นเคยติดอยู่แหละเลยวิ่งเข้ามากันใหญ่ อิชั้นเคยเลี้ยงแต่หมา (ถึก) ที่จริงกุเต่ยอิชั้นก็ชอบนะ แต่เกรงว่าความมือหนักของตัวเองจะทำให้เลี้ยงไม่ได้ รู้สึกว่ามันบอบบางเกินไป กลัวทำคอหักตายหมด แต่พอได้ไปเห็นไปสัมผัสตัวเป็นๆ ของน้องกุเต่ยแบบนี้ ความรู้สึกอยากเลี้ยงมันจี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ขึ้นมาเหมือนกัน เลยยกให้กุเต่ยเป็นหนึ่งในสัตว์เลี้ยงที่ชอบมากที่สุดรองจากน้องหมาในทันทีมาดูของที่ระทึกที่ขายที่นี่กันบ้าง หน้าตาของร้านเป็นแบบนี้ ของที่ขายในร้านเกือบทั้งหมด จะมีแต่ของที่เกี่ยวกับกุเต่ย กุเต่ย และกุเต่ยแบบนี้ คูปองรับของที่ระลึกจาก CAN BUS เราสามารถนำมารับของที่ระลึกได้ที่ร้านขายของแห่งนี้แหละค่ะของในร้าน (ต่อ) การรับของที่ระลึก ก็ฉีกคูปองของที่นี่แล้วยื่นให้พนักงาน แล้วพนักงานก็จะให้เราเลือกของที่ระลึกเล็กๆ น้อยๆ ที่อยู่ในตะกร้าค่ะแอบมีของเล่นเด็กปน แต่คอนเซ็ปต์กุเต่ยก็ยังคงอยู่ มีอุปกรณ์จำเป็นในการเลี้ยงกุเต่ยและอาหารสำหรับกุเต่ยขายด้วย (มีหนังสือเด็กแจมนิดหน่อย) คนเที่ยวที่นี่จะเป็นแนวครอบครัว พาลูกๆ มาเที่ยว หรือเป็นคนที่รักกุเต่ยโดยเฉพาะเลยค่ะ อยู่ที่นี่แล้วมีความสุขจริงๆ ไม่อยากกลับเลย กว่าจะตัดใจจากกุเต่ยออกมาได้ ใช้เวลานานมากออกจากสวนกระต่าย เราไปต่อที่ดู Kamoike ค่ะ สำหรับสถานที่นี้บังเอิญว่าอิชั้นไม่ใช่คนที่ชอบดูนกหรือเป็ดห่านอะไรมากนักเลยไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เข้าไปแป๊บๆ แล้วก็ออกมาค่ะ แต่สำหรับนักดูนกน่าจะชอบหยอดเหรียญซื้อตั๋วค่าเข้าก่อนนะคะ ประมาณสามร้อยเยนถ้าจำไม่ผิด ไม่มีคนเฝ้าและไม่มีคนตรวจตั๋วด้วยค่ะ ถ้าเป็นบ้านเราสงสัยมีคนทำเนียนเข้าฟรีเยอะ ตอนแรกอิชั้นก็ไม่อยากจะแวะที่นี่หรอกค่ะ เพราะไม่สนใจเรื่องเป็ดเรื่องห่านอะไรแบบนี้เท่าไหร่ แต่ว่าที่แวะเพราะงก อยากได้ของที่ระลึกจาก CAN BUS พอเข้าไปปุ๊บก็ตั้งหน้ามุ่งไปที่เค้าท์เตอร์เลย แต่แว่.... พอไปถึง คุณลุงคุณป้าที่เฝ้าตรงนั้นทำหน้างงๆ พลิกคูปองหน้าเอบีสลับกันส่องๆ ดูแล้วบอกว่า... เอ่อ... นังหนู ของที่นี่มันไม่มีระบุอยู่นี่นา.... มีแต่ของที่อื่นน่ะ... เง่อ... เพล้งงงงงงง หน้าแตก งกจัดไปหน่อย ไม่ได้ดูก่อนว่าที่ไหนมีรับของที่ระลึกที่ไหนไม่มี รีบเดินออกมาด้วยความอ๊ายยย อายยยย แต่พอเดินมาที่ป้าย CAN BUS แล้วปรากฏว่าเหลืออีกตั้งสิบกว่านาที กว่ารถจะมา อุณหภูมิเลขตัวเดียว พวกอิชั้นก็ยืนสั่นกันอยู่อย่างนั้น ซักพักก็มีน้องผู้ชาย (หน้าตาน่ากินด้วย อ๊ายยย) วิ่งมาจากข้างในแล้วบอกว่าขอเชิญคุณลูกค้าเข้าไปรอข้างในดีกว่าครับ เพราะมันหนาวมาก กว่ารถจะมาก็นาน เข้าไปนั่งเฉยๆ ก็ได้ ไม่จ่ายค่าเข้าก็ไม่เป็นไร เข้าไปข้างในก่อนเถอะครับ อิชั้นซึ้งใจน้ำตาซึมเลย เพราะมันหนาวมากจริงๆ แล้วก็กำลังต้องการที่หลบหนาวจนกว่ารถจะมาจริงๆ รู้สึกผิดด้วยอ่ะ ที่เราไม่สนใจสถานที่ของเค้าเลย เหมือนตัวเองเป็นพวกเอาแต่ได้ แค่อยากจะมาเอาของที่ระลึกฟรีเท่านั้น อิชั้นก็เลยเข้าไปหลบหนาวข้างใน หยอดเหรียญจ่ายค่าตั๋วเข้าชมไป แล้วก็เข้าไปนั่งส่องกล้องแป๊บๆ ซักพักใกล้ได้เวลารถมาก็เดินออกมา อดคิดไม่ได้ว่า น้ำใจอย่างนี้ จะหาได้ในเมืองใหญ่หรือเปล่า คงเหมือนบ้านเราใช่ไหมที่คนแถวๆ บ้านนอกยังคงมีน้ำใจล้นเหลืออยู่ เพราะคนในโอซาก้า ขนาดเดินมาชนอิชั้นซะกระเด็นยังไม่หันมาขอโทษซักคำ ข้างใน Kamoike Katano นี้จะเป็นคล้ายๆ หอส่องกล้องดูเป็ด (หรือห่าน) Kamoike น่ะค่ะ ข้อมูลของห่านป่าชนิดนี้ก็ตามนี้ เอามาฝากเพื่อนๆ ที่เป็นนักดูนกค่ะhttp://translate.google.com/translate?hl=en&ie=UTF-8&u=http%3A%2F%2Fwww.tabimati.net%2Fdb_view.php%3Fid%3D668&sl=ja&tl=en&history_state0=ja%7Cen%7C%25E9%25B4%25A8%25E6%25B1%25A0%25E8%25A6%25B3%25E5%25AF%259F%25E9%25A4%25A8 คนที่ไปที่นี่ก็จะไปนั่งจิบชาแล้วก็ส่องกล้องดูห่านกันเป็นวันๆ เลยค่ะ เราไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้มากนักเลยไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกว่าเป็นอย่างไร แต่คิดว่าคนที่ชอบดูนกน่าจะเข้าใจได้ดีกว่าค่ะ หลังออกจาก Kamoike Katano เราจะไป Kaga Fruit Land กันต่อค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไป อิอิ

Chirihama Driveway, Ketadaisha : Ishikawa Japan

Tue, 20 Jan 2009 15:16:55 +0700

ออกจาก Kenrokuen เราจะไปต่อกันที่ Noto ค่ะ การไป Noto จะขับรถจาก Kanazawa ไปอีกประมาณ 1 ชั่วโมงค่ะ จุดหมายปลายทางอยู่ที่ศาลเจ้า Ketadaisha ระหว่างนั้นจะผ่าน Chirihama Driveway ซึ่งเป็นหาดทรายริมทะเลที่อนุญาตให้ขับรถยนต์ลงไปได้ เราจะรอช้าอยู่ทำไม ไหนๆ ก็มีคนพามาทั้งที เราก็ลุยกันเลยสิคะ วันที่ไปลมแรงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คลื่นก็สูง ขนาดอิชั้นหาความบอบบางไม่ได้แบบนี้ยังแทบจะปลิวตามลมเลยค่ะ ที่เมืองไทยมีชายหาดไหนสามารถขับรถลงไปได้แบบนี้มั่งน้ออออ คนพาไปบอกว่า ตอนหน้าร้อน ชายหาดนี้จะมีคนมาเล่นน้ำกันเยอะมาก แต่ช่วงนี้หน้าหนาว คนเลยหายหมดเช่นนี้แล เห็นอิตาคนที่กำลังจ๊อกกิ้งอยู่นั่นมั้ยคะ อิชั้นเห็นเค้าวิ่งท่าทางชิวๆ แบบนั้นแล้วก็นึกว่าอากาศข้างนอกจะชิวตามไปด้วย เลยขอจอดรถลงไปถ่ายรูป แต่พอเปิดประตูรถเท่านั้นแหละ.... กรี๊ดดดดดดด.... คุณหลอกดาว..... ลมแรงและหนาวววววววมากกกก ไม่เป็นอันถ่ายรูปเลยค่ะ เพราะลมตีหน้าน้ำตาไหลพราก หัวหูกระจุยกระจาย เลยได้รูปตรงนี้มาแค่นิดเดียวเอ๊งงง เสียดาย... บรรยากาศแบบนี้ สถานที่แบบนี้ ถ้ามีใครมาขอแต่งงานที่นี่ จะรีบตอบตกลงโดยทันใดว่า "โอเคเค่ะ เรามามีลูกกันคืนนี้เลยมั้ยเคอะที่รัก" พอๆๆๆๆ ตื่นได้แล้ว.... กลับมาสู่โลกแห่งความจริงที่ถูกฝาชีขอแต่งงานในร้านลาบข้าวเหนียวส้มตำดีฝ่า บรรยากาศมือนึงกำลังจกข้าวเหนียวไก่ย่าง อีกมือจกไส้กรอกอีสานเข้าปากแล้วถูกผู้ชายขอแต่งงาน.... มันแซ้ดดดค่ะ มันแซ้ดดดด อิชั้นสงสัยอยู่อย่างนึงก็คือว่า คนญี่ปุ่นนี่จะไปไหนโดยไม่พึ่ง GPS เลยได้มั้ย รถทุกคันที่อิชั้นนั่งเนี่ยติด GPS หมดเลยอ่ะ จะไปไหน จะใกล้จะไกล จะเป็นที่ที่เคยไปหรือไม่เคย พวกเป็นต้องเปิด GPS ทุกครั้งไปเลยอ่ะ ถึงแล้ว Ketadaisha เข้าไปขอพรรับปีใหม่กันดีกว่า ศาลเจ้าแห่งนี้ช่วงปีใหม่จะมีคนมาขอพรเยอะมาก เห็นมีการเตรียมสถานที่สำหรับต้อนรับคนและเตรียมจัดงานวัดแล้วด้วย ร้านขายเครื่องรางที่ระลึก อิชั้นซื้อกลับบ้านมาสองอัน เป็นเครื่องรางเกี่ยวกับการเดินทางปลอดภัยสำหรับติดรถหนึ่งอัน แล้วก็เครื่องรางให้เรียนเก่งรูปกระเป๋านักเรียนอนุบาลสีแดงให้ลูกชายหนึ่งอัน พอห้อยให้ลูกแล้วนึกได้ ปีหน้าก็จะขึ้นชั้นประถมแล้วนี่หว่า น่าจะซื้อของเด็กประถมสีดำๆ มา ตรงนี้เตรียมไว้สำหรับงานช่วงปีใหม่ จะมีงานคล้ายๆ สอยดาว ช้อนไข่บ้านเรา ฟังคนพาไปเล่าแล้วน่าสนุก เสียดายที่ไม่มีโอกาสได้ไปในวันนั้น ศาลเจ้าแห่งนี้อยู่ริมทะเลเลย ไม่ไกลจาก Chirihama เท่าไหร่ พอผู้ชายขอแต่งงานเสร็จก็พามาขอพรเทพเจ้าให้รักเรายั่งยืนชั่วฟ้าดินสลาย กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โรแมนติกกิ๊บกิ้วซะไม่มี ที่นี่น่าจะมีชื่อเสียงในการขอพรด้านความรัก เพราะว่ามีป้ายสำหรับเขียนขอพรรูปหัวใจให้คนเขียนแขวนไว้เยอะมาก มีเซียมซีเสี่ยงทายเกี่ยวกับความรักหรือเนื้อคู่โดยเฉพาะด้วย ดูสิว่ามีคนขอพรเกี่ยวกับความรักมากเท่าไหร่ ไม่ใช่แค่ตรงนี้ที่มี แต่มีหลายๆ จุดเลยในศาลเจ้าแห่งนี้ ไหนดูเซะ เขียนขออะไรกันมั่ง บางคนก็ขอให้ได้แต่งงานกับคนนั้นคนนี้ บางคนก็ขอให้สมหวังด้านความรัก บางคนก็ขอให้อยู่กันอย่างมีความสุข ไปยืนอ่านๆ รู้สึกตัวเองเจิ๋นกะชีวิตคนอื่นมากไปละ ขึ้นไปขอพรเทพเจ้าข้างบนดีกว่า เผื่อจะมีประโยชน์กะชีวิตตัวเองมากกว่านี้ ทางขึ้นมีน้องผู้หญิงใส่ชุดแบบนี้เฝ้าประตูอยู่ พอเดินผ่านชีทักสวัสดี และก็แนะนำสถานที่ ตรงนั้นมีอะไร ตรงนู้นมีอะไร อิชั้นฟังออกมั่งไม่ออกมั่งเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แล้วก็ยื่นโปสการ์ดรูปหัวใจ โลโก้ของที่นี่ให้ใบนึง หันไปถามคนพาไปว่าจะเอาไปทำไรดี ก็ได้คำตอบว่า ก็เขียนแล้วส่งให้ตัวเองหรือใครที่อยากส่งให้เด่ะ แต่บังเอิญความขี้เกียจเป็นฝ่ายชนะ ก็เลยไม่ได้เขียนส่งให้ใคร พับเก็บใส่กระเป๋าเฉยๆ แฮ่ๆๆๆ ก่อนเข้าประตู ขอหันย้อนกลับไปแชะอีกรูป เข้าประตูเลี้ยวซ้าย เจอเซียมซีเสี่ยงรัก (แม่นด้วยนะคะ พี่ที่ไปด้วยกันพิสูจน์มาแล้ว) ส่วนอิชั้น เผอิญว่าสิ่งที่ตัวเองมีมันดีอยู่แล้วเลยไม่ได้ลองค่ะ โฮะๆๆ (อนุญาตให้อ้วกได้นะคะ ถ้าหมั่นไส้) วิธีเซียมซีก็หย่อนเงินลงในช่อง แล้วก็ตบมือแปะๆ อธิษฐาน แล้วก็หยิบมาใบนึงค่ะ คำทำนายถ้าดีก็เอากลับบ้าน ถ้าไม่ดีก็ผูกไว้กับกิ่งไม้ในศาลเจ้านั่นแหละ นางแบบกำลังสาธิตวิธีการเสี่ยงเซียมซี ถ้าได้คำทำนายไม่ดีก็ผูกไว้ที่กิ่งไม้แบบนี้ ใครยังไม่มีคู่ หากมีโอกาสได้ไป ก็ลองไปขอพรหรือเสี่ยงทายที่ศาลเจ้าแห่งนี้ได้นะคะ นอกจากขอพรความรักแล้วยังมีการเรียนค่ะ คาดว่ากลุ่มลูกค้าของที่นี่จะเน้นวัยเรียน วัยรุ่น วัยหนุ่มสาวเป็นหลัก ศาลนี้ขอพรเกี่ยวกับการเรียนค่ะ ติดกับศาลเจ้าจะเป็นวัดค่ะ อิชั้นรู้สึกว่าอารมณ์ศาลเจ้ากับวัดไม่ค่อยต่างกัน แต่คนพาไปบอกว่าต่างค่ะ เพราะในความรู้สึกของเค้า (และไม่รู้คนญี่ปุ่นคนอื่นด้วยหรือเปล่า) วัดจะเป็นที่ที่ไปทำบุญ ไประลึกถึงบรรพบุรุษ แต่ศาลเจ้าจะมีไว้ขอพรเพียงอย่างเดียว ได้ยินคำอธิบายมาแบบนี้ ผิดถูกอย่างไรยกให้คนอธิบายไปละกัน ฮ่าๆ อันนี้วัดค่ะ ใครรู้บ้าง ทำไมต้องผูกผ้ากันเปื้อนที่คอให้กับพระพุทธรูปด้วย (อิชั้นไม่รู้อ่ะเลยถาม) วันต่อไปจะพาไปสวนกระต่ายค่ะ

KENROKUEN สวนสวยหนึ่งในสามของญี่ปุ่น : Kanazawa, Ishikawa Japan

Wed, 20 May 2009 15:02:39 +0700

Kenrokuen อยู่ที่เมือง Kanazawa ซึ่งเป็นเมืองหลักของจังหวัด Ishikawa นั่งรถจากเมือง Kaga ที่เราพักอยู่ประมาณ 1 ชั่วโมง สวนนี้เราเคยไปเมื่อตอนใบไม้เปลี่ยนสีครั้งนึง ตอนนั้นว่าสวยมากๆ แล้ว พอดีว่าอยากเห็นช่วงที่มีหิมะปกคลุมแบบที่เคยดูรูปตามปฏิทินก็เลยไปอีก แต่เสียดายวันที่ไปไม่มีหิมะ เลยเห็นแต่สวนแห้งๆ กับต้นไม้โกร๋นๆ โชคดีที่ฟ้าใส รูปที่ออกมาเลยไม่ขี้เหร่นัก เชือกที่ขึงเป็นรูปโดมสามเหลี่ยมเหนือยอดไม้ ทำไว้เพื่อดึงกิ่งไม้เอาไว้ไม่ให้หักเวลาที่หิมะตก เพราะเวลาหิมะตกมันจะมาค้างตามกิ่งก้านต่างๆ พอรวมกันหนักๆ เข้าก็ทำให้กิ่งหักได้ เลยต้องนำเชือกมาดึงไว้อย่างนี้ เป็นภาพที่แปลกตาและสวยงามไปอีกแบบหนึ่ง ฟ้าใสๆ แดดสวยๆ แบบนี้ อุณหภูมิเลขตัวเดียวนะค้า ขอโบวกกกกก หนาวเยือกกกกก คุณลุงท่านนี้น่าจะเป็นขุนนางหรือเจ้าครองนครนี้มาก่อน จำชื่อไม่ได้ เดาว่าอาจจะเป็นท่าน Noriyasu Maeda หรือเปล่าก็ไม่ทราบ (ป้าแก่แย้ว เริ่มหลงๆ ลืมๆ) เสียดายที่วันนี้ไม่มีหิมะ เตรียมตัวไปถ่ายหิมะนะเนี่ย.. แต่อด ต้นไม้ต้นนี้ อายุราว 200 กว่าปีมาแล้ว ปลูกโดยท่าน Noriyasu Maeda ตำแหน่งของท่านเราไม่แน่ใจ น่าจะเป็นเจ้าผู้ครองนคร Kanazawa สมัยก่อนมั้ง อันนี้เป็นระบบชลประทานโบราณสร้างเมื่อปี 1632 ทำหน้าที่ส่งน้ำจากแม่น้ำ Saigawa เป็นระยะทาง11 กิโลเมตรมาให้กับปราสาท Kanazawa ที่เคยตั้งอยู่ในพื้นที่แห่งนี้ (ตอนนี้ไม่มีแล้ว มีแต่กำแพงกับซุ้มประตู) พื้นเขียวๆ นี่ไม่ใช่หญ้านะคะ เป็นอะไรไม่ทราบคล้ายๆ มอสน่ะค่ะ สีเขียวสวยมากๆ ถ้าเป็นช่วงใบไม้แดง ตรงนี้จะมีใบเมเปิ้ลสีแดงหล่นลงมาสีตัดกับสีเขียวของพื้นเลยล่ะ Fuyu Sakura ที่มักจะออกดอกช่วงหน้าหนาว คราวที่แล้วที่มาก็ยังทันได้เห็นดอก แต่ตอนนี้เริ่มโรยแล้ว ตรงนี้มีคนเดินควงแขนเป็นคู่ๆ เยอะมากกกกก เห็นแล้วอิจฉาที่สามีเราไม่ได้มาด้วย ร้านขายพวกเครื่องดื่มร้อนๆ มีที่นั่งให้นั่งกิน บรรยากาศโบราณย้อนยุค สระ (หรือบึง) Kasumigaike เมื่อก่อนเล็กกว่านี้ แต่มาขยายออกจนมีพื้นที่เท่านี้ในปี 1837 เกาะกลางน้ำมีรูปร่างเหมือนกระดองเต่า ทำให้เรียกเกาะนี้ว่าเกาะกระดองเต่า มุมนั่งพักดื่มเครื่องดื่มร้อนๆ อีกมุม ทางไปจุดชุมวิวเมือง Kanazawa วิวเมือง Kanazawa มองจาก Kenrokuen ข้างใน Kenrokuen จะมีบ้านญี่ปุ่นโบราณอยู่หนึ่งหลัง คือบ้านภรรยาของท่าน Noriyasu Maeda ข้างในจะมีพิพิธภัณฑ์ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ของท่านเจ้าของบ้านแสดงให้ชมค่ะ ทางเข้าบ้าน ต้องจ่ายตังค์ค่าเข้านิดหน่อย (ไม่แพงค่ะ) ตรงซุ้มตามรูปบนซ้าย เสร็จแล้วก็ถอดรองเท้าไปเก็บในตู้ที่รูปบนขวา ด้านนอกบ้านถ่ายรูปได้ไม่มีปัญหา แต่ข้างในบ้านห้ามถ่ายรูปค่ะ หันไปเห็นบ่อน้ำนี้เข้า ตามประสาพวกจิตป่วน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแว้บบบ ถึงตำนานโอคิคุ ผีนับจานของญี่ปุ่นหนึ่งบายยยย สองงงบายยยย สามมบายยยย ..... เก้าบายยยยย.... ฮือๆๆๆๆ ใบที่สิบหายยไปหนายยย ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆกรี๊ดดด นึกแล้วขนลุก.... อ่านตำนานผีญี่ปุ่นมากไปแล้วชั้น ชมสวนรอบๆ บ้าน Kenrokuen จบแล้วงค่ะ พบกันใหม่แถบ Noto และไปไหว้เทพเจ้าขอพรปีใหม่ด้วยกันค่ะ

บนตึกคณะเภสัช

Wed, 03 Jun 2009 08:42:31 +0700

ย้อนกลับไปสมัยเรียนมหาลัย ตอนนั้นก็เป็นแฟนกับคุณสามีแล้วล่ะ แล้วก็นะ อย่างที่รู้ๆ กันจากตอนที่ผ่านๆ มาว่าคุณสามีเราเนี่ย เซ้นส์ดีสุดๆ ซึ่งในภายหลังจากเป็นสามีภรรยากัน (ทางพฤตินัย อิอิ) อิตาคุณสามีก็ใจดีแจกจ่ายเจ้าเซ้นส์นี้มาให้เราด้วย... (ซึ่งเราไม่ได้อยากได้เล้ยย เอามาให้ชั้นทำม้ายยย... อิตาบ๊อง T__T) จำไม่ได้แล้ว่าตอนนั้นเรียนอยู่ปีอะไร แต่ว่ามันมีอะไรซักอย่างที่ทำให้ต้องขี่จักรยานผ่านตึกคณะเภสัชตอนดึกๆ อ่ะ สมัยนั้น คณะวิศวะยังไม่เกิด ยังเป็นแค่คณะเล็กๆ อาศัยตึกห้องสมุดเก่าเป็นตึกเรียน ดังนั้น กรุณาดีลีทภาพแสงสีและความเจริญในสมัยนี้ไปได้เลย ถัดจากคณะเภสัชไปก็ไม่มีแล้ว ตึกรามอาคารต่างๆ พงอ้อพงแขมรกชัฏทั้งนั้น แต่เรื่องความปลอดภัยหายห่วง เพราะตอนนั้น ความปลอดภัยยังมีอยู่มาก ทั้งภายนอกและภายในมหาลัย (แต่สมัยนี้ไม่ทราบ) เข้าเรื่อง ถึงแม้ว่าตอนนั้นจะเป็นแค่แฟนกัน แต่เราขอเรียกคุณสามีตามฐานะปัจจุบันก็แล้วกันเนอะ พาหนะสมัยนั้นที่ใช้กันเกร่อก็คือจักรยาน ด้วยจักรยานคันเดียวเนี่ยแหละที่สามารถขี่กันไปได้เกือบทั่วเมืองนครปฐม คุณสามีขี่จักรยานโดยมีเราซ้อนท้าย มีเพื่อนคุณสามีขี่ตามมาอีกกลุ่มหนึ่ง ตอนนั้นกะเวลาก็ดึกแล้วแหละ ไม่แน่ใจว่าไปทำอะไรกันมาถึงต้องผ่านตรงนั้นเวลาดึกๆ (ไม่รู้เกี่ยวกับซ้อมละครที่คณะเราหรือเปล่า หรือแค่อยากจะขี่จักรยานชมวิวกันเฉยๆ หรือว่าขี่จักรยานแล้วไปนั่งเล่นกันอยู่ที่ตึกนั้นก็ไม่ทราบ (คือมันนานแล้วอ่ะจ้ะหลานๆ ป้าเริ่มหลง..) เอาเป็นว่า จำที่มาที่ไปถึงการไปอยู่ตรงนั้นไม่ได้ เอาเป็นว่า พวกเราขี่กันมาจากทางบ้านพักครู ผ่านด้านหลังโรงละครคณะอักษร โดยใช้ถนนเส้นเล็กๆ ซึ่งเชื่อมต่อไปยังคณะเภสัชก็แล้วกัน (ไม่รู้ตอนนี้ถนนเส้นนั้นยังมีอยู่หรือไม่) พวกเราขี่กันมาดีๆ และคุณสามีก็ไม่ได้แสดงอะไรผิดปกติ เพื่อนๆ ที่มาด้วยกันก็ไม่มีใครรู้สึกอะไร ต่างก็พูดคุยกันสนุกสนานตามปกติ จนกระทั่งพ้นระยะตึกคณะเภสัชมา คุณสามีก็ถามเพื่อนๆ (รวมทั้งเรา) ว่า มีใครเห็นอะไรอย่างที่เค้าเห็นบนตึกคณะเภสัชหรือไม่ ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เห็น คุณสามีก็เลยบอกว่า เค้าเห็น... จังหวะที่ขี่รถผ่านด้านหลังของตึก ซึ่งข้างบนตามปกติในเวลานั้นซึ่งดึกมากแล้วจะต้องไม่มีใครอยู่แล้วล่ะ แต่คุณสามีกลับเห็น.... ผู้ชายคนหนึ่ง ใส่เสื้อคอกลมสีขาว หน้าออกซีด ลักษณะมีอายุพอสมควร ยืนอยู่ริมหน้าต่าง... ข้างบนตึกนั้น จะว่าเป็นคนก็ไม่น่าใช่ เพราะว่าคุณสามีเราแยกได้ว่าอันไหนคน อันไหนไม่ใช่...และที่สำคัญ... ข้างบนนั้นไม่ได้เปิดไฟ และผู้ชายคนนั้น โผล่มาให้เห็นชัดๆ..แค่ครึ่งตัว ตั้งแต่ช่วงอกขึ้นไป...พอทุกคนได้ฟังดังนั้น ณ ตอนนั้นยังไม่พ้นเขตของคณะเภสัชดีเลย... ก็จะอยู่กันทำไม วงแตกสิค้าบพี่น้อง... โอ๊ยย อยากจะบ้า หลังจากวันนั้น พอไปลองถามดูก็ได้ความว่า คณะเภสัชเคยมีอาจารย์อยู่ท่านหนึ่งที่ทุ่มเทให้กับการสอนมาก จนกระทั่งเสียชีวิต (จำไม่ได้แล้วว่าเสียชีวิตยังไง เสียที่คณะหรือที่ไหน แต่สรุปได้ว่าวิญญาณของท่านยังคงอยู่ที่นั่น) ลักษณะตรงกับที่คุณสามีเราเห็นทุกประการ จากวันนั้นถึงวันนี้ จำเนียรกาลก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว ไม่รู้ว่าท่านยังคงอยู่ที่นั่นหรือเปล่า เด็กๆ สมัยนี้ หากผ่านไปที่บริเวณนั้นตอนกลางคืน ลองเงยหน้าขึ้นมองที่ข้างบนตึกให้ที ไม่แน่นะ... บางที... อาจจะเห็นชายเสื้อขาวกำลังมองตอบน้องๆ มาจากตรงนั้นก็ได้..... เอ้า... ซาวด์ประกอบบรรเลงหื่อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ......หื่อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ......หื่อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ......

ที่สวนสน...

Wed, 03 Jun 2009 08:45:19 +0700

ย้อนกลับไปตอนสมัยเรียนอยู่ ปี 4 ออกตัวไว้ก่อนว่า อันนี้ผ่านมานานมาก (ตั้งแต่ปี 39) อาจจะเล่าคลาดเคลื่อนจากเหตุการณ์จริงไปบ้างนิดๆ หน่อยๆ แต่เรื่องราว (ตีม) หลักๆ ก็ไม่ผิดเพี้ยนไปจากที่เล่ามาหรอกค่ะ ตอนเราอยู่ปี 4 คณะเราจัดรับน้องคณะ ก็ตกลงกันว่าจะไปแถบสวนสนที่ประจวบฯ... และค้าง 1 คืน ที่พัก..เป็นของทหาร ลักษณะจะเป็นแบบโรงนอนยาวๆ มีห้องนอนแยก นอนห้องละ 2-3 คน ประทับใจที่อาบน้ำมาก เป็นแบบที่เห็นในหนังหรือละครที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับทหารเกณฑ์อ่ะค่ะ คือมันจะเป็นบ่้อปูนรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าใหญ่ๆ เวลาจะอาบน้ำต้องมายืนรอบๆ อ่างแล้วก็จ้วงอาบกัน เราจำไอ่บ่อปูนนี้แม่นเลยแหละ เพราะในความคิดเรา เราว่ามันแปลกดี จำไม่ได้เหมือนกันว่ามีห้องอาบน้ำแบบปกติหรือเปล่า (มันนานแล้วอ่ะนะ) บรรยายสภาพที่พักพอสังเขปแล้วก็มาเข้าเรื่องกันดีกว่า ตกกลางคืน พวกเพื่อนๆ เราก็ตั้งวงจั่วไพ่กัน พร้อมกับร่ำสุรายาดองตามประสาเมรีขี้เมากันไปตามเรื่อง (ใครจะเชื่อว่าบรรดาสาวอักษรหน้าเจี๋ยมเจี้ยมจะแรงฤทธิ์ขนาดสามารถเปิดขวดแม่โขงแล้วเอาหลอดจิ้มดูดเพียวๆ โดยไม่ต้องผสมน้ำ โซดา หรือน้ำแข็งได้) ส่วนเรา ในฐานะที่โง่เรื่องการพนันทุกชนิด แม้แต่ป๊อกเด้งก็ยังเล่นไม่เป็น หลังจากกินไปเม้าท์ไปจนเริ่มมึนๆ ก็เลยขอตัวไปนอนในห้อง ซึ่งตามปกติแล้วในห้องนี้จะต้องมีเพื่อนมานอนด้วยอีก 2 คน ด้วยความง่วง เราก็หลัีบไป (ปกติเราเป็นพวกเมาแล้วจะง่วง หลับได้ทุกเวลาและสถานที่) คืนนั้นทั้งคืนก็หลับสบาย ไม่ฝัน ไม่มีใครหรืออะไรมารบกวน จนกระทั่งเช้า..... ตื่นขึ้นมา เราเดินออกไปที่ห้องโถงรวม ก็พบกับเพื่อนกลุ่มหนึ่งซึ่งตื่นนอนแล้วเหมือนกันมานั่งรวมกันอยู่ แล้วหนึ่งในกลุ่มเพื่อนก็ถามเราขึ้นมาว่า (ขออภัยที่สรรพพนามแทนตัวไม่สุภาพ) "เฮ้ย...เมื่อคืนเมิงหลับสบายดีหรือเปล่าวะ" "อืม ก็หลับสบายดีนี่หว่า ทำไมเหรอ" "ไอ้ยุ้ยมันนอนห้องเดียวกะเมิงใช่เปล่า" "ไม่รูุ้้สิ กรูตื่นมาไม่เห็นมันอ่ะ ไม่รู้มันไปนอนที่ไหน" ทุกคนมองหน้ากัน... แล้วเพื่อนคนเดิมก็ถามว่า "ถามจริง นี่เมิงไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอ" โดนถามอย่างนี้เราก็เลยงงสิคะ ก็เลยตอบกลับไปว่า "หึ...ไม่เห็นรู้อะไรเลย ทำไม มีอะไรเหรอ"เพื่อนอีกคนก็เลยเล่าให้ฟัีงว่า.... หลังจากที่เราขอตัวไปนอน และหลับไปแล้วนั้น ยุ้ยก็ขอตัวแยกมาอาบน้ำ จากนั้นก็เข้าไปแต่งตัวที่ห้องซึ่งเรานอนอยู่ หลังจากแต่งตัวเสร็จ ก็หวีผมที่กระจกซึ่งติดอยู่ในห้อง ท่ายืนของยุ้ยตอนที่หวีผม ก็ธรรมดา ถือหวีด้วยมือขวา และแขนซ้ายปล่อยแนบลำตัว แต่สิ่งที่ยุ้ยเห็นในกระจก กลับไม่ใช่อย่างนั้น... ภาพที่ยุ้ยเห็นในกระจก คือผู้หญิงสาวคนหนึ่ง (ก็ตัวยุ้ยเองนั่นแหละ) กำลังยืนหวีผม โดยแขนอีกข้างหนึ่งปล่อยแนบลำตัว...ผู้หญิงในกระจกคนนั้น...เหมือนยุ้ยทุกอย่าง แต่ต่างกันที่ ผู้หญิงในกระจก มีสามแขน โดยแขนที่เกินมา อยู่ในลักษณะคล้ายกำลังท้าวสะเอว...ทาบอยู่ด้านหลังของแขนข้างที่ปล่อยตรงนั้น..........ด้วยความที่ยุ้ยเป็นคนรักเพื่อนมาก... ดังนั้น ยุ้ยจึงรีบออกจากห้อง ไปขอนอนห้องเพื่อนคนอื่นทันที และทิ้งเราไว้กับสิ่งลี้ลับในห้องเพียงคนเดียวจนกระทั่งเช้า.... ชั้นขอบใจแกมากเลยยุ้ย..... ไม่โกรธนะเว้ย แต่จำว่ะ.... จำจนวันนี้เลยแก...

รีวิว Review : KC Grande Resort and Spa @ เกาะช้าง Koh Chang

Fri, 22 May 2009 16:22:27 +0700

Forecast | Maps | Radar อิชั้นไปเมื่อ 23-25 ตุลาที่ผ่านมาค่ะ ก่อนไปก็หวั่นๆ อยู่เหมือนกันว่าอากาศจะเป็นใจหรือเปล่า แต่เช็คอากาศจากเว็บ http://www.accuweather.com แล้วโอเค (ใครจะเช็คอากาศก่อนเดินทาง ไปเว็บนี้ก็แม่นยำดีนะคะ แถมบอกได้เป็นรายชั่วโมงเลยค่ะ แม่นกว่าพยากรณ์อุตุฯ ของบ้านเราซะอีก จริงๆ นะ) สรุปว่าวันเดินทางฟ้าโปร่งตลอดตั้งแต่ชลบุรีถึงเกาะช้าง แดดแรงดีมาก แรงจนจะไหม้เลยอ่ะ แต่อีกวันอากาศกลับเป็นตรงกันข้าม ครึ้มทั้งวันเลย แล้วพอวันกลับฟ้าก็กลับมาสว่างอีกครั้งแต่ว่าเมฆก็เยอะและฝนทำท่าจะตกเล็กน้อย นับว่าบ้านเราโชคดีมากที่วันเดินทางเจออากาศดีๆ แบบนี้ ปรู๊ดเดียวสองชั่วโมงกว่าๆ จากชลบุรีก็ถึงท่าเรือเฟอร์รี่เกาะช้างแล้วจ้า สำหรับคนที่สับสนระหว่างเกาะช้างเฟอร์รี่กับเฟอร์รี่เกาะช้าง ขอบอกว่าตอนนี้เค้ารวมเป็นแห่งเดียวกันที่เกาะช้างเฟอร์รี่แล้วนะจ๊ะ ส่วนเฟอร์รี่เกาะช้างนั่นเค้าไว้จอดเรืออย่างเดียว ฉะนั้น ใครที่กำลังสับสน (เหมือนอิชั้นตอนไปถึง ขนาดพ่อพี่ม่อนต้องจอดรถลงไปถามร้านขายข้าวหน้าท่าเรือ) ก็ไม่ต้องสับสนแล้วนะจ๊ะ ไปจอดรถเข้าคิว เรือออกเที่ยว 10.45 โดยประมาณ รถเราขึ้นเรือเป็นแถวที่สอง เรือออกนิ่มมาก คลื่นก็น้อย ออกจากฝั่งมาไกลโดยที่อิชั้นไม่รู้ตัวเลยค่ะ รู้ตัวทีก็อยู่ตรงกลางระหว่างฝั่งกับเกาะแล้ว ข้างบนเรือมีร้านขายกาแฟสดและร้านขนม ราคาปกติไว้บริการนะคะ แล้วตอนขึ้นเรือก็จะมีคนมาถ่ายรูปไปใส่กรอบขายเป็นที่ระทึก (กรอบละร้อยยี่สิบ) เหมือนตามแหล่งท่องเที่ยวทั่วไป ของอิชั้นเค้ามาถ่ายพี่ม่อนค่ะ (ถ่ายอิชั้นไปเหมือนกันแหละ แต่ถ่ายคนสวยๆ ออกมาอ้วนอืด อิชั้นเคืองเลยไม่ซื้อ เชอะ..) ซักพักพอเรือออกก็เอารูปมาเร่ขาย มาถามอิชั้นว่าจะซื้อไหม (รูปพี่ม่อน) พออิชั้นบอกไม่ซื้อ (ขี้เกียจเก็บ เต็มบ้านหมดแล้ว แถมถ่ายเองสวยกว่าอีก) คนขายก็หันไปถามพี่ม่อน เสร็จเลยทีนี้ เพราะว่าไอ้พี่ม่อนร้องจะเอาอิชั้นก็เลยต้องซื้อในที่สุด เป็นกลยุทธ์การขายที่ต้องยอมแพ้...นั่งโล่งๆ ลมเย็นๆ แป๊บเดียวก็ถึงเกาะแล้วค่ะ จากตรงนี้ต้องนั่งรถข้ามเขาไปหาดทรายขาวซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ถนนชันและโค้งหักศอกมากๆๆ ขนาดว่าพ่อพี่ม่อนผ่านการขับรถขึ้นเขาและดอยสูงมาไม่รู้กี่ลูกยังบ่นเลยค่ะ เราจองห้องพักผ่านเว็บ ห้อง Deluxe Building มีอ่างจากุซซี่อยู่ริมระเบียงด้วยค่ะ ราคาเต็มค่อนข้างสูง แต่เนื่องจากห้องเพิ่งทำใหม่ก็เลยเป็นราคาพิเศษช่วงโปรโมทถึงสิ้นเดือนตุลาเท่านั้น สองคืนรวมกันห้าพันกว่าบาท ช่วงเดือนพฤศจิการาคาอยู่ที่หกพันกว่า และช่วงใกล้ปีใหม่เจ็ดพันกว่าแน่ะ ซึ่งอิชั้นคงขอบายละก้า สู้ราคาไม่ไหวหรอก ตึก Deluxe Building จะมีด้วยกันสามตึก แต่สร้างเสร็จแค่ตึกเดียวคือตึกสามที่เราพักเท่านั้น อีกสองตึกอยู่ระหว่างการก่อสร้าง ซึ่งช่วงนี้โรงแรมก็อยู่ระหว่างการก่อสร้างต่อเติมหลายอย่าง ได้ยินว่ากว่าจะเสร็จคงประมาณเดือนพฤศจิกาโน่นแน่ะ ระหว่างวันก็จะมีเสียงสว่าน เสียงคนทำงาน และมีคนงานก่อสร้างเดินไปเดินมา และมีกลิ่นทินเนอร์แรง (อิชั้นแพ้กลิ่นทินเนอร์มากๆ ก็เลยแสบจมูกไปหมด) แต่ถ้าอยู่ในห้องที่ห่างๆ หน่อยก็ไม่ได้ยินค่ะ แล้วพอเย็นๆ เค้าก็เลิกงานกันแล้ว ตอนแรกเราได้ห้องชั้นล่างสุดติดกับส่วนที่กำลังก่อสร้าง ซึ่งระเบียงหน้าห้องจะติดกับสวนโดยไม่มีระเบียงกั้น รู้สึกไม่เป็นส่วนตัว ประกอบกับกลิ่นทินเนอร์แสบจมูกแสบคอแสบปากแสบไปหมดทั้งหน้าก็เลยขอย้ายห้อง พนักงานก็บริการดีมากๆ เลยค่ะ (บริการดีทุกคน ตั้งแต่หน้าฟร้อนท์ แม่บ้าน ยันห้องอาหาร) ถึงจะมีอะไรขลุกขลักไปบ้าง แต่ให้อภัยได้หมดเลยเพราะการบริการดีๆ เนี่ยแหละ (วันที่ไปคนค่อนข้างเยอะ พนักงานทำงานกันวุ่นไปหมดแต่ก็ยังมีรอยยิ้มให้แขกเสมอ) ไม่พูดเยอะแล้ว อากาศมันร้อนมากๆ ก็เลยขอเข้าห้องเลยละกัน โทรทัศน์และโต๊ะทำงานในห้อง โทรทัศน์เห็นแจ่มๆ แบบนี้ เอาเข้าจริงกลับดูอะไรไม่ค่อยได้เลยค่ะ เพราะสัญญาณไม่ดี ทั้งที่รับได้หลายช่องนะ ทั้งฝรั่ง ไทย จีน ญี่ปุ่น แขก ปากีสถาน เลบานอน ปาเลสไตน์.. (เอ่อ ที่จริงไม่ขนาดนั้นหรอก เวอร์ไปละ... แหะๆ) แต่ไม่ชัดเลยซักช่องค่ะ ภาพในทีวีเวลาเปิดจะเป็นแบบนี้ทุกช่องเลยนะคะ จะเห็นได้ว่าไม่ชัดเลย เครื่องชงกาแฟมีทั้งแบบที่ต้มน้ำร้อนใส่กาแฟซอง แล้วก็แบบที่ต้มกาแฟโดยเฉพาะเลยค่ะ ที่นี่ไม่หวงน้ำดื่มเลย น้ำดื่มฟรีในตู้เย็นมีให้แล้วสามขวด และก็ยังมีที่ไม่ได้แช่ในตู้สำหรับชงกาแฟอีกหนึ่งขวด นี่คือต่อวันนะคะ อีกวันหนึ่งแม่บ้านก็มาเติมให้อีก อิชั้นเป็นคนดื่มน้ำเยอะก็เลยค่อนข้างชอบตรงนี้ไปดูหน้าห้องกันบ้างนะคะ มีเก้าอี้นอนแบบนี้ตั้งให้สองตัวที่ระเบียง (เอาไว้ซาหวีทกันกะพ่อพี่ม่อน กริ๊กกริ๊วว) หันไปอีกด้านเป็นจากุซซี่นอนได้สองคน (แบบเบียดๆ... เอ๊ะ.. ทำไมรู้ว่าเบียด:-P) อยู่ริมระเบียงให้สยิวกิ้วเวลาแช่แบบนี้ ช่วงกลางวันก็ปล่อยให้พี่ม่อนแช่ไปก่อน ของอิชั้นกับพ่อมี่ม่อนต้องรอให้ถึงเวลากลางคืนถึงจะ (กล้า) แช่ พัดลมที่ระเบียง เปิดใช้งานได้จริงค่ะ ลมเย็นดีด้วย วิวสระว่ายน้ำตอนค่ำจากริมระเบียง เข้าไปดูในห้องมั่งดีกว่า พี่ม่อน (บังคับ) ให้อิชั้นและพ่อพี่ม่อนนอนสองเตียงนี้ ส่วนตัวเองเจ้ากี้เจ้าการจองเตียงนี้ (เอ่อ... มันจะดีเหรอลูก.. อิชั้นพยายามแย้ง) แต่พี่ม่อนก็ยืนยันจะนอนตรงนี้ บอกว่ามันนอนสบายดีแม่ เออ... เอาก็เอา อิชั้นก็เลยขอผ้าห่มมาให้พี่ม่อนอีกผืน ส่วนหมอนพ่อพี่ม่อนยกให้หนึ่งใบ ผ้าห่มเสริมที่ได้มาก็เป็นผ้าห่มดีๆ แบบที่อยู่บนเตียงเปี๊ยบ ดูแล้วท่าทางพี่ม่อนจะนอนสบายจริงๆ เพราะนอนเร็วตื่นสายทั้งสองคืนเลย ห้องอาบน้ำ ตกแต่งใช้วัสดุดีมากๆ พวกอุปกรณ์อาบน้ำต่างๆ เช่น แชมพู สบู่จะเป็นอย่างดีเลยค่ะ ส่วนใหญ่พวกอิชั้นไม่ค่อยได้ออกไปไหนกันอ่ะค่ะ หนึ่งเพราะร้อน สองเพราะถนนหนทางขึ้นเขาลงเขาชันมาก แถมโค้งหักศอกชวนอ้วก ที่จอดรถก็หายาก ก็เลย... สรุป นั่งๆ นอนๆ อยู่แต่ในโรงแรมแหละดีแล้ว กินอาหารก็กินในโรงแรมนั่นแหละ แพงก็จริง แต่ง่ายดี ขี้เกียจออกไปที่อื่น แก้วนี้ของอิชั้น ของป๋มช็อคโกแลตมิลค์เชคก๊าบ ที่นี่เค้ามีบังกะโลติดหาดแบบนี้ให้ด้วยค่ะ แต่ว่าห้องพักบนตึกจะใหม่กว่า (เพิ่งสร้างเสร็จ) และแน่นอน ตกแต่งดีกว่า แต่ถ้าใครอยากใกล้ชิดทะเลหรือมากันเป็นหมู่คณะ พักบังกะโลก็ดีค่ะ เก้าอี้ยาวข้างหน้าบ้านนี่ ตอนกลางวันเรียกพนักงานมานวดไทยให้ได้ด้วยค่ะ ราคาไม่แพง ชั่วโมงละสองร้อยห้าสิบเอง นวดดีด้วยนะ ทะเลเช้าวันที่สอง มีออกไปสำรวจลู่ทางบนเกาะกันเล็กน้อย แต่ว่าถนนบนเกาะช้างส่วนใหญ่จะตัดไปบนภูเขาสูงชัน หาที่ราบได้น้อยมาก พวกอิชั้นไปกันถึงบางเบ้า ตอนแรกตั้งใจจะขับรอบเกาะแต่ไปไม่ได้เพราะถนนเชื่อมรอบเกาะยังไม่มี สุดท้ายหลังจากวิ่งข้ามภูเขา (โค้งหักศอกแถมชันราว 50 องศาเพียบ) ไปเจอทางตันไปต่อไม่ได้แล้ว ท้ายที่สุดก็เลยต้องใช้ทางเดิมวิ่งกลับโรงแรม ถนนบนเกาะชวนให้อ้วกมากๆ ขนาดอิชั้นนั่งรถข้ามเขาข้ามดอยมาไม่รู้กี่ลูกกี่เทือกแล้วยังไม่เคยมีที่ไหนทำให้อิชั้นเป็นแบบนี้ได้เท่าเกาะช้างเลย แวะสูดอากาศแก้อ้วกที่นี่ก่อนนะ กลับมาถึงโรงแรมโดยปลอดภัยไม่มีอ้วกแต่อย่างใด กลับมาถึงพี่ม่อนก็ขอแช่อ่างอีกรอบ คราวนี้อิชั้นมีออพชั่นเสริมให้พี่ม่อนเป็นฟองสบู่ฟูๆ ด้วย เห็นพี่ม่อนแอ๊คท่าแล้วเหมือนนายแบบโฆษณาสบู่มั่กๆ แถ่น แทน แท้นนน มาชมภาพรอบๆ ที่นี่ตอนกลางคืนกันดีกว่าค่ะ Picture Hotels Class Location Price KC Grande Resort Koh Chang White Sand Beach 2,000 THB

ลายแทงอาหารอร่อยที่ชลบุรี : ก๋วยเตี๋ยวบ้านบึง

Tue, 20 Jan 2009 13:12:28 +0700

ก๋วยเตี๋ยวบ้านบึงสูตรต้นตำรับจริงๆ มีอยู่สี่ร้าน (ร้านอื่นๆ ที่ใช้ชื่อก๋วยเตี๋ยวบ้านบึง บางร้านก็ซื้อสูตรไปทำขาย บางร้านเป็นเครือญาติกัน และบางร้านก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรเลย แต่อาศัยว่าเป็นคน อ. บ้านบึง พอเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวก็เลยถือโอกาสใช้ชื่อว่าก๋วยเตี๋ยวบ้านบึงซะเฉยๆ) เจ้าของร้านทั้งสี่เป็นพี่น้องกันที่รับถ่ายทอดสูตรการทำน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวมาจากรุ่นพ่อ ร้านหนึ่งอยู่ในตัวเมืองชลบุรี ใกล้วัดใหญ่อินทาราม ติดกับร้านดอกไม้ชื่อเหมาฟลอริสท์ ใช้ชื่อร้านว่าดวงโภชนา อีกสามร้านตั้งอยู่ที่อำเภอบ้านบึง ใช้ชื่อว่าร้านก๋วยเตี๋ยวโอเคสองร้าน ตั้งหันหน้าชนกันอยู่ในซอยข้างธนาคาร UOB ซึ่งสองร้านนี้จะเป็นที่รู้จักในหมู่คนทั่วไปมากกว่าร้านอื่นๆ คนจะเต็มตลอด รสชาติไม่แตกต่างกันมากนัก ถ้าจะต่างอาจจะเป็นที่ปริมาณ เคยแอบสังเกตว่าร้านที่อยู่ฝั่งเดียวกับธนาคารออมสินจะให้เยอะกว่านิดหน่อย แต่อย่างไรก็ดี เป้าหมายในการรีวิววันนี้ไม่ได้อยู่ที่สองร้านนี้ที่รู้จักกันดี แต่จะเป็นอีกร้านที่แอบอยู่ในซอยข้างธนาคารกรุงไทยสาขาบ้านบึงค่ะ เมื่อเข้าตัวอำเภอบ้านบึงมาจนถึงหน้าที่ว่าการอำเภอ จะเห็นธนาคารไทยพาณิชย์ ถัดมาอีกหน่อยจะเป็นธนาคารกรุงเทพและกรุงไทยตามลำดับ จอดรถได้ที่หน้าธนาคารทั้งสองแห่ง สังเกตว่าจะมีซอยทะลุเล็กๆ อยู่ติดกับธนาคารกรุงไทย ปากทางจะเป็นเรือนไม้ขายอะไหล่ต่างๆ ข้างในซอยจะมีร้านก๋วยเตี๋ยว เจ้าของร้านเป็นหญิงวัยกลางคน ข้างในร้านติดป้ายดวงโภชนา มีคนนั่งกินอยู่เต็มเกือบตลอดเวลา ติดกันเป็นร้านขายเมี่ยงก๋วยเตี๋ยวและขนมหวาน ก็แวะเข้าไปได้เลยค่ะ รับรองไม่ผิดร้านแน่นอน เรากินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้มาตั้งแต่เด็กๆ และคาดว่าอาเจ้น่าจะขายก๋วยเตี๋ยวมาตั้งแต่ก่อนเราเกิดซะอีก เมื่อก่อนร้านจะอยู่ด้านหน้าติดกับถนน เรียกกันว่าก๋วยเตี๋ยวหน้าสระ (เพราะอยู่ติดกับสระน้ำตรงข้ามสถานีตำรวจ) แต่ต่อมาได้ย้ายเข้ามาอยู่ในซอย โดยส่วนตัวแล้ว เราชอบกินร้านนี้มากกว่าร้านโอเค เพราะน้ำซุปจะหวานกลมกล่อมมากกว่า และให้ปริมาณเยอะกว่า สำหรับคนที่ตั้งใจมากินจริงๆ และไม่อยากผิดหวังแนะนำให้มาตั้งแต่ก่อนเที่ยง (ซักแปดโมงก็เปิดแล้วค่ะ) เพราะถ้าใกล้กลางวันคนจะเยอะมาก โดยเฉพาะในวันธรรมดาที่จะมีพนักงานธนาคารใกล้เคียงลงมากินกัน ถ้ามาตรงกับช่วงที่มีคนแน่นร้านอาจจะได้ก๋วยเตี๋ยวช้าซักนิด เพราะอาเจ้ทำคนเดียว มีลูกมือช่วยทำก๋วยเตี๋ยวคนหนึ่ง และเสิร์ฟน้ำอีกคนหนึ่งเท่านั้น ถ้าหิวมากรอไม่ไหว ก็อาจสั่งเมี่ยงก๋วยเตี๋ยวหรือขนมหวานจากร้านที่อยู่ติดกันมากินรองท้องไปก่อนก็ได้ค่ะ ราวๆ บ่ายโมงหรือบ่ายสองก๋วยเตี๋ยวก็เริ่มจะหมดแล้ว หรือหากว่ายังไม่หมดก็จะเหลือเครื่องก๋วยเตี๋ยวไม่ครบ ความอร่อยสะใจก็จะน้อยลงไปค่ะ เกริ่นมานานแล้ว ดูรูปกันดีกว่าเนอะ ด้านหน้าร้านค่ะ เสื้อแดงนั่นลูกจ้างนะคะ ตัวอาเจ้ยืนหลบมุมตู้ก๋วยเตี๋ยวอยู่ค่ะ ร้านเมี่ยงก๋วยเตี๋ยวค่ะ ด้านหน้าจะมีขนมหวานหลายอย่างขาย อร่อยทุกอย่างเลยค่ะ สำหรับเมี่ยงก๋วยเตี๋ยวจะไม่ค่อยพบในพื้นที่อื่นๆ จะมีแต่แถวๆ นี้เท่านั้น คนจากที่อื่นจะเห็นว่าเป็นของแปลก ลักษณะจะคล้ายๆ ก๋วยเตี๋ยวลุยสวนหรือก๋วยเตี๋ยวหลอดแต่มีข้อแตกต่างกันอยู่มาก เค้าจะเอาเส้นก๋วยเตี๋ยวมาตัดเป็นแผ่นสี่เหลี่ยม ใส่ใบกุยช่ายและถั่วงอกลวก ถั่วลิสงคั่ว ไข่เจียวหั่นฝอย กุ้งแห้ง กินกับน้ำจิ้มรสหวานเค็มเผ็ด (แต่ถ้าบ้านเราทำกินกันเองจะใส่กระเทียมโทนดองอีกหนึ่งอย่าง เป็นอาหารที่ทำกินง่ายและอร่อย ไม่ต้องล้างจานด้วย อิอิ) อธิบายไม่ถูก ยังไงก็ลองมากินดูกันเองดีกว่าค่ะ ขนมหน้าร้านค่ะ ตัวอย่างขนมค่ะ มาดูเมนูก๋วยเตี๋ยวกันบ้างนะคะ จุดเด่นของก๋วยเตี๋ยวบ้านบึงร้านอาเจ้จะอยู่ที่น้ำซุปค่ะ ถ้าใครเคยกินทั้งสามร้านจะแยกออกว่า รสชาติน้ำซุปของร้านอาเจ้จะหวานกว่าอีกสองร้าน นั่นเป็นเพราะอาเจ้มีเคล็ดลับบางอย่างค่ะ (เคยได้ยินอาเจ้เล่าให้ลูกค้าคนอื่นฟังตอนที่ไปกิน) แต่ไม่รู้ว่าเขียนลงไปในบล็อคแล้วจะดีไหม (คิดแทนอาเจ้กลัวโดนลอกเลียนแบบ อิอิอิ) เอาเป็นว่า ใครอยากรู้ว่าอาเจ้มีเคล็ดลับยังไง ลองแวะไปกินดูแล้วถามอาเจ้ดูเอาเองดีกว่าค่ะ

รีวิว Review : พัทยาวันที่ไร้ผู้คน Amari Orchid Resort and Tower Ocean Tower Pattaya

Fri, 22 May 2009 16:03:43 +0700

Weather Forecast | Weather Maps วันเสาร์ที่ 6 กันยา 2008 (ในรูปพิมพ์ คศ.ผิด) ที่ผ่านมาหลบไปนอนพัทยามา 1 คืนค่ะ ปกติแล้วครอบครัวเราไม่ค่อยได้ไปนอนที่พัทยากันซักเท่าไหร่เนื่องจากบ้านเราอยู่ชลบุรีอยู่แล้ว แต่คราวนี้พอดีได้รับ Voucher Red Carpet ห้อง Ocean deluxe พร้อมอาหารเช้ามา ๑ คืนตั้งแต่ช่วงแนะนำตอนเปิดตึกนี้ใหม่ๆ และกำลังจะหมดเขตเดือนตุลานี้แล้ว ไหนๆ ก็ไปฟรี ก็เลยถือโอกาสไปทดลองพักดูซักหน่อย ราคาถ้าจำไม่ผิด ตามเว็บ Agent ต่างๆ น่าจะอยู่ประมาณ ๕๐๐๐ กว่าๆ มั้งคะ ราคาขนาดนี้ ถ้าให้จ่ายเองเห็นจะยากค่ะ (ไม่ได้งกนะ... แค่จนเท่านั้นเอง ฮ่าๆ) ตึก Ocean Tower จะมีทางเข้าแยกต่างหากจาก Garden wing นะคะ คือจะเข้าจากประตูทางด้านหน้าหาดน่ะค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าพัทยาในวันเสาร์จะร้างผู้คนได้ขนาดนี้ เก้าอี้ตามชายหาดเหลือที่ว่างเพียบเลยค่ะ ฝรั่งหัวทอง เอเชียหัวดำ ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันหมด ร้านรวงต่างๆ ก็ดูเหงาๆ ไม่คึกคักเหมือนอย่างที่เคย หรือจะเป็นเพราะเหตุการณ์ช่วงนี้ที่เค้าว่ามีผลกระทบต่อธุรกิจท่องเที่ยวก็ไม่รู้ แต่ก็ดีเหมือนกัน รถไม่ติดดี หุหุหุเช็คอินกันดีกว่า ล็อบบี้ค่ะ มี Welcome Drink ให้ แต่แอบไม่ค่อยถูกปากในรสชาติ Welcome Drink ที่ตึกนี้เท่าไหร่ รสออกหวานเอียนๆ บอกไม่ถูก จำได้ว่าตอนพัก Garden wing รสจะออกแนวน้ำตะไคร้ หอมชื่นใจมากกว่านี้ แต่กำลังหิวน้ำพอดี เลยซัดซะเรียบ มุมนี้น่านั่งมากๆ (น่านอนด้วย) ตรงที่เขียน ICE ตรงนั้นเป็นบาร์เครื่องดื่มค่ะ เปิด 24 ชั่วโมง สามารถขอน้ำแข็งเปล่าขึ้นไปที่ห้องได้ตลอด มุมนั่งเล่นใน ICE Bar เช็คอินเสร็จแล้วก็เอาของขึ้นไปเก็บบนห้องกันค่ะ ห้องเราอยู่ชั้น 17 เปิดประตูเข้ามาก็เจอกับนี่ เตียงวางผิดหลักฮวงจุ้ยอย่างแรง เพราะวางอยู่กลางห้องสามารถเดินได้รอบเตียง แต่ก็นุ่มและหลับสบายดีค่ะติดกับหัวเตียงจะเป็นอ่างแช่แบบเปิดโล่ง ซึ่งน่าจะเหมาะกับคู่รักมากกว่า แต่ของเรามากันเป็นครอบครัวแบบนี้ พ่อกับแม่จะแช่ก็ทำใจลำบาก งานนี้เลยโดนเจ้าลูกชายยึดไปซะตลอดรายการเลยค่ะ ข้าวของเครื่องใช้ สองขวดนี้เสียตังค์นะจ๊ะ ราคาเท่าไหร่ ดูกันเอาเอง ที่เห็นประตูบานออกเทาๆ ฟ้าๆ มีผ้าเช็ดตัวพาดหน้าประตูนั่นคือห้องอาบน้ำอีกห้องหนึ่งค่ะ เป็นแบบฝักบัวไม่มีอ่าง และไม่มีที่ล็อคประตู!!! ใครไปกับเพื่อนก็ให้สุ้มให้เสียงกันดีๆ นะคะอ่างล้างหน้ามี 2 อ่าง มีที่จุดเทียนหอมให้ด้วย แต่ไม่มีเทียนให้นะต้องเอามาเอง มาดูในตู้บ้าง ตู้เย็นและ snack bar (ราคาเลือดซิบ) เครื่องทดสอบแรงโน้มถ่วงโลก ออกไปนั่งริมระเบียงกันค่ะ ระเบียงที่นี่จะเล็กๆ กลางคืนยุงเยอะมากกกก ขอแนะนำให้พกเทียนตะไคร้หอมหรือยาจุดกันยุงตราห่านฟ้ามาจุดไล่ยุงด้วย ขนาดชั้น 17 มันยังบินกันขึ้นมาถึง นับถือในความพยายามจริงๆ แอบถ่ายโรงแรมดุสิตที่อยู่ติดกัน จากระเบียงห้อง ที่ระเบียงยุงเยอะ... กลับเข้าห้องดีกว่า ใครที่พกงานมาทำด้วย ขอเชิญที่มุมนี้ค่ะ อยู่แต่ในห้องเบื่อแล้ว ลงไปเดินเล่นข้างล่างกันบ้างดีกว่าค่ะ ยืมกระเป๋าสานใบโตในตู้มาบุด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กเพื่อนกันกระแทก เอากล้องถ่ายรูปใส่ลงไปแล้วกดลิฟท์ไปชั้นสอง เดินทะลุไปสระว่ายน้ำได้เล้ย ตอนที่ฟังคำแนะนำจากพนักงานเห็นบอกว่าถ้าจะไปสระว่ายน้ำให้กดลิฟท์ชั้นสอง แต่จริงๆ เราว่าลงชั้นสามแล้วเดินทะลุห้องอาหารมาจะใกล้กว่านะแต่ถ้าลงชั้นสองแล้วก็จะเดินออกมาทางนี้ ดูวิวสระว่ายน้ำกันดีกว่า พอดีเดินอยู่แต่แถวๆ สระฟรีฟอร์มนะคะ อีกสระเดินไปไม่ถึง เลยมีแต่รูปใกล้ๆ ของสระนี้มาฝาก ไปเดินชมสวนกันต่อ มีมุมให้สวีทกันเป็นระยะๆ แบบนี้ ห้องอาหารมันตรา ตอนแรกว่าจะทานอาหารที่นี่ แต่ติดที่กฎระเบียบว่าห้ามแต่งกายไม่สุภาพเข้า (ห้ามกางเกงขาสั้น ห้ามรองเท้าแตะ ห้ามนู่น ห้ามนี่) อ๊ะ.. ลำบากนักก็ไม่เข้าก็ได้ คนจะมาพักผ่อนใครจะมาเตรียมเดรส แสล็ค ส้นสูงมากันล่ะ เดินเลยอีกหน่อยไปกิน HenryJ.Beans ก็ล่าย.. เชอะ.. ไม่ง้อถ่ายแต่รูปมาละกัน มันตรา ชักหิวแล้ว ไปหาอะไรกินที่ห้องอาหาร HenryJ.Beans กันดีกว่า ที่นี่อาหารจะออกแนวเสต็กบาร์บีคิว มี Happy Hour ด้วย รายละเอียดตามในรูปเลยค่ะเสียดายที่ว่า เราไม่ได้สังเกตว่าตอนเช็คอิน ทางโรงแรมจะมีคูปองฟรี House Cocktail ฟรีคนละหนึ่งแก้วแนบมาให้กับคีย์การ์ด ก็เลยไม่ได้ใช้คูปองนี้เลย เสียดายๆๆๆๆอาหารอร่อยมากค่ะ เครื่องดื่มตามโปรแกรม Happy Hour ซื้อ 1 แถม 1 แม้แต่น้ำเปล่า น้ำผลไม้ก็แถม 1 หมดทุกอย่างเลยจ้า โรงแรมติดกันจะเป็นไซต์ก่อสร้าง ใครที่ห้องอยู่ฝั่งนั้นคงจะเซ็งไม่น้อยเหมือนกัน ค่ำแล้ว มุมสวีทมองจากที่สูง... บรรยากาศดีก็จริง แต่ใครจะไปนั่งที่นี่ตอนกลางคืนขอให้เตรียมพร้อมรับมือกับยุงให้มากหน่อย ก็ขนาดชั้น 17 มันยังบินขึ้นมา แล้วนับประสาอะไรกับในสวน... อย่าหวังว่าจะรอดทางโรงแรมเองก็ดูเหมือนจะทราบข้อนี้อยู่เหมือนกัน ดังนั้น ผลิตภัณฑ์หนึ่งที่มีอยู่ในตู้ snack bar ก็คือ ยาทากันยุงสกีโทลีน ขวดละ 200 บาท ช่างเป็นการมองหาโอกาสในวิกฤติได้อย่างเยี่ยมยอด สระว่ายน้ำติดกับ garden wing วันแรกไม่ได้เดินไปถ่ายรูป พอวันที่สองตอนเช้าจะเดินไปปรากฎว่าเค้ายังเปิดเตียงนอนริมสระไม่เสร็จ เอาผ้าพลาสติกดำๆ มาคลุมไว้ รู้สึกทัศนียภาพไม่สวย จนแล้วจนรอดก็เลยไม่ได้ถ่ายภาพสระนี้แบบใกล้ๆ เลย สระฟรีฟอร์มตอนกลางคืนค่ะ สวนตอนกลางคืน โรแมนติกมากๆ นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนสมัยมีกันแค่สองคนกับคุณสามี คงได้จูงมือกันไปเดินสวีทแล้วแน่ๆ มาดูห้องที่เปิดไฟตอนกลางคืนบ้าง ลืมเก็บของก่อนถ่าย คิดซะว่ามองไม่เห็นอะไรรกๆ ก็แล้วกันนะคะ มาดูห้องอาหารตอนเช้ากันค่ะ อาหารประเภทไส้กรอก แฮม อาหารไทย โจ๊ก ข้าวต้ม ซุปมิโสะ ข้าวญี่ปุ่น กิมจิ สลัด และบรรดาเครื่องเคียงประเภทผักดอง งาดำโรยข้าว วาซาบิ น้ำผลไม้ มีน้ำลิ้นจี่ น้ำส้ม น้ำแอ๊ปเปิ้ล น้ำผลไม้รวม ถึงจะเป็นน้ำผลไม้ผสม แต่ก็รสชาติดีค่ะ ผลไม้ตามฤดูกาล ชอบแก้วมังกรที่สุด หวานอร่อยมาก สลัดผลไม้รวม โยเกิร์ต ซีเรียล นม เบเกอรี่ ขนมปัง ครัวซองต์ต่างๆ ตรงนี้จะเป็นที่ทานอาหารเช้าของ garden wing ค่ะ ที่เคยมานอนเมื่อสองสามปีก่อน จำได้ว่าอาหารเช้ามีปลาดิบด้วย แต่คราวนี้นอน ocean tower กลับไม่มี

รีวิว Review : หยิบหมอก หยอกดาว ที่สอยดาวไฮแลนด์ จันทบุรี / Soidao Highland Chantaburi

Fri, 22 May 2009 16:34:45 +0700

Forecast | Maps | Radar สอยดาวไฮแลนด์ ตั้งอยู่ในเขตอำเภอโป่งน้ำร้อน จังหวัดจันทบุรี วันที่ไปอากาศดีมากค่ะ โชคดีที่ฝนตกแต่หยุดก่อนเราจะไปถึงกันเล็กน้อย พอดีเพื่อนให้คูปองลด ๔๐% ค่าที่พัก กับเล่นกอล์ฟฟรีสองคนที่สอยดาวไฮแลนด์มา จนเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมามีโอกาสได้ไปใช้คูปอง และได้ไปพิสูจน์ให้เห็นกับตาตัวเองว่า เสียงลือเสียงเล่าอ้างถึงความสวยงามของที่นี่ มันจริงแท้ซักแค่ไหนภาพแรกที่เห็นเมื่อเลี้ยวรถตามป้ายสนามเข้าไป อากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝน เอาของเข้าที่พักก่อน ที่พักที่นี่ราคาเต็มคืนละ 1,500 บาท มีราคาแพคเกจตีกอล์ฟ+ห้องพักรวมอาหารเช้า คนละเท่าไหร่จำไม่ได้ แต่คราวนี้เราไม่ได้จองแบบแพคเกจเนื่องจากจะใช้คูปองที่เรามีอยู่โรงแรมขนาดกะทัดรัด วิวสนามกอล์ฟ (คิดว่าน่าจะ) ทุกห้อง ลงบันไดมาก็ถึงแท่นทีเลย เข้าไปดูด้านในค่ะ โรงแรมนี้มีแค่ 3 ชั้น วันที่ไปแม้จะเป็นวันเสาร์ แต่ก็มีแขกน้อย ของเราจองห้องพักเตียงใหญ่เอาไว้เนื่องจากมีเด็กไปด้วย เลยได้พักชั้นสองที่นั่งพักหรืออ่านหนังสือตรงบันไดค่ะ เข้าไปดูในห้องพักกัน ส่วนใหญ่จะเป็นเตียงแยกนะคะ ถ้าต้องการห้องเตียงใหญ่ต้องแจ้งตั้งแต่ตอนจอง เพราะห้องแบบนี้มีน้อยค่ะ ด้านนอกเป็นระเบียงค่ะ แต่ถ่ายออกมามองไม่เห็นเพราะย้อนแสง ส่วนของอ่างล้างหน้า ใช้วิธีกั้นกำแพงออกจากส่วนที่เป็นเตียงนอน ห้องน้ำเป็นบานเลื่อนกระจก มีอ่างอาบน้ำ ชักโครกมีสายฉีด แต่การระบายน้ำในห้องน้ำไม่ดีนัก น้ำอุ่นต้องใช้วิธีเปิดน้ำร้อนอย่างเดียวก่อน แล้วพอเริ่มร้อนจึงค่อยเปิดน้ำเย็นตาม เพราะถ้าเปิดพร้อมกันทั้งสองอย่าง น้ำร้อนจะไม่ทำงาน อุปกรณ์อาบน้ำ ตามมาตรฐานทั่วไปค่ะ ไปเดินเล่นข้างล่างกันค่ะ ที่นี่มีจักรยานให้เช่าขี่ ชั่วโมงละ 50 บาท ตอนเช็คอินทางโรงแรมจะให้พาสปอร์ตเล่มเล็กๆ มา ไว้ใช้แสดงว่าเป็นแขกของโรงแรมตอนอาหารเช้าและตอนจะเล่นกอล์ฟ เห็นบอกว่ามีนวดแผนไทยและนวดฝ่าเท้าด้วย แต่เราไม่ได้ใช้บริการค่ะ เลยไม่รู้ว่าเป็นยังไง ไม่ควรขี่จักรยานลงไปในสนามกอล์ฟนะคะ นอกจากจะเป็นการรบกวนผู้เล่นกอล์ฟคนอื่นๆ แล้ว ยังจะเป็นอันตรายจากการลูกกอล์ฟที่อาจจะมาโดนด้วยค่ะ ไปว่ายน้ำกันดีกว่าเนอะ... มาค่ะ จะพาไป ก่อนลงสระล้างตัวกันก่อนนะคะ นั่งเล่นริมสระ ไปกินข้าวกันค่ะ ที่นี่ด้านล่างจะเป็นห้องอาหาร ด้านบนเป็นคลับเฮ้าส์ค่ะ ตรงนี้เป็นที่นั่งบนคลับเฮ้าส์ สำหรับผู้ติดตามที่ไม่ได้เล่นกอล์ฟ แต่ต้องการลงไปในสนามกอล์ฟด้วย คิดค่าธรรมเนียมคนละ 300 บาท ชำระที่โปรช้อปด้านบนคลับเฮ้าส์ค่ะ มองย้อนไปตรงสระว่ายน้ำ เห็นโรงแรมอยู่ถัดไป น้องโกลเด้นตัวนี้น่ารักน่ากอดมาก ตามนิสัยของคนรักหมา พอเจอหมาน่ารักก็จะวิ่งเข้าหา ไปกอด ไปฟัดละค่ะ แต่ชะอุ๊ย.... น้องเค้าหันหน้ามา... แววตายังกะร็อตไวเร่อร์..... ยังงี้ก็ต้อง... ถอย...ดีกว่า มะอาววว...ดีกว่าดูเค้าทำหน้าจิ แหม... ขอถ่ายรูปจิ๊ดเดียวเอง ต้องเขวี้ยงค้อนใส่กันด้วย มาดูบรรยากาศตอนกลางคืนกันบ้างดีกว่า เราขี้เกียจออกไปข้างนอกกันก็เลยกินข้างในนั้นแหละ อาหารเย็นรสชาติไม่ถึงกับดีเลิศ แต่ก็จัดว่าอยู่ในขั้นดีค่ะ บรรยากาศกินขาด ที่น่าตกใจคือราคา คือถูกซะจนคุณสามีถามเราว่าเค้าคิดมาผิดหรือเปล่า มาดูนะคะว่าเรากินอะไรกันบ้าง อาหารแนะนำที่ใครๆ ก็ว่ามาแล้วต้องกินให้ได้ เนื้อนุ่มแทบละลายได้จริงๆ ค่ะ เครื่องดื่ม เหล้าเอามาเองได้ ไม่เสียค่าเปิดค่ะ ทั้งหมดนี้กินกันสามคน มีสั่งเบิ้ลอีกต่างหาก เช็คบิลแล้วแค่หกร้อยกว่าบาทเองค่ะ (ถ้าเป็นที่ชลบุรีแถวบ้านเราไม่น่าจะต่ำกว่าพันนะ) ในส่วนของด้านหน้าห้องอาหารจะเป็นลานโล่งๆ ให้พนักงานช่วยยกโต๊ะออกมานั่งชมบรรยากาศด้านนอกได้ค่ะ ถ้านั่งด้านนอก จะเห็นพระอาทิตย์ตกแบบนี้ ท้องฟ้ากลางคืนแบบนี้ ข้างในร้านเมื่อมองจากด้านนอก ลุกขึ้นเดินดูรอบๆ กันค่ะ ทางขึ้นสระว่ายน้ำ ทางเข้าทางด้านข้างห้องอาหาร ชอบมุมนี้ สวยดีค่ะ ตื่นเช้ามาเจอเจ้านี่เดินอยู่ข้างสระว่ายน้ำ จบท้ายด้วยวิวสนามกอล์ฟสวยๆ ค่ะ บทสรุปห้องพัก ดูธรรมดาแม้ไม่หรูหรา แต่ก็มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบและเพียงพอต่อการใช้งาน สำหรับคนที่ไม่เล่นกอล์ฟก็พอจะมีกิจกรรมให้ทำบ้าง (แต่อาจจะไม่มากนัก เท่าที่เห็นก็มีขี่จักรยาน ว่ายน้ำ นวดแผนไทย) ตัวโรงแรมและสนามกอล์ฟ เข้ามาจากถนนใหญ่พอสมควร (ราวๆ 4 กม.) และค่อนข้างเปลี่ยว ดังนั้น จึงอาจจะไม่สะดวกหากจะออกไปหาอาหารข้างนอกกินตอนกลางคืน แต่อาหารข้างในก็จัดว่าราคาไม่แพง อยู่ในระดับที่สามารถรับได้ห้องน้ำ การระบายน้ำไม่ดีเท่าที่ควร อาบน้ำตอนกลางคืน น้ำท่วมถึงเช้า (ในระดับน้ำเท่าเดิม ไม่ลดลงเลย) แต่สภาพโดยรวมจัดว่าโอเค คุณสามีบ่นว่าในห้องน่าจะมีแมลงเพราะโดนกัดทั้งคืน แต่ว่าเรากับลูกชายไม่โดน (สงสัยยุงที่นี่จะชอบคนกินเหล้า.. เอิ๊กๆ)ราคาห้องพัก ไม่รู้ว่า 1,500 ต่อคืนแพงไปไหม สำหรับเรา ดูจากขนาดของโรงแรมและห้องพักแล้ว น่าจะลดราคาลงมาอีกหน่อยอาหารเช้า ไม่ค่อยมีอะไร (เลย) ไข่กวน ไข่ดาว ขนมปังปิ้ง ไส้กรอก แฮม ต้มจืดเลือดหมู ข้าวสวย ผลไม้นิดหน่อย แค่นั้น แต่ก็ไม่ค่อยเห็นมีใครกินด้วยแหละ เราลงไปเจ็ดโมงครึ่ง มีเราแค่โต๊ะเดียว หรือว่าคนอื่นๆ จะมากินแต่เช้าแล้วไปออกรอบกันหมดก็ไม่รู้การบริการ พนักงานทุกคนอัธยาศัยดีค่ะ

รีวิว Review : ภูไอยรารีสอร์ท นครนายก Phuiyara Resort

Tue, 19 May 2009 14:38:53 +0700

เข้าพักช่วงเวลาเดียวกันกับที่รอยัลฮิลล์ค่ะวันแรกพักที่ภูไอยราก่อน แล้วค่อยย้ายมารอยัลฮิลล์ในวันต่อมา ทางเข้ารีสอร์ทยังไม่ราดยาง (เป็นทางลูกรังแดงๆ) แต่รถเก๋งสามารถวิ่งได้ และค่อนข้างอยู่ห่างจากเขตชุมชนทำให้คนที่ไม่มีรถเองอาจจะลำบากอยู่ซักหน่อย แต่ว่าอะไรดีๆ หลายๆ อย่างของที่นี่ก็เป็นเสน่ห์ที่สามารถทดแทนความไม่สะดวกบางประการเหล่านั้นได้ค่ะที่มาพักที่นี่ เพราะเห็นว่าเพื่อนๆ ในห้องบลูฯ พันทิปยืนยันขันแข็งว่า เจ้าของรีสอร์ทอัธยาศัยดีมากกกกกกก เลยอยากจะไปพิสูจน์ซักหน่อย ซึ่งหลังจากที่เราได้ไปเข้าพักมา ก็ขอยืนยันตามนั้นว่า "คุณภู" เจ้าของรีสอร์ท อัธยาศัยดีสุดๆ จริงๆ ค่ะรีสอร์ทนี้ อยู่ใกล้กับเขื่อนคลองท่าด่านหรือเขื่อขุนด่านปราการชลมากๆ ใครที่ได้ไปอย่าพลาดไปชมสันเขื่อนแห่งนี้ด้วยนะคะ บรรยากาศดี วิวสวยงามมากค่ะ แต่ต้องไปตอนเย็นๆ หน่อยนะคะ เพราะว่าตอนช่วงกลางวันๆ แดดจะร้อนมากค่ะ ไม่ว่าหมวกหรือร่มก็เอาไม่อยู่ ต้องซัก ๔ หรือ ๕ โมงเย็นค่อยขึ้นไปเที่ยวจะกำลังดีค่ะ (ประตูขึ้นสันเขื่อนปิด ๖ โมงเย็นค่ะ)มาชมภาพของรีสอร์ทกันเลยดีกว่านะคะ บรรยากาศโดยรอบ ตกแต่งเป็นสวนหย่อม มีน้ำตกและลำธารจำลองให้เด็กๆ เล่นน้ำกันได้ด้วย ส่วนห้องพักก็จะสร้างเรียงรายกันไป มีหลายแบบให้เลือกค่ะ ตัวนี้ชื่อเป๊บซี่ ฝ่ายต้อนรับ (มีอีกตัวรูปร่างหน้าตาเหมือนกันเป๊ะ เป็นพี่น้องกัน เจ้าของตั้งชื่อว่าเป๊บซี่เหมือนกัน เพื่อที่ว่าเวลาเรียกชื่อจะได้เรียกทีเดียวมาพร้อมกันทั้งสองตัว เป็นไอเดียการตั้งชื่อน้องหมาที่เก๋กู๊ดมั่กๆ) มาดูรอบๆ บริเวณกันต่อค่ะ ห้องประชุมและจัดกิจกรรม ห้องน้ำข้างห้องประชุม ป่าไผ่ไร้กังวล ลำธารจำลอง เล่นน้ำได้ เด็กๆ (ลูกคนอื่น) เล่นน้ำกันใหญ่ ตอนแรกเราพักที่ตึกนี้ แต่เนื่องจากห้องที่เราพักอยู่ชั้นล่างที่มีเพดานต่ำมาก ทำให้รู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก ประกอบกับรู้สึกว่า อากาศภายในห้องถ่ายเทไม่ดี ทำให้อาการภูมิแพ้มาเยือนทั้งแม่ลูก จึงขออนุญาต "คุณภู" ซึ่งเป็นเจ้าของขอเปลี่ยนห้อง ซึ่งคุณภูก็ใจดีมากๆ ให้เปลี่ยนห้องได้ ต้องขอขอบคุณมากๆ เลยค่ะ พอเราย้ายออกไปอยู่ห้องใหม่ปุ๊บก็มีคนมาพักแทนปั๊บทันที แป๊บเดียวห้องพักที่เห็นว่างอยู่หลายห้องก็เต็มในพริบตา ห้องชั้นล่าง อากาศในห้องค่อนข้างอับและเพดานต่ำมากค่ะ คนอื่นอาจจะไม่รู้สึกอะไรแต่ว่าเราค่อนข้างอึดอัด ย้ายมาห้องนี้ อยู่ริมป่าไผ่ บรรยากาศดีขึ้นเยอะ แต่ว่าก็ยังเจอปัญหาเรื่องกลิ่นลูกเหม็นในห้องแรงมาก น้ำที่ไหลจากก๊อกในห้องน้ำค่อนข้างเป็นสีแดง แต่เนื่องจากว่าห้องอื่นๆ มีคนเข้าพักเต็มไปหมดแล้ว ก็เลยเอาก็เอา (ฟะ) ตามช่องลมในห้องน้ำและประตูหน้าต่างห้องไม่มีมุ้งลวดนะคะ ฉะนั้น ตอนปิดประตูเข้าออกระวังยุงกันนิดนึง และตอนนอนก็ควรจะปิดประตูห้องน้ำเอาไว้ เนื่องจากยุงอาจเข้ามาจากช่องลมในห้องน้ำได้ค่ะ ผนังห้องตกแต่งสวยดีค่ะ และเนื่องจากที่พักนี้อยู่ห่างจากชุมชนพอสมควร ถ้าใครไม่สะดวกที่จะออกไปหาอะไรทานไกลๆ ที่นี่เค้าก็มีอาหารบริการนะคะ แต่ว่าต้องสั่งไว้ล่วงหน้าค่ะ (เช็คอินปุ๊บสั่งไว้เลยก็ดีว่าตอนเย็นจะทานอะไร) ฝีมือคุณแม่เจ้าของรีสอร์ททำเอง อร่อยทุกอย่างเลยค่ะ (นึกถึงอาหารวันนั้นขึ้นมาแล้วน้ำลายสอเลยอ่ะ )ที่นี่เค้าจะออกแนวกิจการครอบครัวนะคะ คุณแม่ทำอาหาร คุณภูและภรรยาก็บริการผู้เข้าพักด้วยตัวเองทุกอย่าง เสิร์ฟน้ำเสิร์ฟอาหาร จัดโต๊ะ เก็บกวาด ทำกันเองหมดเลยค่ะ เห็นแล้วน่าเหนื่อยแทน แต่ก็เห็นทั้งคุณภูและภรรยายิ้มแย้มมีความสุขดีบรรยากาศตอนกลางคืน มีการเอาคาราโอเกะมาตั้งและชักชวนทุกคนร้องเพลงด้วย จำชื่ออาหารไม่ได้แล้ว จำได้แต่ว่าอร่อยทุกอย่างเลยยยย อยากกินอีกจัง อาหารเช้าค่ะ พอดีรู้สึกไม่ค่อยหิว เลยตักมาแค่นิดเดียว ขนาดแค่ข้าวต้มธรรมดาๆ ก็ยังอร่อย (อีกแล้ว) ความเห็นส่วนตัวแล้ว เราว่าที่นี่ถ้าคะแนนเต็ม ๑๐ ด้านที่พักอาจจะได้คะแนนซักประมาณ ๖ หรือ ๗ คะแนนจากความไม่พร้อมเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งเป็นธรรมดาของธุรกิจแบบครอบครัว ที่คุณภูและครอบครัวช่วยกันทำเอง ดูแลเอง ทำให้บางทีอาจจะมีข้อบกพร่องไปบ้างถ้าเทียบกับที่ทำเป็นธุรกิจใหญ่ๆ มีลูกจ้าง มีพนักงานหลายๆ คนคอยช่วยทำงานในหน้าที่ต่างๆ ซึ่งถ้าใครชอบความสะดวกสบายสมบูรณ์แบบก็แนะนำว่าให้ไปพักที่โรงแรมมาตรฐานจะดีกว่าค่ะ แถวๆ นั้นก็มีให้เลือกหลายที่ อย่างเช่น รอยัลฮิลล์ หรือสีดารีสอร์ท แต่ถ้าหากว่าอยากได้บรรยากาศของการไปพักบ้านเพื่อน ซึ่งบ้านเพื่อนที่ว่าอาจจะมีความไม่พร้อมบางอย่าง แต่การบริการและความอบอุ่นที่ได้รับ การยินดีต้อนรับเกินร้อยแล้วละก็... ที่นี่สามารถตอบสนองความต้องการในส่วนนี้ของคุณได้ค่ะ ย้ำอีกครั้ง ด้านการบริการ ความอบอุ่น ความเป็นกันเอง รสชาติอาหารของที่นี่ เราให้ ๒๐ เต็ม ๑๐ เลยจริงๆ ค่ะ ถ้ามีโอกาสก็อยากจะกลับไปพักที่นี่อีก อ่านรายละเอียดของที่พักได้ที่เว็บภูไอยรา คลิก http://www.phuiyara.com ค่ะ

ผีปลาวาฬ (Episode 3 ภาคจบ)

Wed, 03 Jun 2009 08:48:01 +0700

อ่านผีปลาวาฬสองภาคแรกได้ที่ Episode และ 1 Episode 2 นะคะ ----------------------------------------------------------------------------------- หลังจากคุณสามีเอาของที่รถเสร็จ ก็จะเดินกลับมาที่ตึกโรงแรมหลัก โดยจะต้ัองเดินผ่านทางเชื่อม ซึ่งเชื่อมระหว่างชั้น 4 ของอาคารจอดรถ กับตัวอาคารของโรงแรม ซึ่งหลังจากเดินข้ามมาแล้ว ต้องขึ้นลิฟท์ต่ออีก 2 ชั้น จึงจะถึงห้องที่เราพักอยู่ระหว่างทางเดินเชื่อมไม่มีอะไร เมื่อถึงฝั่งโรงแรม คุณสามีก็เลี้ยวมาขึ้นลิฟท์คนเดียว ลิฟท์เดินทางมาถึงชั้นที่เป็นห้องพัก ประตูลิฟท์เปิด ห้องพักของเราอยู่ติดกับลิฟท์ ซึ่งพอเลี้ยวซ้ายออกจากลิฟท์ก็จะถึงห้องพอดี ด้านหน้าลิฟท์เป็นบันไดสำหรับขึ้นชั้นบน และลงชั้นล่าง คล้ายบันไดหนีไฟ แต่ปิดไฟมืดสนิท ดูแล้วไม่น่าจะมีใครใช้บันไดนั้นในการขึ้น-ลง ติดกับบันไดมีเก้าอี้ 2 ตัว ขณะที่คุณสามีเดินออกมาจากลิฟท์ คุณสามีก็เห็น.......บริเวณบันไดที่ปิดไฟมืดสนิทนั้น มีผู้ชายตัวใหญ่ ผิวดำ ผมตัดสั้นเกรียนกลุ่มหนึ่ง บ้างก็นั่งอยู่ตรงขั้นบันไดด้านที่จะขึ้นไปข้างบน บ้างก็นั่งที่เก้าอี้ บ้างก็ยืน ทุกคนมองมาที่คุณสามีแล้วส่งยิ้มให้... ในระหว่างที่คุณสามีหันหน้ากลับมาที่ประตูห้องเพื่อที่จะเคาะประตูเรียกให้เราเปิดประตูให้แค่แว่บเดียว เมื่อหันกลับไปมองผู้ชายกลุ่มนั้นอีกที ก็พบว่าหายไปแล้ว..........ตอนที่คุณสามีเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง คุณสามีบอกว่า เห็นผู้ชายกลุ่มนั้นแว่บแรกก็รู้แล้วว่า ไม่ใช่คนแน่นอน เราถามว่ารู้ได้ยังไง มันเป็นภาพเลือนๆ แบบในละครทีวีเหรอ หรือเค้ามาแบบเละๆ แลบลิ้นปลิ้นตา คุณสามีบอกไม่ใช่ เค้าก็เหมือนพวกเรานี่แหละ ดูมีเลือดมีเนื้อไม่ต่างจากคนทั่วไป แต่สิ่งที่ต่างก็คือแววตา และที่สำคัญ ทั้งที่บริเวณที่พวกเค้าอยู่กันนั้น มันมืดสนิท ไม่มีแสงไฟ และพวกเค้าก็ผิืวดำกันขนาดนั้น แต่คุณสามีก็ยังมองเห็นพวกเค้าได้ชัดเจน และ.....ก็เห็นอยู่กับตา ว่านั่งบ้าง ยืนบ้างเป็นกลุ่มเบ้อเร่อออกอย่างนั้น แล้วไม่ใช่เห็นแค่แป๊บๆ แถมยังผ่ามายิ้มให้ีอีกต่างหาก แค่ชั่วระยะเวลาที่คุณสามีละสายตาจากพวกเค้ามาเคาะประตูแค่แว่บเดียว ไม่น่าที่พวกเค้าจะหายไปได้เร็วขนาดนั้น จะว่าขึ้นหรือลงบันไดก็ไม่น่าใช่ เพราะไม่มีเสียงขยับตัวหรือเสียงฝีเท้าเลย หรือถ้าเดินผ่านไปเข้าห้องอื่น ก็ต้องผ่านคุณสามีก่อนแน่ๆ เพราะห้องเราอยู่เป็นห้องแรก......คืนนั้นพวกเรารีบเข้านอน รีบข่มตาให้หลับ เพื่อที่จะได้รีบตื่นมาเช็คเอ๊าท์ให้ดีที่สุด ก่อนจะขับรถออกจากโรงแรม คุณสามีพูดขึ้นมาดังๆ ว่า "ลาละคร๊าบบบบ หวังว่าคงไม่เจอกันอีก" เราถามว่า พูดกับใคร คุณสามีบอกว่า พูดกับ "เค้า" เพราะพวกเราคงลาโรงแรมแห่งนี้เป็นการถาวร ไม่มาพักอีกต่อไปแย้ว....... ปกติเวลาเราไปพักโรงแรมไหน ก็มักจะมาทำรีวิวไว้ที่ห้อง BP แต่สำหรับโรงแรมนี้ ไม่เอาดีก่า..... ใครอยากพิสูจน์ก็ไปลองพักดูเองละกัน โหะโหะโหะ..... จบดีก่า...เอ้า... ลืมเพลงประกอบมิติพิศวง...(หื่อ..ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ.... )(หื่อ..ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ.... )(หื่อ..ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ.... )

ผีปลาวาฬ (Episode 2)

Wed, 03 Jun 2009 08:55:02 +0700

เล่าต่อจากตอนที่แล้ว สำหรับใครที่อ่านแล้วงงๆ คงต้องย้อนกลับไปอ่านที่ Episode 1 นะคะ เล่าย้อนไปตอนก่อนที่สามีเราจะไปซื้อหมูย่างมาให้กินกัน ลูกชายเราก็ร้องอยากจะกินนม แต่ทีนี้นมและขวดนมต่างๆ เราดันลืมไว้ในรถที่จอดอยู่อีกอาคารหนึ่ง (ก็อาคารที่ด้านบนเป็นห้องเก่าเราที่ย้ายหนีมานั่นแหละ) ที่อาคารนี้ ตรงชั้น 4 จะมีทางเดินเชื่อมมายังตัวอาคารที่เราพักอยู่ได้ ดังนั้น ไหนๆ ก็ออกไปซื้อหมูย่างแล้ว สามีเราก็เลยถือโอกาสเดินไปที่รถเพื่อเอาของต่างๆ ที่ลืมไว้ที่รถมาให้เราด้วย...... แล้วในตอนที่ขึ้นลิฟท์อาคารจอดรถไปยังชั้นที่รถจอดอยู่ (ชั้น 3) นั้นเอง คุณสามีก็เจอ..... (เขียนตามที่คุณสามีเล่า) ...ที่ชั้นล่างของอาคารจอดรถ ซึ่งชั้นบนเป็นห้องพักด้วยนั้น ก่อนหน้าที่คุณสามีจะกดเรียกลิฟท์ มีผู้ชายคนหนึ่งขึ้นลิฟท์ไปก่อนหน้า ซึ่งตัวเลขบอกชั้นลิฟท์ก็เลื่อนขึ้นไป ชั้น 2 ชั้น 3 ชั้น 4 ก่อนจะวนกลับลงมารับคุณสามีที่ชั้น 1 ลิฟท์ที่มารับคุณสามีว่างเปล่า แสดงว่าคนที่ขึ้นไปก่อนหน้าออกไปจากลิฟท์เรียบร้อยแล้ว และไม่มีใครโดยสารมาจากชั้นข้างบน จากนั้น คุณสามีเราก็ขึ้นลิฟท์ไปคนเดียว แล้วกดชั้น 3 ซึ่งเป็นชั้นที่รถจอดติ๊งงง.. ลิฟท์เปิดเมื่อถึงชั้น 3 แต่เบื้องหน้าคุณสามี แทนที่จะเป็นลานจอดรถที่มีรถจอดอยู่เต็ม ไฟเปิดสว่าง ภาพอยู่ข้างหน้าคุณสามีกลับเป็นกระจกที่ปิดตาย..ทึบ...และมืดสนิท... คุณสามีออกไปจากลิฟท์ไม่ได้...ตอนนั้นคุณสามียังไม่คิดอะไร ก็แค่แปลกใจ กดลิฟท์ต่อไปที่ชั้น 4 หวังจะเดินลงบันไดแทน แต่พอลิฟท์ขึ้นไปถึงชั้น 4 เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกมา ภาพที่มองเห็นก็เหมือนเดิม คือกระจกปิดทึบที่มีแต่ความมืดเมื่อมองผ่านกระจกออกไป...เริ่มรู้สึกยังไงๆ ใจมัวพะวงอยู่แต่รถที่จอดอยู่บนชั้น 3 จึงกดลิฟท์ลงมาชั้น 1 แล้วออกมาถามยามซึ่งนั่งเฝ้าอยู่แถวๆ นั้นว่า ไอ่ชั้นที่มีทางเชื่อมไปยังอาคารโรงแรมหลักน่ะมันชั้นไหน ยามตอบมาว่า ชั้น 4....เอ้า... แต่ชั้น 3 กับชั้น 4 มันปิดนี่นา แล้วจะขึ้นไปยังไง ยามตอบกลับมาว่า เอ.....ไม่ปิดนี่ครับ....ตอนนั้นเอง มีคนอีกกลุ่มหนึ่งเดินมาจะขึ้นลิฟท์ คุณสามีก็เลยตามพวกเค้าไป กดชั้น 3 อีกครั้ง ในขณะที่คนกลุ่มนั้นกดชั้น 4ชั้น 3 ติ๊งงงงงงง..... ประตูเปิด ไม่มีกระจกปิดทึบ ไม่มีความมืด สิ่งที่เห็นคือรถที่จอดกันเต็มพื้นที่ และแสงไฟที่ส่องสว่างแบบเดียวกับที่เห็นตอนนำรถเข้ามาจอดคุณสามีก้าวออกจากลิฟท์ หันกลับไปมองที่ตัวเลขบอกชั้น ลิฟทื์ตัวเดิมยังพาผู้โดยสารที่เหลือไปส่งยัีงชั้น 4 ต่อไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น....เอาของเสร็จ คุณสามีเดินขึ้นบันไดไปยังชั้น 4 ที่ชั้น 4 ก็มีบรรยากาศแบบเดียวกับชั้น 3 คือไฟเปิดสว่าง รถจอดเต็มชั้น แตกต่างจากภาพที่เห็นตอนประตูลิฟท์เปิดครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง........แล้วภาพกระจกปิดทึบที่มาพร้อมกับความมืด ที่คุณสามีเห็นในตอนแรกที่ขึ้นลิฟท์มาคนเดียวคืออะไร..... (หื่อ..ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ.... )(หื่อ..ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ.... )(หื่อ..ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ.... )ยังมี Episode 3 โปรดติดตามตอนต่อไป........

ผีปลาวาฬ (Episode 1)

Tue, 03 Jun 2008 12:40:03 +0700

ผีปลาวาฬที่ว่านี่ ไม่ได้หมายถึง ปลาวาฬตัวใหญ่ๆ ในทะเลที่ตายแล้วกลายเป็นผีมาหลอกคนนะคะ แต่ "ผีปลาวาฬ" นี้ มีที่มาจากชื่อโรงแรมแห่งหนึ่งที่เป็นสถานที่เกิดเรื่องค่ะ คือว่า เราและสามีไปเจอกับอันไอเด็นติฟายติงส์ที่นี่แหละค่ะ ก็เลยเอามาเป็นชื่อเรื่องซะเลย เวลาที่ไปเยี่ยมบ้านสามีที่อยู่ในจังหวัดหนึ่งของภาคกลาง เรามักจะ็นิยมนอนที่โรงแรมมากกว่า ไม่ใช่ว่ารังเกียจบ้านสามีหรือว่าอะไรหรอกนะคะ เพียงแต่ว่าเราชอบความอิสระ แล้วก็รู้สึกสบายที่โรงแรมมีให้ เนื่องจากเป็นคน "กินยาก อยู่ยาก นอนก็ยาก" ถ้าเป็นที่ที่เราไม่รู้สึกว่าอยู่แล้วสบายจริงๆ แล้ว ก็จะนอนไม่ค่อยหลับ ตามปกติแล้ว เราก็มีโรงแรมที่เราพักอยู่เป็นประจำ แต่บังเอิญว่า วันที่เราเจอ...นั้น โรงแรมที่เราพักประจำเกิดเต็ม จึงจำเป็นต้องย้ายไปหาที่นอนที่อื่น ซึ่งก็ได้เป็นโรงแรมแห่งนี้แหละค่ะ พอเช็คอิน ห้องที่เราเลือกห้องแรก เป็นห้องที่อยู่อาคารเดียวกับที่จอดรถ พอเข้าลิฟท์ไปเท่านั้นแหละค่ะ ประสาทสัมผัสบรรยากาศลบก็เริ่มทำงานอีกแล้ว... หันไปมองหน้าสามี... เห็นเฉย... ก็เลยคิดว่า เออ.. คงคิดไปเองมั้ง ติ๊งงงงง..... ประตูลิฟท์เปิด ทันทีที่เห็นบรรยากาศข้างนอก กรุณาจินตนาการเพลงประกอบมิติพิศวง (หื่อ..ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ.... ) ตามไปด้วยนะคะ ไม่รู้จะบรรยายยังไง แต่ว่ารู้ัสึกแบบนั้นจริงๆ คือ... ทั้งๆ ที่วันนั้นแขกก็เต็ม ตอนที่จะขึ้นลิฟท์ก็เห็นมีคนขึ้นลงอยู่ตลอดเวลา แต่ทำไมบรรยากาศชั้นที่เป็นห้องพักของเรามันถึงได้นิ่งสนิทราวกับโรงแรมร้างแบบนั้นก็ไม่รู้ จะว่าเพราะห้องอื่นๆ เก็บตัวเงียบกันหมดก็ไม่ใช่ ไม่รู้จะอธิบายยังไง เอาเป็นว่า เงียบแบบธรรมดา กับเงียบแบบมีอะไรไม่ชอบมาพากล มันไม่เหมือนกันนะคะ เด็กยกกระเป๋าก้ดูเหมือนจะรีบๆ รีบยกกระเป๋าเข้าห้อง รีบเปิดไฟ รีบรับทิป รีบจากห้องนี้ไปอย่างเร็วที่สุด... ด้วยประสบการณ์อันโชกโชนของเรา บอกเราว่า ห้องนี้มีอะไรไม่ปกติซะแล้ว ไม่ใช่จากอาการลุกลี้ลุกลนของพนักงานยกกระเป๋า แต่มาจากมวลบรรยากาศรอบตัวเราบางอย่าง เราบอกสามีทันทีว่าเราจะขอเปลี่ยนห้อง เช่นเคย คุณสามีบอกเราว่า ไม่มีอะไรหรอกน่า... ทั้งที่แววตาเค้าตอนพูดกับเรามันไม่ใช่ และยังคอยร้องห้ามลูกชายเสียงหลงตอนที่วิ่งไปกระโดดเล่นบนเตียงตลอดเวลา... สุดท้ายเรายืนกรานท่าเดียว ว่ายังไงเราก็ไม่ยอมนอนที่ห้องนี้เด็ดขาด พร้อมกับยกหูโทรศัพท์แจ้งไปทางโรงแรมว่า เราจะขอเปลี่ยนห้อง โดยยอมจ่ายเงินเพิ่มไปอยู่ห้องที่แพงกว่า ทางโรงแรมก็ยินดีให้เปลี่ยน และส่งคนมายกกระเป๋าไปยังห้องใหม่ทันที..... ย้ายมาห้องใหม่ ก็ใช่ว่าจะไม่มีพลังงานลบ แต่ก็ถือได้ว่าเบากว่าห้องที่เพิ่งย้ายมามาก... ประกอบกับง่วง+หิว ขืนย้ายหนีผีไปมาแบบนี้คงไม่ต้องพักผ่อนกันพอดี เงินก็จ่ายให้โรงแรมไปแล้ว ฉะนั้น เอาก็เอาวะ ดีกว่าไม่มีที่ให้ซุกหัวนอน...... เราก็ยังคงยืนยัน นั่งยัน นอนยันกับสามี ว่าห้องนั้นน่ะ มันมีอะไรแปลกๆ จริงๆ โดยเฉพาะที่เตียงนอนสองเตียง แต่ว่าเราไม่รู้ว่ามันคือเตียงไหนกันแน่ รู้แต่ว่าที่เตียงนั่นแหละ คุณสามีก็ยืนยันคำเดียวเหมือนกัน ว่าไม่มี... ไม่มี... ไม่มีอะไรหรอกน่า... ไปอาบน้ำนอนซะทีเถอะ (ว้อย...) เดี๋ยวจะลงไปซื้อหมูย่างเจ้าอร่อยมาให้กิน... ด้วยความเห็นแก่ของกิน เราก็เลยเงียบ และยอมไปอาบน้ำแต่โดยดี เมื่อเราอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อย และจัดการทานอาหารจนอิ่มท้องดีแล้ว คุณสามีก็เล่าให้ฟังว่า... ที่ห้องเก่าก่อนที่จะย้ายมานั่นน่ะ ที่เราบอกว่า รู้สึกสัมผัส...ได้แถวๆ เตียงใดเตียงหนึ่งในสองเตียงที่มีอยู่ แต่ว่าไม่ชัดเจนว่าคือเตียงไหนกันแน่นั้น..... มันคือเตียงที่อยุ่ติดกับหน้าต่าง คุณสามีเห็น....เค้า....นอนอยู่ที่เตียงนั้น จนต้องร้องห้ามเสียงหลงเวลาที่เห็นเจ้าลิงน้อยจะเข้าไปขย่มเตียงนั่นเล่นไงล่ะ.... เอ้า...ซาวด์ประกอบบรรเลง... (หื่อ..ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ.... ) (หื่อ..ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ.... ) (หื่อ..ฮือ...ฮื้อ...ฮือ...ฮื้อ...ฮือ.... ) เรื่องราวของผีปลาวาฬยังไม่จบเพียงเท่านี้ .... โปรดติดตามตอนต่อไป..... ใน ผีปลาวาฬ Episode 2

รีวิว Review : รอยัลฮิลล์ รีสอร์ท นครนายก Royal Hills Resort Nakornnayok and Golf Course

Tue, 19 May 2009 17:00:20 +0700

ช่วงที่เข้าพักคือประมาณวันที่ ๒๐ กว่าๆ เดือนตุลาคม ปี ๕๐ (แต่เพิ่งมาเขียนรีวิวตอนนี้ แหะแหะ)อากาศกำลังสบายๆ เริ่มมีลมเย็นแห้งๆ ลอยมากระทบผิว เราจองห้องพักแบบ Junior Suite ไว้ ราคารวมเล่นกอล์ฟด้วย (จำราคาไม่ได้แล้ว เป็นราคาช่วง Low เลยไม่ค่อยแพงเท่าไหร่)ถูกใจตรงที่เห็นวิวสนามกอล์ฟนี่แหละค่ะ ได้ชาร์จแบตกลับบ้านมาเต็มที่ และที่ชอบอีกอย่างคือ ขนาดห้องกว้างดี เหมาะกับครอบครัวบิ๊กไซส์อย่างเรามากค่ะ ห้องนอน ห้องน้ำวิวจากระเบียงห้องมองไกลๆ เห็นสันเขื่อนคลองท่าด่านด้วยค่ะ อยู่ไม่ไกลจากที่พักเลย สามารถไปเที่ยวได้สบายๆพระอาทิตย์ขึ้นยามเช้าไปตีกอล์ฟด้วยกันมั้ยค้าบตัวโรงแรมเมื่อมองจากในสนามกอล์ฟ

รีวิว Review : โรงแรม Amari Orchid Resort Garden Wing / พัทยา Pattaya

Tue, 19 May 2009 14:54:35 +0700

เข้าพักตอนกลางเดือน พ.ย. ปี 2549 ที่ผ่านมา ตอนนั้นกำลังสร้างตึกใหม่ (Ocean Tower) อยู่แต่ยังไม่เสร็จ บริเวณสวนและสระว่ายน้ำก็กำลังจัดทำใหม่ (ในขณะนั้น) ด้วยเช่นกัน (ตอนนี้การก่อสร้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว ตึกใหม่จะเรียกว่า Ocean Tower) รูปที่นำมาลงนี้เป็นห้อง Superior ตึก Garden Wing ค่ะ นอนคนเดียว แต่หมอนหลายใบเลย เตียงก็นุ่มดีค่ะ มาดูในห้องน้ำกันบ้าง ประตูห้องน้ำทั้งด้านนอกด้านใน กรุกระจกทั้งบาน ส่วนตัวแล้วไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เป็นพวกหลอนกระจกอ่ะ มีไดรเป่าผมให้ด้วย อุปกรณ์อาบน้ำ เสื้อคลุม สระว่ายน้ำและสวนที่เพิ่งทำใหม่ ในรูปยังอยู่ระหว่างปรับปรุง ตอนนี้สภาพสวยงามกว่านี้เยอะค่ะ แม้จะเป็นผู้หญิงและพักที่นี่คนเดียวก็รู้สึกปลอดภัยมากๆ เพราะมีพี่ รปภ. คอยเฝ้าระวังอยู่ตรงบันไดทางขึ้นห้องตลอดเวลาเลย อาหารเช้าก็หลากหลายและอร่อยมากๆ ด้วยค่ะ มีรีวิวตึก Ocean Tower ให้ดูด้วยค่ะ ใครสนใจก็คลิกที่เมนูด้านซ้ายมือเลยนะคะ

วัดพระธาตุลำปางหลวง (พระธาตุประจำปีเกิดปีฉลู) จ.ลำปาง Wat Phrathatlampangluang Lampang

Tue, 20 Jan 2009 13:12:51 +0700

ข้อมูลประกอบ จากวิกิพีเดีย วัดพระธาตุลำปางหลวงตั้งอยู่ในเขตตำบลลำปางหลวง อำเภอเกาะคา จังหวัดลำปาง อยู่ห่างจากตัวเมืองลำปางไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ประมาณ ๑๘ กิโลเมตร ตัววัดตั้งอยู่บนเนินสูง มีการจัดวางผัง และส่วนประกอบของวัดสมบูรณ์แบบที่สุด มีสิ่งก่อสร้าง และสถาปัตยกรรมต่าง ๆ บริเวณพุทธาวาสประกอบด้วย องค์พระธาตุลำปางหลวง เป็นประธาน มีบันไดนาคนำขึ้นไปสู่ซุ้มประตูโขง ถัดซุ้มประตูโขงขึ้นไปเป็น วิหารหลวง บริเวณทิศเหนือขององค์พระธาตุมีวิหารบริวารตั้งอยู่คือ วิหารน้ำแต้ม และ วิหารต้นแก้ว ด้านตะวันตกขององค์พระธาตุประกอบด้วย วิหารละโว้ และ หอพระพุทธบาท ด้านใต้มี วิหารพระพุทธ และ อุโบสถ ทั้งหมดนี้จะแวดล้อมด้วยแนวกำแพงแก้วทั้งสี่ด้าน นอกกำแพงแก้วด้านใต้มีประตูที่จะนำไปสู่เขตสังฆาวาส ซึ่งประกอบด้วยอาคาร หอพระไตรปิฎก กุฏิประดิษฐาน พระแก้วดอนเต้า อาคารพิพิธภัณฑ์และกุฏิสงฆ์ ประวัติ ตามตำนานกล่าวว่า ในสมัยพุทธกาล พระพุทธเจ้าพร้อมด้วยพระเถระสามองค์ได้เสด็จจาริกไปตามบ้านเมืองต่าง ๆ จนถึงบ้านลัมภะการีวัน (บ้านลำปางหลวง) พระพุทธเจ้าได้ประทับเหนือดอยม่อนน้อย มีชาวลัวะคนหนึ่งชื่อ ลัวะอ้ายกอน เกิดความเลื่อมใส ได้นำน้ำผึ้งบรรจุกระบอกไม้ป้างมะพร้าว และมะตูมมาถวายพระพุทธเจ้า พระพุทธองค์ได้ฉันน้ำผึ้งแล้วทิ้งกระบอกไม้ป้างไปทางทิศเหนือ แล้วทรงพยากรณ์ว่า สถานที่แห่งนี้ต่อไปจะมีชื่อว่า ลัมพกัปปะนคร แล้วได้ทรงลูบพระเศียรได้พระเกศามาหนึ่งเส้น มอบให้แก่ลัวะอ้ายกอนผู้นั้น ลัวะอ้ายกอนได้นำพระเกศานั้น บรรจุในผอบทองคำ และใส่ลงในอุโมงค์พร้อมกับถวายแก้วแหวนเงินทองเป็นเครื่องบูชา แล้วแต่งยนต์ผัด(ยนต์หมุน) รักษาไว้ และถมดินให้เรียบเสมอกัน แล้วก่อเป็นพระเจดีย์สูงเจ็ดศอกเหนืออุโมงค์นั้น ในสมัยต่อมาก็ได้มีกษัตริย์เจ้าผู้ครองนครลำปางอีกหลายพระองค์ มาก่อสร้างและบูรณะซ่อมแซม จนกระทั่งเป็นวัดที่มีความงามอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน ในทางประวัติศาสตร์นครลำปาง วัดพระธาตุลำปางหลวงมีประวัติว่า เมื่อปี พ.ศ. ๒๒๗๕ นครลำปางว่างจากผู้ครองนคร และเกิดความวุ่นวายขึ้น สมัยนั้นพม่าเรืองอำนาจได้แผ่อิทธิพลปกครองอาณาจักรล้านนาไว้ได้ทั้งหมด พม่าได้ยึดครองนครเชียงใหม่ ลำพูน โดยแต่งตั้งเจ้าผู้ครองนครอยู่ภายใต้การปกครองของกษัตริย์พม่า ท้าวมหายศเจ้าผู้ครองนครลำพูนได้ยกกำลังมายึดนครลำปาง โดยได้มาตั้งค่ายอยู่ภายในวัดพระธาตุลำปางหลวง ครั้งนั้น หนานทิพย์ช้าง ชาวบ้านปงยางคก (ปัจจุบันอยู่อำเภอเกาะคา)วีรบุรุษของชาวลำปาง ได้รวบรวมพลทำการต่อสู้ทัพเจ้ามหายศ โดยลอบเข้ามาในวัด และใช้ปืนยิงท้าวมหายศตาย แล้วตีทัพลำพูนแตกพ่ายไป ปัจจุบันยังปรากฏรอยลูกปืนอยู่บนรั้วทองเหลืองที่ล้อมองค์พระธาตุเจดีย์ ต่อมาหนานทิพย์ช้างได้รับสถาปนาขึ้นเป็น พระยาสุลวะลือไชยสงคราม เจ้าผู้ครองนครลำปาง และเป็นต้นตระกูล ณ ลำปาง เชื้อเจ็ดตน ณ เชียงใหม่ ณ ลำพูน ณ น่าน วัดพระธาตุลำปางหลวง เป็นโบราณสถานสำคัญ ที่ตั้งอยู่ในบริเวณซากเมืองโบราณลัมพกัปปะนคร ตามประวัติพระนางจามเทวีเคยเสด็จมานมัสการ และทำการบูรณะซ่อมแซมอยู่เสมอ นับว่าเป็นวัดสำคัญคู่บ้านคู่เมืองมาแต่โบราณกาล มีความสวยงาม และมีความยอดเยี่ยมทั้งสถาปัตยกรรม ประติมากรรม และจิตรกรรม เป็นที่ประดิษฐาน พระแก้วมรกต ซึ่งเป็นที่เคารพสักการะของชาวลำปาง และชาวพุทธทั่วไป ความสำคัญ มวลสารวัตถุจากโบราณสถาน และโบราณวัตถุในที่นี้ รัชกาลที่ ๙ ได้นำมาเป็นผงพระพิมพ์ซึ่งเป็นส่วนประกอบในการทำพระสมเด็จจิตรลดา มารยาทในการเยี่ยมชม วัดพระธาตุลำปางหลวง นับเป็นโบราณสถานที่สำคัญแห่งหนึ่งของประเทศ และยังเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ควรค่าแก่การเคารพ ในการท่องเที่ยววัดพระธาตุลำปางนั้น จึงจำเป็นที่นักท่องเที่ยวควรจะต้องแต่งการให้สุภาพ เช่นนักท่องเที่ยวหญิงไม่ควรใส่กระโปรงหรือกางเกงที่สั้นจนเกินไป สนใจรายละเอียดเพิ่มเติม สามารถหาอ่านได้จากเว็บของการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยค่ะ อ่านรายละเอียดของสถานที่ท่องเที่ยวแห่งนี้โดยสังเขปแล้ว ก็มาชมรูปภาพกันดีกว่า สำหรับวัดพระธาตุลำปางหลวงแห่งนี้ ตัวเราเองเคยมาสักการะหลายครั้งตั้งแต่เด็กๆ แต่ละครั้งก็ทิ้งช่วงห่างกันหลายปี ดังนั้น ทุกครั้งที่มาก็จะพบเห็นความเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา เมื่อก่อนนี้บริเวณหน้าวัดจะเป็นที่ว่างโล่ง ใครใคร่จอดรถตรงไหนก็จอดระเกะระกะ แต่ตอนนี้ที่ว่างตรงนั้นเปลี่ยนเป็นลานจอดรถและร้านขายของที่ระลึกเรียบร้อยแล้ว เสาค้ำยันต้นไม้ เมื่อก่อนเด็กๆ (ราวๆ 10 กว่าเกือบๆ 20 ปีละ) มาเคยมาซื้อ (จริงๆ ต้องเรียกว่าเช่าหรือเปล่าไม่แน่ใจ??) ไม้สำหรับค้ำยันไว้ที่นี่ แต่ปัจจุบันนี้ไม่รับเพิ่มแล้ว (ก็เยอะซะขนาดนี้แล้วเนี่ย) วันที่ไป เจอบรรดาแม่อุ๊ยมาถือศีลที่วัดด้วย ต้นขะจาวโบราณภายในวัด

รีวิว Review : New Travel Beach Hotel นิวทราเวลบีช / หาดเจ้าหลาว จันทบุรี Chaolao Beach Chantaburi

Tue, 19 May 2009 15:41:11 +0700

ไปพักมา วันที่ 3 ธันวา ปี 2006 ค่ะ ห้องที่เราพักเป็นห้องแบบโรงแรม Super Deluxe ราคา 1400 บาทในห้อง เตียงคู่แต่เราลากมาชิดกัน เพราะกลัวเจ้าหมูน้อยจะตกเตียง ในห้องน้ำ ในตู้เสื้อผ้า มีเสื้อคลุมให้ ในตู้เย็น สระว่ายน้ำ บังกะโลพูลวิว บังกะโลติดหาด ชายหาด ร้านอาหารติดหาด ร้านอาหารยายตุ๊ อยู่ใกล้ๆ กับโรงแรมพอดี อาหารอร่อยทุกอย่างสมกับคำร่ำลือ มุมกาแฟ บริการตัวเอง *** การเดินทาง***เดินทางมาตามป้ายเข้าหาดเจ้าหลาว จนกระทั่งถึงหาดเจ้าหลาวนะคะ จะผ่านหลายๆ รีสอร์ท เช่น จันทร์เจ้าหลาว หาดตื้นคลื่นสวย และอื่นๆ อีกหลายรีสอร์ทซึ่งก็จะอยู่ติดๆ กันน่ะค่ะ ก่อนถึงโรงแรมจะมีร้านอาหารชื่อร้านยายตุ๊ ซึ่งหลายคนใน BP แนะนำว่าอาหารอร่อยมาก ซึ่งเราไปลองทานมาแล้วก็อร่อยจริงค่ะ โรงแรมจะอยู่สุดหาดเจ้าหลาวเลย เป็นโรงแรมใหญ่ อยู่ติดหาดไม่มีถนนกั้น หาไม่ยากค่ะส่วนเรื่องทะเลที่นี่ ทรายจะเม็ดละเอียดเป็นสีดำโดยธรรมชาติเหมือนสีโคลน ดูไม่ค่อยสวย แต่สะอาด ใสดีค่ะ น้ำไม่คัน เดินไปไกลเท่าไหร่ก็ยังมีความลึกเท่าเดิม (แค่หน้าแข้ง) หาดไม่สโลป เราว่าปลอดภัยสำหรับครอบครัวที่มีเด็กๆ ดีค่ะ แต่ข้อเสียคือ พอขึ้นมาจากน้ำแล้ว เจ้าทรายเม็ดละเอียดนุ่มๆ สีดำๆ จะติดตามเสื้อผ้าเห็นชัดมาก แม้จะล้างน้ำหลายรอบแล้วก็ตาม

รีวิว Review : The Swiss Lodge Hotel / ซอยคอนแวนต์ สีลม Soi Convent Silom Bangkok

Tue, 19 May 2009 16:12:36 +0700

พอดีมีงานต้องเข้ามาทำที่กรุงเทพ ก็เลยพักที่โรงแรมนี้ เพิ่งเปิดได้ไม่นาน ห้องพักสะอาดดี (แต่เล็กไปนิด) ใกล้สถานีรถไฟฟ้า ไป-มาสะดวกค่ะ หากใครสนใจไปพักในราคาพิเศษ สามารถจองผ่านเว็บเราได้ค่ะ อ้อ...ห้องที่ไปพักคือห้อง Superior ค่ะ

หลอน..ที่เมืองลิง

Wed, 03 Jun 2009 08:57:48 +0700

ขอเล่าต่อด้วยเรื่องประสบการณ์ที่ลพบุรีละกัน เพิ่งเจอเมื่อปีที่แล้วนี่เอง ครอบครัีวเราพ่อแม่ลูกจะไปเที่ยวดูดอกทานตะวัน แล้วก็ไปเที่ยวเขื่อนป่าสักชลสิทธิ์ แล้วก็เลยแวะพักที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง 1 คืน สำหรับรีสอร์ทแห่งนี้จัดอยู่ประเภทกลางเก่ากลางใหม่ คือจะเก่าก็ไม่ใช่ ใหม่ก็ไม่เชิง น่าจะสร้างซักประมาณ 10 ปี ห้องพักจะเป็นห้องพักชั้นเดียว สร้างเป็นแถวๆๆ ติดๆ กัน ขับรถไปจอดหน้าที่พักได้ บรรยากาศโดยรวมก็โอเีค ไม่ใช่รีสอร์ทที่เข้าไปปุ๊บก็สัมผัสได้ถึงพลังงานลบหรือบรรยากาศมาคุแต่ อย่างใด เช็คอินเสร็จ ครอบครัวเราได้ห้องพักที่มีต้นไทรอยู่หน้าห้อง และพอเราเห็นต้นไทรก็เริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว แต่ตอนนั้นยังไม่พูดอะไร พอเปิดห้องเข้าไป สัมผัสพลังงานลบก็เริ่มทำงาน แต่ว่าไม่รุนแรงอะไรมาก เพียงสัมผัสได้แผ่วๆ เท่านั้น ตามเคยค่ะ เราเดินสำรวจ 3-4 จุดภายในห้อง ก็มีโซฟาติดกับประตู, เก้าอี้นั่งปลายเตียง, หน้าต่างด้านที่ติดกับสวน แล้วก็ห้องน้ำ แต่ก็ไม่มีที่ไหนที่จะรู้สึก "แปลก" มากเป็นพิเศษ คือจะรู้สึกรวมๆ เสมอๆ กันไปหมดทุกพื้นที่ในห้อง แต่จุดที่เราไม่ได้เดินไปดูมากนักก็คือ เตียงนอน เพราะตอนนั้นไม่รู้สึกอะไรเป็นพิเศษที่ตรงนั้นเลย เพียงแต่สังเกตเห็นว่ามีไม้แกะสลักเป็นรูปลิงติดอยู่ตรงตำแหน่งหัวเตียง เป็นหัวนอน...ซึ่งตอนนั้นเราก็รู้สึกว่าสวยดี ก็เท่านั้นเอง แต่ถึงอย่างไร ความรู้สึกแปลกก็ยังคงอยู่ เพียงแต่ไม่รุนแรงมากเหมือนหลายๆ ครั้งที่เจอ ก็เลยไม่ได้ใส่ใจ พอเอาของเข้าห้องเสร็จพวกเราก็ออกไปเที่ยว ดูนั่นดูนี่เสร็จ ตกเย็นก็เข้ามาพักที่รีสอร์ท ตอนนี้เองที่ลูกชายเรา (ตอนนั้น 3 ขวบ) มีอาการแปลกๆ กับห้องพัก ทั้งที่ตอนที่เข้ามาตอนแรกเมื่อกลางวันก็ยังปกติดี ไม่ได้มีทีท่่าว่าจะกลัวหรือไม่ชอบสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่อยู่ภายในห้องมาก่อน เลย (ปกติลูกชายเราเป็นเด็กชอบเดินทาง ชอบนอนห้องพักตามโรงแรมมากๆ เพราะต้องเดินทางไปโน่นมานี่ตั้งแต่แบเบาะ ดังนั้น จึงไม่ใช่เด็กที่พอแปลกที่แล้วจะงอแงอะไรเลย) ลูกชายเรายอมเดินไป ทุกที่ในห้อง ยกเว้นเตียงนอนที่มีหัวเตียงเป็นไม้แกะสลักรูปลิงที่จะไม่ยอมเข้าใกล้เลย พอถามว่าทำไม ลูกชายเราก็เอาแต่มองไปที่หัวเตียงไม่ยอมวางตา ตอนนั้นเราก็ยังไม่อะไรมาก แค่คิดว่าบางทีแสงเงาที่ตกกระทบไม้แกะสลักอาจทำให้ลูกเรากลัว ก็ปลอบเค้าว่าไม่มีไรหรอกลูก มานอนเถอะ ลิงเค้าไม่ทำอะไรหนูหรอกลูก.... ลูกเราก็เลยยอมขึ้นมาบนเตียงแต่โดยดี แต่ก็ยังไม่ยอมนอน... ...ตาก็จับจ้องอยู่ที่รูปลิง สักพัก ลูกชายก็ยิ้มแหยๆ แบบกล้าๆ กลัวๆ กับรูป แล้วก็พูดขึ้นมาว่า.... "แม่... ลิงเค้ายิ้มให้ม่อนด้วย..." เรากะสามีมองตากัน เริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วละ ก็บอกลูกว่า เหรอครับ ดีจังเลยเนอะ เห็นมั้ย แสดงว่าลิงเค้าชอบลูกนะ ฉะนั้นไม่ต้องกลัวเค้าทำอะไรหรอก นอนซะเถอะลูก ลูก ชายเราก็ยอมนอนค่ะ ก่อนเค้าจะนอนเราก็ยกมือไว้เจ้าที่ ไว้พระกาฬ ให้ช่วยคุ้มครองครอบครัวเราด้วย แต่ลูกชายเรานอนไปได้ซักพักเดียว ก็ร้องออกมาว่า "แม่...ลิงดึงผมม่อน... ลิงดึงผมม่อน" ตลอดเวลา ตอนนั้นเค้ายังไม่หลับสนิทดีนะคะ แค่สลึมสลือเท่านั้น แล้วก็ลุกขึ้นทำท่าจะไม่ยอมนอนอีก ต้องปลอบกันอีกพักใหญ่ สามีเราสงสัยว่า บริวารของพระกาฬท่านคงมาทักทาย หรืออยากเล่นกับลูกชายเรา ก็อธิษฐานบอกกล่าวกันอีกครั้ง ก็ยังเหมือนเดิม คือลูกชายเรานอนได้พักเดียว ก็กระสับกระส่ายร้องว่าลิงมาดึงผมอีก.... สามีเราก็เลย... ถอดพระออกจากคอของเค้า (พระองค์เดียวกับที่เคยช่วยเราบนเกาะเสม็ดแหละค่ะ ซึ่งพระองค์นี้เคยช่วยเราและลูกไว้หลายครั้งมากๆ) แปลกแต่จริง พอพระถึงคอเท่านั้นเอง ลูกเราก็หลับสนิท ไม่ร้องโวยวายว่าโดนลิงกวนอีกเลยจนถึงเช้า....พอลูกหลับ สามีเราก็หลับ แต่เราสิ ยังตื่นอยู่ นอนไม่หลับ ทั้งกลัวทั้งโมโห ที่โมโหก็เพราะว่า ถ้าทำตัวเราเอง ก็ยังพอว่า แต่นี่มายุ่งกะลูกเรา ยอมไม่ได้ ถึงกลัวให้ตายยังไงก็จะปักหลักสู้แหละฟะ มองไปด้านหน้าห้องก็มีเงาของต้นไทรหน้าห้องที่โดนแสงไฟส่องผ่านพาดเข้ามาข้างใน แล้วตรงนั้นก็จะมีชุดโซฟาเอาไว้นั่งเล่น+กินข้าว ตอนนั้นไม่รู้คิดอะัไรเหมือนกัน รู้ว่าตัวเองกลัว แต่ก็คิดว่าจะต้องปกป้องลูก ก็เลย...หยิบรีโมททีวี แล้วก็ลุกขึ้นไปนั่งตรงโซฟา ขวางอยู่ตรงหน้าปากประตูตรงที่ด้านนอกติดกันมีต้นไทรขึ้นอยู่นั่นแหละ ก็นั่งดูทีวีไป ความรู้สึกสัมผัสพลังงานลบยังมีอยู่รอบๆ ตัวตลอดเวลาเพียงแต่จับไม่ได้แน่นอนว่า พลังงานนั้นอยู่ตรงจุดไหน สามีกับลูกก็หลับไปแล้ว เหลือแต่ตัวเราเองนั่งเปิดทีวีเอาเสียงเป็นเพื่อน ยอมรับว่ากลัวมาก แต่ก็ไม่ถอยค่ะ ตั้งใจว่าจะนั่งมันอยู่อย่างนี้จนเช้า ประมาณว่าผีก็ผีเหอะ...กลัวก็กลัวแหละ แล้วก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต่อกรหรือสู้รบอะไรกับสิ่งเหล่านี้ได้ด้วย แต่ว่าคงด้วยสัญชาติญาณความเป็นแม่มั้งคะ ลูกข้าใครอย่าแตะ.... ถ้าขืนมาแตะลูกเราละก็จะคนจะผีก็ต้องข้ามศพเราไปก่อน.... ตั้งใจจะนั่งอย่างนั้นทั้งคืน แต่สามีเราได้ยินเสียงโืทรทัศน์ก็เลยตืนขึ้นมาเห็นเรานั่งอยุ่อย่างนั้นก็ เลยถามว่าไม่นอนเหรอ เราก็เลยบอกไปว่าเราไม่นอนหรอก เราจะอยู่เฝ้าลูกเรา.... ไม่ว่าจะคนหรือผี ก็ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรลูกเราได้ทั้งนั้น..... สามีเราก็ปลอบเรา..บอกว่าคงไม่มีอะไรมากวนลูกเราได้แล้วละ เพราะว่าห้อยพระให้ไปแล้ว พระองค์เดียวกับที่ช่วยเราไว้บนเกาะเสม็ดไง...ฉะนั้น วางใจเถอะมานอนได้แล้วล่ะ...........เราก็เลยยอมนอน แล้วคืนนั้นก็ผ่านไป มาตื่นอีกทีตอนรุ่งเช้า.... ซึ่งพอเช็คเอ๊าท์ออกจากโรงแรมมาแล้วสามีเราจึงได้บอกว่า ไอ้ที่เราไปนั่งเฝ้าต้นไทรเมื่อคืนนั่นไม่มีประโยชน์เลย เพราะที่ต้นไทรนั่นไม่มีอะไรหรอก ที่มีน่ะ ตรงหัวเตียง ที่ไม้แกะสลักรูปลิงต่างหาก............เหตุการณ์ดูเหมือนจะสงบแล้ว หลังจากที่เราออกมาจากโรงแรม เราก็ไปเที่ยวฟาร์มนกกระจอกเทศกันต่อ ซึ่งตอนนั้่นลูกชายเราที่ปกติจะเป็นเด็กไม่งอแง ไม่ก้าวร้าวก็เริ่มมีอาการแปลกๆ คือจะออกอาการรวนๆ หน่อยๆ แต่ก็ยังไม่มีไร พอเที่ยวฟาร์มนกกระจอกเทศเสร็จ จะกลับบ้้าน ตอนนี้เองลูกชายเราก็แผลงฤทธิ์อาละวาด ตาแดงก่ำ ทั้งร้องไห้ ทั้งโวยวายลั่นรถไปหมด ซึ่งปกติเค้าจะไม่ใช่เด็กแบบนี้เลย เรากับสามีก็ไม่รู้จะทำไง ก็ได้แต่ทั้งขู่ทั้งปลอบไปตามเรื่อง แต่ลูกชายเราก็ยังไม่ยอมหยุด แต่แล้ว...พอรถแล่นพ้นเขตจังหวัดลพบุรีเข้าสู่อีกจังหวัดเท่านั้นเอง (เพียงแค่ระยะพ้นป้ายจังหวัดลพบุรี เปลี่ยนเป็นป้ายสระบุรีหรือชัยภูมินี่แหละค่ะ) ลูกชายเราก็หยุดอาละวาดทันที หายเป็นปลิดทิ้ง กลับมาเป็นลูกชายที่น่ารักของเราคนเดิม ตาที่แดงก่ำก็กลับมาเป็นปกติ.... หัวเราะเล่นหัวกับพ่อแม่เหมือนเดิม.... ซึ่งจนตอนนี้เรากับสามีก็ยังพูดถึงเรื่องนี้กันอยู่เลย ว่าที่ลูกเราเป็นอย่างนั้นเพราะอะไรกันแน่ เพราะเหตุบังเอิญ หรือว่าอะไร... ที่ทำให้เป็นแบบนั้น....

...บนเกาะเสม็ด

Fri, 23 May 2008 11:10:16 +0700

เรื่องนี้เจอที่อ่าวช่อค่ะ นานหลายปีมาแล้ว ตั้งแต่สมัยที่ยังไม่มีเจ้าลูกหมูเลยค่ะ ที่รีสอร์ทตรงอ่าวช่อแห่งนี้ เป็นรีสอร์ทเล็กๆ เป็นห้องแบบบังกะโลคู่น่ะค่ะ ห้องที่เราพักเป็นห้องเบอร์ 11 ห้องที่ติดกับเราจะเบอร์ 12 ด้า่นหลังถัดไปเป็นป่า วังเวงมากๆ ค่ะ เราเอง ตอนแรกที่เห็นห้องในระยะไกล (ไม่ใช่ว่าเปิดประตูเข้าไปแล้วถึงรู้สึกนะคะ) เรารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติในห้องนี้ จนทำให้เราไม่อยากพักที่นี่เลย แต่ว่ามันก็ต้องพักน่ะค่ะ เพราะวันนั้นเป็นวันหยุดยาว พวกเราก็วอล์คอินเข้าไปโดยที่ไม่ได้จองห้องพักเอาไว้ และที่นี่เป็นที่สุดท้ายแล้วที่มีห้องให้เรา หลังจากเดินจนลิ้นห้อย จากอ่าววงเดือน วกไปอ่าวลุงดำ (หรือลุงหวัง จำไม่ได้) แล้วก็วกมาวงเดือนอีก แล้วก็เดินทะลุมาอ่าวช่อนี่ละค่ะ เราบอกสามี ว่า เีราไม่อยากพักที่นี่เลย สามีถามว่าทำไม เราก็บอกว่า เรารู้สึกสัมผัสได้กับอะไรบางอย่างที่มันไม่ปกติในห้องนี้ เค้าก็ปลอบเราว่าไม่มีอะไรหรอก ถ้ามีเค้าก็ต้องรู้ก่อนเราแล้วละ อย่าลืมว่าเค้าเซ้นส์แรงกว่าเรา (แต่...เค้าบอกเราทีหลังว่า เค้าเห็น...นั่งอยู่หน้าห้องตั้งแต่ตอนยังเดินไม่ถึงห้องแล้ว ที่ไม่บอกเพราะไม่อยากให้เรากลัว) พอเข้าไปในห้อง เรายิ่งรู้สึกมากขึ้น มากขึ้น เรามองที่หัวเตียงเป็นที่แรก ซึ่งมองปุ๊บเราก็ไม่ชอบเลย มันก็เป็นหัวเตียงธรรมดาๆ นะคะ แต่มันจะมีหมุดหรืออะไรจำไม่ได้ เรียงกันเป็นรูปอะไรซักอย่าง คือส่วนตัวเราไม่ชอบอะไรที่มันไม่เรียบร้อยอยู่แล้ว และยิ่งกว่านั้น เีราสัมผัสกับอะไรบางอย่างได้ เราก็เลยยิ่งเครียด ถัดจากเตียง เราก็เข้าไปดูในห้องน้ำ ซึ่งห้องน้ำนี่เรารู้สึกแรงมาก จนบอกสามีเลยว่า มีอะไรบางอย่างอยู่ที่นี่ คือตรงอ่างล้างหน้าน่ะค่ะ ข้างใต้มันจะเป็นรอยปูนโดนทุบ เหมือนมันเคยปิดทึบมาก่อน และก็มีใครมาทุบตรงที่ทึบออกจนเป็นโพรงเหมือนเคยมีอะไรยัดเอาไว้ แล้วก็ถูกทุบเพื่อเอาออกไป เราอาจจะหลอนไปเองก็ได้นะ แต่เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ สามีเราเห็นเราเดินวนเวียนตรงเตียงกะ ห้องน้ำอย่างสงสัยมากๆ เค้าก็ชวนเราไปเล่นน้ำกะเพื่อนๆ เราก็ไปนะ ตอนเล่นน้ำน่ะสนุกมาก เพราะหาดเค้าสวยจริงๆ สะอาดด้วย แต่ว่าไม่อยากให้ถึงกลางคืนเลย เพราะเราไม่อยากนอนที่ห้องนั้น และพอถึงกลางคืนจริงๆ เราก็ไม่ยอมกลับห้อง อยู่มันที่ห้องของเพื่อนนั่นแหละ แต่พอเค้าจะนอนกันเราก็ต้องกลับมาที่ห้องของตัวเอง และตอนจะนอนนั่นเอง...เราสองคนก็เจอ.... เรากะสามีเจอเป็นผู้หญิงเดินออกมาจากในห้องน้ำ แล้วก็มายืนปลายเท้าสามีเรา ส่วนเราก็โดนกวนจนไม่เ็ป็นอันนอน (เรากลัวผีมากกกก) จนสามีต้องถอดพระยอดธงจากคอของเค้ามาคล้องให้เรา เราถึงได้สงบลงได้ ไม่งั้นเหมือนจะเสียสติเลยค่ะ (ส่วนสามีเราเค้าเจอจนชินแล้ว เลยเอาพระให้เราและนอนกอดเราแทน) สรุปคืนนั้น ตั้งแต่เราหลับไปสามีเราก็ไม่เป็นอันนอน เพราะว่า "เค้า" หันมากวนสามีเรา ดึงผ้าห่มบ้างอะไรบ้าง ตื่นมาตาเป็นหมีแพนด้าเลย ส่วนเราพอพระถึงคอ ก็หลับไม่รู้เรื่องไปเลยจนเช้า.... และมีแต่ห้องเราที่เจอ ส่วนเพื่อนเรานอนห้องใหญ่ที่อยู่แถวหน้าหาด ไม่มีใครเจออะไรเลยค่ะ ส่วนชื่อรีสอร์ท ขออนุญาตบอกแค่ว่าอยู่แถวต้นหาดอ่าวช่อละกันนะคะ อันที่จริงรีสอร์ทนี้ก็จัดว่าราคาโอเค หาดหน้ารีสอร์ทสะอาดมาก เล่นน้ำได้นะคะ ตอนนั้นบังกะโลห้องละ 600 กว่าบาทเองค่ะ (วันหยุดยาวแถมวอล์คอินด้วย) ไม่รู้ตอนนี้จะราคาเท่าไหร่แล้วเพราะไม่ได้ไปอีกเลย อย่าว่าแต่รีสอร์ทนี้เลย แค่พูดชื่อ "เกาะเสม็ด" ทั้งพ่อหมูแม่หมูก็ขนลุกซู่กันแล้วค่ะ

รีวิว Review : ดอลฟินเบย์ รีสอร์ท Dolphinbay Resort / สามร้อยยอด ประจวบคีรีขันธ์

Fri, 08 May 2015 13:22:31 +0700

// // เนื่องจากคราวนี้เราไปกันเป็นครอบครัวใหญ่ รวมได้ 8 คน มีก๋ง ยาย และน้าๆ ของพี่ม่อนไปด้วย เราจึงเลือกบ้านหลัง 3 ห้องนอน มีสระว่ายน้ำส่วนตัวหน้าบ้าน คืนละ 5,000 กว่าบาท หาร 8 แล้วตกคนละไม่เท่าไหร่ บ้าน 1 หลังจะมี 2 ชั้น ชั้นละ 3 ห้องนอน เราโชคดีที่ได้อยู่ชั้นล่าง เปิดประตูออกมาก็กระโดดลงสระน้ำได้เลยที่นี่ติดทะเลแต่ไม่ใช่หาดส่วนตัว มีถนนกั้นนิดหน่อย ร้านอาหารอร่อยใกล้เคียงก็ร้านป้าตุ๊ค่ะ สั่งเลย อร่อยทุกอย่าง --------------------------------- ห้องนอนใหญ่ ห้องนี้ติดสระว่ายน้ำ (เราได้นอนห้องนี้แหละ) ห้องรับแขกกลางบ้าน ไว้นั่งดูทีวีรวมได้ (ในห้องนอนแต่ละห้องไม่มีทีวี) ห้องครัว มีอุปกรณ์เครื่องครัว ตู้เย็น และเตาไมโครเวฟให้ ห้องนอนเล็ก ห้องน้ำในห้องนอนใหญ่ (ห้องนอนเล็กก็มีห้องน้ำีแยกกัน) ห้องแต่งตัวในห้องนอนใหญ่ (ห้องนอนเล็กไม่มี) สระว่ายน้ำส่วนตัวหน้าบ้าน มีจากุซซี่ให้ด้วย บรรยากาศการพักผ่อนแบบส่วนตัวที่อบอุ่น ด้านหน้ารีสอร์ท มีเตียงอาบแดดริมสระว่ายน้ำใหญ่ มีสไลเดอ์ืและสนามเด็กเล่นสำหรับเด็กๆ ด้วย บังกะโลพักได้ 2 คนต่อหลัง ถ้าจำไม่ผิดคืนละพันต้นๆ อยู่ติดกับสระว่ายน้ำใหญ่ สระจากุซซี่หน้าบ้านตอนกลางคืนยามเปิดไฟ อาหารจากร้านป้าตุ๊ หิ้วมากินที่หน้าบ้านพัก ทะเลยามเช้าหน้าที่พัก สวยมากๆ เช็คราคาและวันว่างของ Dolphin Bay Resort ได้ที่ Dolphin Bay Resort Prachuap Khiri Khan, Thailand: Agoda.com ★★★ Dolphin Bay Resort, Sam Roi Yot, Thailand

วัดร่องขุ่น เชียงราย Wat Rong Khun Chiengrai

Tue, 20 Jan 2009 13:13:16 +0700

ไปเที่ยวมาตั้งแต่เมื่อปลายๆ ปี 2006 (2549) รายละเอียดของวัดร่องขุ่น จากวิกิพีเดีย วัดร่องขุ่น (Wat Rong Khun) ออกแบบและก่อสร้างโดยอาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์ ซึ่งปรารถนาจะสร้างวัดให้เหมือนเมืองสวรรค์ที่มนุษย์สัมผัสได้ เริ่มสร้างตั้งแต่ พ.ศ. 2540 จากเดิมมีเนื้อที่ 3 ไร่ ได้ซื้อที่ดินเพิ่มและมีผู้บริจาคคือคุณวันชัย วิชญชาคร จนปัจจุบันมีเนื้อที่ 9 ไร่ และมีพระกิตติพงษ์ กัลยาโณ รักษาการเจ้าอาวาสองค์ปัจจุบัน ทางเข้าพระอุโบสถ วัดร่องขุ่น เชียงราย ที่ตั้ง ตำบลป่าอ้อดอนชัย อำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย 57000 เวลาทำการ ทุกวัน 6.30 - 18.00 น. การถ่ายภาพ ห้ามถ่ายรูปข้างในพระอุโบสถ ห้องแสดงภาพ : เปิดให้เข้าชมวันจันทร์ - ศุกร์ 8.00 - 17.30 น. ส่วนวันเสาร์ อาทิตย์ และวันหยุดราชการ เวลา 8.00 - 18.00 น. เว็บไซต์ http://www.watrongkhun.com + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + ได้ยินกิตติศัพท์ เสียงร่ำลือต่างๆ มาเยอะว่าวัดร่องขุ่นนี้มีความสวยงามนักหนา จึงต้องไปให้เห็นกับตาตัวเองซักครั้ง มาชมภาพบรรยากาศภายในวัดที่เราได้ไปเห็นมากันดีกว่าค่ะ อันที่จริง ในวันที่ไปนั่นก็เกือบจะตรงช่วงวันหยุดยาวปีใหม่แล้ว แต่พอดีมีโอกาสได้ไปก่อน ซึ่งก็นับว่าโชคดีมาก เพราะว่าอีกวันหนึ่งย้อนกลับไป ปรากฎว่าคลื่นมหาชนหลามไหลมากๆ ตรงข้ามกับวันที่เราไปอย่างสิ้นเชิง เท่มั้ยก๊าบ.... ได้ยินเสียงอาจารย์เฉลิมชัยประกาศอะไรออกลำโพงอยู่จ้อยๆ พูดไม่ได้หยุดเลย แถมไม่ซ้ำเรื่องกันด้วย แต่ไม่เห็นตัวว่าอยู่ที่ไหน ตรงนี้รู้สึกว่าจะเตรียมเป็นกุฏิสำหรับพระสงฆ์ สุขาทองคำ ก็ทองเฉพาะด้านนอกนะคะ สุขภัณฑ์ด้านในไม่ได้เป็นทองตามไปด้วยหรอก อิอิ สวยน้อ.... ฟ้าใส แดดเปรี้ยงเลย.... ที่พักในจังหวัดเชียงราย

พัทยาปาร์ค สวนน้ำ สวนสนุก ชมวิวเมืองพัทยาจากตึกสูง Pattayapark the Amusement Park

Tue, 20 Jan 2009 13:13:54 +0700

ตามปกติแล้ว พวกเราไม่ค่อยได้ไปพัทยากันบ่อยนัก และถ้าไป ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยจะนอนค้างซักเท่าไหร่ เนื่องจากว่าบ้านอยู่ชลบุรีกันอยู่แล้ว สำหรับพัทยาปาร์คก็เป็นอีกที่หนึ่งที่เมื่อก่อนเรามักจะพาลูกชายไปเที่ยว แต่หลังจากครั้งล่าสุดที่เจออาหารไม่ถูกปาก เราก็ยังไม่ได้ไปเที่ยวที่นี่กันอีกเลย นับเวลาก็เกือบๆ 2 ปีได้แล้ว ที่นี่จะมีทั้งส่วนที่เป็นสวนน้ำและสวนสนุก นอกจากนี้ก็ยังมีทาวเวอร์ให้ขึ้นไปรับประทานอาหารแบบบุฟเฟ่ต์ในภัตตาคารหมุนพร้อมทั้งชมวิวเมืองพัทยาไปด้วยได้ ซึ่งภัตตาคารแห่งนี้จะอยู่บนยอดหอคอยสูง พื้นด้านในจะสามารถหมุนไปช้าๆ เพื่อให้แขกที่ขึ้นไปรับอาหารข้างบนชมวิวแบบพานอรามาได้รอบ 360 องศาเลยทีเดียว (แต่เป็นไปแบบช้าๆ ค่อยๆ หมุนแบบแทบไม่รู้สึกนะคะ เพราะถ้าหมุนติ้วๆ เป็นมอเตอร์ไซค์ไต่ถังคงไม่เป็นอันทานอาหารกันแน่ๆ) สำหรับค่าอาหารจะคิดเป็นรายหัว จะมีเป็นคูปองสำหรับรับประทานอาหารและใช้บริการนั่งกระเช้าหรือโหนสลิงลงมาได้ 1 อย่าง ตัวเราเองเป็นโรคกลัวความสูงขั้นโคม่า แต่ก็ยังโดนคุณสามีและคุณลูกบังคับขึ้นกระเช้าจนได้ 1 ครั้ง บอกเลยว่าเข็ดจนตาย ชีวิตนี้จะไม่ขอขึ้นอีกแย้ว สำหรับคนที่ไม่กลัวความสูงหรือชอบเล่นกีฬาท้าทายอาจจะรู้สึกเฉยๆ แต่ว่าสำหรับเรา ช่วงเวลานั้นรู้สึกเหมือนอยากจะตายซะให้ได้เลยค่ะ

เขื่อนขุนด่านปราการชล (เขื่อนคลองท่าด่าน) Khundan Dam Nakornnayok

Tue, 20 Jan 2009 13:15:03 +0700

ขึ้นไปเที่ยวสันเขื่อนขุนด่านปราการชล หรือที่เรียกกันสั้นๆ ว่า เขื่อนคลองท่าด่านกับครอบครัวหมูสามตัวกันดีกว่าค่ะ ก่อนที่จะขึ้นไปเที่ยวชมสันเขื่อน เราลองมาทำความรู้จักกับเขื่อนนี้กันก่อนนะคะ ซึ่งจะขอคัดลอกข้อความจากเว็บวิกิพิเดียมาลงไว้เพื่อเป็นข้อมูลสำหรับคนที่สนใจไปเที่ยวดังนี้ เขื่อนขุนด่านปราการชล เป็นเขื่อนคอนกรีตอัดบดยาวที่สุดในประเทศไทยและในโลก ตั้งอยู่ที่บ้านท่าด่าน ตำบลหินตั้ง อำเภอเมือง จังหวัดนครนายก สร้างขึ้นตามแนวพระราชดำริของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เพื่อบรรเทาความทุกข์ยากที่เกิดกับประชาชนชาวนครนายก และจังหวัดใกล้เคียง ตัวเขื่อนประกอบด้วยเขื่อนหลักและเขื่อนรองสร้างด้วยคอนกรีตบดอัด ปัจจุบันเป็น เขื่อนคอนกรีตบดอัดที่มีความยาวที่สุดในโลก มีความยาวรวม 2,720 เมตร ความสูง (สูงสุด) 93 เมตร รับน้ำที่ไหลจากอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ ผ่านน้ำตกเหวนรกลงสู่อ่างเก็บน้ำ มีความจุ 224 ล้าน ลบ.ม. ประโยชน์ มีน้ำในการทำเกษตรกรรม การอุปโภคบริโภค แก้ปัญหาดินเปรี้ยว เป็นแหล่งเพาะพันธุ์ปลา และบรรเทาอุทกภัย เป็นแหล่งท่องเที่ยวแห่งใหม่ ของนครนายก นักท่องเที่ยวสามารถชมอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ได้จากบริเวณสันเขื่อน จะเห็นทิวทัศน์ด้านหน้าเขื่อน และชมทิวทัศน์เมืองนครนายกด้านหลังเขื่อน ในอนาคตมีโครงการจะสร้างแก่งเทียมเพื่อการท่องเที่ยวและกีฬา และเป็นสนามสลาลอมนานาชาติ ซึ่งจะเป็นแห่งเดียวในภูมิภาคนี้ หากก่อสร้างแก่งเทียมแล้วเสร็จ จะสร้างกิจกรรมท่องเที่ยวและสร้างรายได้ให้กับผู้ประกอบการด้านการท่องเที่ยวของจังหวัดนครนายกเพิ่มขึ้น วันนั้นตอนที่ขึ้นไปครั้งแรกช่วงกลางวัน แดดร้อนมากๆ ค่ะ ขนาดทั้งกางร่มทั้งใส่หมวกก็ยังสู้ไม่ไหว ก็เลยต้องยอมแพ้ลงมารอบหนึ่งก่อน แล้วหลังจากแดดร่มลมตกซักประมาณ 4-5 โมงเย็นค่อยขึ้นไปอีกรอบ คราวนี้เลยได้เห็นวิวสวยสมใจ ใครที่ไม่เคยไปเที่ยว ถ้ามีโอกาสแวะไปแถวๆ นครนายก อย่าลืมแวะไปเที่ยวชมนะคะ สถานที่ท่องเที่ยวอื่นที่อยู่ใกล้ๆ กันก็มีน้ำตกสาริกาค่ะ หรือถ้าหากสนใจล่องแก่ง บริเวณด้านล่างเขื่อนก็มีให้บริการอยู่หลายเจ้าค่ะ ตอนที่ถ่ายรูปนี้ เวลาใกล้ๆ 6 โมงเย็นค่ะ ใครจะขึ้นไปเที่ยวต้องขึ้นไปก่อน 6 โมงเย็นนะคะ ไม่อย่างนั้นประตูทางเข้าจะปิดก่อนแล้วจะขึ้นไม่ได้ แต่สำหรับใครที่ขึ้นไปก่อนหน้านั้นยังสามารถอยู่ชมบรรยากาศต่อได้ค่ะ ชมพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าบนสันเขื่อน น้องหมาน่ารักก็มาเที่ยวกับเค้าเหมือนกัน เห็นแล้วอยากอุ้มกลับบ้าน อิอิ

พาลูกเที่ยวโครงการพระราชดำริ อ่าวคุ้งกระเบน Projects initiated by His Majesty King

Tue, 20 Jan 2009 13:14:28 +0700

ครอบครัวเราอันประกอบด้วย พ่อ แม่ ลูก ไปเที่ยวใกล้ๆ บ้านที่หาดเจ้าหลาว จันทบุรีมาค่ะ ซึ่งใกล้ๆ กันนั้นมีโครงการอ่าวคุ้งกระเบนอันเนื่องมาจากพระราชดำริของในหลวง (Projects initiated by His Majesty King Bhumibol Adulyadej) ก็เลยถือโอกาสพาลูกชายไปเดินศึกษาธรรมชาติซักหน่อย พอได้เห็นโครงการนี้แล้วเลยยิ่งรักในหลวงมากขึ้นไม่รู้กี่เท่า เพราะหากว่าไม่มีโครงการนี้ ป่านนี้บริเวณอ่าวคุ้งกระเบนคงจะกลายเป็นรีสอร์ทน้อยใหญ่ไปหมดแล้วแน่ๆ ไม่บรรยายมากดีกว่า ดูรูปเป็นหลักแล้วกันนะคะ ทางโครงการฯ เค้าจะทำเป็นสะพานไม้ทอดไปตามป่าชายเลนให้เราได้ศึกษาธรรมชาติกันค่ะ ตรงนี้จะเป็นป่าปลูกนะคะ ซึ่งเมื่อก่อนสภาพที่ตรงนี้ไม่อุดมสมบูรณ์พอที่ต้นไม้ชายเลนทั่วไปจะขึ้นได้ มีเพียงหนึ่งหรือสองประเภทเท่านั้นที่ปลูกตรงนี้ได้ค่ะ ปู่แสม....อยู่มาตั้งแต่รุ่นปู่ของปู่ อายุเป็นร้อยปี ต้นใหญ่มั่ก ขึ้นสะพานแขวน ดึ๋งดั๋งๆ มองไปด้านข้างเห็นคลองเล็กๆ ขนาบด้วยป่าชายเลนทึบเขียวชอุ่มไปหมด จากตรงนี้ไปอีกนิด จะเจออนุสรณ์ "หมูดุด" หรือพะยูน แห่งอ่าวคุ้งกระเบน..... ถึงแล้ว อนุสรณ์ "หมูดุด" ซึ่งคำว่าหมูดุด เป็นภาษาท้องถิ่น แปลว่าพะยูน ทิวทัศน์อ่าวคุ้งกระเบน เมื่อมองจากอนุสรณ์หมูดุด ศาลาคายัค มีเรือคายัคจอดอยู่ข้างๆ ด้วย ไม่รู้ว่าเป็นของโครงการฯ หรือว่าเป็นของใครที่พายเข้ามา ป้ายบอกทางไป 3 แยกนกกระยาง แล้วจะไปยัีงไงละนั่น ว่ายน้ำไปรึ....... เดินไปอีกพัก ก็จะเจอป้ายนี้ ชี้ชวนให้ดูยอดเขาหมูดุดด้านซ้ายมือ กะบอกให้พักซักครู่ เหมือนรู้เลยว่าพวกเรา...เหนื่อยมากกกกก.... แฮ่กๆๆๆๆ เขาหมูดุด พระราชดำรัส พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว บ่อบำบัดน้ำเสียด้วยสาหร่ายทะเลและปลากินพืช (น่าทึ่งมากๆ ไม่ต้องใช้สารเคมีในการบำบัดเลย) จบสิ้นการเดินศึกษาธรรมชาติเพียงเท่านี้